The impact of climate hazards to airport systems: a synthesis of the implications and risk mitigation trends

Climate hazards have only fairly recently been acknowledged as key risk factors for airports. While there is a growing body of research examining specific climate change impacts, there is only limited work that combines this literature with overall climate risk. This paper seeks to address this gap in the literature by investigating and synthesising findings from studies relating to historical airport sensitivity to climate hazards and offering insights on the overall climate risk for the global airport system. With airports increasingly needing to become more “climate-resilient” due to projected changes in global climate, airport planners and decision-makers face challenges in terms of identifying key priority areas for resilience planning and investment. The findings of the paper provide insights into these challenges by examining best-applied practices and current levels of vulnerability. The paper supports the wider inclusion of climate risks as a key factor in airports’ planning and operational processes. This will require transforming current management cultures to enhance an airport's operational ability to respond to climate events efficiently and recover quickly in the event of a disruption

Method for Prioritizing Urban Pesticides for Monitoring

Environmental Monitoring Branch (EM) is to monitor pesticide residues in surface waters with urban runoff inputs. Recent monitoring efforts have identified urban runoff as a major contributor of pesticides to California surface waters (Ensminger et al., 2012). Pesticide use is i

Texture Development, Microstructure Evolution, and Crystallization of Chemically Derived PZT Thin Films

Peer Reviewedhttp://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/65257/1/j.1151-2916.1998.tb02300.x.pd

Opioidy i postępowanie w ciężkim bólu przewlekłym u osób starszych: konsensus międzynarodowego panelu ekspertów, ze szczególnym uwzględnieniem sześciu najczęściej stosowanych w praktyce klinicznej opioidów z III stopnia drabiny analgetycznej według Światowej Organizacji Zdrowia (buprenorfina, fentanyl, hydromorfon, metadon, morfina, oksykodon)

