Urban food strategies in Central and Eastern Europe: what's specific and what's at stake?

Integrating a larger set of instruments into Rural Development Programmes implied an increasing focus on monitoring and evaluation. Against the highly diversified experience with regard to implementation of policy instruments the Common Monitoring and Evaluation Framework has been set up by the EU Commission as a strategic and streamlined method of evaluating programmes’ impacts. Its indicator-based approach mainly reflects the concept of a linear, measure-based intervention logic that falls short of the true nature of RDP operation and impact capacity on rural changes. Besides the different phases of the policy process, i.e. policy design, delivery and evaluation, the regional context with its specific set of challenges and opportunities seems critical to the understanding and improvement of programme performance. In particular the role of local actors can hardly be grasped by quantitative indicators alone, but has to be addressed by assessing processes of social innovation. This shift in the evaluation focus underpins the need to take account of regional implementation specificities and processes of social innovation as decisive elements for programme performance.

Between strangeness and familiarity : recreating Chaucer's tales in modern Brazil

O comentário de uma tradução, feito pelo próprio tradutor, pode ser um instrumento eficiente para outros tradutores e também para teóricos da tradução em busca de exemplos e casos que ilustrem o funcionamento prático de suas teorias. Minha tradução de The Canterbury Tales, de Geoffrey Chaucer, foi publicada em 2013 no Brasil por Penguin Companhia. Esse estudo é uma análise de trechos selecionados de minha tradução, explicando minhas estratégias, soluções e escolhas, à luz de diversas teorias tradutórias. Desenvolvo aqui também minha própria proposta teórica, descrevendo um tipo de tradução que se entende como busca por verossimilhança tradutória e equilíbrio entre estranheza e familiaridade, efetuado por meio da construção de um mundo linguístico. Esses conceitos são desenvolvidos tendo em vista as discussões sobre tradução “literal” e “libertina”, abundantes na história da tradução. Inicialmente associo a tradução dita literal ao impulso de tornar o texto estranho; e a tradução dita libertina ao impulso de tornar o texto familiar. Em seguida, trato de demonstrar como os elementos de estranheza e familiaridade estão presentes de forma global no próprio ato de traduzir, e como esse ato pode ser encarado como uma forma de negociação entre impulsos aparentemente opostos. Interpreto os problemas da tradução à luz do conceito de hospitalidade linguística, de Paul Ricoeur. Assim, os impulsos de “levar o leitor até o autor” e “trazer o autor até o leitor”, descritos por Schleiermacher, são encarados como ângulos no jogo de alteridade e identidade que se pressupõe em todo o ato tradutório. Explico de que forma busquei um equilíbrio entre estranheza e familiaridade em minha tradução de The Canterbury Tales, utilizando tanto escolhas linguísticas extraídas de fontes europeias medievais e renascentistas quanto fontes populares sul-americanas e brasileiras, dentre essas, em particular, a literatura regionalista do Rio Grande do Sul. Demonstro de que maneira elementos especificamente brasileiros, ou, em alguns casos, elementos relacionados a uma região específica do Brasil, uma vez situados no jogo de significações no contexto de uma tradução de poema medieval, ativam a relação entre estranheza e familiaridade e podem ser utilizados para construir uma realidade linguística particular, dotada de sua própria forma de verossimilhança. Examino de que forma essas relações se estabelecem em uma série de trechos selecionados de minha tradução e, em seguida, utilizo essas reflexões para desenvolver minha própria metáfora funcional do ato tradutório, como representação do status artístico do tradutor.A translation’s commentary, made by the translator himself/herself, can be an efficient tool for other translators and also for translation theorists in search of examples and cases to illustrate the practical working of their theories. My translation of Geoffrey Chaucer's The Canterbury Tales was published in 2013 in Brazil by Penguin Companhia. This study is an analysis of selected excerpts from my translation, explaining my strategies, solutions and choices, in the light of several translation theories. I also develop here my own theoretical proposal, describing a type of translation than can be understood as a search for translational verisimilitude and as a form of balance between strangeness and familiarity, accomplished through a process of linguistic world-building. These concepts are developed in view of the opposition between "literal" and "libertine" translations, a kind of discussion to be abundantly found in the history of translation. Initially I associate the so-called literal translation to the impulse to make the text strange; and so-called libertine translation to the impulse to make the text familiar. Next, I try to demonstrate how elements of strangeness and familiarity are present globally in the very act of translating, and how this act can be seen as a form of negotiation between seemingly opposite impulses. I interpret the problems of translation in the light of Paul Ricoeur's concept of linguistic hospitality. Thus, the impulses of "bringing the reader to the author" and "bringing the author to the reader", described by Schleiermacher, are seen as different angles on the interplay of otherness and identity that the translating act presupposes. I explain how I sought a balance between strangeness and familiarity in my translation of The Canterbury Tales, using both linguistic choices extracted from European Middle Ages and Renaissance, and popular South American and Brazilian sources; among these, in particular, the regionalist literature of Rio Grande do Sul. I demonstrate how specifically Brazilian elements, or, in some cases, elements related to a specific region of Brazil, placed within the context of a translated medieval poem, activate the relationship between strangeness and familiarity and can be used to build a particular linguistic reality, endowed with its own form of verisimilitude. I examine how these relations are established in a series of selected excerpts from my translation and then use these reflections to develop my own working metaphor on the translation act, as a representation of the translator's artistic status

