Radiation exposure in acute myeloid leukaemia, diffuse large B-cell lymphoma, and multiple myeloma patients in the first year following diagnosis

Purpose: Radiological examinations are critical in the evaluation of patients with haematological malignancies for diagnosis and treatment. Any dose of radiation has been shown in studies to be harmful. In this regard, we assessed the radiation exposure of 3 types of haematological malignancies (diffuse large B-cell lymphoma [DLBCL], acute myeloid leukaemia [AML], and multiple myeloma [MM]) in our centre during the first year after diagnosis. Material and methods: In the first year after diagnosis we retrospectively reviewed the radiation exposure data of 3 types of haematological malignancies (DLBCL, AML, and MM). The total and median CED value (cumulative effective radiation dose in millisieverts [mSv]) of each patient was used. Each patient's total and median estimated CED value was calculated using a web-based calculator and recorded in millisieverts (mSv). Results: The total radiation doses in one year after diagnosis (CED value) were 46.54 ± 37.12 (median dose: 36.2) in the AML group; 63.00 ± 42.05 (median dose: 66.4) in the DLBCL group; and 28.04 ± 19.81 (median dose: 26.0) in the MM group (p = 0.0001). There was a significant difference between DLBCL and MM groups. Conclusions: In all 3 haematological malignancies, the radiation exposure was significant, especially in the DBLCL group, within the first year of diagnosis. It is critical to seek methods to reduce these dosage levels. In diagnostic radiology, reference values must be established to increase awareness and self-control and reduce patient radiation exposure. This paper is also the first to offer thorough details on the subject at hand, and we think it can serve as a guide for further investigation

NEFROPATİSİ OLAN VE OLMAYAN TİP 2 DİYABETİK HASTALARDA HOMOSİSTEİN, hs-CRP, OSTEOPROTEGERİN VE FETUİN-A’NIN KAROTİS İNTİMA MEDİA KALINLIĞI İLE İLİŞKİSİ

Diyabetik bir hastada endotel disfonksiyonuna nefropati komplikasyonu da eklenince kardiyovaskuler hastalık riski önemli ölçüde artar. Son yıllarda vaskuler kalsifikasyon; pasif bir olay olarak belirtilmek yerine; aktive ve inhibe edici faktörleriyle birlikte aktif bir süreç olarak tanımlanmaktadır. Yapılan son çalışmalar osteoprotegerin (OPG) ve fetuin-A’nın vaskuler kalsifikasyon, ateroskleroz ve koroner arter hastalığı ile ilişkileri üzerine yoğunlaşmaktadır. Bu araştırmada, diyabetik bireylerde nefropati değişkenine göre gruplandırılmış hastalarda OPG, fetuin-A, ateroskleroz oluşumundaki rolu tartışmalı olan homosistein ve proinflamatuar bir belirteç kabul edilen hs-CRP (high sensitivity- CRP) düzeyleri incelenmiştir. Bu dört değişkenin kendi aralarında ve karotis intima media kalınlığı (KİMK) ile ilişkileri belirlenmiştir. Kırk kişiden oluşan dört grup oluşturulmuştur. İlk grup normoalbuminürik diyabetik hastalardan, ikinci grup mikroalbuminürik, üçüncü grup ise makroalbuminürik diyabetik hastalardan, son grup sağlıklı kontrol grubundan meydana gelmiştir. Tüm gruplar; OPG, fetuin-A, homosistein, hs-CRP ve KİMK açısından değerlendirilmiştir. Dört grubun her biri ayrı ayrı incelendiğinde grup 1’de fetuin-A ile OPG arasında pozitif korelasyon (p=0.012, r=0.393), grup 2’de hs-CRP ile fetuin-A arasında pozitif korelasyon (p=0.020, r=0.367), grup 3’de hs-CRP ile OPG arasında negatif korelasyon (p=0.036, r=-0.333) ve grup 4’de homosistein ile fetuin-A arasında pozitif korelasyon (p=0.048, r= 0.315) bulunmuştur. Nefropati varlığına göre diyabetik hastalar gruplandığında (grup 2+ grup 3 ile grup 1) grup 1’deki bulguya ek olarak nefropatik diyabetik hastalarda OPG ile homosistein arasında p=0.048 olmak üzere negatif korelasyon (p=0.048, r= -0.222) bulunmuştur. Bu beş değişkenin birbirleri ile etkileşimleri olup olmadığının ortaya konulması için ileri çalışmalar yapılması gerekmektedir. Yaptığımız çalışmada diyabetik nefropatisi olan hastalar (grup 2+ grup 3), nefropatisi olmayan diyabetik hasta grubu (grup 1) ile karşılaştırıldıklarında istatistiksel anlamlı olarak serum homosistein ve hs-CRP düzeyleri daha yüksek, KİMK daha fazla olarak tespit edilmiştir; ancak fetuin-A ve OPG açısından anlamlı bir fark bulunmamıştır. Gruplar tek tek ele alındığında tip 2 diyabetik hastalarda 24 st idrarda albumin atılımı ile OPG, hs-CRP ve fetuin-A arasında istatistiksel anlamlı farka neden olacak korelasyon saptanmamıştır. Sadece grup 2 (mikroalbuminürik grup)’de 24 st idrarda albumin atılımı ile homosistein düzeyi arasında (p=0.011, r=0.397) ve grup 3 (makroalbuminürik grup)’de 24 st idrarda albumin atılımı ile KİMK arasında (p=0.000, r=0.577) istatistiksel anlamlı korelasyon saptanmıştır. Bu sonuç bize ateroskleroz – albuminüri ilişkisini ortaya koymaktadır. Kalsifikasyon üzerine etki gösteren OPG ve fetuin-A ile albuminüri arasında tam bir korelasyon saptanmamasında hastaların kullanmakta oldukları farklı doz ve çeşitteki ilaçlar, ırksal ve genetik faktörler etkili olabilir. Henüz ülkemizdeki OPG ve fetuin-A ile ilgili genetik polimorfizmler tanımlanmamıştır. Bu konuyla ilgili daha ileri çalışmalara gereksinim vardır