1. Zastosowanie opioidów w bólu nowotworowym. Kryteria wyboru analgetyków w leczeniu bólu u osób starszych obejmują głównie: ogólną skuteczność, ogólny profil działań niepożądanych, początek działania, interakcje lekowe, potencjał uzależniający i kwestie praktyczne, takie jak koszt i dostępność leku, podobnie jak natężenie i rodzaj bólu (nocyceptywny, ostry/przewlekły, itd.). Gradacja ważności kryterium wyboru w procesie podejmowania decyzji może ulec zmianie w dowolnym momencie. W postanowieniach prezentowanego konsensusu uwzględniono piśmiennictwo zawierające dane oparte na faktach (nie zawarto rozszerzonych danych i nie omówiono opioidów o przedłużonym czasie uwalniania stosowanych w bólu przewlekłym). Istnieją różne czynniki decydujące o wyborze przepisywanego leku, obejmujące jego dostępność i koszt, które mogą w pewnym momencie stanowić najważniejszy czynnik decydujący. Przezskórny preparat buprenorfiny jest dostępny, z wyjątkiem Francji, w większości krajów Europy, a szczególnie w tych, gdzie stosowanie opioidów jest powszechne. Dostępność podjęzykowego preparatu buprenorfiny w Europie jest ograniczona do kilku krajów, w tym Niemiec i Belgii. W Stanach Zjednoczonych przeprowadza się obecnie badania nad plastrem opioidowym, a ponieważ istnieją ograniczenia dotyczące dystrybucji preparatu podjęzykowego, jego zastosowanie nie jest rozpowszechnione. Obecnie staje się oczywiste, że piramida wieku uległa odwróceniu. Na całym świecie jest starsza populacja, która w przyszłości będzie wymagała opieki. Tę starszą populację charakteryzują takie oczekiwania od życia, że emeryt nie będzie już osobą, która ogranicza swoją aktywność wynikającą ze stylu życia. Sześćdziesięcioletni i 70-letni przedstawiciele pokolenia baby-boomers (pokolenie, które wyrosło w latach 60. XX w. w okresie wyżu demograficznego i zdołało uzyskać sukces materialny - przyp. tłum.) stali się baby-zoomers (ang. zoom - „skoczyć”, przemieścić się bardzo szybko) i chcą prowadzić życie czynne i aktywne. Są gotowi dokonywać wyborów terapeutycznych ze świadomością, że mogą doświadczać bólu, pod warunkiem polepszenia jakości życia oraz funkcjonowania. Dlatego w przypadku leczenia bólu u osób starszych należy uwzględnić dolegliwości towarzyszące, w tym ból nowotworowy i nienowotworowy, chorobę zwyrodnieniową stawów, reumatoidalne zapalenie stawów i neuralgię popółpaścową oraz stopień samodzielności pacjenta. Opioidy z III stopnia drabiny analgetycznej według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) są podstawą leczenia bólu u pacjentów z chorobą nowotworową, a morfina jest lekiem najczęściej stosowanym od wielu lat. Ogólnie rzecz biorąc, mimo że wiele badań obejmowało mało liczne grupy chorych, istnieją dane o wysokim poziomie wiarygodności (Ib lub IIb), które potwierdzają skuteczne działanie opoidów w chorobach nowotworowych. Na podstawie tych badań wszystkie opioidy uważa się za skuteczne w leczeniu bólu nowotworowego (chociaż składowe bólu nowotworowego są niewrażliwe lub tylko częściowo wrażliwe na opioidy), ale nie ma dobrze zaprojektowanych, ukierunkowanych badań przeprowadzonych w grupie starszych osób chorych na nowotwory. Spośród dwóch dostępnych leków podawanych przezskórnie - fentanylu i buprenorfiny - preparatem częściej badanym jest fentanyl, ale na podstawie opublikowanych danych oba wydają się skuteczne, charakteryzując się niską toksycznością i dobrym profilem tolerancji, szczególnie przy zastosowaniu małych dawek. 2. Zastosowanie opioidów w bólu nienowotworowym. Istnieje coraz więcej danych wskazujących na skuteczność leczenia opioidami bólu nienowotworowego (dane dotyczące leczenia - głównie poziom Ib lub IIb), ale konieczny jest indywidualny dobór dawki i rozważenie odpowiednich profili tolerancji. W tym przypadku również nie przeprowadzono żadnych specyficznych badań wśród osób starszych, ale można założyć, że opioidy okazały się skuteczne w leczeniu bólu nienowotworowego, który często jest objawem chorób typowych dla starszej populacji. Gdy jest niejasne, które leki i które schematy leczenia są lepsze w zakresie utrzymywania skuteczności analgetycznej, powinno się wybrać odpowiedni lek, biorąc pod uwagę kwestie bezpieczeństwa i tolerancji. Medycyna oparta na faktach (EBM, evidence-based medicine), którą włączono do najlepszych wytycznych praktyki klinicznej, powinna być podstawą procesu podejmowania decyzji dotyczących opieki nad chorym; choć w praktyce medycyna jest sztuką, którą realizuje się wtedy, gdy indywidualizuje się opiekę nad pacjentem. Pozwala to na uzyskanie równowagi między EBM a doświadczeniem płynącym z pojedynczych przypadków. Podczas wprowadzania wytycznych do praktyki klinicznej wartość mają zarówno zalecenia oparte na faktach, jak i opinie ekspertów. 