El lenguaje económico en los tiempos de la crisis global: un estudio longitudinal de análisis de sentimiento

El siguiente paso fue el análisis de datos, en el cual se realiza el análisis de sentimiento los conjuntos de datos. El análisis consta de tres partes: (a) una tabla de resultados estadísticos descriptivos longitudinales relativos a las puntuaciones de sentimiento, (b) una tabla anual de colocaciones y (c) una discusión sobre los hallazgos en el corpus a partir de la observación de rankings anuales de colocaciones, con la intención de triangular los datos obtenidos. Principalmente, se evidencian dos hechos: (1) Los términos se convierten en palabras evento dado el enorme aumento de su frecuencia de uso debido a los eventos clave de la crisis. A partir de este fenómeno se producen cambios significativos en el uso (la orientación semántica de colocaciones varía) y frecuentemente suelen tiene un nivel menor de especialización. (2) Las medias anuales de la orientación semántica de un término contextualizado permiten observar fluctuaciones importantes en el sentimiento embebido en el discurso. Una triangulación de los datos cuantitativos con sus colocaciones más significativas y los eventos relacionados con la Gran Recesión permite concluir que la orientación semántica de los términos del dominio económico-financiero es muy susceptible de variar a medida que se desarrollaron los hechos de la crisis financiera. Fecha de lectura de Tesis Doctoral: 20 de septiembre 2019Esta tesis se centra en el estudio longitudinal de la influencia de los eventos en la forma en la orientación semántica en la terminología económica. En este caso se estudiará el periodo de la Gran Recesión, un acontecimiento de primer orden que generó una gran cantidad de información textual que se ha aprovechado como fuente de datos susceptibles de ser analizados automáticamente. El análisis de sentimiento es una disciplina del procesamiento del lenguaje natural que se ocupa del tratamiento computacional de la opinión de la subjetividad en los textos. Por ello, el objetivo general de esta tesis es analizar las fluctuaciones en la orientación semántica de una serie de términos económicos dentro del período 2007-2015 a través de la caracterización del impacto de los eventos de mayor orden en las variaciones semánticas de las unidades léxicas. Entre sus objetivos específicos están: (1) recopilar un lexicón de sentimiento de dominio económico-financiero en lengua inglesa a partir de un corpus de noticias económicas diseñado ad-hoc, (2) definir un conjunto de datos longitudinal en forma de oraciones que contienen los términos de estudio y que serán el input del análisis de sentimiento, (3) tras analizar los una serie de términos económicos-financieros, identificar los eventos que han acompañado a cambios en su orientación semántica y (4) analizar las posibles variaciones en la prosodia semántica. Para llevar a cabo el análisis automático, se desarrolló LexiEcon, un lexicón plug-in de dominio específico para la lengua inglesa adaptado para la suite Lingmotif. Dada su amplitud, los resultados de cobertura y exhaustividad de su evaluación fueron muy satisfactorios (F1 0,735). Esta cifra supone alrededor de un 20% más que los resultados que ofrece Lingmotif sin léxico específico cuando clasifica los textos del dominio económico-financiero

Protection, Feud and Royal Power: Violence and its Regulation in English Law, c. 850 – c. 1250.

The thesis analyses the change in the way that violence was addressed in English law between the late ninth and early thirteenth centuries. It attempts to explain how a system largely based on feud, in which violence was a matter primarily for the parties involved, became one in which all serious violence was punished by the crown as crime. It does so through the examination of all the relevant legal material in the period: mostly royal law-codes and private legal compilations alongside more limited records of real-life cases. The central argument is that the concept of protection – or “protective power” – is crucial to understanding both how violence was regulated as a whole and how royal jurisdiction over violence grew. It emphasises not just royal jurisdiction but the real power that was exercised by other parties such as lords, churches, guilds and kindreds. The thesis is split into two parts, divided chronologically by the Norman conquest of England in 1066. Part one begins by assessing the situation at the beginning of this period, outlining the core elements by which a case of homicide would be settled in the system of feud. It criticises the arguments for the introduction of a royal crime of homicide under the Anglo-Saxon kings, arguing instead that the core elements of feud remained relatively unchanged before 1066. The second chapter then examines the ways in which royal jurisdiction over violence did advance in this period, and finds that these almost invariably involved the extension of specific limited protections, such as that which made violence in a house an offence punishable by the king. This picture of expanding royal jurisdiction is combined with the evaluation of the significance of feud from the first chapter to produce a new model of the regulation of violence in pre-conquest England. The third chapter applies these findings to the wider debate about the distribution of legal power under the Anglo-Saxons. It concludes that a misunderstanding of the role of protection has, in part, led historians to underestimate the significance of the powers exercised by ecclesiastical institutions, lords and free kindreds, skewing assessments of legal power heavily in the king’s favour. Part two opens with an assessment of when we can first securely demonstrate the existence of a royal prohibition of homicide. Using a variety of sources it identifies a significant shift at around the time of the Assize of Clarendon in 1166. The fifth chapter looks at a number of possible legal mechanisms that might have contributed to the shift from a system of protections to a general royal prohibition on violence. The development of the murder fine; the introduction of the concept of infamy for those defeated in judicial duels; the significance of the protection inhering in charters; and the possibility that specific royal protections merged and expanded into a general peace are all examined. The picture that emerges is once again one in which protective power plays a major role. The final chapter looks at wider ideological trends, such as the Peace Movement and the representation of crime as treachery to the king, examining the likelihood of their influencing legal developments. It argues that the ideal of a general peace against violence, which was central to the Truce of God, may well have been important in twelfth-century England. Overall, it is argued that, throughout the period, royal jurisdiction over violence increased through the expansion of royal protective power within a wider system of protections. When that expansion reached a point where the system was wholly dominated by royal protections, however, protection was swiftly replaced by a general prohibition of “violent crime”

