Bicuspid Aortic Valve

Bicuspid aortic valve (BAV) is one of the most common congenital diseases, affecting 1–2% of the general population. Although most of them are sporadic, some familial cases have also been detected. BAV is a complex developmental and progressive pathology, which may present with various clinical findings from newborn to adulthood. It may be suspected during cardiac auscultation or may be diagnosed by echocardiography incidentally. Some BAV cases may remain symptomless for years, with findings like valvular stenosis, insufficiency, or dilatation in the ascending aorta, whereas some others may present with early severe aortic valve dysfunction, premature congestive heart failure, and aortic aneurysms even in the newborn period. Such heterogeneous presentations of BAV phenotypes may be associated with congenital, genetic, and/or connective tissue abnormalities. The natural course of BAV is nonpredictable, it may lead to severe morbidity and mortality

Ebstein’s Anomaly

Ebstein’s anomaly (EA), a rare congenital heart disease, results from the failure of delamination of tricuspid valve (TV) leaflets from the endocardium of the right ventricle (RV) and apical displacement, particularly of the septal and posterior leaflets of TV. The most commonly accompanying cardiac malformation is atrial septal defect. Most EA cases are sporadic; familial ones are rare. EA patients may present at any age. Symptoms result from TV regurgitation, RV dysfunction, inadequate left ventricular filling owing to ventricular septal bowing, inadequate pulmonary flow, and arrhythmias. Atrial tachyarrhythmias are the most common late complications. There have been more techniques of tricuspid repair reported in the literature than any other congenital or acquired cardiac lesion. Neonatal operation has a higher risk of mortality than the operations performed beyond infancy. Late survival rate and the quality of life for hospital survivors are excellent

Social stratification in the social sharing network: Advertisement texts against to conservative bourgeoisieToplumsal paylaşım ağlarında sosyal tabakalaşma: Muhafazakâr burjuvaziye yönelik reklam metinleri

Making themselves felt in various areas from political and economic changes and transformations across the world to the practices of daily life, social networks have started building a virtual culture within the network environment. Today, great social changes are observed and, maybe, one of the most important factors of this change is technology. With the changes caused by the technological development, different perspectives, values and perceptions can create and relay their own contents via social networks. The conservative bourgeoisie which can consequently be evaluated within the scope of transformations, changes and consequently innovations and as a consequence of the social stratification is addressed in terms of its representation on social networks and within the scope of Weber's social stratification theory. While the social stratification on social networks is emphasized in this evaluation, the advertisement texts used on these networks are examined based on the characteristics of the conservative bourgeoisie from a sociological perspective. ÖzetDünya’da siyasi ve ekonomik değişim ve dönüşümlerin yaşanmasından, gündelik hayatın pratiklerine kadar birçok alanda etkisini hissedilir şekilde gösteren toplumsal paylaşım ağları, sanal ortamda sanal bir kültürün de inşasına başlamıştır. Sosyal anlamda büyük değişimlerin yaşandığı günümüzde bu değişimde belki de en önemli etkenlerden biri gelişen teknolojidir. Teknolojik gelişimin getirdiği değişimlerin etkisiyle farklı bakış açıları, değerler, algılar toplumsal paylaşım ağları vasıtasıyla kendi içeriklerini oluşturmakta ve bunu yansıtabilmektedir. Dönüşümler, değişimler ve nihayet yenilikler kapsamında ve sosyal tabakalaşmanın bir neticesi olarak değerlendirilebilecek muhafazakâr burjuvazi, bu çalışmada toplumsal paylaşım ağlarındaki temsili çerçevesinde ve Weber’in sosyal tabakalaşma kuramı kapsamında ele alınacaktır. Bu değerlendirmede toplumsal paylaşım ağlarındaki sosyal tabakalaşma vurgulanırken, özellikle bu ağlarda yer alan reklam metinleri sosyolojik perspektiften muhafazakâr burjuvazi hedef kitlesinin özellikleri dikkate alınarak içerik analizi yöntemiyle incelenecektir

