Assessment of marine pollution in Izmir Bay: Heavy metal and organic compound concentrations in surficial sediments

The extent of marine pollution in Izmir Bay is investigated using inorganic and organic geochemical data from surface sediments. The concentrations of 42 elements in 84 samples established that surface sediments in Inner Izmir Bay display significant enrichments in Ag, As, Cd, Cr, Cu, Hg, Mo, P, Pb, Sb, Sn, V, and Zn, associated with notably high concentrations of total organic carbon and sulphur. Organic geochemical data in 14 samples from Inner Izmir Bay showed that these sediments also exhibit significant enrichments in polycyclic aromatic hydrocarbons and polychlorinated dibenzo-d-dioxins and dibenzofurans. Combined inorganic and organic geochemical data indicated that Inner Izmir Bay surface sediments are extremely polluted and probably pose high risk to the resident marine biological community. Except for a few small regions, the Outer and Central Izmir Bays show low levels of heavy metal enrichments. Moderate enrichments in Ag, Cd, Hg, Mo, Sb and Sn in surface sediments east of Hekim and Cicek Islands probably reflect continuous dumping of sediments excavated fromt he most polluted innermost Izmir Bay between 1976 and 1990. The zone of moderate enrichments in Cd, Cr, Cu, Hg, Pb and Zn south of the present-day mouth of Gediz River suggests that discharge from this river is one of the major sources of anthropogenic input into the Outer Izmir Bay and probably reflects the large quantities of industrial discharge into Gediz River along its course

Plasmon Enhanced Detectors for Smart Lighting Applications

Engineered smart lighting systems by optically sensing the environment can change the way society uses lighting. In this talk we will present our strategies on plasmon enhanced detectors enabling new applications and technologies

Clinical characteristics and therapeutic outcomes of paroxysmal nocturnal hemoglobinuria patients in Turkey: a multicenter experience

The aim of this study is to collect paroxysmal nocturnal hemoglobinuria (PNH) patient data from hematology centers all over Turkey in order to identify clinical features and management of PNH patients. Patients with PNH were evaluated by a retrospective review of medical records from 19 different institutions around Turkey. Patient demographics, medical history, laboratory findings, and PNH-specific information, including symptoms at the diagnosis, complications, erythrocyte, and granulocyte clone size, treatment, and causes of death were recorded. Sixty patients (28 males, 32 females) were identified. The median age was 33 (range; 17-77) years. Forty-six patients were diagnosed as classic PNH and 14 as secondary PNH. Fatigue and abdominal pain were the most frequent presenting symptoms. After eculizumab became available in Turkey, most of the patients (n = 31/46, 67.4%) were switched to eculizumab. Three patients with classic PNH underwent stem cell transplantation. The median survival time was 42 (range; 7-183 months) months. This study is the first and most comprehensive review of PNH cases in Turkey. It provided us useful information to find out the differences between our patients and literature, which may help us understand the disease

Ülkemizdeki paroksismal nokturnal hemoglobinüri hastalarının klinik özelliklerinin ve tedavi sonuçlarının değerlendirilmesi çok merkezli bir çalışma

