Virtue and democracy in Plato's late dialogues

Both Plato's theory of virtue and his attitude towards democracy -the two being correspondent- change significantly as we move from the middle to the late dialogues. The Republic is a substantially authoritarian work which expresses an unmitigated rejection of democracy. Its authoritarianism is deeply rooted in the fact that its ethical and political assertions are justified on a metaphysical basis. Plato suggests that virtue and metaphysical knowledge legitimize political power, but both virtue and knowledge are so defined as to be attainable only by a tiny minority. In the Politicus Plato reasserts the superiority of a complete virtue grounded on philosophical knowledge, but seriously questions the attainability of this ideal. In the closing part of this dialogue Plato demonstrates an interest in history and in this respect the Politicus anticipates the Laws, where political theory is not justified by metaphysics, but is informed by historical experience. More specifically, Plato attempts to reproduce on a theoretical level a legislation similar to the actual historical legislation of Solon and he underlines the need for a moderate state involving elements from different constitutions. Because Plato adopts a historical perspective in the Laws, his earlier authoritarianism is severely curtailed (though not completely abandoned). So, despite still holding a low opinion of democracy, Plato does use some democratic elements in his Magnesian constitution and the predominant conception of moral virtue put forward in the Laws is not the highly exclusive virtue of the Republict but a virtue falling within the capacities of the ordinary citizen. In comparison to the state of the Republic the city of the Laws is for Plato only a "second best". Even so, however, the latter dialogue with its moderation, its rejection of absolutism and its surprisingly modern emphasis on the accountability of all officials constitutes a contribution of lasting interest to Western political thinking

DEVELOPMENT AND EVALUATION OF AN ADAPTIVE NEURO FUZZY INFERENCE SYSTEM FOR THE CALCULATION OF SOIL WATER RECHARGE IN A WATERSHED

Modeling of groundwater recharge is one of the most important topics in hydrology due to its essential application to water resources management. In this study, an Adaptive Neuro Fuzzy Inference System (ANFIS) method is used to simulate groundwater recharge for watersheds. In-situ observational datasets for temperature, precipitation, evapotranspiration, (ETo) and groundwater recharge of the Lake Karla, Thessaly, Greece watershed were taken into consideration for the present study. The datasets consisted of monthly average values of the last almost 50 years, where 70% of the values used for learning with the rest for the testing phase. The testing was performed under a set of different membership functions without expert’s knowledge acquisition and with the support of a five-layer neural network. Experimental verification shows that, the 3-3-3 combination under the trapezoid membership function with the hybrid neural network support and the 2-2-2 combination under the g-bell membership function with the same neural network support perform the best among all combinations with RMSE 4.78881 and 4.12944 giving on average 5% deviation from the observed values

MODELING OF HYDROLOGICAL AND ENVIRONMENTAL PROCESSES THROUGH OPENMI AND WEB SERVICES

Integrated collaborative modeling has been proven lately to be the most accurate computer methodology that allows modelers to scrutinize the environmental processes using a holistic approach. Due to the dynamic and interdependent nature, such processes involve the interlinking of hydrological, meteorological, environmental, ecosystems and socioeconomical characteristics. In this paper we deal with the development and the integration of a collaborative system of models devoted to the water quantity and quality monitoring, and also to the management of water resources in a watershed. The system is also tailored by a socio-economical study that highlights the impact of the aforementioned management to the local community of the region under study. Models that integrate the collaborative system need to be coupled so that to run simultaneously under the spatial and temporal synchronization condition. To achieve such a simultaneous synchronization, the Open Modeling Interface, (OpenMI) is invoked. The system has been applied and tested to the Lake Karla watershed in Thessaly region, Greece. However due to the loose integration methodology used for its development and to its open ended property, the system can be easily parametrized to offer such an analysis on other similar case studies. An extension to the OpenMI standard provides the remote simultaneous run of models using web services and allowing the development of a cloud repository of models for future use

Effect of Fuel Properties on Emissions from Euro 4 and Euro 5 Diesel Passenger Cars

