On what happens in gesture when communication is unsuccessful

Previous studies found that repeated references in successful communication are often reduced, not only at the acoustic level, but also in terms of words and manual co-speech gestures. In the present study, we investigated whether repeated references are still reduced in a situation when reduction would not be beneficial for the communicative situation, namely after the speaker receives negative feedback from the addressee. In a director–matcher task (experiment I), we studied gesture rate, as well as the general form of the gestures produced in initial and repeated references. In a separate experiment (experiment II) we studied whether there might (also) be more gradual differences in gesture form between gestures in initial and repeated references, by asking human judges which of two gestures (one from an initial and one from a repeated reference following negative feedback) they considered more precise. In both experiments, mutual visibility was added as a between subjects factor. Results showed that after negative feedback, gesture rate increased in a marginally significant way. With regard to gesture form, we found little evidence for changes in gesture form after negative feedback, except for a marginally significant increase of the number of repeated strokes within a gesture. Lack of mutual visibility only had a significant reducing effect on gesture size, and did not interact with repetition in any way. However, we did find gradual differences in gesture form, with gestures produced after negative feedback being judged as marginally more precise than initial gestures. The results from the present study suggest that in the production of unsuccessful repeated references, a process different from the reduction process as found in previous studies in repeated references takes place, with speakers appearing to put more effort into their gestures after negative feedback, as suggested by the data trending towards an increased gesture rate and towards gestures being judged as more precise after feedback

Conversation therapy for agrammatism: exploring the therapeutic process of engagement and learning by a person with aphasia.

A recent systematic review of conversation training for communication partners of people with aphasia has shown that it is effective, and improves participation in conversation for people with chronic aphasia. Other research suggests that people with aphasia are better able to learn communication strategies in an environment which closely mirrors that of expected use, and that cognitive flexibility may be a better predictor of response to therapy than severity of language impairment. This study reports results for a single case, one of a case series evaluation of a programme of conversation training for agrammatism that directly involves a person with aphasia (PWA) as well as their communication partner. It explores how a PWA is able to engage with and learn from the therapy, and whether this leads to qualitative change in post-therapy conversation behaviours