[Relation between Homocysteine, hs-CRP, Osteoprotegerin, Fetuin-A and thickness of carotis intima media in type 2 diabetic patients with or without nephropathy

Diyabetik bir hastada endotel disfonksiyonuna nefropati komplikasyonu da eklenince kardiyovaskuler hastalık riski önemli ölçüde artar. Son yıllarda vaskuler kalsifikasyon; pasif bir olay olarak belirtilmek yerine; aktive ve inhibe edici faktörleriyle birlikte aktif bir süreç olarak tanımlanmaktadır. Yapılan son çalışmalar osteoprotegerin (OPG) ve fetuin-A’nın vaskuler kalsifikasyon, ateroskleroz ve koroner arter hastalığı ile ilişkileri üzerine yoğunlaşmaktadır. Bu araştırmada, diyabetik bireylerde nefropati değişkenine göre gruplandırılmış hastalarda OPG, fetuin-A, ateroskleroz oluşumundaki rolu tartışmalı olan homosistein ve proinflamatuar bir belirteç kabul edilen hs-CRP (high sensitivity- CRP) düzeyleri incelenmiştir. Bu dört değişkenin kendi aralarında ve karotis intima media kalınlığı (KİMK) ile ilişkileri belirlenmiştir. Kırk kişiden oluşan dört grup oluşturulmuştur. İlk grup normoalbuminürik diyabetik hastalardan, ikinci grup mikroalbuminürik, üçüncü grup ise makroalbuminürik diyabetik hastalardan, son grup sağlıklı kontrol grubundan meydana gelmiştir. Tüm gruplar; OPG, fetuin-A, homosistein, hs-CRP ve KİMK açısından değerlendirilmiştir. Dört grubun her biri ayrı ayrı incelendiğinde grup 1’de fetuin-A ile OPG arasında pozitif korelasyon (p=0.012, r=0.393), grup 2’de hs-CRP ile fetuin-A arasında pozitif korelasyon (p=0.020, r=0.367), grup 3’de hs-CRP ile OPG arasında negatif korelasyon (p=0.036, r=-0.333) ve grup 4’de homosistein ile fetuin-A arasında pozitif korelasyon (p=0.048, r= 0.315) bulunmuştur. Nefropati varlığına göre diyabetik hastalar gruplandığında (grup 2+ grup 3 ile grup 1) grup 1’deki bulguya ek olarak nefropatik diyabetik hastalarda OPG ile homosistein arasında p=0.048 olmak üzere negatif korelasyon (p=0.048, r= -0.222) bulunmuştur. Bu beş değişkenin birbirleri ile etkileşimleri olup olmadığının ortaya konulması için ileri çalışmalar yapılması gerekmektedir. Yaptığımız çalışmada diyabetik nefropatisi olan hastalar (grup 2+ grup 3), nefropatisi olmayan diyabetik hasta grubu (grup 1) ile karşılaştırıldıklarında istatistiksel anlamlı olarak serum homosistein ve hs-CRP düzeyleri daha yüksek, KİMK daha fazla olarak tespit edilmiştir; ancak fetuin-A ve OPG açısından anlamlı bir fark bulunmamıştır. Gruplar tek tek ele alındığında tip 2 diyabetik hastalarda 24 st idrarda albumin atılımı ile OPG, hs-CRP ve fetuin-A arasında istatistiksel anlamlı farka neden olacak korelasyon saptanmamıştır. Sadece grup 2 (mikroalbuminürik grup)’de 24 st idrarda albumin atılımı ile homosistein düzeyi arasında (p=0.011, r=0.397) ve grup 3 (makroalbuminürik grup)’de 24 st idrarda albumin atılımı ile KİMK arasında (p=0.000, r=0.577) istatistiksel anlamlı korelasyon saptanmıştır. Bu sonuç bize ateroskleroz – albuminüri ilişkisini ortaya koymaktadır. Kalsifikasyon üzerine etki gösteren OPG ve fetuin-A ile albuminüri arasında tam bir korelasyon saptanmamasında hastaların kullanmakta oldukları farklı doz ve çeşitteki ilaçlar, ırksal ve genetik faktörler etkili olabilir. Henüz ülkemizdeki OPG ve fetuin-A ile ilgili genetik polimorfizmler tanımlanmamıştır. Bu konuyla ilgili daha ileri çalışmalara gereksinim vardır