Hyperprolactinemia with aripiprazole: A case report and review of the literature

Hyperprolactinemia is an important but often a neglected side effect of antipsychotic treatment. Aripiprazole is one of the new atypical antipsychotics that has partial agonist effects on dopamine D2 receptors and has a low possibility of hyperprolactinemia. In the present case report, we discuss a female patient who was diagnosed as suffering from depression with psychotic symptoms. Her prolactin levels were elevated while on treatment with aripiprazole. Clinicians should consider that aripiprazole may result in moderate elevation of prolactin levels although it is reported that it has a lower risk of elevation of prolactin levels. © 2014, Cukurova Univ Tip Fakultesi Psikiyatri Anabilim Dali. All rights reserved

Association of SNAP-25 gene Ddel and Mnll Polymorphisms with adult attention deficit hyperactivity disorder

Objective The synaptosomal-associated protein of 25 kDa (SNAP-25) gene is a presynaptic plasma membrane protein and an integral component of the vesicle docking and fusion machinery mediating secretion of neurotransmitters. Previously, several studies reported association between SNAP-25 and attention deficit hyperactivity disorder (ADHD). We investigated whether these SNAP-25 polymorphisms (MnlI T/G and DdelI T/C) were also associated with ADHD in the Turkish population. Methods: Our study comprised unrelated 139 subjects who met DSM-IV criteria for ADHD and 73 controls and all were of Turkish origin. Genetic analyses were performed and patients were evaluated with Wender-Utah Rating Scale and Adult ADD/ADHD DSM IV-Based Diagnostic Screening and Rating Scale. Results: SNAP-25 DdelI polymorphism was not associated with ADHD but there was a statistically significant difference between ADHD patients and controls for SNAP-25 MnlI polymorphism. For SNAP-25 MnlI polymorphism patients with G/G genotype of the SNAP-25 gene MnlI polymorphism had higher Wender-Utah scores and higher scores in the 1st and 3rd parts of adult ADD/ADHD Scale. Conclusion: We detected a significant association of the MnlI polymorphism in our ADHD sample which was similar to previous findings. Our study also revealed that SNAP-25 MnlI polymorphism was also associated with symptom severity of ADHD. This study is also, the first report on the association of SNAP-25 with ADHD in the Turkish population. © 2014 Korean Neuropsychiatric Association

Practice of Acute and Maintenance Electroconvulsive Therapy in the Psychiatric Clinic of a University Hospital from Turkey: Between 2007 and 2013

Objective: Electroconvulsive therapy (ECT) can be given as the form of acute, continuation or maintenance ECT according to the process of administration. We report our 7 years' observation with acute and maintenance ECT in a university hospital in Turkey. Methods: The medical records of the hospitalized patients treated with acute or maintenance ECT between the years 2007 and 2013 was retrospectively analyzed. The sociodemographic characteristics, diagnosis, data of ECT and the co-administered psychotropic drugs were recorded. The frequency of ECT was calculated by identifying the total number of the hospitalized patients during the study period from the hospital records. Results: A total number of 1,432 female and 1,141 male patients hospitalized in a period of 7 years, with a total number of 111 patients treated with ECT. The ratio of ECT was 4%, maintenance/acute ECT 11%. For acute ECT, affective disorders (65.3%) and psychotic disorders (21.6%) were among the leading diagnoses. Maintenance ECT, the diagnosis was; 6 affective disorders, 4 psychotic disorders and 1 obsessive compulsive disorder. There was a significant difference between the patients receiving acute and maintenance ECT in terms of age, duration of illness, and number of previous hospitalizations and ECTs. Conclusion: The percentage of patients treated with acute ECT is lower in our institution than that in many other institutions from our country. Acute and maintenance ECT should be considered as an important treatment option particularly for patients with long disease duration, a high number of hospitalizations and a history of benefiting from previous ECTs. Copyright © 2016, Korean College of Neuropsychopharmacology

Agents ısolated at the mycology laboratory of Selcuk University, from patients with an ınitial diagnosis of dermatophytosis between 1994 and 2000