Bedlam revisited: A history of Bethlem hospital 1634-1770.

PhDThis thesis takes issue with a polemical historiography of Bethlem which has tended to 'view the hospital as a nadir in the history of psychiatry, and to accept, too uncritically, the distorted metaphor of 'Bedlam' for the reality. It argues that there was not the radical equivalency that some historians have posited between animalistic conceptions of the insane and the actual practices and policies pursued at early modern Bethiem. Nor was this paradigm of madness the only oae prevailing in the classical period, Bethlem patients also being regarded (e.g.) as 'objects of charity', requiring both mental and bodily relief. Rather than 'brutalized', it is sustained, the inmates of Bethiem were being managed and maintained, although inadequately and inefficiently. What modern commentators have disparaged as maltreatment and squalor at Bethlem, was not merely the result of an attitude to the mad as brutes, but was also the result of a lack of resources and a failure to measure up to the ideals of provision. Furthermore, it is demonstrated that the squalor and brutality of Bethiem was neither as extreme, nor as undifferentiated, as has been alleged. The hospital is located comprehensively within the context of contemporary provision for the sick and insane poor, Bethiem having too often been portrayed as if a separate island of sequestered madness. Rather than describing an immutable monolith of tradition and apathy, significant areas of evolution and innovation in the care and treatment of the insane at the hospital are delineated. Uniquely exposed to public scrutiny, the environment of Bethiem was subject, more than that of any other contemporary hospital, to powerful external forces of arbitratioia. A particular focus of the analysis entails the complex interactions between the hospital's administrators and inhabitants, and the public at large. Inter-relations between Bethlem's visitors, staff and patients, and between the insane and those who supported and committed them, have especially suffered from simplistic interpretations, and from a general ignorance with the hospital's own records and with the records of other administrative and juridical bodies dealing with the poor insane. A major preoccupation of this survey has been to contribute greater nuance and balance to standard readings of responses to the insane, both within and without the hospital

‘The man who writes tunes': an assessment of the work of Eric Coates (1886-1957) and his role within the field of British light music

The light-music composer Eric Coates was one of the most successful and popular composers of the twentieth century. This thesis seeks to address how he achieved this status through the various media that were open to him. After a biographical and teleological discussion of Coates, light music, his position within this 'school' of composition and his views on light music this thesis discusses his relationship with the BBC. Looking at the BBC's policy towards light music shows how his music fitted into their broadcasting schedules and was tailor made for use as signature tunes. Concomitant to this was a mutual symbiosis, the BBC needed his music and Coates desired their promotion and performances of his music. Key BBC personnel were important in programming, obstructing, commenting and performing his music, especially Stanford Robinson and the BBC Theatre Orchestra. Coates' popularity was sealed by his legacy of gramophone records, though these contained frequent cuts, Coates' slender output was all of a high standard because of its sincerity, melody, countermelodies, orchestration, integration of dance bands and jazz music. Though he was alive to a compositional formula that governed light music, it was never creatively limiting, as demonstrated by an in-depth discussion of several pieces. Coates often appeared in newspapers as a minor celebrity and these interviews often drew in his latest compositions. Allied to this was the foundation of the Performing Right Society which enabled him to earn a comfortable living through his music. The final aspect of his career dealt with is the music festivals held at many seaside resorts and the BBC Light Music Festivals which gave Coates the chance to conduct with important luminaries and to produce new works. All these issues united to create a unique and well-loved composer

People that count : changing savings and credit practices in Ambon, Indonesia = Mensen tellen : veranderende spaar- en kredietpraktijken op Ambon, Indonesie

