The semantics of the Vilamovicean verbal system : (part 2: Explanation and modeling)

The present study – divided into two papers – provides an analysis of the semantics of the Vilamovicean verbal system within a cognitive and grammaticalization framework. On the one hand, the author offers a detailed description of the entire semantic potential of all the verbal constructions available in the language and, on the other, provides an explanation for the senses conveyed by each one of these forms – more specifically, it is demonstrated that the semantic sphere of every gram can be explained and, hence, unified by making use of typologically common evolutionary scenarios, viz. paths. Consequently, the author shows that the entire Vilamovicean verbal system can be modeled as a recursive process of grammaticalization “waves” whereby older and newer forms evolve along a set of identical paths. This paper constitutes the second part of the series. It provides an explanation of the semantic potentials offered by the Vilamovicean verbal formations and designs a cognitive-grammaticalization model of the entire verbal system of this language

To resume or not to resume: Some remarks on ‘resumption’ in left dislocation constructions in Polish, and its relevance for Biblical Hebrew

The present paper analyzes the use of resumption in LD constructions in Polish. The evidence indicates that, in various cases, resumption is not obligatory in Polish. In fact, Polish LD constructions omit resumptive elements more often than they employ them. The absence of resumption is a part of a more a general phenomenon in Polish – the gradient nature of LD constructions ranging from more canonical (approximating the crosslinguistic prototype) to less canonical (more distant from the prototype), and their relationship to fronting. This article provides further evidence for the facultative status of resumption in the crosslinguistic LD category, and for the universal, formal and functional, relationship between LD and fronting.Keywords: Polish; left dislocation; resumption; frontin

Semantics of the ta construction in Basse Mandinka

Niniejszy artykuł przedstawia dogłębną analizę znaczeń charakteryzujących konstrukcję czasownikową języka mandinka, tworzoną przez dodanie do tematu czasownika przyrostka -ta (tzw. ta construction). Przedstawione dane – zebrane podczas prac badawczych na terenie miasta Basse i jego okolic we wschodniej Gambii – pozwalają stwierdzić, że formacja ta może funkcjonować jako perfektum (czasu teraźniejszego, przeszłego oraz przyszłego), czas przeszły (dokonany, prosty – tzw. praeteritum – oraz duratywny), statyczny (właściwy i z implikacjami rezultatywnymi) oraz czas teraźniejszy prosty. W użyciu pasywnym opisywana konstrukcja ma zarówno znaczenie dynamiczne, jak i statyczne. Forma na ta jest ponadto używana w poprzedniku (protasis) zdań warunkowych, gdzie – będąc silnie nacechowana walorem modalnym – wprowadza wydarzenia przyszłe, ewentualne i możliwe bądź też sytuacje hipotetyczne, nierealne i kontrfaktyczne. Ponadto w odniesieniu do wartości tekstowych formacja pojawia się zarówno w dyskursie, jak i w narracji (pisanej lub recytowanej). We fragmentach narracyjnych badana konstrukcja wprowadza zwykle wydarzenia należące do pierwszego planu ( foreground) historii, bedąc jednak w stanie dostarczać również informacji drugoplanowych (background).Znaczenie formy czasownikowej ta w języku mandinka na obszarze BasseNiniejszy artykuł przedstawia dogłębną analizę znaczeń charakteryzujących konstrukcję czasownikową języka mandinka, tworzoną przez dodanie do tematu czasownika przyrostka -ta (tzw. ta construction). Przedstawione dane – zebrane podczas prac badawczych na terenie miasta Basse i jego okolic we wschodniej Gambii – pozwalają stwierdzić, że formacja ta może funkcjonować jako perfektum (czasu teraźniejszego, przeszłego oraz przyszłego), czas przeszły (dokonany, prosty – tzw. praeteritum – oraz duratywny), statyczny (właściwy i z implikacjami rezultatywnymi) oraz czas teraźniejszy prosty. W użyciu pasywnym opisywana konstrukcja ma zarówno znaczenie dynamiczne, jak i statyczne. Forma na ta jest ponadto używana w poprzedniku (protasis) zdań warunkowych, gdzie – będąc silnie nacechowana walorem modalnym – wprowadza wydarzenia przyszłe, ewentualne i możliwe bądź też sytuacje hipotetyczne, nierealne i kontrfaktyczne. Ponadto w odniesieniu do wartości tekstowych formacja pojawia się zarówno w dyskursie, jak i w narracji (pisanej lub recytowanej). We fragmentach narracyjnych badana konstrukcja wprowadza zwykle wydarzenia należące do pierwszego planu ( foreground) historii, bedąc jednak w stanie dostarczać również informacji drugoplanowych (background)