Amaç: Paroksismal nokturnal hemoglobinüri (PNH), kronik intravasküler hemoliz bulguları,kemik iliği yetersizliği ve trombozla kendini gösterebilen edinsel, klonal bir hematopoietikkök hücre hastalığıdır. Klinik bulguların çok değişken olması, tanıda gecikmelere vehastalığın morbi-mortalitesinde artışa yol açabilmektedir. Tanıda altın standart yöntem, temelmoleküler defektin, yani glukozilfosfotidilinozitol (GPİ) çıpası yardımıyla hücre membranınabağlanan proteinlerdeki eksikliğin akım sitometrik yöntemle ortaya konulmasıdır.Tedavisinde ise tek küratif yöntem allojeneik kök hücre naklidir. Ancak günümüzde PNHtedavisinde, hemoliz, transfüzyon bağımlılığı, organ hasarı ve semptomları azalttığı gösterilenve bir terminal kompleman inhibitörü olarak görev yapan eculizumab da yaygın olarakkullanılmaktadır. Bu çok merkezli çalışmada amacımız, ülkemizdeki PNH hastaların kliniközelliklerinin ve tedavi yönetimlerinin değerlendirilmesidir.Gereç ve yöntem: Çalışmamıza yirmi farklı merkezin hematoloji kliniğinde PNH tanısı alantoplam 60 olgu dahil edilmiştir. Tüm olguların retrospektif olarak dosyaları taranmış,hastaların demografik özellikleri, laboratuvar bulguları, gelişen komplikasyonlar, akımsitometri bilgileri, aldıkları tedaviler ve ölüm sebepleri kaydedilmiştir.Bulgular: Çalışmamıza alınan 60 hastanın ortanca yaşları 33 (17-77) idi. Kırkaltı hasta klasikPNH ve 14 hasta sekonder PNH (13 hasta aplastik anemi+PNH, 1 hasta myelodisplastiksendrom+PNH) idi. Hastaların temel demografik özellikleri, hematolojik parametreleri,semptom ve bulguları Tablo1’de özetlenmiştir. Halsizlik ve karın ağrısı en sık başvuruyakınmaları olup, organomegali sadece 7 hastada saptanmıştı. Akım sitometrik analizdeortanca granülosit ve monosit klonları klasik PNH olgularında sırasıyla %75 (23.1-99.5) ve%77 (14.2-99) ve sekonder PNH olgularında %70.5 (13.8-95) ve %61 (14-95.5) olarak izlendi. Tromboembolik olaylar 60 hastanın 18 inde (%30) gözlenmişti. Klasik ve sekonderPNH olguları arasında tromboembolik olay gelişimi açısından istatistiksel bir farkgözlenmemişti (sırasıyla %17.3 ve %14.2, p:0.57). Hastaların, 2009 yılında eculizumabülkemizde ulaşılabilir olana dek immünsupresif ilaçlarla tedavi gördükleri, bu tarihten sonraise olguların %67.4’ünde (31/46) eculizumab tedavisine geçildiği izlendi. Ortalama yaşamsüresi 42 ay (7-183) olarak belirlendi. 60 hastadan 4’ü (%6.6) infeksiyon, 2’si fungalpnömoni, 1’i sepsis ve diğer 1 hasta ise CMV enfeksiyonu nedenli kaybedildi.Tartışma: Çalışmamızda, nadir bir hematopoietik kök hücre hastalığı olan PNH’nin görülmeyaşının literatürle benzerlik gösterdiğini görülmüştür. Trombotik komplikasyon sıklığı %30olarak belirlenmiş olup, sıklıkla ve beklendiği üzere venöz tromboz şeklinde geliştiğigörülmüştür. Literatürden farklı olarak tromboz nedenli ölen hasta görülmemiş, en sık ölümsebebi enfeksiyon olarak belirlenmiştir.Çalışmamız, PNH hastalarının değerlendirildiği ve ülkemizde bugüne kadar yapılmışen kapsamlı çalışmadır. Bu ve benzer çalışmaların, nadir görülen PNH gibi hastalıklarda,ileriye yönelik olarak hastalık yönetimini de etkileyebilecek çok değerli bilgiler verebileceğinidüşünüyoruz.Anahtar kelimeler: Eculizumab, Paroksismal nokturnal hemoglobinüri, Tromboz&nbsp;</p

Nationwide Experience With Off-Label Use of Interleukin-1 Targeting Treatment in Familial Mediterranean Fever Patients

WOS: 000436403100017PubMed ID: 28992387ObjectiveApproximately 30-45% of patients with familial Mediterranean fever (FMF) have been reported to have attacks despite colchicine treatment. Currently, data on the treatment of colchicine-unresponsive or colchicine-intolerant FMF patients are limited; the most promising alternatives seem to be anti-interleukin-1 (anti-IL-1) agents. Here we report our experience with the off-label use of anti-IL-1 agents in a large group of FMF patients. MethodsIn all, 21 centers from different geographical regions of Turkey were included in the current study. The medical records of all FMF patients who had used anti-IL-1 treatment for at least 6 months were reviewed. ResultsIn total, 172 FMF patients (83 [48%] female, mean age 36.2 years [range 18-68]) were included in the analysis; mean age at symptom onset was 12.6 years (range 1-48), and the mean colchicine dose was 1.7 mg/day (range 0.5-4.0). Of these patients, 151 were treated with anakinra and 21 with canakinumab. Anti-IL-1 treatment was used because of colchicine-resistant disease in 84% and amyloidosis in 12% of subjects. During the mean 19.6 months of treatment (range 6-98), the yearly attack frequency was significantly reduced (from 16.8 to 2.4; P < 0.001), and 42.1% of colchicine-resistant FMF patients were attack free. Serum levels of C-reactive protein, erythrocyte sedimentation rate, and 24-hour urinary protein excretion (5,458.7 mg/24 hours before and 3,557.3 mg/24 hours after) were significantly reduced. ConclusionAnti-IL-1 treatment is an effective alternative for controlling attacks and decreasing proteinuria in colchicine-resistant FMF patients