Dit proefschrift gaat over verandering van spaar- en kredietpraktijken van inwoners van het dorp Tulehu, gelegen in het district Centrale Molukken, op het eiland Ambon, Oost-Indonesië. Het boek beschrijft hoe agro-ecologische condities en toenemende geldcirculatie deze praktijken meer of minder direct hebben beïnvloed gedurende de laatste 20 tot 25 jaar. Het hoofddoel van het proefschrift is een bijdrage te leveren aan de politieke en wetenschappelijke discussies over rurale financiering in ontwikkelingslanden op basis van een actor-structuur perspektief en een veldonderzoek op Ambon waarin dit analytisch-methodologisch perspektief is gebruikt. Een tweede doel van het proefschrift is een bijdrage te leveren aan een betere kennis van sociaaleconomische verandering op ruraal Ambon, gedurende de laatste 20 tot 25 jaar. Het proefschrift is een compilatie van vijf artikelen die eerder zijn gepubliceerd in verschillende boeken en een tijdschrift, en twee langere, beschrijvende artikelen die niet eerder zijn gepubliceerd. Zij zijn nu zeven hoofdstukken van dit boek, afzonderlijk en in samenhang te bestuderen vanwege een gemeenschappelijke basis.De Kakofonie over Spaar- en Kredietsystemen als OntwikkelingsinstrumentenDe titel van dit boek verwijst naar deze gemeenschappelijke basis: "People That Count", het gaat om mensen, en hun manieren van 'tenen', van vorm en betekenis geven aan kapitaalsaccumulatie en krediettransacties. Het boek is een kritiek op de politieke en wetenschappelijke discussies over spaar- en kredietsystemen als ontwikkelingsinstrumenten. In deze discussies participeren werknemers van grote, internationale instellingen zoals de Wereld Bank (IBRD), het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Wereld Voedsel Organisatie (FAO), de Aziatische Ontwikkelingsbank (ADB), Ministeries voor Ontwikkelingssamenwerking, niet-gouvernementele instellingen, consultancy bureaus en universiteiten. Discussies vinden plaats tijdens werkbesprekingen, seminars, via e-mail netwerken, in collegezalen, tijdens veldbezoeken en in wandelgangen naar aanleiding van projectbeschrijvingen, evaluatie-rapporten, wetenschappelijk onderzoek, boeken, tijdschriften, etc. Vele deelnemers aan deze discussies houden onterecht het beeld in stand dat het slechts gaat om financieel- technische kwesties waarbij gezocht moet worden naar de juiste financiële input, technologie of organisatie (zoals een roulerend fonds, een garantie-fonds, groepsleningen, een spaarprogram met een aantrekkelijke rente of het koppelen van inheemse spaargroepen aan officiele banken) om de positie van slachtoffers van economische 'vooruitgang', sociaal-politieke desintegratie en/of ecologische degradatie-processen te kunnen verbeteren.Mijn eerste kritiek op deze discussies is dat in veel gevallen de normatiefpolitieke dimensies van deze technische kwesties niet expliciet worden onderkend of dat 'ontwikkeling' meer of minder impliciet gedefinieërd wordt in termen van toename van geldcirculatie, 'efficiente' financiële bemiddelingsstructuren en economische groei. Deze structuren - veel meer dan het handelend gedrag van (potentiële) clienten - staan centraal in de meeste discussies over het gebruik van spaar- en kredietprogramma's als ontwikkelingsinstrumenten.Mijn tweede punt van kritiek is dan ook dat bij de voortdurende zoektocht naar de juiste financiële input, technologie of organisatie het handelen van dorpelingen, mannen, vrouwen, allochtonen, autochtonen, etc. onterecht als quasi-constante wordt beschouwd. De grote variatie aan voorkeuren en behoeftes op het gebied van sparen en krediet (vaak uitmondend in vormen van zelf-regulering) wordt niet serieus genomen of ontkend.Mijn derde kritiek bouwt hierop voort en stelt dat in de discussies over spaar- en kredietsystemen als ontwikkelingsinstrument te weinig systematisch naar 'contexten' van spaar- en kredietrelaties wordt gekeken. Deze contexten kunnen relationele, sociaal- ruimtelijke en (andere) transactionele contexten zijn, waar spaar- en kredietrelaties onderdeel van zijn of in worden 'opgenomen' zoals: verwantschapsrelaties, vriendschapsbanden, een buurt, een kantoor, koop- en verkooptransacties. Ook normatief-cognitieve en gezagsstructuren (zoals complexe systemen van rechten op grond en bomen, consumptie-standaarden, morele codes over een 'recht op bestaan', commerciële ethiek) kunnen context van spaar- en kredietrelaties vormen. Tenslotte weerspiegelen agro-ecologische condities, fysieke infrastructuur, economische verandering en politiek-bestuurlijke regimes zich in variatie en vormen van spaar- en kredietarrangementen.Het is naar mijn idee niet verwonderlijk dat a-contextuele analyse heeft geleid tot het instandhouden van nogal simpele classificaties (zoals 'informele' versus 'formele' financiële instellingen) en statische visies op instituties danwel institutionele arrangementen met een financiële bemiddelingsfunctie. Mijn vierde bezwaar is dan ook dat hiermee niet alleen handelende mensen (dorpelingen, leden van spaar- en kredietassociaties, cliënten van banken maar ook bankiers, hun employees en superieuren) niet 'in beeld komen' maar ook dat directe danwel indirecte relaties tussen verschillende financiële intermediaren te gemakkelijk worden ontkend.Om de tekortkomingen in discussies over spaar- en kredietsystemen als ontwikkelingsinstrumenten te vermijden, heb ik een actor-structuur perspektief