Abstract The EN 590 specification allows up to 7% v/v FAME to be blended into conventional diesel fuel which can then be used in most light-duty diesel vehicles. It is anticipated that higher FAME levels may be needed in order to meet the 10% renewable energy target mandated by the Renewable Energy Directive (2009/EC/28). Certain diesel fuel specification properties are considered to be environmental parameters according to the European Fuels Quality Directive (FQD, 2009/EC/30) and previous regulations. These limits included in the EN 590 specification were derived from the European Programme on Emissions, Fuels and Engine Technologies (EPEFE) which was carried out in the 1990's on diesel vehicles meeting up to Euro 3 emissions standards. These limits could potentially constrain FAME blending levels higher than 7% v/v. No significant work has been conducted to investigate whether relaxing these limits would give rise to efficiency or emissions debits or benefits. For this reason, Concawe was interested in studying the impact of these parameters in Euro 4+ vehicle technology. A test programme has been conducted to evaluate the impact of specific diesel properties on emissions on a Euro 5 light-duty diesel vehicle. Tests were also carried out in a Euro 4 vehicle to provide comparison with previous work. Properties studied were Poly-Aromatic Hydrocarbon (PAH) content, density, and cetane number. The Fatty Acid Methyl Ester (FAME) content was an additional variable in the study. Results of emissions testing will be presented and discussed including effects of the above fuel properties on particulates, NOx, CO2 and fuel consumption

Cross-Lingual Knowledge Transfer for Clinical Phenotyping

Clinical phenotyping enables the automatic extraction of clinical conditions from patient records, which can be beneficial to doctors and clinics worldwide. However, current state-of-the-art models are mostly applicable to clinical notes written in English. We therefore investigate cross-lingual knowledge transfer strategies to execute this task for clinics that do not use the English language and have a small amount of in-domain data available. We evaluate these strategies for a Greek and a Spanish clinic leveraging clinical notes from different clinical domains such as cardiology, oncology and the ICU. Our results reveal two strategies that outperform the state-of-the-art: Translation-based methods in combination with domain-specific encoders and cross-lingual encoders plus adapters. We find that these strategies perform especially well for classifying rare phenotypes and we advise on which method to prefer in which situation. Our results show that using multilingual data overall improves clinical phenotyping models and can compensate for data sparseness.Comment: LREC 2022 submmision: January 202

A simulation model of the real-world fuel and energy consumption of light-duty vehicles

The European Union has intensified efforts to reduce CO2 emissions from the transport sector, with the target of reducing tailpipe CO2 emissions from light-duty vehicle new registrations by 55% by 2030 and achieving zero emissions by 2035 according to the “Fit for 55” package. To promote fuel and energy consumption awareness among users under real-world conditions the MILE21—LIFE project provided tools such as a self-reporting tool and a find-a-car tool that included the official and representative on-road fuel/energy consumption values. In order to produce representative values, an in-house vehicle longitudinal dynamics simulation model was developed for use in the background of the on-line platform utilizing only a limited amount of inputs. To achieve this, the applied methodology is based on precalculated efficiency values. These values have been produced using vehicle micro-model simulations covering a wide range of operating conditions. The model was validated using measurements from a dedicated testing campaign and performed well for petrol vehicles with an average divergence of −1.1%. However, the model showed a divergence of 9.7% for diesel vehicles, 10.6% for hybrids and 8.7% for plug-in hybrids. The model was also applied to US vehicles and showed a divergence of 1.2% and 10% for city and highway driving, respectively. The application of the developed model presented in this work showed that it is possible to predict real-world fuel and energy consumption with the desired accuracy using a simplified approach with limited input data

Characterization of laboratory and real driving emissions of individual Euro 6 light-duty vehicles – Fresh particles and secondary aerosol formation

Emissions from passenger cars are one of major sources that deteriorate urban air quality. This study presents characterization of real-drive emissions from three Euro 6 emission level passenger cars (two gasoline and one diesel) in terms of fresh particles and secondary aerosol formation. The gasoline vehicles were also characterized by chassis dynamometer studies. In the real-drive study, the particle number emissions during regular driving were 1.1–12.7 times greater than observed in the laboratory tests (4.8 times greater on average), which may be caused by more effective nucleation process when diluted by real polluted and humid ambient air. However, the emission factors measured in laboratory were still much higher than the regulatory value of 6 × 10^(11) particles km^(−1). The higher emission factors measured here result probably from the fact that the regulatory limit considers only non-volatile particles larger than 23 nm, whereas here, all particles (also volatile) larger than 3 nm were measured. Secondary aerosol formation potential was the highest after a vehicle cold start when most of the secondary mass was organics. After the cold start, the relative contributions of ammonium, sulfate and nitrate increased. Using a novel approach to study secondary aerosol formation under real-drive conditions with the chase method resulted mostly in emission factors below detection limit, which was not in disagreement with the laboratory findings