Amaç:Konya bölgesinde dermatofit dağılımının araştırılması Yöntem: Bu çalışmada 1994-2000 yılları arasında dermatoloji kliniğinde dermatofitoz ön tanısı almış olan 1143 hastanın mantar kültürlerine ait kayıtları Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Mikoloji Laboratuvarı'nda retrospektif olarak incelenmiştir. Bulgular: Bu hastalardan alınan örneklerin 250'sinde (%21.9) kültürde üreme saptanmıştır. Üreyen mantarların yerleştikleri vücut bölgelerine göre dağılımları incelendiğinde en sık rastlanan tinea türü Tinea pedis (%38.4) olarak saptanmıştır. Bunu sırası ile T.unguium (%32.4), T.corporis (%10.4), T.manum (%8), T.inguinalis (%7.2), T.capitis (%3.6) izlemiştir. Olgulardan izole edilen mantar türleri ise sıklık sırasına göre şöyledir; Trichophyton rubrum (%65.2), T.mentagrophytes (%18.8), Epidermophyton floccosum (%6.4), Microsporum canis (%3.6), T.tonsurans (%2.4), T.verrucosum (%2), M.audouini (%0.8), T.schoenleinii (%0.4), T.violaceum (%0.4). Sonuç: Konya bölgesinde en sık rastlanan tinea türü T.pedis, en sık izole edilen etken ise olarak saptanmıştır.Objective: To investigate the distribution of dermatophytes in Konya region. Methods: In this study the mycological culture results of 1143 patients at Mycology Laboratory of University of Selcuk, Faculty of Medicine with a prediagnosis of dermatomycosis from the clinic of dermatology between 1994 and 2000 were investigated. Results: Cultures of250 (21.9%) patients werepositive. Distribution of dermatophytes accordingto localization was as follows: Tinea pedis (38.4%), T.unguium (32.4%), T.corporis (10.4%), T.manum (8%), T.inguinalis (7.2%), and T.capitis (3.6%). The species of dermatophytes isolated from the cultures were Trichophyton rubrum (65.2%), T.mentagrophytes (18.8%), Epidermophyton floccosum (6.4%), Microsporum canis (3.6%), T tonsurans (2.4%), T verrucosum (2%), M.audouini (0.8%), T schoenleinii (0.4%) and T violaceum (0.4%). Conclusion: T.pedis was the most frequently diagnosed form of tinea and T rubrum was the most frequently cultured etiologic agent in our region

Konya İli İlköğretim Öğrencilerinde A Grubu Beta Hemolitik Streptokok Taşıyıcılık Oranlarının Araştırılması

Amaç: A Grubu Beta Hemolitik Streptokoklar AGBHS , komplike olmamış tonsillofarenjit infeksiyonlarından hayatı tehdit eden sistemik infeksiyonlara kadar geniş yelpazede pek çok hastalığa neden olabilmektedir. AGBHS infeksiyonlarının tedavisinde ilk tercih edilecek ilaç penisilindir. Penisiline allerjisi olan hastalarda makrolidler kullanılabilir. Ancak makrolidlere direnç giderek artmaktadır. Bu çalışmanın amacı, Konya ilinde ilköğretim çağındaki çocuklarda AGBHS taşıyıcılık oranının belirlenmesi ve izole edilen suşların antibiyotik duyarlılıklarının araştırılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Yaşları 6-14 arasında değişen 509 çocuktan alınan boğaz sürüntü örnekleri Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Mikrobiyoloji Laboratuvarında AGBHS açısından değerlendirilmiştir. Bulgular: AGBHS taşıyıcılık oranı %7 olarak saptanmıştır. İzole edilen bütün suşlar penisilin, eritromisin, klindamisin, azitromisin, seftriakson, levofloksasin, kloramfenikol, vankomisin ve linezolide duyarlı bulunmuştur. On iki AGBHS izolatında tetrasikline orta duyarlılık %33 ve 4’ünde ise direnç %11 tespit edilmiştir. Sonuç: Çalışmamızda taşıyıcılık oranlarının beklenen düzeylerde olduğu belirlenmiştir. Makrolidlerin, penisilinin kullanılamadığı durumlarda AGBHS infeksiyonlarının tedavisinde tercih edilebileceği ortaya konmuştu

Investigation of the Frequency of Viral Agents in Children with Acute Gastroenteritis in the 0-5 Years Age Group