gebruikt bij mijn veldonderzoek op Ambon -- hierbij geinspireerd door de zogenaamde structuratie- theorie van Anthony Giddens (1979) en sociaal-wetenschappelijke studies waarin deze theorie meer of minder expliciet is gebruikt om eigen analytisch-methodologisch kader te scherpen (cf. Benda-Beckmann 1983b, 1989; Long 1989). De structuratie theorie is een formele theorie die menselijk handelen op abstract-theoretische wijze beschrijft. Het centrale en ogenschijnlijk simpele idee is dat menselijk handelen en structuren elkaar veronderstellen: structuren beperken menselijk handelen doch zijn echter ook bronnen (van macht, zingeving en kennis) van dit handelen. Dit betekent dat handelen van actoren tot instandhouding én verandering van structuren leidt. Ik wil nu kort aangeven waarom Ambon als onderzoeksgebied zo bijzonder interessant is en vervolgens de resultaten van mijn onderzoek samenvatten aan de hand van de hoofdstukken van dit boek. Hierbij zijn de structuratie-theorie en zijn conceptuele bouwstenen (actoren, structuren, sociale systemen, sociale integratie en desintegratie) op impliciete danwel speelse wijze gebruikt.Onderzoek op AmbonEr zijn bijzonder weinig sociaal-wetenschappelijke studies verricht over Ambon en de bewoners van dit eiland (Fraassen 1972; Benda-Beekmann 1990a, 1991, 1992) in de post- koloniale geschiedenis. Geen enkele van deze studies heeft rurale financiering als probleemveld of vertrekpunt genomen. Studies over rurale spaar- en kredietsystemen in Indonesië hebben zich meestal geconcentreerd op (delen van) Java (McLeod 1980 en 1991; Moll 1989 en 1995). Hierdoor zijn vele interessante plekken buiten Java die worden gekenmerkt door dramatische veranderingen of lokaal-specifieke condities van financiële landschappen, schaars of niet gedocumenteerd. Eén van die plekken is het eiland Ambon, waar een aantal elkaar versterkende processen hebben plaatsgevonden gedurende de laatste 20 tot 25 jaar, die hebben te maken met geldcirculatie, geldbehoeftes en kredietverstrekking. In het algemeen zijn de mogelijkheden om geld te verdienen enorm toegenomen terwijl verandering van consumptie-standaarden heeft geleid tot een toegenomen behoefte en gebruik van geld. Dorpen en dorpelingen zijn echter niet op gelijke wijze betrokken (geweest) in de algehele toename van de geldcirculatie. Een belangrijke variabele in dit verband is de positie van een bepaalde plaats in zich ontwikkelende regionale transport- en handelsnetwerken.Een andere reden waarom Ambon een bijzonder interessant gebied is om de structuratie van spaar- en kredietarrangementen te bestuderen heeft te maken met de specifieke agro-ecologische condities, de bodemgesteldheid en bossen waar een unieke combinatie van pure zelfvoorzienings- en handelsgewassen groeit. Deze condities hebben de percepties en mogelijkheden van dorpelingen om bepaalde spaar- en kredietafspraken te maken zeer bepaald. In hoge mate verklaren de natuurlijke 'structuren' van Ambon ook de onbedoelde gevolgen en verandering van plannen van de officiele kredietinstellingen die hebben geprobeerd het lot van de rurale bevolking te verbeteren gedurende de laatste 15 jaar.Tenslotte telt het kleine eiland Ambon dat niet groter is dan 800 vierkante kilometer, verschillende religieuze en etnische groepen en gemeenschappen. De meeste Islamitische dorpen bevinden zich op het noordelijk schiereiland terwijl de meeste Christelijke dorpen op het zuidelijk schiereiland liggen. Er zijn ook Christenen en Islamieten die een animistisch geloof onderhouden tijdens vieringen in huis om de voorouders te eren of tijdens andere 'heilige missies', zoals het doden van een inwoner van een naburig dorp die vermeende rechten op bepaalde bomen en grond niet zou hebben gerespecteerd. Ook in etnisch opzicht is Ambon en zijn dorpen op te delen in naast en/of door elkaar wonende gemeenschappen. Ambonezen wonen in één of meer centrale wijken (kampong) met een klein aantal Chinezen, Javanen en/of Sumatraanse winkeliers. Een grote etnische minderheid die traditioneel aan de rand van een dorpsgebied woont, bestaat uit Butonese migranten (afkomstig van het eiland Buton, Zuidoost-Sulawesi). Zij maken ongeveer een derde van de totale rurale bevolking van Ambon uit.Dorpen en dorpelingen zijn op verschillende wijzen betrokken bij en beïnvloed door economische veranderingen, natuurlijke condities en sociaaljuridische structuren. Om inzichten te verschaffen in de gecombineerde effecten van toegenomen geldcirculatie en agro-ecologische condities op het maken van spaar- en kredietarrangementen door Ambonezen en migranten, die 'structureel' verschillende rechten op grond en bomen genieten om een bestaan op te bouwen, heb ik een veldonderzoek gedaan in en vanuit het dorp Tulehu in de periode januari tot mei 1989 en de periode juli 1989 tot mei 1990. Dit dorp is in hoge mate onderdeel geworden van grotere, ruimtelijke processen van commoditisatie en monetarisatie. Tulehu ligt aan de noordoostelijke kust van het eiland Ambon en verbindt Ambon stad met de eilanden Ceram, Haruku, Saparua en Nusalaut. Het is een Islamitisch dorp en telt een handje vol moskeeën, een groot aantal Islamitische klassen voor kinderen en bidgroepen voor volwassenen, en een Islamitische faculteit. Er zijn drie centraal gelegen, oude buurten (waar ook Sumatraanse, Chinese en Javaanse ondernemers wonen en werken), drie Butonese buurten die op enige afstand