A Systematic Review and Meta-Analysis of Basal and Post-Stress Circulating Cortisol Concentration in an Important Marine Aquaculture Fish Species, European Sea Bass, <i>Dicentrarchus labrax</i>

Background: European sea bass is a species characterized by high and dispersed cortisol levels. The aim of the present study was to analyze all published data on basal and post-acute stress cortisol levels in this species. Methods: For this systematic review and meta-analysis the Web of Science and Scopus databases were searched for papers reporting plasma or serum cortisol levels in E. sea bass, without language or date restrictions. Data were extracted directly for the reported results and were analyzed separately for basal and post-acute stress levels, as well their standardized mean differences (SMD) using random-effects meta-analyses. Results: Of 407 unique records identified, 69 were eligible. Basal cortisol levels had a pooled effect of 88.7 ng mL−1 (n = 57), while post-acute stress levels were 385.9 ng mL−1 (n = 34). The average SMD between basal and post-stress was calculated to be 3.02 (n = 22). All analyses had a high between-study heterogeneity. Results for basal and post-stress levels were affected by the assay type and anesthesia prior to blood sampling. Conclusions: Cortisol levels in E. sea bass are higher than most studied fish species and display large heterogeneity. Application of stress led to elevated cortisol levels in all studies examined. In all cases, sources of between-studies heterogeneity were identified

Η δυναμική της κορτιζόλης στο λαβράκι, Dicentrarchus labrax L: παράγοντες που προκαλούν μεταβλητότητα και η ρύθμισή της σε μοριακό και ενδοκρινικό επίπεδο