3. Zastosowanie opioidów w bólu neuropatycznym. W przeszłości rola opiodów w leczeniu bólu neuropatycznego była przedmiotem dyskusji, ale obecnie coraz szerzej akceptuje się ich zastosowanie. W bólu neuropatycznym często są jednak wymagane większe dawki opioidów niż w bólu nocyceptywnym. Większość danych dotyczących leczenia ma poziom II lub III i sugeruje, że wcześniejsze dołączenie opioidów może być korzystne. Buprenorfina wykazuje wyjątkowo korzystne działanie w łagodzeniu objawów bólu neuropatycznego, co uważa się za wynik jej specyficznego profilu farmakologicznego. 4. Zastosowanie opioidów u starszych pacjentów z upośledzoną funkcją wątroby i nerek. U osób starszych często występuje upośledzenie funkcji narządów wydalniczych, a szczególnie nerek. U pacjentów starszych oraz z niewydolnością nerek w przypadku stosowania wszystkich opioidów (poza buprenorfiną) okres półtrwania aktywnej postaci leku oraz jego metabolitów jest wydłużony. Dlatego zaleca się, aby - z wyjątkiem buprenorfiny - zmniejszać dawki, wydłużać czas między dawkami i monitorować klirens kreatyniny. W związku z tym buprenorfina wydaje się lekiem z wyboru w przypadku leczenia opioidami u osób starszych. 5. Opioidy i depresja oddechowa. Depresja oddechowa jest istotnym zagrożeniem terapii opioidami u pacjentów z towarzyszącą chorobą płuc lub przyjmujących równocześnie leki działające na ośrodkowy układ nerwowy (CNS, central nervous system) związane z hipowentylacją. Nie wszystkie opioidy charakteryzują się takim samym depresyjnym wpływem na układ oddechowy. Buprenorfina jest jedynym opioidem wykazującym efekt pułapowy w przypadku depresji oddechowej podczas stosowania bez towarzyszących innych leków wpływających depresyjnie na CNS. W trakcie leczenia chorych obciążonych ryzykiem wystąpienia problemów oddechowych powinno się brać pod uwagę różne cechy opioidów w zakresie działania na układ oddechowy, dlatego należy zachować ostrożność przy dawkowaniu tych leków. 6. Opioidy i immunosupresja. Wiek wiąże się ze stopniowym pogorszeniem sprawności układu immunologicznego - immunostarzeniem, które powoduje zwiększoną zachorowalność i umieralność na choroby zakaźne, choroby autoimmunologiczne i nowotwory oraz obniżoną skuteczność immunoterapii, takiej jak szczepienia. Nie poznano do końca istotności klinicznej immunosupresyjnego wpływu opioidów u osób starszych, choć także sam ból może powodować immunosupresję. Stosując w tym przypadku opioidy, można osiągnąć odpowiedni efekt przeciwbólowy bez znaczących działań niepożądanych. U osób starszych powinno się jednak stosować opioidy o minimalnym działaniu immunosupresyjnym. Immunosupresyjne działanie większości tych leków jest słabo opisane i stanowi to jedną z trudności przy ocenianiu rzeczywistego zakresu działania opioidów, ale istnieją przesłanki przemawiające za tym, że większe dawki opioidów korelują z silniejszym działaniem immunosupresyjnym. Biorąc pod uwagę wszystkie dostępne, choć bardzo ograniczone, dane z prac przedklinicznych czy klinicznych, można zalecać stosowanie buprenorfiny, nie należy natomiast zalecać morfiny czy fentanylu. 7. Profile bezpieczeństwa i tolerancji opioidów. Profil działań niepożądanych poszczególnych opioidów jest różny. Ponieważ konsekwencje działań niepożądanych u osób starszych mogą być poważne, należy stosować środki o dobrym profilu tolerancji (szczególnie w odniesieniu do działania na CNS i układ pokarmowy ) i takie, które są możliwie najbezpieczniejsze w przypadku przedawkowania, zwłaszcza w zakresie wpływu na układ oddechowy. Stopniowe ustalanie dawki pozwala na zmniejszenie częstości typowych działań niepożądanych pojawiających się na początku leczenia, takich jak nudności i wymioty. Stosowanie postaci leków o przedłużonym uwalnianiu, obejmujące preparaty przezskórne, powoduje poprawę stopnia przestrzegania zaleceń