Kidney disease profile and encountered problems during follow-up in Syrian refugee children: a multicenter retrospective study.

Background Children are one of the most vulnerable groups in conflict zones, especially those with chronic diseases. This study aimed to investigate kidney disease profiles and problems during follow-up in a population of Syrian refugee children residing in Turkey. Methods Syrian refugee children aged between 0 and 18 years were included in the study. Demographic data, diagnosis, particular interventions due to nephrological problems, and problems encountered during follow-up were obtained from all participating pediatric nephrology centers. Results Data from 633 children from 22 pediatric nephrology centers were included. Mean age of the children was 94.8 +/- 61.7 months and 375 were male (59%). 57.7% had parental consanguinity and 23.3% had a close relative(s) with kidney disease. The most common kidney diseases were congenital anomalies of the kidney and urinary tract (CAKUT) (31.0%), glomerular disease (19.9%), chronic kidney disease (CKD) (14.8%), and urolithiasis (10.7%). Frequent reasons for CAKUT were nonobstructive hydronephrosis (23.0%), vesico-ureteral reflux (18.4%), and neurogenic bladder (15.8%). The most common etiology of glomerular diseases was nephrotic syndrome (69%). Ninety-four children had CKD, and 58 children were on chronic dialysis. Six children had kidney transplantation. Surgical intervention was performed on 111 patients. The language barrier, lack of medical records, and frequent disruptions in periodic follow-ups were the main problems noted. Conclusions CAKUT, glomerular disease, and CKD were highly prevalent in Syrian refugee children. Knowing the frequency of chronic diseases and the problems encountered in refugees would facilitate better treatment options and preventive measures

A Nationwide Experience with the Off Label Use of Interleukin 1 Targeting Treatment in Familial Mediterranean Fever Patients

WOS: 00041714340134

Nationwide Experience With Off-Label Use of Interleukin-1 Targeting Treatment in Familial Mediterranean Fever Patients

ObjectiveApproximately 30-45\% of patients with familial Mediterranean fever (FMF) have been reported to have attacks despite colchicine treatment. Currently, data on the treatment of colchicine-unresponsive or colchicine-intolerant FMF patients are limited; the most promising alternatives seem to be anti-interleukin-1 (anti-IL-1) agents. Here we report our experience with the off-label use of anti-IL-1 agents in a large group of FMF patients. MethodsIn all, 21 centers from different geographical regions of Turkey were included in the current study. The medical records of all FMF patients who had used anti-IL-1 treatment for at least 6 months were reviewed. ResultsIn total, 172 FMF patients (83 {[}48\%] female, mean age 36.2 years {[}range 18-68]) were included in the analysis; mean age at symptom onset was 12.6 years (range 1-48), and the mean colchicine dose was 1.7 mg/day (range 0.5-4.0). Of these patients, 151 were treated with anakinra and 21 with canakinumab. Anti-IL-1 treatment was used because of colchicine-resistant disease in 84\% and amyloidosis in 12\% of subjects. During the mean 19.6 months of treatment (range 6-98), the yearly attack frequency was significantly reduced (from 16.8 to 2.4; P < 0.001), and 42.1\% of colchicine-resistant FMF patients were attack free. Serum levels of C-reactive protein, erythrocyte sedimentation rate, and 24-hour urinary protein excretion (5,458.7 mg/24 hours before and 3,557.3 mg/24 hours after) were significantly reduced. ConclusionAnti-IL-1 treatment is an effective alternative for controlling attacks and decreasing proteinuria in colchicine-resistant FMF patients