The aim of the present study was to get a better insight into environmental, husbandry, and genetic factors that affect cortisol regulation and variability, as well as control the cortisol stress response in a Mediterranean marine teleost, the European sea bass, Dicentrarchus labrax.In order to examine how the environment can modify cortisol regulation, the effects of water temperature on cortisol dynamics so before stress as after exposure to acute stress were studied. Three water temperatures were examined, i.e. 15, 20, and 25°C, which reflect the range of temperature fluctuation in Mediterranean aquaculture. Fish were acclimated at the respective temperature for 2 weeks before sampling. Blood and water samples were collected prior and at 0.5, 1, 2, 4, and 8 hours post-stress for cortisol analysis. Results showed that water temperature affected the resting and post-stress levels of cortisol. Specifically, higher resting concentrations were observed at 20°C and 25°C than at 15°C. In terms of response, cortisol in all temperatures examined responded with higher post-stress levels. However, the rapidity of the response was greater at the higher temperatures, in both terms of time to peak and to recover, while at the lowest temperature the response was delayed and prolonged. Additionally, the overall outcome of the response, as indicated by the AUC, was greater at 15°C. The release of cortisol in the water was also affected by temperature, being slower and of lower intensity at the low temperature examined. In conclusion, differences in the pattern of response between temperatures for E. sea bass could have resulted from temperature-derived differences in cortisol synthesis and/or clearance rates, but also due to differences in the rate of cortisol release in the water.A repeated predictable stress protocol of various intensities was developed to investigate how husbandry stress of increasing intensity can exert different allostatic loads on fish and how this could affect cortisol dynamics and peripheral regulation in tissues like liver and head kidney. Fish were left undisturbed (controls) or exposed to three levels of repeated predictable stress for three weeks and then subjected to an additional acute stress test. The stress protocol used a combination of common husbandry practices, such as chasing with a net, confinement and air-exposure, and was categorized as low, medium and high according to its intensity. Specifically, low stress consisted of subjecting fish to confinement at 50 % of the tank for 30 min every 2nd day; medium stress consisted of both confinement (conducted as previously described) and chasing for 5 min with a net every 2nd day; high stress consisted of confining fish at 25% of the tank for 30 min, and chasing for 5 min every 2nd day, coupled with a 1-min air-exposure stressor once per week. Two days after the end of the application of this protocol, 10 fish per tank were immediately sampled (T0), while the remaining 10 fish were acutely stressed by chasing them for 5 min and exposing them to air for 1 min, and sampled 1 hour later. Results showed that body weight gain was significantly reduced as stress load increased, leading eventually to body weight loss in the high stress group. Feeding was also reduced in all stress groups compared to controls. In terms of cortisol, fish exposed to high stress exhibited high basal cortisol levels and an inability to further respond to acute stress. At the molecular level, upregulation of the expression of adrenocorticotropic hormone (ACTH) receptor, mc2r, and of cortisol biosynthesis enzyme 11β-hydroxylase was observed in the head kidney of all stress load groups compared to controls. Additionally, in the high load group the dysregulation of the balance between the expression of glucocorticoid, gr, and mineralocorticoid, mr. receptors, as well as the lower hepatic gene expression of 11β-hsd2, an enzyme that inactivates