The Vilamovicean Passive

.Strona bierna w języku wilamowskimCelem niniejszego artykułu jest szczegółowy opis konstrukcji składniowych  wprowadzających stronę bierną w języku wilamowskim. Analiza materiału zgromadzonego  podczas badań terenowych w Wilamowicach w roku 2009 i 2010 dowodzi,  iż wilamowski ma nie jedną, jak dotychczas twierdzono, lecz trzy peryfrastyczne  formacje pasywne. Konstrukcje te składają się z czasowników posiłkowych zajn,  wada lub błajn – mogących pojawić się w czasie teraźniejszym, przyszłym, przeszłym  złożonym (perfekcie), przeszłym prostym (preteritum) i zaprzeszłym – oraz  z nieodmiennego imiesłowu biernego. Użycie tych formacji, choć w wielu wypadkach  zbliżone, nie jest identyczne. Na przykład, strona bierna z zajn oraz błajn wyróżnia  się tym, iż ma znaczenie statyczne, podczas gdy konstrukcja z czasownikiem  wada niezmiennie wyraża znaczenie dynamiczne. Inna różnica dotyczy częstości  użycia. Formacje z zajn i wada są uznawane za poprawne przez wszystkich informatorów,  strona bierna z błajn jest konstrukcją używaną jedynie przez najstarszych  Wilamowian, w szczególności przez tych, którzy nie zostali poddani germanizacji  w czasie drugiej wojny światowej.   

Vilamovicean : a Germanic-Slavic mixed language?

Artykuł jest analizą statusu języka wilamowskiego z punktu widzenia kontaktu językowego. Sociolingwistyczne tło tego etnolektu, jego leksykon oraz gramatyka pozwalają na sklasyfikowanie wilamowszczyzny jako germańsko-słowiańskiego języka mieszanego, stosunkowo zaawansowanego na skali języków mieszanych. Chociaż wilamowski wywodzi się z rodziny germańskiej i większa część jego cech jest nadal typowo germańska, zbliżył się on znacznie do języków słowiańskich pod wpływem długiego i intensywnego kontaktu z językiem polskim.The present article analyzes the Vilamovicean language within the framework of language contact. The author studies various sociolinguistic, lexical and grammatical features and properties, which are typical of mixed languages, and which can be found in Vilamovicean. The evidence suggests that Vilamovicean can be defined as a mixed German(ic)-Polish language, relatively advanced on the cline(s) of mixing. Although Vilamovicean originated as an exemplary member of the German(ic) family - and although the bulk of its components are still German(ic) - due to prolonged and intense contact with Polish, the ethnolect became similar to this Slavic language

From Coordination to Verbal Serialization – The PÓJŚĆ (Serial Verb) Construction in Polish

The present paper studies the PÓJŚĆ gram in Polish – a construction composed of the verb pójść ‘walk’ and another inflected verb. The author demonstrates that the PÓJŚĆ can be represented as a set of stages on the path linking bi-clausality/bi-verbiness and mono-clausal/mono-verbiness. Specifically, it spans the section ranging from a non-canonical, less cohesive instantiation of a serial verb construction (SVC) (in which it overlaps with asyndetic coordination) to a canonical instantiation of SVC (in which it complies with the SVC prototype to a large extent). Accordingly, the study corroborates the view that SVCs may derive from asyndetic coordination and, by accumulating properties associated with different parts of the clausality/verbiness continuum, gradually develop towards SVC. This gradualness is not only diachronic, but may also be observed synchronically

/ɨ/~[ɨ] na početku riječi u poljskom

The present article examines the accuracy of the widespread opinion according to which Polish entirely lacks a word-initial phoneme or (allo)phone /ɨ/~[ɨ]. After reviewing seventeen nominal, adjectival, interjective, and ideophonic lexemes, the author concludes the following: the word-initial /ɨ/~[ɨ] is attested in Polish; however, it is peripheral from the perspective of the phonological and/or phonetic system of this language.Ovaj članak istražuje točnost široko raširenog mišljenja da se u poljskom na početku riječi ne pojavljuje fonem ili (alo)fon /ɨ/~[ɨ]. Nakon što je pregledano sedamnaest imenskih, pridjevnih, interjektivnih i ideofonih leksema, autor zaključuje sljedeće: /ɨ/~[ɨ] se pojavljuje na početku riječi u poljskom, ali je periferan iz perspektive fonološkog i fonetskog sustava tog jezika

Semantička mreža konstrukcije BANTA u varijanti gambijskog jezika Mandinka s područja Basse

