Towards a more focused approach to loneliness:Seven active elements in loneliness interventions

In de loop der jaren is een breed aanbod aan eenzaamheidsinterventies voor ouderen ontwikkeld. Het merendeel van de interventies blijkt weinig effectief in het verminderen van eenzaamheid. Om meer inzicht te krijgen in waarom veel interventies niet het gewenste doel bereiken, gaan we in op de werkzame elementen die in interventies worden ingezet om eenzaamheid te reduceren, of waarmee subdoelen bereikt kunnen worden: een sociaal netwerk hebben, erbij horen, intimiteit ervaren, betekenis hebben. Om tot een indeling in werkzame elementen te komen is een kwalitatieve analyse uitgevoerd van 119 eenzaamheidsinterventies, beschreven in 22 reviews van interventies. Het resultaat is een indeling in zeven werkzame elementen: ‘bezigheden’, ‘ontmoeten’, praktisch ondersteunen’, ‘betekenisvol contact’, ‘sociale vaardigheden’, ‘realistische verwachtingen’ en ‘betekenisvolle rol’. De meeste interventies combineren verschillende werkzame elementen. Sommige combinaties van werkzame elementen komen vaak voor. Door afzonderlijke onderdelen van interventies in kaart te brengen, kan de werkzaamheid van elk element geëvalueerd worden. Het inzetten van een combinatie van werkzame elementen, en van algemene werkzame elementen zoals een goede uitvoering, kan de effectiviteit van interventies vergroten. Over the years, a wide range of loneliness interventions for older adults have been developed. The majority of these interventions are not effective in reducing loneliness. In order to gain more insight into why many interventions do not achieve the desired goal, we examine active elements that are used in interventions into reduce loneliness. In order to achieve this goal, intermediate goals are needed: to have a social network, a sense of belonging, to experience intimacy, to experience meaning. In order to arrive at a division into active elements, a qualitative analysis was carried out of 119 loneliness interventions, described in 22 reviews of interventions. The result is a division into seven active elements: 'activities', 'meeting others', practical support', 'meaningful contact', 'interpersonal skills', 'realistic expectations' and 'meaningful role'. Most interventions combine several active elements. Some combinations of active elements are common. By mapping out the individual components of interventions, the effectiveness of each element can be evaluated. The use of a combination of active elements, and of general active elements such as good execution, may increase the effectiveness of interventions

Recruitment of adolescent young carers to a psychosocial support intervention study in six European countries: lessons learned from the ME-WE project

Young carers provide a substantial amount of care to family members and support to friends, yet their situation has not been actively addressed in research and policy in many European countries or indeed globally. Awareness of their situation by professionals and among children and young carers themselves remains low overall. Thus, young carers remain a largely hidden group within society. This study reports and analyses the recruitment process in a multi-centre intervention study offering psychosocial support to adolescent young carers (AYCs) aged 15–17 years. A cluster-randomised controlled trial was designed, with recruitment taking place in Italy, the Netherlands, Slovenia, Sweden, Switzerland and the United Kingdom exploiting various channels, including partnerships with schools, health and social services and carers organisations. In total, 478 AYCs were recruited and, after screening failures, withdrawals and initial dropouts, 217 were enrolled and started the intervention. Challenges encountered in reaching, recruiting and retaining AYCs included low levels of awareness among AYCs, a low willingness to participate in study activities, uncertainty about the prevalence of AYCs, a limited school capacity to support the recruitment; COVID-19 spreading in 2020–2021 and related restrictions. Based on this experience, recommendations are put forward for how to better engage AYCs in research

Research and Innovation for and with Adolescent Young Carers to Influence Policy and Practice—The European Union Funded “ME-WE” Project

Young carers are children and adolescents who provide care to other family members or friends, taking over responsibilities that are usually associated with adulthood. There is emerging but still scarce knowledge worldwide about the phenomenon of young carers and the impact of a caring role on their health, social and personal development spheres. This paper provides an overview of the main results from the ME-WE project, which is the first European research and innovation project dedicated to adolescent young carers (AYCs) (15–17 years). The project methods relied on three main activities: (1) a systematization of knowledge (by means of a survey to AYCs, country case studies, Delphi study, literature review); (2) the co-design, implementation and evaluation of a primary prevention intervention addressing AYCs’ mental health (by means of Blended Learning Networks and a clinical trial in six European countries); (3) the implementation of knowledge translation actions for dissemination, awareness, advocacy and lobbying (by means of national and international stakeholder networks, as well as traditional and new media). Project results substantially contributed to a better understanding of AYCs’ conditions, needs and preferences, defined tailored support intervention (resilient to COVID-19 related restrictions), and significant improvements in national and European policies for AYCs