van de drie centrale buurten zijn gelegen, en twee buurten van gemengde Ambonese-Butonese samenstelling die de ruimtes tussen de Ambonese en Butonese buurten langzamerhand hebben opgevuld. In het nu volgend overzicht van de hoofdstukken die volgen op het inleidend en probleemstellend hoofdstuk 1, wordt uiteengezet wat deze ontwikkelingen en kenmerken hebben betekend voor spaar- en kredietpraktijken van inwoners van Tulehu - meestal voorafgegaan door een aantal methodologische kritieken op de discussie over rurale financiering en ontwikkeling.Hoofdstuk 2 legt uit waarom de relaties tussen bepaalde agro-ecologische condities aan de ene kant, en spaargedrag, krediettransacties en zekerheidsstrategieen aan de andere kant, zo weinig zijn besproken in beleidsdiscussies over agrarisch krediet en rurale financiële markten. Mijn argument is dat dit een gevolg is van een te enge focus van vele deelnemers aan deze discussies op institutionele en instrumentele kwesties. Mijn voorstel is om 'geïntegreerde benaderingen' te ontwikkelen en te kijken naar de invloed van lokaal-specifieke agro-ecologische condities op spaar- en kredietgedrag in een dubbele zin, dat wil zeggen, strict genomen en in relatie tot (veranderende) sociaal- juridische, institutionele en economische contexten. Aan de hand van de casus 'Ambon' worden specifieke antwoorden op deze twee-ledige 'agrarische kwestie' van financiële landschappen gegeven.De bijzondere combinatie van een sago en kruidnagel cultuur heeft geleid tot arbeidsen kredietarrangementen die sterk verschillen van gelijksoortige arrangementen in rijstproducerende gebieden en ook, andere boomculturen, zoals met rubber- en/of kokosbomen. Sago palmbomen kunnen een minimaal bestaan garanderen in termen van voedselzekerheid en behuizing, en volwassen exemplaren kunnen elke dag van het jaar geoogst worden. Kruidnagelen zijn daarentegen een puur handelsgewas met eens per drie of vier jaar een grote oogst, afgewisseld met kleine oogsten. De nietgemechaniseerde oogst van sago en kruidnagel door Ambonezen vereist samenwerking op een ad-hoc basis, waarbij bredere sociale relaties tussen verwanten, buren en vrienden worden gemobiliseerd en gereproduceerd. Als gevolg van een enorme toename van de geldcirculatie en veranderingen van consumptie-standaarden gedurende de laatste twee decennia, hebben Ambonezen minder vaak een beroep gedaan op traditionele vormen van samenwerking bij het verzamelen van voedsel en materiaal om huizen te bouwen. Tegelijkertijd hebben zich nieuwe typen relaties en vormen van samenwerking ontwikkeld, waaronder kredietrelaties tussen Ambonezen en Butonezen, spaar- en kredietassociaties onder verschillende etnische en/of economische segmenten van de dorpssamenleving (zie hoofdstukken 4, 5 en 6), en netwerken van officiële kruidnagelopkopers, Chinese winkeliers, professionele agrarische handelaren en Butonese migranten (zie hoofdstuk 8). Deze processen kunnen gezien worden als voorbeelden van (des)integratie van relaties en sociale systemen (Giddens 1979).Hoofdstuk 3 geeft een meer gedetailleerde en 'fotografische' weergave van 'uitkomsten' van processen van commoditisatie en monetarisatie die het leven van inwoners van Tulehu sterk hebben beïnvloed Verschillende manieren van dorpelingen om geld te verkrijgen en te gebruiken in tijden van enorm toegenomen geldcirculatie en geldbehoeftes worden beschreven. Het hoofdstuk beschrijft hoe de verschillende manieren van verkrijgen en gebruiken van geld in verschillende en veranderende sociale relaties worden weerspiegeld. Deze manieren bevatten ook verschillende wijzen van sparen, krediet opnemen en krediet verlenen. Verschillende casussen uit verschillende sociale domeinen geven aan hoe de betekenis van sparen, lenen en uitlenen uitdrukking is van de type relatie en transactie waarin dit sparen, lenen en uitlenen plaatsvindt.Hoofdstuk 4 vat kort samen in welke verschillende economische subsectoren dorpelingen van Tulehu aktief zijn (geworden), waardoor de betekenis van sago palmbomen als bronnen van voedselzekerheid en behuizing is verminderd en veranderd. Economische verandering in Tulehu heeft niet alleen bankdirecteuren overtuigd om een kantoor te openen in dit dorp vol bedrijvigheid, maar heeft ook -- op directe danwel indirecte wijze -- tot ontwikkeling van verschillende typen van groepsfinanciering en geldbewaarders geleid. Deze typen zijn uitdrukking van en sluiten nauw aan bij illiquiditeitsvoorkeuren, verzekeringsbehoeftes en behoeftes aan kleine leningen. Drie van de meest aansprekende kenmerken van informele financiële systemen zijn hun flexibiliteit, ruimtelijke nabijheid en het feit dat deze 'systemen' helemaal zijn opgezet om in behoeftes van hun gebruikers te voorzien.Om het functioneren van formele financiële programma's te verbeteren wordt voorgesteld om deze en andere kenmerken van informele financiële systemen te imiteren. De casus van een roterend fonds van een bidgroep van vrouwen leert ons echter dat men de betekenis van bestaande, sociale en/of economische relaties als basis van (nieuwe) spaar- en kredietaktiviteiten, niet dient te onderschatten. De vraag is of financiële technologieën of diensten 'weggesneden' kunnen worden van deze relaties om ze daarna te 'enten' op formeel-bureaucratische structuren. 