Amaç: Viral gastroenteritler, çocukluk çağında görülen gastroenteritlerin en sık nedenidir. Başlıca enterik virüsler; rotavirüsler, enterik adenovirüsler, astrovirüsler, nörovirüsler ve sapovirüsleri içeren kalisivirüslerdir. Çeşitli ülkelerde yapılan son çalışmalarda nörovirüsler, çocukluk çağı gastroenteritlerinde önemli bir enterik patojen olarak belirlendi. Ancak nörovirüs enfeksiyonlarının epidemiyolojik özellikleri ve hastalık yükü bilinmemektedir. Çalışmanın amacı viral gastroenteritlerde nörovirüs sıklığını belirlemektir. Gereç ve Yöntemler: Kasım 2011-Aralık 2012 tarihleri arasında ishal atağı ile pediatri polikliniğine ayaktan başvuran 96 hastanın gaita örnekleri analiz edildi. Gaita örneklerinde, rotavirüs, enterik adenovirüs ve nörovirüs immünokromatografik yöntemle araştırıldı. Akut gastroenteritli 1-60 ay arası çocuklar çalışmaya dahil edildi. İshal atağının şiddeti 'Vesikari' skoru kullanılarak belirlendi. Bulgular: Hastalardan alınan 96 gaita örneğinin 53'ünde viral antijen tespit edildi. Rotavirüs %39.6, adenovirüs %10,4, nörovirüs %5.2, oranında tespit edildi. Hastaların ortalama yaşı 20,414,5 aydı. Çalışmada, gastroenteritle ilişkili semptomlardan kusma %77.1, ateş %50, karın ağrısı %24, bulantı %18.8 oranında bulundu. Kusma, rotavirüs pozitif hastalarda %92.1 oranında tespit edildi, istatiksel olarak anlamlı bulundu (p0.005).Sonuç: 0-5 yaş arası akut gastroenteritli çocuklarda 6 ay süren çalışmada, nörovirüsler; rotavirüs ve enterik adenovirüslerden sonra üçüncü viral patojen olarak saptanmıştır.Objective: Viral gastroenteritis is the most frequent cause of gastroenteritis in childhood. The major enteric viruses are rotaviruses, enteric adenoviruses, astroviruses and human caliciviruses including noroviruses and sapoviruses. Recent surveys conducted in various countries have identified noroviruses as an important enteric pathogens in sporadic cases of gastroenteritis in childhood. However, the epidemiological features and disease load are unknown. The aim of this study was to determine the incidence of norovirus gastroenteritis among viral gastroenteritis cases. Material and Methods: Stool specimens of 96 cases who had presented to our pediatrics outpatient clinic between November 2011 and April 2012 due to diarrhea were analyzed. Rotavirus, enteric adenovirus and norovirus were searched for in stool specimens using the immunochromatographic method. Patients with acute gastroenteritis between the ages of 1-60 months were included in the study. The severity of gastroenteritis was assessed by using the Vesicari scale. Results: Viral antigens were determined in 53 of the 96 stool specimens. Rotaviruses were identified in 39.6%, adenoviruses in 10.4%, and noroviruses in 5.2%. The mean age on admission was 20.414.5 months. The clinical symptoms associated with viral gastroenteritis in this study were vomiting (77.1%), fever (50%), abdominal cramps (24%), and nausea (18.8%). Vomiting was identified in 92.1% of rotavirus positive patients and this was statistically significant (p0.005). Conclusion: During the study period of six months, norovirus has determined as third viral pathogen after rotavirus and adenovirus with gastroenteritis in children 0-5 age group