Attrition in an online loneliness intervention for adults aged 50 years and older: Survival analysis

Background: Online interventions can be as effective as in-person interventions. However, attrition in online intervention is high and potentially biases the results. More importantly, high attrition rates might reduce the effectiveness of online interventions. Therefore, it is important to discover the extent to which factors affect adherence to online interventions. The setting for this study is the online Friendship Enrichment Program, a loneliness intervention for adults aged 50 years and older. Objective: This study examined the contribution of severity of loneliness, coping preference, activating content, and engagement in attrition within an online intervention. Methods: Data were collected from 352 participants in an online loneliness intervention for Dutch people aged 50 years and older. Attrition was defined as not completing all 10 intervention lessons. The number of completed lessons was assessed through the management system of the intervention. We tested 4 hypotheses on attrition by applying survival analysis (Cox regression). Results: Of the 352 participants who subscribed to the intervention, 46 never started the introduction. The remaining 306 participants were divided into 2 categories: 73 participants who did not start the lessons of the intervention and 233 who started the lessons of the intervention. Results of the survival analysis (n=233) showed that active coping preference (hazard ratio [HR]=0.73), activating content (HR=0.71), and 2 indicators of engagement (HR=0.94 and HR=0.79) lowered attrition. Severity of loneliness was not related to attrition. Conclusions: To reduce attrition, developers of online (loneliness) interventions may focus on stimulating active behavior within the intervention

Attrition in an Online Loneliness Intervention for Adults Aged 50 Years and Older: Survival Analysis

Background: Online interventions can be as effective as in-person interventions. However, attrition in online intervention is high and potentially biases the results. More importantly, high attrition rates might reduce the effectiveness of online interventions. Therefore, it is important to discover the extent to which factors affect adherence to online interventions. The setting for this study is the online Friendship Enrichment Program, a loneliness intervention for adults aged 50 years and older. Objective: This study examined the contribution of severity of loneliness, coping preference, activating content, and engagement in attrition within an online intervention. Methods: Data were collected from 352 participants in an online loneliness intervention for Dutch people aged 50 years and older. Attrition was defined as not completing all 10 intervention lessons. The number of completed lessons was assessed through the management system of the intervention. We tested 4 hypotheses on attrition by applying survival analysis (Cox regression). Results: Of the 352 participants who subscribed to the intervention, 46 never started the introduction. The remaining 306 participants were divided into 2 categories: 73 participants who did not start the lessons of the intervention and 233 who started the lessons of the intervention. Results of the survival analysis (n=233) showed that active coping preference (hazard ratio [HR]=0.73), activating content (HR=0.71), and 2 indicators of engagement (HR=0.94 and HR=0.79) lowered attrition. Severity of loneliness was not related to attrition. Conclusions: To reduce attrition, developers of online (loneliness) interventions may focus on stimulating active behavior within the intervention

Ervaringen met de GOMA:Ervaringen met deel A van de Gedragscode Openheid na medische incidenten; betere afwikkeling Medische Aansprakelijkheid (2010) Welke vragen spelen bij de implementatie van een open beleid in ziekenhuizen?