Effect of gonadotropins on blood, bone marrow and spleen in cyclophosphamide exposed rats

861-870Cyclophosphamide (CTX) is an effective chemotherapeutic agent. Gonadotropins are molecules with various actions. Here, we investigated the effects of gonadotropins on the peripheral blood, bone marrow and spleen in rats administered with CTX. Three groups were formed: Control (C) group with no process; Sham (S) group: Physiological saline was applied; CTX group: A single dose of 200 mg/kg and 8 mg/kg CTX was administered for the next 14 days. All rats were superovulated with 150-300 IU/kg pregnant mare serum gonadotropin. Human chorionic gonadotropin @150-300 IU/kg was given, and complete blood counts, bone marrow smears, and spleen sections were examined; and also the expression of WNT-1, WNT-4, and β-catenin was analyzed. Although the hemoglobin and platelet value in the CTX group was lowest, it was still within the normal reference ranges. The C and S groups had significantly higher white blood cell values (p=0.017). In terms of number of megakaryocytes, Myeloid/ Erythroid ratio, lymphoid cell ratios, no significant differences were found in bone marrow aspiration smears. The CTX group had significantly higher β-catenin expression in the red pulp than the other groups (p=0.0001). The CTX group had the highest WNT-4 expression and very intense expression of WNT-1 in the white pulp. Our results indicate that the gonadotropins, promising in "treatment", have favourable effects on toxicity of CTX

A LIFE-SAVING EARLY DIAGNOSIS OF BURKITT LYMPHOMA INVOLVING BOTH JAWS, MISDIAGNOSED AS PERICORONITIS

Burkitt lymphoma (BL) is a highly aggressive and rare B-cell non-Hodgkin's lymphoma. In this paper, a rare case of BL, involving both jaws, was presented. A 24-year-old male patient was referred to our clinic with the complaint of mandibular and maxillary swelling for two months. He was previously misdiagnosed with pericoronitis and had a history of the right mandibular third molar tooth extraction, one-month prior. Intraoral examination showed swelling, ulceration, and spontaneous bleeding in both jaws. Radiographically, extensive osteolytic lesions, irregular periodontal space widening, loss of lamina dura, and peri-radicular radiolucencies were detected. Incisional biopsy was performed from both jaws and the final diagnosis was made as BL. It is crucial to be aware of the clinical and radiological features of this disease dentists and to consult the withou