'Informele financiële systemen' (maar ook formele financiële systemen) kunnen niet slechts in termen van technologieën of diensten gedefiniëerd worden. Financiële systemen zijn sociale systemen die in stand worden gehouden door actoren die niet alleen in deze systemen deelnemen maar ook in andere sociale systemen, zoals een etnische gemeenschap, een voorlichtingsprogram, een kantoor, een religieuze groep, een groep van ondernemers. Deze andere systemen beïnvloeden en/of omvatten 'financiële systemen' -- zoals ook getoond in hoofdstukken 5 en 6.Hoofdstukken 5 en 6 zijn 'tweelingen' en geven beiden meer achtergrond en details over spaar- en kredietassociaties in Indonesië en Ambon in het bijzonder. In deze hoofdstukken wordt hiermee een onderdeel van hoofdstuk 4 verder uitgediept alsmede het 'andere vormen van samenwerking' van hoofdstuk 7. Hoofdstuk 5 legt uit waarom de recente lofzang op de roterende spaar- en kredietassociatie (ROSCAs) met grote voorzichtigheid dient te worden opgevat. Het zijn immers niet de zelf-regulerende capaciteiten, de spaaraktiviteiten en de organisatie- talenten van de participanten van deze associaties die worden toegejuicht maar eerder de ROSCA als een model of mechanisme om spaargelden uit rurale gebieden te verzamelen. Om een dergelijk reductionistisch perspektief op de betekenis en dynamiek van ROSCAs te vermijden, stel ik voor om ROSCAs als produkten en producenten van verschillende tijd-ruimtelijke processen van sociale transformatie op te vatten, als flexibele vormen van samenwerking die sociale relaties in veranderende contexten in stand houden en veranderen. Ik benadruk ook dat actor analyse niet 'tussen haakjes' (zie Giddens 1979) gezet kan worden bij een institutionele analyse van ROSCAs (zie Ardener 1964). Men dient de zelf-regulerende capaciteiten van ROSCAs niet te onderschatten: hun deelnemers maken de regels, passen de regels aan en vergelijken de (potentiële) betekenis van ROSCAs met die van andere spaaren kredietarrangementen. Een beschrijving van de verschillende achtergronden en rollen van roterende spaar- en kredietassociaties in Tulehu alsmede het relatief belang van deze associaties in vergelijking met andere arrangementen voor de Sumatraanse gemeenschap van Tulehu, zijn illustraties van mijn argument dat een contextuele analyse van ROSCAs een heel interessante methodologie kan zijn om maatschappelijke veranderingen te onderzoeken en in het bijzonder veranderingen van financiële infrastructuur, financiële behoeftes en rollen van verschillende financiële arrangementen.Hoofdstuk 6 legt uit dat één van de konsekwenties van het gebrek aan een actor perspektief bij de analyse en promotie van ROSCAs als een model of mechanisme, de produktie is van nogal algemene en simplistische ideeën over de betekenis van roterende spaar- en kredietassociaties voor bepaalde groepen of categorieën. Waarschijnlijk het meest dramatische voorbeeld in dit verband betreft vrouwen of precieser: verschillende klassen of categorieën van vrouwen. Mijn casussen van Tulehu tonen aan dat de studie van het gebruik van roterende spaar- en kredietassociaties door vrouwen een heel boeiende doch inspannende methode is om verandering en continuïteit te begrijpen van verschillende sets van relaties - relaties tussen migranten en autochtonen, tussen ambtenaren en burgers en tussen kleine ondernemers en hun verwanten.De eerdere versies van hoofdstukken 7 en 8 waren onderdeel van één essay waarvan de eerste helft een meer algemene en historische achtergrond vormde voor de tweede helft die zich toespitste op coöperaties en de handel in kruidnagelen op Ambon. Hoofdstuk 7 benadrukt dat coöperaties gezien zouden moeten worden als historisch- en lokaal-specifieke produkten. Het preciseren van de essentie van 'de cooperatie' wordt dan ook als dubieus gekwalificeerd en zegt meer over de belangen en ideeën van degenen die hiermee bezig zijn dan over de diverse vormen van samenwerken en de praktijken van managers en leden van coöperaties. Ons beperkt begrip van coöperaties zou enorm verbeterd kunnen worden als we de strijd van verschillende belangengroepen bestuderen die 'coöperaties' gebruiken en zien als een bundel van rechten, privileges en bronnen om verschillende publieke en private doelen na te streven.Hoofdstuk 8 legt uit waarom dorpscoöperaties op de Centrale Molukken er niet in zijn geslaagd om hun officiële mandaat te verwezenlijken: de opkoop van kruidnagelen van boeren tegen een vaste, hoge prijs. Uitzonderlijk grote en standaard krediethoeveelheden die werden verstrekt door de Volksbank van Indonesië (BRI) aan dorpscoöperaties en waren bedoeld om kruidnagelen van boeren op te kopen, hebben dit falen in de hand gewerkt omdat geen rekening werd gehouden met de onregelmatigheid en ruimtelijke variatie van kruidnagelproduktie. Ook het gebrek aan vertrouwen van boeren in overheidscoöperaties in combinatie met hun pre-oogst arrangementen met private opkopers-cum-kredietverschaffers, maakten de missie van de cooperatie vrijwel onmogelijk. Om kruidnagelen te kunnen aanbieden op de veiling van de centrale coöperatie van Ambon stad, gooiden vele voorzitters van dorpscoöperaties het op een accoordje met stedelijke grootwinkeliers. Deze winkeliers zijn hoofdspelers in regionele handelsnetwerken waarin producenten, verschillende directe opkopers en grote stedelijke winkeliers met elkaar zijn verbonden. Een aantal grootwinkeliers is bereid om eigen kruidnagelen op de veiling te brengen op naam van de dorpscoöperatie.Het laatste hoofdst

