Paths of quartodeciman Pascha in the letters of Ignatius of Antioch

Wydaje się oczywistym, że Kościół celebrował Misterium Paschalne od początku swojego istnienia. Jednak najstarszą celebracją paschalną Kościoła, jaką znamy z wczesnochrześcijańskich pism, jest ta, która rozprzestrzeniła się w drugim wieku w Azji Mniejszej. Była ona oparta na kwartodecymańskiej teologii. Możemy przyjrzeć się bliżej temu doświadczeniu paschalnemu głównie dzięki dwóm homiliom: Melitona z Sardes i Pseudo- Hipolita. Niemniej jednak jest jeszcze jedno źródło, które ujawnia podobieństwo do wymienionych dwóch dokumentów i które, choć niedowartościowane we współczesnych badaniach, dostarcza ważnych przesłanek dla kwartodecymańkiej koncepcji. Ponadto okazuje się być poprzednikiem obu wcześniej wymienionych homilii, stąd mogłoby służyć do pewnego stopnia za wzorzec. Źródłem tym jest zbiór siedmiu listów Ignacego Antiocheńskiego, które datowane są na początek drugiego wieku. Powstałe w klimacie prześladowania, listy te ujawniają charakterystyczne cechy kwartodecymańskiej teologii. I jest to ewidentnie teologia, w której Ignacy się wychował. Co jest znamienne, teologia ta jest już rozwinięta. Ignacy wydaje się stosować ją z głębokim sensem i zrozumieniem jak ktoś, kto w niej wzrastał. To może oznaczać, że korzenie kwartodecymańskiej teologii sięgają dalej. Pytaniem jest: gdzie

Między Chrystusem a ziemskimi pożądliwościami : historia przekładów i interpretacji oraz współczesna debata nad ewokacją ho emos eros estaurotai (Rom 7, 2) Ignacego Antiocheńskiego

Język Ignacego Antiocheńskiego od początku zaskakiwał. Podobnym zdumieniem napawała postawa, jaką prezentował słynny męczennik. Jego wypowiedź przekazana w formie listów z „ostatniej podróży”, nadzwyczajna w swoim wyrazie, po dzień dzisiejszy budzi kontrowersje. Szczególnym charakterem na tym tle odznacza się list biskupa Antiochii do Kościoła w Rzymie. Spośród wszystkich listów Antiocheńczyka pisanych w drodze na miejsce męczeńskiej śmierci ten właśnie list zawiera najbardziej niezwykłe i wstrząsające wersety. Tutaj Ignacy wyznaje swoje pragnienie, by umrzeć dla Chrystusa, jako że śmierć jest dla niego początkiem prawdziwego życia1. Także tutaj w dramatyczny sposób błaga rzymskich braci w wierze, by pozwolili mu „naśladować mękę” jego Boga2, stanowczo uzasadniając swój apel3. Wskazuje przy tym na zasadę interpretacji swoich słów oraz przestrzeń właściwego ich pojmowania4.[...

Wiara - miłość - nadzieja : studium w oparciu o Listy Ignacego z Antiochii : recenzja

Recenzja książki: Norbert Widok, Wiara – nadzieja – miłość. Studium w oparciu o Listy Ignacego z Antiochii, Wydawnictwo i Drukarnia Świętego Krzyża, Opole 2011, ss. 216"Pisma Ignacego z Antiochii, poza ich tłumaczeniem na język polski, nie doczekały się jak dotąd znaczącego opracowania w formie monografii wśród rodzimych teologów. Pionierskie w tym zakresie studium opublikował ksiądz prof. dr hab. Norbert Widok, który zaprasza czytelnika do rozpatrzenia cnót teologalnych: wiary, miłości i nadziei w przekazie biskupa Antiochii. Ten wyjątkowy projekt bardzo szybko odsłania bogactwo treści tak ujętej aretologii w nauczaniu Antiocheńczyka oraz ukazuje dojrzałą i głęboko przemyślaną w tym zakresie dziedzinę aktywności wczesnochrześcijańskiej. Treść listów Ignacego z Antiochii bez wątpienia stanowi znaczące źródło poznania wieloaspektowej już refleksji teologicznej początku II wieku. W ramach tej „refleksji” szczególne dary Zbawiciela, jakimi są wiara, nadzieja i miłość, otrzymują istotne miejsce. W rozwijanej parenezie stają się podstawowymi warunkami dla mających właściwie funkcjonować wspólnot kościelnych. Zarówno myśl antiocheńskiego biskupa, jak i świadomość eklezjalna adresatów odsłania intencję radykalnego zastosowania darmo danych darów Chrystusa, pomimo, a właściwie z powodu piętrzących się w Kościołach trudności." (fragm.