cortisol, possible indicate the basis behind the high cortisol levels seen in this group.Genetic background along with the environment is well known to affect the phenotype of individuals. For that reason, it was aimed to assess how the genetic background can influence the variability of cortisol response at both family and individual level and subsequently explore the hepatic transcriptome profile of fish showing consistently low (LR) or high (HR) cortisol responsiveness. The progeny (full sibs) of six families was used, and sampled for plasma cortisol after an acute stress challenge once per month, for four consecutive months. Results suggested that cortisol response was affected by the genetic background, as seen by the family-based differences, and that individual responsiveness was a repeatable trait. Subsequently, LR and HR fish were identified, and showed low or high resting, free and post-stress cortisol concentrations, respectively. These differences could not be explained by differences in the plasma ACTH concentrations. Finally, the liver transcription profiles of LR and HR fish showed some important differences, indicating differential hepatic regulation between these divergent phenotypes. These transcription differences were related to various metabolic and immunological processes, with 169 transcripts being transcribed exclusively in LR and 161 in HR fish.Mechanisms regulating different cortisol responsiveness between LR and HR individuals have been poorly studied. In this context, it was aimed to study these mechanisms at the level of the head kidney in LR and HR fish of E. sea bass. To do so, initially resting plasma cortisol and ACTH concentrations were estimated in LR and HR approximately 1.5 years after their characterization as such. The head kidneys of these individuals were superfused through an in vitro superfusion system, and stimulated with the same dose of ACTH to assess their cortisol biosynthetic capacity. Moreover, the expression of important for cortisol regulation genes was estimated in the head kidneys. Results showed that LR and HR fish differed in the resting cortisol levels, although no differences existed in the circulating levels of ACTH. Additionally, the biosynthetic capacity of HR was higher than that of LR fish when in vitro stimulated with the same concentration of ACTH. At the molecular level, differences in resting cortisol between LR and HR fish could be attributed to a higher expression of the ACTH receptor, mc2r, and the 2.3-fold higher expression of 11β-hydroxylase, an enzyme involved in cortisol biosynthesis in the HR fish. Finally, a significant downregulation of 11β-hsd2, an enzyme involved in cortisol inactivation was observed in HR when compared to LR fish, indicating for the first time that post-production regulation of cortisol in the head kidney can also explain the differences observed between these divergent phenotypes.Σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν η μελέτη περιβαλλοντικών, διαχειριστικών και γενετικών παραγόντων που μπορούν να επηρεάσουν τη ρύθμιση και τη μεταβλητότητα της κορτιζόλης, καθώς επίσης και την απόκριση αυτής στην καταπόνηση σε ένα είδος της Μεσογειακής ιχθυοκαλλιέργειας, το λαβράκι, Dicentrarchus labrax.Για το σκοπό αυτό, αρχικά μελετήθηκε η επίδραση της περιβαλλοντικής θερμοκρασίας νερού στα επίπεδα κορτιζόλης, τόσο πριν όσο και μετά την έκθεση σε οξεία καταπόνηση. Ελέγχθηκαν τρεις περιβαλλοντικές θερμοκρασίες, συγκεκριμένα 15, 20, και 25°C, οι οποίες αντικατοπτρίζουν το εύρος θερμοκρασιών που συνήθως συναντάται στην Μεσογειακή ιχθυοκαλλιέργεια. Τα ψάρια εγκλιματίστηκαν σε αυτές τις θερμοκρασίες για δύο εβδομάδες πριν τη δειγματοληψία. Συλλέχθηκαν δείγματα αίματος και νερού για τον προσδιορισμό της κορτιζόλης τόσο πριν όσο και 0.5, 1, 2, 4 και 8 ώρες μετά την έκθεση σε οξεία καταπόνηση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η θερμοκρασία του νερού επιδρά στις συγκεντρώσεις