Comunicación ibero-americana: los desafíos de la internacionalización: libro de actas del II Congreso Mundial de la Comunicación iberoamericana

(Excerto da Nota Introdutória) Com uma tradição académica que remonta a meados do século XX, os estudos de comunicação têm acompanhado as principais transformações sociais e culturais operadas sob o signo dos média e por efeito de uma organização cada vez mais tecnológica da vida em sociedade. Ao analisarem as dinâmicas discursivas de um tempo marcado pelo convívio com meios de comunicação igualmente dinâmicos e mutantes, as ciências da comunicação prestam-se a uma compreensão mais vasta dos processos de socialização e manifestação cultural. É por isso que esta é uma área tão recetiva à interdisciplinaridade e, ao mesmo tempo, tão sensível à expressão nas diversas línguas que servem a comunicação. Dedicando-se a um objeto de estudo que nada tem de estável, as ciências da comunicação partilham com todas as outras áreas científicas o repto de internacionalização do conhecimento. À semelhança do que tem acontecido com outros grupos disciplinares, também as ciências da comunicação estão hoje organizadas numa lógica de globalização da ciência. A partir da década de 1950, começaram a ser criadas associações internacionais, como a International Association for Media and Communication Research (IAMCR), lançada em 1957, e a International Communication Association (ICA), criada em 1950 como National Society for the Study of Communication (NSSC), a que se sucederam muitas outras de âmbitos mais especializados ou regionalizados. Por iniciativa destas associações, passaram a realizar-se periodicamente congressos internacionais que depressa concorreram para instituir o Inglês como uma espécie de língua oficial.(Nota introdutória no completa) Con una tradición académica que se remonta a mediados del siglo XX, los estudios de comunicación han sido capaces de acompañar los principales cambios sociales y culturales en el marco de los medios de comunicación social, una consecuencia que resulta de una organización cada vez más tecnológica de la vida en sociedad. Mediante el análisis científico de las dinámicas discursivas de nuestro tiempo, caracterizado por la existencia de múltiples medios de comunicación igualmente dinámicos y cambiantes, las ciencias de la comunicación se proponen comprender los procesos de socialización y las diversas manifestaciones culturales. Es quizás por eso que dicha área científica es tan receptiva tanto a la interdisciplinariedad como a la muy sensible expresión en diversas lenguas que sirven de base a la comunicación. Aunque su objeto de estudio se caracterice por la inestabilidad, las ciencias de la comunicación comparten con todas las áreas científicas el gran reto de la internacionalización del conocimiento. Tal y como ha pasado con otros grupos disciplinares, también las ciencias de la comunicación se presentan hoy más organizadas en la lógica de globalización de la ciencia. En este sentido, a partir de la década de 1950 se han creado asociaciones internacionales como la AIECS (Asociación Internacional de Estudios de Comunicación Social), en 1957, y la ICA (Asociación de Comunicación Internacional), fundada en 1950 como Sociedad Nacional para el Estudio de la Comunicación (NSSC), a las cuáles les han seguido numerosas asociaciones más de ámbitos más especializados o más regionalizados. Como resultado de este proceso, se han organizado con gran frecuencia congresos internacionales que casi han convertido a la lengua inglesa en el idioma oficial de dichos encuentros científicos.Fundação para a Ciência e a Tecnologia (FCT