Hacettepe Dahiliye Ders Kitabı 2

Ondokuzuncu yüzyılın tıp literatürü, korku filmi gibidir. Hekimlerin, ellerine geçirdikleri her şeyi, akıllarına gelen her yöntemi tedavi için kullandıkları görülür. Bilgiye değil, kulaktan dolma duyumlara dayanan, “içten doğma” uydurma fikirlerle hastaların yelken kürek tedavi edilmeye çalışıldığı bir dönemdir. Litrelerce kan alınır, barsaklar yüksek basınçlı lavmanlarla delik deşik edilir, hastalar buzlu sulara yatırılıp uzuvlar gangren olana dek dondurulur, dondurmak işe yaramazsa kaynar kazanlara sokulur, deriyi kabartan bitkisel merhemlerle epidermis eritilir, terkibi ikinci kez asla tutturulamayan envai çeşit bitkisel karışımlarla organlar iflas ettirilirdi. Yirminci yüzyılın başında, modern tıbbın kurucusu sayılan Dr. William Osler öncelikle bu “palavra tıbba” rest çekmiş, yeni bir çağı aralamıştır. Çağdaşı olan bazı hünerli hekimlerle birlikte, önümüze gelen her hastayı, elimize geçirdiğimiz her şeyle, bu şekilde rastgele tedavi edemeyiz, öncelikle hastalıkları tanımamız gerekir diyerek, tıbbın önceliğini tanıya yöneltmişler, kendilerine kadar olan eski devirlerden miras iki ilaç (digoksin ve morfin) dışındaki tüm o ilkel tedavi yöntemlerini reddetmişlerdir. Akıldışı eski tedavileri reddederek, yerine henüz yeni bir tedavi seçenekleri de olmadığından; yalnızca (doğru) tanı koymaya çalışan ve hastanın prognozunu tayin etmeye odaklanmış, tepkisel ve aslında bir bakıma muhafazakar yeni bir tıbbı başlatmışlardır. Tıp eğitimini de bu doğrultuda değiştirip, çalakalem ilaç ve tedavi veren hekimler yerine; hastanın hastalığını kavramaya çalışan, doğru tanı koyan hekimler yetiştirmeye yönelmişlerdir. Tıp eğitimindeki “hasta başı vizitler” bizzat Dr. William Osler tarafından başlatılmıştır. Bu ekol, 1900’ların başında cesur bir kararla, neyi tedavi ettiğini bilmeyen eski hekimlik pratiğini kapatıp, öncelikle hastalıkları kavramaya, hastalarına titizlikle isabetli bir tanı koymaya odaklanmıştır. Bu devir, tıbbın rönesansı sayılır. Kuruluşundan itibaren çağdaşı modern tıp dünyasının bir takipçisi ve aktörü olan Hacettepe Tıp Fakültesi; hünerli hekimler, iyi klinisyenler yetiştirmeyi amaçlamıştır. Prof. Dr. Şeref Zileli’nin kurucusu olduğu İç Hastalıkları Anabilim Dalımız, mezuniyet öncesi tıp eğitiminde yatay ve dikey entegrasyon modeliyle klinik eğitim aşamasında, öğrencilerimize “dahiliye nosyonu” kazandırmayı hedeflemiştir. Dahiliye nosyonu, hastaya saçından tırnağına bir bütün olarak bakabilmeyi; hastanın sorunlarını rasyonel bir klinik denklem haline getirebilmeyi; semptomlarından başlayıp, fizik muayene ve isabetli tetkik seçimiyle en doğru tanıyı koyabilmeyi ve hastaya en az zarar verecek en uygun tedaviyi planlayabilmeyi gerektirir. Mezuniyet öncesi İç Hastalıkları Klinik Eğitim programımızın öğrenim hedefleriyle, içeriği ve ulusal çekirdek müfredatımız gözetilerek hazırlanan bu kitap; İç Hastalıkları, Kardiyoloji, Göğüs Hastalıkları, İnfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji anabilim dallarımız öğretim üyelerinin ortaklaşa titiz bir çalışmasıdır