κορτιζόλης, τόσο σε συνθήκες ηρεμίας όσο και μετά την έκθεση σε οξεία καταπόνηση. Συγκεκριμένα, υψηλότερες συγκεντρώσεις κορτιζόλης σε συνθήκες ηρεμίας παρατηρήθηκαν στους 20°C και 25°C συγκριτικά με τους 15°C. Όσον αφορά στην απόκριση στην καταπόνηση, παρατηρήθηκε απόκριση με αύξηση των συγκεντρώσεων κορτιζόλης σε όλες τις θερμοκρασίες που ελέγχθηκαν. Παρ’ όλα αυτά, η ταχύτητα της απόκρισης, εκφρασμένη ως ο χρόνος που χρειάζεται για να επιτευχθούν τόσο οι μέγιστες συγκεντρώσεις όσο και η επαναφορά σε φυσιολογικά επίπεδα, ήταν μεγαλύτερη στις υψηλότερες θερμοκρασίες, ενώ αντίθετα η απόκριση στη χαμηλότερη θερμοκρασία ήταν πιο αργή και παρατεταμένη. Επιπλέον, η συνολική απόκριση, όπως αποτυπώθηκε από την Περιοχή Κάτω από την Καμπύλη (AUC), ήταν μεγαλύτερη στους 15°C. Ο ρυθμός απελευθέρωσης κορτιζόλης στο νερό επίσης επηρεάστηκε από τη θερμοκρασία και συγκεκριμένα ήταν πιο αργός και χαμηλότερης έντασης στη χαμηλή θερμοκρασία. Συμπερασματικά, οι διαφορές που παρατηρήθηκαν στο πρότυπο της απόκρισης μεταξύ των διαφορετικών θερμοκρασιών που ελέγχθηκαν θα μπορούσαν να έχουν προκύψει από διαφορές στους ρυθμούς σύνθεσης ή καταβολισμού της κορτιζόλης, αλλά και από διαφορές στους ρυθμούς απελευθέρωσης της κορτιζόλης στο νερό.Για τη διερεύνηση του κατά πόσο και με ποιο τρόπο οι διαχειριστικές πρακτικές που προξενούν καταπόνηση μπορούν να προκαλέσουν διαφορετικά αλλοστατικά φορτία στα ψάρια και πως αυτό εν συνεχεία μπορεί να επηρεάσει τη ρύθμιση της κορτιζόλης, αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε ένα πρωτόκολλο επαναλαμβανόμενης προβλέψιμης καταπόνησης διαφορετικής έντασης. Συγκεκριμένα, χωρίστηκαν τέσσερεις ομάδες ψαριών, μία εκ των οποίων δεν υπέστη κανένα χειρισμό (ομάδα ελέγχου), ενώ οι άλλες τρεις εκτέθηκαν σε επαναλαμβανόμενη προβλέψιμη καταπόνηση διαφορετικής έντασης για τρεις εβδομάδες. Το πρωτόκολλο καταπόνησης που αναπτύχθηκε προσομοίαζε συχνές διαχειριστικές πρακτικές όπως κυνηγητό με την απόχη, περιορισμός του διαθέσιμου χώρου και έκθεση στον αέρα και κατηγοριοποιήθηκε ως χαμηλής, μέτριας και υψηλής έντασης. Συγκεκριμένα, η χαμηλής έντασης καταπόνηση περιελάμβανε τη μείωση του διαθέσιμου χώρου της δεξαμενής στο 50 % για 30 λεπτά κάθε δεύτερη μέρα, ενώ η μέτριας έντασης στον περιορισμό των ψαριών με τον ίδιο τρόπο, συνοδευόμενη επιπλέον από 5 λεπτά κυνηγητού με την απόχη. Τέλος, η υψηλής έντασης καταπόνηση αφορούσε στον περιορισμό των ψαριών στο 25 % της δεξαμενής για 30 λεπτά και κυνηγητό με την απόχη για 5 λεπτά κάθε δύο μέρες, ενώ επιπλέον γινόταν και έκθεση των ψαριών στον αέρα για 1 λεπτό, κάθε 7 μέρες. Μετά το πέρας της εφαρμογής του πρωτοκόλλου για το αλλοστατικό φορτίο συλλέχθηκε αίμα από 10 ψάρια από κάθε δεξαμενή χωρίς να τους γίνει οποιοσδήποτε άλλος χειρισμός (Τ0), ενώ στο υπόλοιπα 10 ψάρια έλαβε χώρα ένα επιπλέον συμβάν οξείας καταπόνησης, κυνηγώντας τα για 5 λεπτά με την απόχη και εκθέτοντάς τα στον αέρα για 1 λεπτό (Τ1). Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το σωματικό βάρος μετά την έκθεση στο πρωτόκολλο καταπόνησης ήταν αντιστρόφως ανάλογο της ένταση του πρωτοκόλλου, οδηγώντας ακόμα και σε μείωση βάρους, σε σχέση με το αρχικό, στα ψάρια που εκτέθηκαν στην υψηλή καταπόνηση. Επιπλέον, τα ψάρια που εκτέθηκαν στο πρωτόκολλο υψηλής έντασης εμφάνισαν υψηλά επίπεδα κορτιζόλης στο πλάσμα και αδυναμία περαιτέρω απόκρισης μετά την έκθεση σε ένα επιπλέον συμβάν οξείας καταπόνησης. Σε μοριακό επίπεδο, παρατηρήθηκαν αυξημένα επίπεδα γονιδιακής έκφρασης του υποδοχέα της αδρενοκορτικοτρόπου ορμόνης ACTH, mc2r, και του ενζύμου 11β-υδροξυλάση, που συμμετέχει στη βιοσύνθεση της κορτιζόλης, στο πρόσθιο τμήμα του νεφρού ψαριών που εκτέθηκαν σε καταπόνηση σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Επιπλέον, στην ομάδα υψηλής καταπόνησης παρατηρήθηκε απορρύθμιση της ισορροπίας μεταξύ της έκφρασης των γλυκοκορτικοειδών (gr) και του αλατοκορτικοειδούς υποδοχέων στον υποθάλαμο του εγκεφάλου, καθώς επίσης και μειωμένη ηπατική έκφραση του