The Predictive Role of the Neutrophil/Lymphocyte Ratio in Survival with Multiple Myeloma: A Single Center Experience

albayrak, murat/0000-0003-4025-741X; Onec, Birgul/0000-0003-2824-1044WOS: 000397489300008PubMed: 27500465BackgroundRecent studies have shown a positive correlation between tumor-related immune response markers and the poor outcome in solid tumors. In this study, we aimed to investigate the neutrophil/lymphocyte ratio (NLR) in multiple myeloma. To the best of our knowledge, this would be the second report concerning this topic. MethodsWe retrospectively reviewed the data for 52 multiple myeloma patients. The patients were grouped using the baseline NLR as NLR 1.72 and NLR > 1.72 using receiver operating characteristic analysis to determine a cut off. We compared the two groups in terms of both the known prognostic factors of the myeloma and the overall survival (OS). ResultsOur study showed that NLR is associated with C-reactive protein and 2 microglobulin (P = 0.02 and P = 0.001, respectively). The patients with NLR > 1.72 had significantly worse stages, performance status, and kidney functions. The whole group's OS was estimated as 35.1 months while the patients with lower NLR had better OS when compared with those with NLR > 1.72 (42.75 and 26.14 months, respectively, P: 0.04). ConclusionNeutrophil/lymphocyte ratio, which is associated with stage, performance status, and kidney functions, can be used in daily practice as a predictor for survival in multiple myeloma. Simply adding NLR to the routine charts may enrich our data for larger studies

Comparative Evaluation of Common Comorbidity Scores and Freiburger Comorbidity Index as Prognostic Variables in a Real Life Multiple Myeloma Population

albayrak, murat/0000-0003-4025-741XWOS: 000386685400009PubMed: 27812251Multiple myeloma (MM) is a disease of the geriatric population with a median age at diagnosis of 69 years but most clinicians consider performance status and comorbidities rather than chronological age in determining prognosis and treatment. The purpose of this study was to assess whether and which comorbidity indices predict survival in a real life population of MM. We calculated Charlson Comorbidity Index (CCI), age combined Charlson index (CCI-age), Hematopoietic cell transplantation-specific comorbidity index (HCT-SCI) and Freiburger comorbidity index (FCI) retrospectively for 66 MM patients and compared their impact on treatment responses and overall survival (OS). Treatment response was significantly worse in groups with high CCI, CCI-age, HCT-SCI scales (p < 0.05), but FCI's effect on treatment response was not significant. However, while no significant relationship was determined between other comorbidity indices with OS, it was related only with FCI-CI (p = 0.006). FCI, developed in this patient group, was the only prognostic index with a significant effect on OS in the evaluation of comorbidities in MM patients with different scores, but its relationship to treatment responses was not significant contrary to other indices. While this small patient group gave us hope regarding the use of FCI in practice, multi-center studies are still required

Türkiye´de hematologların transfüzyon tıbbı uzmanlık eğitim hedeflerine ulaşımının öz yeterlilik anketi ile değerlendirilmesi