Yerli koyun ırklarında bulunan genetik çeşitlilik

TÜBİTAK TBAG01.12.2004Bu çalışmada, Türk koyun ırklarında mevcut genetik çeşitlilik 5 mikrosatelit lokusu kullanılarak incelenmiştir. Devlet üretim çiftlikleri, üniversite üretim çiftlikleri ve yerel yetiştiricilerin elinde bulunan sürülerden yerli ve melez onbir Türk ırkı (Akkaraman, Morkaraman, Kıvırcık, İvesi, Dağlıç, Karayaka, Hemşin, Norduz, Kangal, Konya Merinosu, Türkgeldi) ile bireyleri Irak'tan getirilmiş yabancı bir ırkı (Hamdani) temsil eden toplam 423 birey bu çalışmada kullanılmıştır. Bazı ırklar icin birden fazla örnekleme yapılmıştır. Genetik varyasyonun ölçütlerinden beklenen heterozigotluk (HE) 0.686 ile 0.793 arasında, ortalama gözlenen allel sayıları (OAS) ise 5.8 ile 11.8 arasında değişmiştir. Türkiye üzerinde allel frekans dağılımları, evcilleşme merkezlerinden olmuş olabilecek göçlerle beklenen, dogudan batıya geçişli bir değişim göstermemiştir. FST indeksi Akkaraman, Karayaka ve Dağlıç'ta aynı ırkın farklı örneklemelerindeki farklılaşmayı ölçmek için kullanılmıştır ve yetiştirme çiftliğinden alınan Akkarman1'in diğer iki Akkaraman populasyonundan istatistiki önemle (P<0.001) farklı olduğu bulunmuştur. FIS indeksi ile ırklar Hardy-Weinberg (H-W) dengesi açısından test edilmiş, Akkaraman1, İvesi, Morkaraman ve Hemşin'de H-W'den sapma tespit edilmiştir. AMOVA analizi toplam genetik varyasyonun büyük bir kısmının (~% 95) ırk içi bireyleri arasında olduğunu göstermiştir. Parallel sonuçlar ırk ve bireyleri arası genetik ilişkinin incelendiği faktöriyel benzerlik analizi ve allel paylaşım uzaklığı ile de elde edilmiş ve genellikle, ırklar arası belirgin bir fark görülmemiştir. DA genetik uzaklığı ile çizilen komşu birleştirme ağacı ve temel öğeler analizi ise ırklar ve çeşitli örnekleri arası farklılaşmayı incelemek için kullanılmıştır. Özellikle ilk analiz çiftlik örneklerinin farklı olduğunu göstermiştir. Delaunay ağı ırklar arasında 4 adet (ikisi coğrafi bariyer ile paralel) genetik sınır belirlemiştir. Sonuçların hepsi Kıvırcık ırkının diğerlerinden çok farklı olduğu yönündedir. Mantel testi ve Darboğaz testi istatistiksel olarak anlamlı bir sonuç ortaya koymamıştır. Avrupa ırklarının çoğuna genetik olarak en yakın bulunan Kıvırcık örneği olmuştur. Türk ırklarında Avrupa ırklarından yüksek fakat çok da farklı olmayan bir genetik çeşitlilik belirlenmiştir. Bunda son yıllarda koyun sayısında, Türkiye’de, yaşanan hızlı düşüş etkili olmuş olabileceği düşünülmüştür.In this study the genetic diversity in Turkish native sheep breeds was investigated based on fıve microsatellite loci. In total, 423 individuals from 11 native and crossbred Turkish sheep breeds (Akkaraman, Morkaraman, Kıvırcık, İvesi, Dağlıç, Karayaka, Hemşin, Norduz, Kangal, Konya Merinosu, Türkgeldi) and one Iraqi breed (Hamdani) were analyzed by sampling from breeding farms and local breeders. For some of the breeds sampling was done more than once. Genetic variation within breeds was estimated by expected heterozygosity (HE), which ranged between 0.686 and 0.793 and by the mean number of observed alleles (MNA), it ranged between 5.8 and 11.8. The allele frequency distribution across Turkey showed no gradient from east to west, gradient was expected in accordance with the migrations from the domestication centers. The differentiation between different samples of Akkaraman, Dağlıç and Karayaka breeds was tested by FST index. Akkaraman1 sample from the breeding farm was significantly (P<0.001) different from the other two Akkaraman samples. Deviation from Hardy-Weinberg expectations observed for Akkaraman1, İvesi, Morkaraman and Hemşin breeds. AMOVA analysis revealed that most of the total genetic variation (~95%) was within the individuals of the breeds. In parallel to this observation, when factorial correspondence analysis and shared alleles distances were used to analyze the relationship between the breeds and their individuals, generally, there were no clear discriminations between the breeds. Moreover, neighbour joining tree constructed based on DA genetic distance, and principle component analysis were used to analyze among breed differentiation. The former one emphasized the genetic distinctness of the farm samples. Delaunay network drew 4 genetic boundaries (two of them being parallel to geographic boundaries) between the breeds. All the results indicated that Kıvırcık was the most differentiated breed. Finally, Mantel Test and Bottleneck analysis did not reveal a significant result. Kıvırcık breed, among all native Turkish breeds, was found to be the genetically closest to the European breeds based on the loci analyzed. The genetic variation in Turkish breeds was not much higher than that of European breeds, which might be a consequence of the recent sharp decrease in sheep number, in Turkey