Adjuvant therapy of osteosarcoma—A Phase II trial

BACKGROUND The objective of this study was to estimate the time to treatment failure and survival rate of the three-drug combination of doxorubicin, cisplatin, and ifosfamide as primary and postoperative, adjunctive treatment for teenagers and adults with osteosarcoma (OS). METHODS Sixty-three eligible patients with nonmetastatic OS of the extremities were registered from 24 institutions from February, 1992 through December, 1996. Chemotherapy was comprised of doxorubicin at a dose of 75 mg/m 2 and cisplatin at a dose of 120 mg/m 2 , alternating with doxorubicin at a dose of 50 mg/m 2 and ifosfamide at a dose of 8 g/m 2 . Four cycles were given prior to surgical resection, and four cycles were given after surgery. Outcome measures included the time to treatment failure, overall survival, toxicity, and centralized assessment of tumor necrosis. RESULTS Thirty-one of 63 eligible patients died, for a 5-year overall survival rate of 58% (95% confidence interval [95% CI], 46–71%). The median time to treatment failure was 19 months (95% CI, 12–41 months). A good pathologic response (≥ 90% necrosis) to neoadjuvant chemotherapy was observed in 48% of patients who underwent surgery. There was no correlation noted between response to neoadjuvant chemotherapy and patient outcome. Grade 4 hematologic toxicities were frequent (89%), although serious nonhematologic toxicities other than nausea and emesis were uncommon. CONCLUSIONS The regimen and schedule used in the current study did not improve outcomes compared with prior trials of doxorubicin and cisplatin alone. New, more effective drugs are needed for the treatment of patients with OS. The identification and utilization of molecular markers to predict outcome and response to therapy would facilitate clinical management, limiting exposure to toxic therapies for patients with favorable molecular profiles and identifying those patients who may fail with current approaches as candidates for clinical trials. Cancer 2004;100:818–25. © 2004 American Cancer Society.Peer Reviewedhttp://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/34384/1/20021_ftp.pd

Sealing of chromosomal DNA nicks during nucleotide excision repair requires XRCC1 and DNA ligase III alpha in a cell-cycle-specific manner

Impaired gap filling and sealing of chromosomal DNA in nucleotide excision repair (NER) leads to genome instability. XRCC1-DNA ligase IIIa (XRCC1-Lig3) plays a central role in the repair of DNA single-strand breaks but has never been implicated in NER. Here we show that XRCC1-Lig3 is indispensable for ligation of NER-induced breaks and repair of UV lesions in quiescent cells. Furthermore, our results demonstrate that two distinct complexes differentially carry out gap filling in NER. XRCC1-Lig3 and DNA polymerase d colocalize and interact with NER components in a UV- and incision-dependent manner throughout the cell cycle. In contrast, DNA ligase I and DNA polymerase are recruited to UV-damage sites only in proliferating cells. This study reveals an unexpected and key role for XRCC1-Lig3 in maintenance of genomic integrity by NER in both dividing and nondividing cells and provides evidence for cell-cycle regulation of NER-mediated repair synthesis in vivo

Ancient DNA suggests modern wolves trace their origin to a late Pleistocene expansion from Beringia.

Grey wolves (Canis lupus) are one of the few large terrestrial carnivores that have maintained a wide geographic distribution across the Northern Hemisphere throughout the Pleistocene and Holocene. Recent genetic studies have suggested that, despite this continuous presence, major demographic changes occurred in wolf populations between the late Pleistocene and early Holocene, and that extant wolves trace their ancestry to a single late Pleistocene population. Both the geographic origin of this ancestral population and how it became widespread remain unknown. Here, we used a spatially and temporally explicit modelling framework to analyse a dataset of 90 modern and 45 ancient mitochondrial wolf genomes from across the Northern Hemisphere, spanning the last 50,000 years. Our results suggest that contemporary wolf populations trace their ancestry to an expansion from Beringia at the end of the Last Glacial Maximum, and that this process was most likely driven by Late Pleistocene ecological fluctuations that occurred across the Northern Hemisphere. This study provides direct ancient genetic evidence that long-range migration has played an important role in the population history of a large carnivore, and provides an insight into how wolves survived the wave of megafaunal extinctions at the end of the last glaciation. Moreover, because late Pleistocene grey wolves were the likely source from which all modern dogs trace their origins, the demographic history described in this study has fundamental implications for understanding the geographical origin of the dog.L.L., K.D. and G.L. were supported by the Natural Environment Research Council, UK (grant numbers NE/K005243/1, NE/K003259/1); LL was also supported by the European Research Council grant (339941‐ADAPT); A.M. and A.E. were supported by the European Research Council Consolidator grant (grant number 647787‐LocalAdaptation); L.F. and G.L. were supported by the European Research Council grant (ERC‐2013‐StG 337574‐UNDEAD); T.G. was supported by a European Research Council Consolidator grant (681396‐Extinction Genomics) & Lundbeck Foundation grant (R52‐5062); O.T. was supported by the National Science Center, Poland (2015/19/P/NZ7/03971), with funding from EU's Horizon 2020 programme under the Marie Skłodowska‐Curie grant agreement (665778) and Synthesys Project (BETAF 3062); V.P., E.P. and P.N. were supported by the Russian Science Foundation grant (N16‐18‐10265 RNF); A.P. was supported by the Max Planck Society; M.L‐G. was supported by a Czech Science Foundation grant (GAČR15‐06446S)