Problem początków chrześcijańskiej mistyki w świetle współczesnych badań

Pomimo iż chrześcijańska mistyka doczekała się na przestrzeni minionego stulecia obfitej literatury, trudno jest znaleźć dzieło podejmujące tę problematykę w sposób całościowy, próbujące ująć ten fenomen w całej jego rozciągłości. Szczególny niedostatek pozostaje w stosunku do początków mistyki chrześcijańskiej. Przetłumaczone w ostatnich dekadach na język polski cztery dzieła, podejmujące tematykę związaną z mistyką wczesnochrześcijańską, dokonują znacznych pominięć i zawężeń w tym obszarze, umieszczając początki mistyki chrześcijańskiej około Orygenesa i łącząc je intelektualnie i duchowo z wpływem greckim. Opatrzone nazwiskami skądinąd znanymi w dziedzinie patrystyki na arenie międzynarodowej, prace te są powszechnie studiowane, a zyskawszy znaczną popularność i znaczenie szczególnie w zakresie wykładu na wielu polskich uczelniach, narzuciły do pewnego stopnia swoją perspektywę we współczesnych badaniach, w studium i w dydaktyce. Although the Christian mysticism went over the past century throughout abundant literature, it is difficult to find a work that is taking up this issue in a holistic manner and trying to capture the phenomenon in its entirety. A particular scarcity remains with regard to the origins of Christian mysticism. Four works, translated in recent decades into Polish, while undertaking the issues related to the early Christian mysticism, make significant omissions and narrowings in this area. They place the origins of Christian mysticism around Origen and combine them intellectually and spiritually with Greek influence. These works, marked with otherwise known names in the field of patristics in the international arena, are widely studied, and having gained considerable popularity and importance especially in the lecture at many Polish universities they imposed to some extent their perspective in contemporary research, as well as in the study and teaching

Knowledge of medical personel on the Standard of “Practice of the raped person” in medical units

Wstęp. Celem niniejszego artykułu jest ocena znajomości „Procedury postępowania z osobą zgwałconą” w jednostkach medycznych, przez personel medyczny. Materiał i metody. Przeprowadzono badanie pilotażowe wstępne. W badaniu ankietowym wzięło udział 38 osób, metodę badawczą stanowił anonimowy kwestionariusz własnego autorstwa. Wyniki. Procedurę postępowania z ofiarą przemocy seksualnej zna 54,5% lekarzy, 26,9% ankietowanych położnych. Wnioski. Z badania wynika, że pomoc oferowana kobietom, które stały się ofiarami przemocy seksualnej, jest fragmentaryczna, a tym samym niesatysfakcjonująca kobiety, które doświadczyły gwałtu.Introduction. The purpose of this article is to access the knowledge of “Procedures of contact with person that was raped“ by personnel of medical institutions. Material and methods. The preliminary pilot study had a form of questionnaire, that has been completed by 38 persons. Methodology was based on self written anonymous questionnaire. Results. 54.5% of doctors and 26.9% of midwifes know the Procedure of contact with victims of sexual abuse. Conclusions. The research showed that help which is offered to victims of sexual abuse is rare and unsatisfactory for most of raped women

Nauki o polityce publicznej

Uniwersytet Warszawsk

Between Christ and earthly longings. History of translations, interpretations and contemporary debate on evocation ho emos eros estaurotai (Rom 7.2) of Ignatius of Antioch