Ziekenhuizen verschillen in de manier waarop zij reageren als er ‘iets is misgegaan’. De Gedragscode Openheid na medische incidenten; betere afwikkeling Medische Aansprakelijkheid (GOMA) beoogt een open reactie te bevorderen bij bijvoorbeeld een calamiteit, klacht of incident. Op verzoek van De Letselschade Raad (DLR) heeft het Nivel onderzoek gedaan naar de manier waarop ziekenhuizen de GOMA en het achterliggende gedachtengoed borgen. Alle benaderde ziekenhuizen hebben een beleid voor het borgen van de GOMA of het achterliggende gedachtengoed. Opvallend is dat de wijze waarop ziekenhuizen omgaan met een gebeurtenis waarbij er ‘iets is misgegaan´, sterk wordt bepaald door het ‘koker’ waarin zo’n gebeurtenis terechtkomt. Voorbeelden van zulke kokers zijn ‘de klachtenprocedure’, ‘de incidentmelding’, ‘de calamiteit’ of ‘het claimproces’. Verkokering leidt tot verschillen in het omgaan met ongewenste gebeurtenissen Verkokering van procedures heeft verschillende ongewenste gevolgen. Ten eerste kan het ertoe leiden dat zorgverleners er binnen één ziekenhuis verschillend reageren op vergelijkbare gebeurtenissen. Daarnaast lijken er ‘kokers’ te zijn waarbij aandacht voor het perspectief van de patiënt volledig ontbreekt. Een incident wordt dan weliswaar gesignaleerd, maar niet opgepakt als calamiteit, noch als klacht. Patiënten kunnen hierdoor onbedoeld en ongewenst uit beeld raken, terwijl zij juist behoefte hebben aan begeleiding. Ten derde zijn er tussen ziekenhuizen onderling ongewenste, grote verschillen in de mate én de manier van begeleiden van patiënten. Alleen peer support voor zorgverleners is ontoereikend Een open cultuur ontstaat niet vanzelf. En, eenmaal tot stand gekomen, vraagt ze veel onderhoud. De meeste ziekenhuizen hebben een beleid voor de opvang van zorgverleners bij een calamiteit. Ze helpen de zorgverlener om open en eerlijk te zijn. Het is van belang dat de zorgverlener deze open houding ook aanneemt. Hier zouden de ziekenhuizen beter op kunnen toezien. De vorm waarin de hulp aan de zorgverleners wordt aangeboden is meestal die van de peer support. Dit blijkt ontoereikend. Veel zorgverlener zouden bijvoorbeeld ook baat hebben bij begeleiding in het voeren van gesprekken met patiënten. Zo blijft het aanbieden van excuses aan de patiënt voor velen een heikel punt. Toch bieden ziekenhuizen deze vorm van hulp aan hun zorgverleners maar mondjesmaat aan. Open beleid ook van belang bij gebeurtenissen die géén calamiteit zijn Voor gebeurtenissen die géén calamiteit zijn, blijkt minder aandacht te zijn bij ziekenhuizen. Juist in deze gevallen is er vaak sprake van verkokering van procedures. Deze verkokering is zeer onwenselijk. Ten eerste omdat bijvoorbeeld klachten en ernstige complicaties ingrijpende gebeurtenissen kunnen zijn voor zowel patiënt als zorgverlener. Ten tweede vergroot de verkokering van procedures het risico dat een patiënt tussen de wal en het schip valt. Samenwerkingsafspraken om verkokering tegen te gaan Een manier om verkokering tegen te gaan is het maken van samenwerkingsafspraken. Dit zijn afspraken tussen de verschillende medewerkers in het ziekenhuis die bij ‘ongewenste gebeurtenissen’ betrokken zijn. In de praktijk lijkt het goed te werken als de verschillende functionarissen regelmatig overleg hebben met elkaar. De GOMA-evaluatie De Nivel-evaluatie geeft een beeld van de vragen en problemen die ziekenhuizen kunnen hebben bij het implementeren van de GOMA. Ook wordt het achterliggende gedachtegoed gepresenteerd, evenals de bedachte oplossingen. Voor het onderzoek heeft het Nivel gesproken met twaalf ziekenhuizen, waarvan drie kleine, twee middelgrote, vier grote en drie UMC’s in uiteenlopende regio’s. Ook zijn de websites van de deelnemende ziekenhuizen kritisch bekeken op de mate waarin de informatie over klacht-, claim- en calamiteitenprocedures vindbaar was