Ancient DNA suggests modern wolves trace their origin to a late Pleistocene expansion from Beringia.

Grey wolves (Canis lupus) are one of the few large terrestrial carnivores that have maintained a wide geographic distribution across the Northern Hemisphere throughout the Pleistocene and Holocene. Recent genetic studies have suggested that, despite this continuous presence, major demographic changes occurred in wolf populations between the late Pleistocene and early Holocene, and that extant wolves trace their ancestry to a single late Pleistocene population. Both the geographic origin of this ancestral population and how it became widespread remain unknown. Here, we used a spatially and temporally explicit modelling framework to analyse a dataset of 90 modern and 45 ancient mitochondrial wolf genomes from across the Northern Hemisphere, spanning the last 50,000 years. Our results suggest that contemporary wolf populations trace their ancestry to an expansion from Beringia at the end of the Last Glacial Maximum, and that this process was most likely driven by Late Pleistocene ecological fluctuations that occurred across the Northern Hemisphere. This study provides direct ancient genetic evidence that long-range migration has played an important role in the population history of a large carnivore, and provides an insight into how wolves survived the wave of megafaunal extinctions at the end of the last glaciation. Moreover, because late Pleistocene grey wolves were the likely source from which all modern dogs trace their origins, the demographic history described in this study has fundamental implications for understanding the geographical origin of the dog.L.L., K.D. and G.L. were supported by the Natural Environment Research Council, UK (grant numbers NE/K005243/1, NE/K003259/1); LL was also supported by the European Research Council grant (339941‐ADAPT); A.M. and A.E. were supported by the European Research Council Consolidator grant (grant number 647787‐LocalAdaptation); L.F. and G.L. were supported by the European Research Council grant (ERC‐2013‐StG 337574‐UNDEAD); T.G. was supported by a European Research Council Consolidator grant (681396‐Extinction Genomics) & Lundbeck Foundation grant (R52‐5062); O.T. was supported by the National Science Center, Poland (2015/19/P/NZ7/03971), with funding from EU's Horizon 2020 programme under the Marie Skłodowska‐Curie grant agreement (665778) and Synthesys Project (BETAF 3062); V.P., E.P. and P.N. were supported by the Russian Science Foundation grant (N16‐18‐10265 RNF); A.P. was supported by the Max Planck Society; M.L‐G. was supported by a Czech Science Foundation grant (GAČR15‐06446S)

Trans youth, science and art: creating (trans) gendered space

This article is based on empirical research which was undertaken as part of the Sci:dentity project funded by the Wellcome Trust. Sci:dentity was a year-long participatory arts project which ran between March 2006 and March 2007. The project offered 18 young transgendered and transsexual people, aged between 14 and 22, an opportunity to come together to explore the science of sex and gender through art. This article focuses on four creative workshops which ran over two months, being the ‘creative engagement’ phase of the project. It offers an analysis of the transgendered space created which was constituted through the logics of recognition, creativity and pedagogy. Following this, the article explores the ways in which these transgendered and transsexual young people navigate gendered practices, and the gendered spaces these practices constitute, in their everyday lives shaped by gendered and sexual normativities. It goes on to consider the significance of trans virtual and physical cultural spaces for the development of trans young peoples' ontological security and their navigations and negotiations of a gendered social world