ενζύμου 11β-υδροξυστεροειδής δεϋδρογονάση τύπου 2 (11β-hsd2), που δρα αδρανοποιώντας την κορτιζόλη, υποδεικνύοντας έτσι πιθανούς λόγους που οδήγησαν στα αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης στα ψαριών αυτά. Είναι ευρέως γνωστό ότι το γενετικό υπόβαθρο μαζί με το περιβάλλον διαμορφώνουν το φαινότυπο ενός ατόμου. Για το σκοπό αυτό επιχειρήθηκε να εκτιμηθεί κατά πόσο το γενετικό υπόβαθρο μπορεί να επηρεάσει την παρατηρούμενη μεταβλητότητα στα επίπεδα κορτιζόλης του λαβρακιού, τόσο σε επίπεδο οικογενειών όσο και ατόμων. Επιπλέον, πραγματοποιήθηκε διερεύνηση του ηπατικού μεταγραφικού προτύπου σε άτομα που δείχνουν σταθερά χαμηλή (LR) ή υψηλή (HR) απόκριση κορτιζόλης. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν οι απόγονοι 6 οικογενειών λαβρακιού, οι οποίοι εκτίθονταν σε οξεία καταπόνηση μία φορά το μήνα και για τέσσερεις συνεχόμενους μήνες με σκοπό να εκτιμηθούν τα επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα τους μετά την καταπόνηση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η απόκριση της κορτιζόλης επηρεάζεται σημαντικά από το γενετικό υπόβαθρο, όπως αποτυπώθηκε από τις διαφορές μεταξύ των οικογενειών, καθώς επίσης ότι η ατομική απόκριση είναι ένα χαρακτηριστικό με έντονη επαναληψιμότητα και σταθερότητα. Εν συνεχεία, άτομα χαμηλής (LR) και υψηλής (HR) απόκρισης αναγνωρίστηκαν, τα οποία διέφεραν, εκτός από τις συγκεντρώσεις μετά την καταπόνηση, τόσο στα επίπεδα ηρεμίας, δηλαδή απουσίας καταπόνησης, όσο και στα επίπεδα της ελεύθερης, μη δεσμευμένης σε πρωτεΐνες, κορτιζόλης. Οι διαφορές αυτές δεν μπορούσαν να αποδοθούν σε διαφορές στις συγκεντρώσεις της ACTH στο πλάσμα. Τέλος, παρατηρήθηκαν διαφορές στα πρότυπα της ηπατικής γονιδιακής έκφρασης μεταξύ των LR και HR ατόμων οι οποίες υποδεικνύουν διαφορετική ηπατική ρύθμιση μεταξύ των δύο αυτών φαινοτύπων. Οι μεταγραφικές διαφορές σχετίζονταν με διάφορες μεταβολικές και ανοσολογικές διεργασίες, με 169 μετάγραφα να εκφράζονται μόνο στο LR και 161 μόνο στα HR άτομα.Οι μηχανισμοί που ρυθμίζουν τη διαφορετική απόκριση της κορτιζόλης στην καταπόνηση μεταξύ LR και HR ατόμων δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς. Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρήθηκε να μελετηθεί ο μηχανισμός ρύθμισης των αποκλινόντων αποκρίσεων κορτιζόλης μεταξύ LR και HR ατόμων στο επίπεδο του πρόσθιου τμήματος του νεφρού. Για το λόγο αυτό, αρχικά εκτιμήθηκαν οι συγκεντρώσεις κορτιζόλης και ACTH σε συνθήκες ηρεμίας σε LR και HR άτομα, 1.5 χρόνο μετά τον χαρακτηρισμό τους ώστε να φανεί αν αυτό το χαρακτηριστικό διατηρείται στο χρόνο. Εν συνεχεία, δείγματα από το πρόσθιο τμήμα του νεφρού αυτών των ατόμων διεγέρθηκαν με ACTH σε ένα σύστημα in vitro επώασης και έγχυσης (superfusion) ώστε να ποσοτικοποιηθεί η βιοσυνθετική τους ικανότητα για παραγωγή κορτιζόλης. Επιπλέον, μελετήθηκε η έκφραση γονιδίων που συμμετέχουν στη ρύθμιση της σύνθεσης κορτιζόλης από το πρόσθιο τμήμα του νεφρού. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα LR και HR άτομα διέφεραν στις συγκεντρώσεις κορτιζόλης ηρεμίας ακόμα και 1.5 μετά τον χαρακτηρισμό τους, ενώ δεν υπήρχαν διαφορές στα επίπεδα της ACTH στο πλάσμα. Επιπλέον, η βιοσυνθετική ικανότητα των HR ήταν υψηλότερη από αυτή των LR ατόμων κατά την in vitro διέγερσή τους με την ίδια συγκέντρωση ACTH. Στο μοριακό επίπεδο, οι διαφορές στην κορτιζόλη ηρεμίας μεταξύ LR και HR ατόμων θα μπορούσαν να αποδοθούν στην υψηλότερη έκφραση του υποδοχέα της ACTH, mc2r, και την 2,3-φορές υψηλότερη, αν και όχι στατιστικά σημαντική, έκφραση της 11β-υδροξυλάσης που συμμετέχει στη βιοσύνθεση της κορτιζόλης στα HR άτομα. Τέλος, παρατηρήθηκε μία σημαντική υπό-έκφραση της 11β-υδροξυστεροειδούς δεΰδρογονάσης στα LR άτομα, υποδεικνύοντας έτσι για πρώτη φορά ότι τα επίπεδα της κορτιζόλης μπορεί να ρυθμίζονται στο πρόσθιο τμήμα του νεφρού ακόμα και αμέσως μετά την παραγωγή της ορμόνης εξηγώντας έτσι μέρος της διαφοράς στα επίπεδα της ορμόνης μεταξύ των αποκλινόντων αυτών φαινοτύπων