Richtlijn eenzaamheid onder ouderen:versie 1

KERNAANBEVELINGEN. VASTSTELLEN VAN EENZAAMHEID – DOEN. (1) De werkgroep is van mening dat de wijkverpleegkundige of verzorgende, als de client aangeeft zich eenzaam te voelen, altijd dient te bespreken of deze ondersteuning wil, en alleen dan een gestandaardiseerde/gevalideerde vragenlijst dient te gebruiken als de client samen met de wijkverpleegkundige de mogelijkheden van professionele ondersteuning wil verkennen. (2) Praten over eenzaamheid is voor ouderen dikwijls moeilijk en met taboes omgeven. De werkgroep is van mening dat de wijkverpleegkundige of verzorgende de benodigde tijd dient in te ruimen om de eenzaamheid te bespreken en het gesprek hierover desgewenst een aantal malen moet laten terugkeren. (3) De werkgroep adviseert gepast gebruik te maken van een betrouwbare en goed gevalideerde eenzaamheidsschaal om een indicatie te krijgen van de ernst van de eenzaamheid. De werkgroep is van mening dat voor dit doel de de Jong Gierveld 6-item versie voor wijkverpleegkundigen het meest geschikte instrument is. (4) De werkgroep is van mening dat wijkverpleegkundigen en verzorgenden goed geschoold en regelmatig bijgeschoold moeten worden in het herkennen en het bespreekbaar maken van eenzaamheid, het ondersteunen van de client in het zoeken van passende ondersteuning, en het verwijzen naar die ondersteuning/hulp. SCREENEN VAN EENZAAMHEID - NIET DOEN. (1) Screening van ouderen op eenzaamheid en casefinding zijn naar de mening van de werkgroep niet zinvol, omdat wetenschappelijk bewijs dat deze bijdragen aan een gerichter gebruik van ondersteuning ontbreekt en het twijfelachtig is of screening voldoet aan de algemeen geldende voorwaarden van screening van de Gezondheidsraad. (2) Er is vanuit de literatuur niets bekend over de effecten van het systematisch signaleren van eenzaamheid onder ouderen. De werkgroep is van mening dat nader onderzoek naar het nut van screening op eenzaamheid onder ouderen nodig is. BESPREKEN VAN EENZAAMHEID EN HULP – DOEN. (1) Een gesprek met de oudere over diens eenzaamheid is op zichzelf van grote waarde. De werkgroep adviseert de wijkverpleegkundige/verzorgende daarom, wanneer zij vermoedt dat de client zich eenzaam voelt, hierover altijd in gesprek te gaan met de client, of ervoor zorg te dragen dat een andere persoon, bijvoorbeeld iemand van het wijkteam, het gesprek aangaat. (2) Uit de wetenschappelijke literatuur komt niet duidelijk naar voren of en welke ondersteuning bijdraagt aan het verminderen van het gevoel van eenzaamheid. De kwaliteit van de studies is daarvoor te laag. Daarom vindt de werkgroep het raadzaam dat wijkverpleegkundigen en verzorgenden, wanneer zij met betrokkene de mogelijkheden van ondersteuning bespreken, vooral uitgaan van de wensen en doelen van betrokkene en eventuele adviezen over ondersteuning daarop laten aansluiten. (3) De werkgroep meent dat het gesprek met de client over diens eenzaamheid in veel gevallen zal kunnen plaatsvinden gedurende de lopende zorgverlening. Wanneer de client aangeeft ondersteuning te willen zoeken, kunnen naar de mening van de werkgroep, een of twee extra gesprekken nodig zijn om de client te verwijzen naar passende ondersteuning. Het gesprek over doorverwijzing behoort bij haar functie als schakel tussen zorg en welzijn. (4) De werkgroep meent dat het gesprek met de client over diens eenzaamheid en de eventuele ondersteuning een aantal onderdelen heeft die stapsgewijs kunnen leiden tot afspraken over de doorverwijzing naar een passende vorm van ondersteuning. De werkgroep adviseert de in de bijlage opgenomen gesprekshandreiking te gebruiken. (5) De werkgroep is van mening dat het team van wijkverpleegkundigen en verzorgenden met de huisartsenvoorziening en het lokale sociaal werk afspraken dient te maken over de wijze waarop de huisartsvoorziening zal worden geïnformeerd over cliënten die ernstig eenzaam zijn. (6) De werkgroep vindt het raadzaam om vervolgonderzoek uit te voeren naar 1) de effecten van de implementatie van de richtlijn op clientuitkomsten en de kosten in andere zorgsectoren, en 2) de verdere ontwikkeling van de gesprekshandreiking

Acoustic lens improves superficial in-plane ultrasound-guided procedures - The significance of the beam width artefact

STUDY OBJECTIVE: The three-dimensional shape of the ultrasound beam produces a thicker scan plane than most users assume. Viewed longitudinally, a needle placed lateral to a vessel just outside the central scanning plane can be displayed incorrectly in the ultrasound image as if placed intravascularly. This phenomenon is called the beam width artefact, also known as the elevation or slice thickness artefact. The goal of this study was to demonstrate the potential negative effect of the beam width artefact on the performance of in-plane ultrasound-guided vascular access procedures, and to provide a solution. DESIGN: Randomized, double-blinded study SETTING: Department of anaesthesiology and intensive care of a teaching hospital PARTICIPANTS: 31 experienced (anesthesiologists and intensivists) and 36 inexperienced (anesthetic nurses) ultrasound users INTERVENTIONS: We developed an acoustic lens that narrows the scan plane to reduce the beam width artefact. The lens was tested in a simulated vascular access study. MEASUREMENTS: The primary endpoint was first pass success. Secondary endpoints were the number of punctures and needle withdrawals, procedure time, needle visibility and operator satisfaction. MAIN RESULTS: First pass success was highly enhanced using the acoustic lens, with a success rate of 92.5% versus 68.7% without the lens (difference 23.8, 95% confidence interval 11.0-35.3, p < 0.001). The total number of punctures needed to obtain intravenous access was also reduced using the lens (1.10 versus 1.38, difference 0.27, 95% CI 0.11-0.43, p = 0.002). Procedure time, needle withdrawals, needle visibility and satisfaction were similar. Both inexperienced and experienced users benefited from the acoustic lens. CONCLUSIONS: The beam width artefact has a significant effect on the performance of ultrasound-guided needle-based procedures. The efficacy of in-plane superficial vascular access procedures can be enhanced by narrowing the imaging plane using an acoustic lens