Components of strategic competence in advanced foreign language users

Niniejsza rozprawa doktorska podejmuje temat kompetencji strategicznej u zaawansowanych użytkowników języka obcego. W szczególności poświęcono ją zbadaniu funkcjonowania modelu kompetencji strategicznej Bachman’a i Palmer’a (1996), który zakłada, że jest ona zbiorem strategii metakonitywnych regulowanych przez czynniki afektywne, a nie tylko opanowaniem umiejętnego posługiwania się strategiami komunikacyjnymi. Główne cele niniejszej pracy obejmują: • określenie, czy model Bachman’a i Palmer’a oddaje dynamiczną naturę spontanicznej wypowiedzi, w naszym przypadku – zaawansowanych użytkowników języka; • obserwację dotyczącą założeń w/w modelu, według których użytkownicy: określają cel komunikacji przed rozpoczęciem wypowiedzi, oceniają swoją wypowiedź w czasie realnym oraz ją planują; • zbadanie, czy prawidłowe określenie lub nieokreślenie celu komunikacji wpływa na pozostałe składowe kompetencji strategicznej, jak i stosowane przez nich strategie komunikacyjne; • określenie, jakie to są strategie i jaką ich część stanowią strategie parajęzykowe (zdecydowaliśmy się zastosować nazwę parajęzykowe (Corder, 1983), ponieważ w trakcie badania zaobserwowaliśmy, że większości z nich nie da się odizolować od strategii stricte językowych); • określenie, jak często zaawansowani użytkownicy języka stosują strategie prajęzykowe i w jaki sposób współgrają one ze strategiami językowymi; • określić, czy zastosowanie strategii metakonitywnych wymienionych przez Bachman’a i Palmer’a (1996) jest faktycznie związanie ze świadomością językową; • sprawdzenie, czy zaawansowani użytkownicy języka w naszym przypadku studenci piątego roku anglistyki, stosują w praktyce wiedzę zdobytą na przedmiotach teoretycznych; 294 • zbadanie wypowiedzi zaawansowanych użytkowników pod kątem nowych składowych kompetencji strategicznej, które nie zostały wyróżnione przez Bachman’a i Palmer’a (1996) i opisaniu ich charakterystyki. Rozprawa składa się z dwóch części. W części pierwszej obejmującej rozdziały I – VI, przedstawiono badania bezpośrednio lub pośrednio związane z zagadnieniem kompetencji strategicznej. Rozdział I, jest poświęcony historii badań dotyczących zagadnienia kompetencji językowej i wyróżnienia w niej jako elementu składowego kompetencji strategicznej. Rozdział II zawiera prezentację modelu Bachman’a (1990) i jego zmodyfikowanej i rozwiniętej wersji zaprezentowanej przez Bachman’a i Palmer’a (1996). Następny rozdział prezentuje kognitywne podstawy teoretyczne związane z określeniem celu komunikacji oraz planowaniem. Rozdział IV prezentuje afektywne aspekty oceny w realnym czasie spontanicznej wypowiedzi z perspektywy badań neurolingwistycznych. Rozdział V prezentuje strategie komunikacyjne, związane z produkcją. Szczególna uwagę poświęcono na to, jak w taksonomiach strategii komunikacyjnych ujmowane są strategie para językowe. Ostatni rozdział określa relację pomiędzy zagadnieniem kompetencji strategicznej a zaawansowanym użytkownikiem języka. Część druga niniejszej rozprawy, obejmująca rozdziały VII-IX stanowi opis badań ilościowych i jakościowych przeprowadzonych przez autorkę rozprawy. Rozdział VII, stanowiący wstęp do badania głównego, zawiera opis pytań badawczych, schemat badań oraz szczegółowe sprawozdanie z badania pilotażowego, a także opis metod badawczych, w tym opis próby, instrumentów oraz procedur badawczych. W rozdziale VIII zaprezentowano wyniki oraz analizę danych, a w rozdziale IX, następujące wnioski. Model kompetencji strategicznej zaproponowanej przez Bachman’a i Palmer’a (1996) pozwala na zdiagnozowanie jej poziomu u zaawansowanych użytkowników języka; określenie celu komunikacji jest najbardziej strategicznym składnikiem kompetencji strategicznej rozumianej jako zbiór strategii metakognitywnych. Tylko 37% badanych użytkowników było w stanie określić ten cel prawidłowo. Prawidłowe, bądź nie, określenie celu komunikacji pozwoliło na wyodrębnienie dwóch grup użytkowników, u których zaobserwowaliśmy następujące różnice: 295 • użytkownicy, którzy poprawnie określili cel komunikacji byli bardziej refleksyjni i świadomi tego, jak przebiegała ich wypowiedź udzielając więcej ilości komentarzy podczas kierowanej retrospekcji; • poprawne określenie celu komunikacji miało także wpływ na to, jak przebiegała ocena wypowiedzi przez badanych, wzorzec afektywny różnił się w obydwu grupach, co można było zaobserwować na podstawie aktywacji mięśni twarzy, które są nieodłącznie związane z oceną sytuacji (nad którą można sprawować kontrolę lub nie); to z kolei dowodzi, że kompetencja strategiczna rozumiana jako zbiór strategii metakognitywnych łączy w sobie teorię z podstawami neuroanatomicznymi regulującymi naszym zachowaniem, także językowym; • w przypadku planowania, obydwie grupy badanych w większości deklarowały, że nie planowały swojej wypowiedzi ani globalnie, ani lokalnie, natomiast dane zebrane w trakcie obserwacji wykazały, że globalny plan wypowiedzi jest ściśle związany z określeniem celu komunikacji; plan lokalny był realizowany w formie parafraz; użytkownicy, którzy poprawnie określili cel komunikacji parafrazowali znacznie częściej (nie byli sztywni syntaktycznie) niż ci, którzy cel komunikacji określili źle; parafrazowanie dowodzi, że użytkownik posiada pewien plan lub wzorzec, który chce zrealizować i parafraza jest narzędziem, które ma do tego doprowadzić; • produkcja, która jest ostatnim elementem kompetencji strategicznej w naszym badaniu dotyczy przede wszystkim strategii komunikacyjnych, które zdecydowanie różniły się pod względem jakościowym i ilościowym w obydwu grupach; wbrew przekonaniu, że to niekompetencja lub luki wiedzy przyczyniają się do stosowania strategii okazało się, że to użytkownicy, którzy poprawnie określili cel komunikacji częściej stosowali strategie komunikacyjne. Na postawie przeprowadzonego badania nie wyodrębniono nowego składnika kompetencji strategicznej, jako że uważamy, iż model zaproponowany przez Bachman’a i Palmer’a (1996) określa precyzyjnie dynamiczną naturę kompetencji strategicznej. Wszystkie materiały badawcze zamieszczono w aneksie oraz na płycie DVD- ROM (okładka). Pracę kończy Bibliografia, zawierająca wykaz cytowanych prac