The present study – developed within the cognitive framework – provides a description and explanation of the semantic potential offered by the Basse Mandinka BANTA construction (i.e. a verbal gram formed by the auxiliary banta – originally the verb baŋ ‘be finished’, employed in the TA tense – and the stem of a meaning verb). The evidence demonstrates that the locution displays a wide range of uses that em-ploy two semantic domains. One includes taxis-aspectual-temporal values, such as resultative proper, present perfect, perfective past, simple past, pluperfect, resultative-stative present and past, stative pre-sent and past, simple present and imperfective past. The other consists of modal nuances: evidential, inferential and epistemic. In all concrete instances, the BANTA form combines one semantic component of the former group with one element of the latter class. Furthermore, the author shows that all these senses may be networked and chained by employing certain typologically plausible evolutionary scenar-ios, typical of resultative formations – such as the BANTA form itself. Under this viewpoint, the gram’s meaning (i.e. its entire polysemy) is represented as a grid of connected values. This connection, both diachronic and conceptual, is granted by the correspondence between the values offered by the BANTA locution and stages of three developmental processes. Namely, non-modal values correspond to stages on the resultative path, either on the anterior or simultaneous sub-cline, while modal senses mirror the evidential track.Ovaj rad predstavlja kognitivnolingvistički opis i objašnjenje semantičkog potencijala konstrukcije Banta u regionalnoj varijanti jezika Madinka s područja Basse (konstrukcija predstavlja glagolski gram koji se sastoji od pomoćnog glagola banta – nastalog iz glagola baŋ ‘završiti’, u odgovarajućem vremensko-vidskom obliku – i osnove leksičkog glagola). Dokazi upućuju na širok raspon upotreba ove konstrukcije, koje se oslanjaju na dvije semantičke domene. Jedna od njih uključuje vrijednosti u dimenzijama rela-tivno vrijeme-vid-vrijeme, kao na primjer prava rezultativnost, složeno sadašnje vrijeme, svršeno prošlo vrijeme, jednostavno prošlo vrijeme, pluskvamperfekt, rezultativno-stativno sadašnje i prošlo vrijeme, stativno sadašnje i prošlo vrijeme, jednostavno sadašnje vrijeme i nesvršeno prošlo vrijeme. Druga se semantička domena sastoji od sljedećih elemenata modalnosti: evidencijalnost, inferencijalnost i epis-temičnost. U svim konkretnim primjerima konstrukcija BANTA objedinjuje po jednu semantičku kompo-nentu iz svake skupine. Nadalje, autor pokazuje da se svi navedeni smislovi mogu objediniti u seman-tičku mrežu i povezati u semantički niz primjenom tipološki vjerodostojnih evolucijskih scenarija tipičnih za rezultativne konstrukcije - kao što je sama konstrukcija BANTA. S obzirom na to, značenje ovog grama (tj. njegova cjelokupna polisemna struktura) prikazano je kao mreža međusobno povezanih vri-jednosti. Ta veza, koja je dijakronijska i konceptualna, predstavlja podudarnosti između vrijednosti kon-strukcije BANTA i stadija triju razvojnih procesa, pri čemu nemodalne vrijednosti odgovaraju fazama na razvojnom putu rezultativnosti, bilo anteriornog ili simultanog tipa, dok modalni smislovi odražavaju raz-vojni put evidencijalnosti

Morphological case system of the vilamovicean noun : from the 20th to the 21st century

W niniejszym artykule przedstawiona została szczegółowa analiza morfologii deklinacyjnej rzeczownika w języku wilamowskim. Autor opisuje wszystkie paradygmaty deklinacyjne rzeczowników rodzaju męskiego, żeńskiego i nijakiego występujące w tym języku w XXI wieku i porównuje je do stanu poświadczonego dla okresu przed II wojną światową. Dane językowe pokazują, że w ciągu ostatnich stu lat w wilamowskim systemie deklinacyjnym zaszły istotne zmiany. O ile regularne wykładniki przypadka zasadniczo zachowały się, pojawiły się różnorakie innowacyjne formy oboczne, w niektórych przypadkach wypierając nawet odpowiadające im starsze wzorce odmiany. Większość zmian można zaobserwować w przypadku rzeczowników rodzaju męskiego, podczas gdy rzeczowniki żeńskie i nijakie są mniej podatne na modyfi kacje morfologiczne. Autor dochodzi do wniosku, iż współczesne warianty, które obserwujemy w formach mnogich i pojedynczych, są zależne od rodzaju jak i właściwości fonetycznych rzeczownika.The present paper provides a detailed analysis of the declensional morphology of the Vilamovicean nominal system. The author describes all the declensional patterns of masculine, feminine and neuter nouns that are available in this language in the 21st century, and compares them to the situation attested to before the period of the Second World War. The evidence demonstrates that the Vilamovicean declensional system of nouns has undergone certain important changes over the last 100 years. While the regular case marking has essentially been maintained, various novel by-forms have emerged and in some instances even substituted the respective old patterns. The majority of changes seem to aff ect masculine nouns, while the feminine and, especially, neuter substantives are less aff ected by morphological modifi cations. The author concludes that the modern variants found in the shape of plural and singular forms are imposed both by the gender of a noun and its phonetic properties