Composed into the letter of Ignatius of Antioch to the Church of Rome, perhaps the most famous evocation – ho emos eros estaurotai – has a long tradition of interpretation, which being initiated by Origen and taking somewhat turbulent course reaches our times. Its manifestation is visible in the translations themselves, where already from the Latin rendering a significant diversity can be observed, and the wide range of interpretations is being reflected with its spread in the modern translations. Those of Greek Fathers who spoke after Origen essentially upheld the interpretation of the Alexandrian, seeing under eros – as he did – the Christ Himself. Finally they fastened so conceptualized eros in the spiritual theology and inscribed the Ignatius’ evocation into the liturgy of the Eastern Church for ages. However in the Western Church, it seems that the significant influence on the modern interpretation of the Ignatius’ evocation – starting from the nineteenth century – had the ongoing in the background discussion on authenticity of the Antiocher’s letters. The time of extensive research, beyond the contribution to the determination of the middle recension, from exacting blade of critics had adjudicated about fundamental error of Origen and the other Greek Fathers in the interpretation they adopted. The dominance of the newly discovered interpretation coincided with the adoption of middle recension and spreads to the present day. The resulting dissonance to the voice of the ancient Church born an undying question which – although with different intensity at different times – continues resounding. Could the Greek Fathers be so much wrong in taking the comment to the famous Ignatius’ evocation? How is it possible that those for whom the ancient Greek was the language of everyday life, and appropriate for the letters of Ignatius „Sitz im Leben” was the environment in which in the chronological proximity they grew up and lived, diverge from the actual socio-cultural and literary context from the inside of which Ignatius spoke? These and other questions have intrigued many scholars of the last century. It is, perhaps, their echo that outlines a certain circle being formed by modern translations and commentaries, running back to the beginning, to the first interpretations. This movement, presumably, shows unextinguished disagreement for leaving such a significant dissonance to the voice of the ancient Church. Perhaps it is also a hunch that in the content of the Ignatius’ words there is still something else, what more clearly saw the Fathers, and what in some sense remains hidden from modern researchers. By the same token, following the path of these assumptions, the undertaken analysis of the Syrian translation combined with the conclusions of the recent philological study on the Greek text put a question mark on the popular interpretation and allow to hypothesize in a way that is getting closer to the voice of Fathers again. It seems that the meaning of Ignatius’ evocation could have been more positive than it is used to be frequently commented

Planning fee. A legal and financial study

Wydział Prawa i Administracji: Katedra Prawa FinansowegoPrzedmiotem rozprawy doktorskiej jest instytucja opłaty planistycznej, uregulowana w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Lakoniczność i język prawny uregulowań dotyczących tej opłaty (art. 36 upzp) nie ułatwia rozwiązania wielu spornych zagadnień o charakterze materialnoprawnym i proceduralnym z nią związanych. Na gruncie opłaty planistycznej istnieje problem badawczy ustalenia zakresu norm prawnych regulujących tę opłatę, w szczególności norm o charakterze finansowoprawnym. Przedmiotem badań jest stan prawny ukonstytuowany wejściem w życie ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, tj. postępowania dotyczące tej opłaty wszczęte po dniu 1 stycznia 2010 r. Przeprowadzona analiza zagadnień szczegółowych, składających się na problem badawczy, pozwoliła udowodnić tezę podstawową. Teza ta stanowi, iż wraz z wejściem w życie ustawy o finansach publicznych opłatę planistyczną zaliczyć należy do kategorii „niepodatkowych należności budżetowych” w rozumieniu art. 60 ufp. W konsekwencji w zakresie nie uregulowanym przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stosuje się: wprost przepisy - ustawy o finansach publicznych i Kodeksu postępowania administracyjnego oraz odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej (art. 67 ufp). Zastosowanie w przypadku tej opłaty unormowań zawartych w dziale III Ordynacji powoduje, iż staje się ona bardziej kompletna w zakresie materialnoprawnym i także proceduralnym.The subject of the PhD dissertation is the institution of the planning fee as regulated by the Spatial Planning and Land Development Act of 27 March 2003. The briefness and the legal language of the regulations concerning this fee (Art. 36 of the Act) do not help to resolve the numerous disputable issues of a substantive and procedural nature associated with it. Related to this planning fee is a research problem concerning how to determine the scope of the legal rules which regulate the planning fee, in particular those of a legal and financial nature. The objective of the research is the legal status established by the Public Finance Law of 27 August 2009, i.e. the proceedings concerning the planning fee brought after 1 January 2010. The analysis of the specific issues that make up the research problem assisted in proving the fundamental thesis. According to it, since Public Finance Law has become effective, the planning fee should be included in the “non-tax budget” category within the meaning of Art. 60 of Public Finance Law. As a result, issues that are not covered by the provisions of the Spatial Planning and Land Development Act are subject to direct legislation - Public Finance Law, the Administrative Procedure Code and the provisions of Section III of the Tax Ordinance Act (Art. 67 of Public Finance Law). Due to the use of the regulations included in Section III of the Tax Ordinance Act, the planning fee becomes more complete in substantive and procedural terms