Being a Good Parent in Parent-Teacher Conferences

This research advances our understanding of what constitutes a good parent in the course of actual social interaction. Examining video-recorded naturally occurring parent-teacher conferences, this article shows that, while teachers deliver student-praising utterances, parents may display that they are gaining knowledge; but when teachers’ actions adumbrate student-criticizing utterances, parents systematically display prior knowledge. This article elucidates the details of how teachers and parents tacitly collaborate to enable parents to express student-troubles first, demonstrating that parents display competence -- appropriate involvement with children’s schooling -- by asserting their prior knowledge of, and/or claiming/describing their efforts to remedy, student-troubles. People (have to) display competence generically in interaction. By explicating how parents display competence, this article offers insights for several areas of communication research

“Requests” and “offers” in orangutans and human infants

This paper presents two pilot studies of sharing situations in orangutans and human infants. We report on the communicative behaviors that elicit food transfers, the contingencies associated with gesture selection and the (relative) success in obtaining food. We focus on the sequential unfolding of these interactional projects, on the timing between an initial action and the responsive move, and on the semiotic features that allow a participant to recognize (a) when a request has been produced, (b) when it has been unsuccessful and, (c) in the absence of success, when to pursue it further. We claim that the infrastructure for sequentially organized, cooperative social interaction and the capacity to selectively produce communicative actions predates language evolution and is, at least to some degree, shared with other primates

How Do I Address You? Modelling addressing behavior based on an analysis of a multi-modal corpora of conversational discourse

Addressing is a special kind of referring and thus principles of multi-modal referring expression generation will also be basic for generation of address terms and addressing gestures for conversational agents. Addressing is a special kind of referring because of the different (second person instead of object) role that the referent has in the interaction. Based on an analysis of addressing behaviour in multi-party face-to-face conversations (meetings, TV discussions as well as theater plays), we present outlines of a model for generating multi-modal verbal and non-verbal addressing behaviour for agents in multi-party interactions

How Do Gestures Influence Thinking and Speaking? The Gesture-for-Conceptualization Hypothesis.

Peer reviewedPostprin

Children's interactions with interactive toy technology

Abstract Digital toys offer the opportunity to explore software scaffolding through tangible interfaces that are not bound to the desktop computer. This paper describes the empirical work completed by the CACHET (Computers and Children's Electronic Toys) project team investigating young children's use of interactive toy technology. The interactive toys in question are plush and cuddly cartoon characters with embedded sensors that can be squeezed to evoke spoken feedback from the toy. In addition to playing with the toy as it stands, the toy can be linked to a desktop PC with compatible software using a wireless radio connection. Once this connection is made the toy offers hints and tips to the children as they play with the accompanying software games. If the toy is absent, the same hints and tips are available through an on-screen animated icon of the toy's cartoon character. The toys as they stand are not impressive as collaborative learning partners, as their help repertoire is inadequate and even inappropriate. However, the technology has potential: children can master the multiple interfaces of toy and screen and, when the task requires it and the help provided is appropriate, they will both seek and use it. In particular, the cuddly interface experience can offer an advantage and the potential for fun interfaces that might address both the affective and the effective dimensions of learners' interactions

Semiotic Dynamics Solves the Symbol Grounding Problem

Language requires the capacity to link symbols (words, sentences) through the intermediary of internal representations to the physical world, a process known as symbol grounding. One of the biggest debates in the cognitive sciences concerns the question how human brains are able to do this. Do we need a material explanation or a system explanation? John Searle's well known Chinese Room thought experiment, which continues to generate a vast polemic literature of arguments and counter-arguments, has argued that autonomously establishing internal representations of the world (called 'intentionality' in philosophical parlance) is based on special properties of human neural tissue and that consequently an artificial system, such as an autonomous physical robot, can never achieve this. Here we study the Grounded Naming Game as a particular example of symbolic interaction and investigate a dynamical system that autonomously builds up and uses the semiotic networks necessary for performance in the game. We demonstrate in real experiments with physical robots that such a dynamical system indeed leads to a successful emergent communication system and hence that symbol grounding and intentionality can be explained in terms of a particular kind of system dynamics. The human brain has obviously the right mechanisms to participate in this kind of dynamics but the same dynamics can also be embodied in other types of physical systems