Background: Proper clinical use of blood andblood products requires competent theoreticaland practical knowledge of transfusion medicine.The Curriculum Development and StandardDetermination System Medical SpecializationBoard is prepared Hematology SpecialistEducation Core Curriculum in Turkey. In thisstudy, we aimed to determine the access ofhematologists to the learning objectives definedby curriculum for the transfusion medicine andthe factors affecting it.Methods: Hematologists who have beenmembers of Turkish Hematology Society since2013 have been included in the study, Thesurvey questions were prepared based on thecurriculum for transfusion medicine. The studywas applied to hematologists with “surveymonkey” application. The questionnaireconsisted of a competence self-assessment withLikert scale and theoretical multiple-choiceknowledge questions.Results: Of the 213 hematologists, 54 (25%)were included in the study. Hematologists ratedtheir competences in the clinical competenceareas as 3,65 ± 0,73 (median 3,60) as “I knowbut not t a sufficient level”. The participants‘perception of competence was “I know, butnot at a sufficient level’” with an average of3.31 ± 0.84 (median3.5) in the blood bankingfield, while the average in hemapheresis andtransfusion medicine was 4.04 ± 0.63 (median4) as “enough”. In interventional procedures,hematologists stated that their vocationalcompetences were 2,79± 0,92 (median 2,93)on average as “I have an idea- I know, but notenough”. The correct answer to 13 theoreticalquestions was an average of 6,96 ± 1,89(median 7). Hematologists performing bloodrotation felt significantly more competent thanthe physicians who could not do the rotation inthe blood bank, blood banking t(52) = -3.9, p <.001 , transfusion medicine and interventionalcompetence t(52) = -2.2, p = .04 . Physicianswho believed that they are sufficient in theblood banking area, were more confident intransfusion medicine r(54) = .67, p <.001 andmanaging interventional procedures r(54) =.85, p <.001.Conclusion: In this study, hematologistsgenerally felt more competent in subjects suchas transfusion and therapeutic apheresis,which they often think of as not having enoughknowledge in the area of blood banking.Hematologists have been more confident inthe field of transfusion medicine as their yearsof expertise increased, but they did not feelbetter equipped in the fields of blood bankingand interventional competence. The currentresults suggested that hematologists who areexpected to be the blood bank supervisors do notinternalize the area of blood banking, are notstrong in their competence, and do not want towork in this area unless they are required.In hematology education curriculum, positiverevisions in education can be achieved byrevising blood banking curriculum and learningobjectives, standardizing blood center rotationswith content and duration, and support fromonline distance education programs.Giriş: Kan ve kan ürünlerinin uygun klinik kullanımı, transfüzyon tıbbı konusunda teorik ve pratik bilgi birikimini gerektirir. Türkiye’de Müfredat Geliştirme ve Standart Belirleme Sistemi Tıbbi Uzmanlık Kurulu tarafından, Hematoloji Uzmanlık Eğitimi Temel Müfredatı hazırlanmıştır. Bu çalışmada hematologların transfüzyon tıbbı müfredatı ile belirlenen öğrenme hedeflerine ulaşımını ve bu durumu etkileyen faktörleri belirlemeyi amaçladık. Metot: 2013 yılından bu yana Türk Hematoloji Derneği üyesi olan hematologlara transfüzyon tıbbı için müfredatı esas alınarak hazırlanan anket “Survey Monkey” uygulaması ile uygulandı. Anket, Likert ölçeği ve teorik çoktan seçmeli bilgi soruları ile öz yeterlilik değerlendirmelerinden oluşuyordu. Sonuçlar: 213 hematologdan 54’ü (%25) çalışmaya katılmıştır. Hematologların yeterlilik algıları klinik yetkinlik alanlarında ortalama 3,65 ± 0,73 (ortanca 3,60) olarak “Biliyorum ama yeterli düzeyde değil”; kan bankacılığı alanında ortalama 3.31 ± 0.84 (ortanca 3.5) puan ile “biliyorum ama yeterli düzeyde değil”; hemaferez ve transfüzyon tıbbı alanında ise ortalama 4.04 ± 0.63 (ortanca 4) “yeterli” olarak ölçüldü. Girişimsel işlemlerde hematologlar mesleki yeterliliklerinin ortalama 2,79± 0,92 (ortanca 2,93) “Bir fikrim var, biliyorum ama yeterli değil” olarak ifade ettiler. 13 teorik sorunun doğru cevabı ortalama 6,96 ± 1,89 idi (ortanca 7). Kan bankası rotasyonu yapan hematologlar yapamayanlara göre kan bankacılığı t(52) = -3.9, p < .001, transfüzyon tıbbı ve girişimsel alanlarda t(52) = -2.2, p = .04 kendilerini çok daha yetkin hissediyordu. Kan bankacılığı alanında yeterli olduğuna inanan hekimler, transfüzyon tıbbında r(54) = .67, p <.001 ve girişimsel işlemlerin r(54) = .85, p <.001yönetiminde de kendilerinden daha eminlerdi. Tartışma: Bu çalışmada, hematologlar genellikle kan bankacılığı alanında yeterli bilgiye sahip olmadığını düşünürken transfüzyon tıbbı ve terapötik aferez gibi konularda kendilerini daha yetkin hissetmistirler. Hematologlar, uzmanlık yılları arttıkça transfüzyon tıbbı alanında kendilerine daha fazla güvenmeye başlarken, kan bankacılığı ve girişimsel yeterlilik alanlarında kendilerini hala yeterli donanımda hissetmiyorlardı. Mevcut sonuçlar, hematologların kan bankacılığı alanını içselleştirmediklerini, yetkinliklerinde güçlü olmadıklarını ve gerekli olmadıkça bu alanda çalışmak istemediklerini göstermiştir. Transfüzyon tıbbı müfredatının ve öğrenme hedeflerinin gözden geçirilmesi, kan merkezi rotasyonlarının içerik ve süresinin standartlaştırılması ve çevrimiçi uzaktan eğitim programları ile desteklenmesi hematoloji eğitimine olumlu katkılar sağlayabilir