„To, co wieczne, nosi na sobie strój swojego czasu...”. Uwagi o książce Jurija Łotmana, „Rosja i znaki. Kultura szlachecka w wieku XVIII i na początku XIX”

artykuł recenzyjny927128

Stalinization, de-Stalinization, and re-Stalinization. 1953 behind the “Iron Curtain”

The aim of the article is to present the changesthattook place after the death of Joseph Stalin in 1953 in the Soviet Union and in somecountriesincluded in its “externalempire”. The “Iron Curtain”, which divided the worldintotwoparts, began to shiftafter the Generalissimo’sdeath and revealed differences in the approach of individualcountries to the „newcourse” announced by Stalin’ssuccessors.In somecountries, the death of the Kremlindictatorbeganchanges in the policy of the time, in others the methodscharacteristic of Stalinismwerecontinued, whichmeant the activity of anall-powerfulapparatus of repressionseeking real and imagined “enemies”, the central authority of unlimitedpower with mass terror and striving for totalcontrol of citizens and allmanifestations of social life. The textpresents the most importantelements of the policy of the Communistparties in the Soviet Union, GDR, Hungary, Czechoslovakia, Romania and Bulgaria in 1953 whichwereconsistent with the process of re-Stalinization, characterized by similarity to governmentsduring the dictator’s life and de-Stalinization, thatis, the reversals of methods and toolsknown in the Stalinism period.The aim of the article is to present the changesthattook place after the death of Joseph Stalin in 1953 in the Soviet Union and in somecountriesincluded in its “externalempire”. The “Iron Curtain”, which divided the worldintotwoparts, began to shiftafter the Generalissimo’sdeath and revealed differences in the approach of individualcountries to the „newcourse” announced by Stalin’ssuccessors.In somecountries, the death of the Kremlindictatorbeganchanges in the policy of the time, in others the methodscharacteristic of Stalinismwerecontinued, whichmeant the activity of anall-powerfulapparatus of repressionseeking real and imagined “enemies”, the central authority of unlimitedpower with mass terror and striving for totalcontrol of citizens and allmanifestations of social life. The textpresents the most importantelements of the policy of the Communistparties in the Soviet Union, GDR, Hungary, Czechoslovakia, Romania and Bulgaria in 1953 whichwereconsistent with the process of re-Stalinization, characterized by similarity to governmentsduring the dictator’s life and de-Stalinization, thatis, the reversals of methods and toolsknown in the Stalinism period

Rosja Katarzyny II w Zapiskach Louisa Philippe’a de Ségura

The text presents deliberations on Russia by Louis Philippe de Ségur, a French diplomat, who spent almost five years in Petersburg at the court of Catherine the Great. Against the background of his intricately crafted missionary strategy, whose aim was to sign a trade treaty with Russia, Ségur draws a distinctive portrait of the tsarina and her favourite, Potiomkin, skilfully smuggling in a criticism of their reformation activities. Exposing the delusion of Russia’s civilization progress, “the country of dumb obedience and anarchy” whose nation, superficially absorbing European customs, is still plunged into slavery, he simultaneously revisits “the Russian mirage”

Wpływ społeczności żydowskiej na rozwój Częstochowy, w drugiej połowie XIX wieku i na początku wieku XX, który dokonał się w Imperium Rosyjskim po reformach 60-70 lat XIX wieku

Specyfiką częstochowskiej społeczności żydowskiej był jej znaczny udział w procesie rozwoju miasta; zaznaczył się on szczególnie w inicjacji i rozbudowie wielu dziedzin rzemiosła i produkcji przemysłowej. Przeobrażenia społeczno-kulturalne u schyłku XIX wieku spowodowały zmiany w strukturze społeczeństwa żydowskiego w Częstochowie. Tuż obok kramarzy i rzemieślników, w zbiorowości żydowskiej, pojawili się fabrykanci i proletariusze, tworzyły się żydowskie środowiska robotnicze. Żydzi częstochowianie byli przedsiębiorcami – właścicielami największych istniejących podówczas fabryk, robotnikami, rzemieślnikami, sklepikarzami, założycielami drukarń, wydawcami czasopism, dziennikarzami, architektami, malarzami czy złotnikami, działaczami społecznymi, organizatorami życia kulturalnego, w końcu filantropami. Można z całą pewnością stwierdzić, że bez udziału Żydów, Częstochowa przełomu XIX i XX wieku, pod każdym względem: kulturalnym, politycznym a także gospodarczym, byłaby znacznie uboższa a jej rozwój nie byłby tak dynamiczny.Специфікою чентоховської єврейської спільноти була її активна участь у процесі розвитку міста; проявлялася вона зокрема в започаткуванні і розбудові багатьох видів ремесел і промислової продукції. Суспільно-культурні перетворення на схилі ХІХ століття обумовили зміни в структурі єврейської спільноти в Ченстохові. Тут поруч з крамарями і ремісники, в єврейської общини, появилися фабриканти і пролетарії, формувалося єврейське робітниче середовище. Ченстоховські євреї були підприємливими – власниками найбільших тогочасних фабрик, робітниками, ремісниками, торгівцями, власниками друкарень, видавцями часописів, журналістами, архітекторами, митцями і золотих справ майстрами, громадськими діячами, кульпрацівниками та філантропами.The Jewish community in Częstochowa contributed to the process of city’s development, especially in such areas as initiation and expansion of craft and industry. Cultural and social transformations in the late 19th century resulted in structural changes of the Jewish society in Częstochowa. Jews started to have different jobs than before. Jewish entrepreneurs and proletarians appeared alongside artisans and vendors. Jews from Częstochowa were owners of the biggest factories in the city, laborers, artisans, storekeepers, founders of the printing companies, publishers, journalists, architects, painters, goldsmiths, social activists, creators of cultural life and philanthropists. With no doubt, if it hadn’t been for Jews, Częstochowa at the turn of 20th century wouldn’t have accomplished that much in political, cultural and economic sectors. The development of the city wouldn’t have been so dynamic, either

N. V. Riasanovsky, M. D. Steinberg, "Historia Rosji", wyd. 1, Kraków 2009, ss. 789

Uniwersytet w Białymstoku720621

Francusko-austriackie stosunki polityczne od bitwy pod Marengo do traktatu pokojowego w Lunéville

Po kampanii 1797 r. i podpisaniu pokoju w Campo Formio, Austria poniosła straty terytorialne. Utraciła przede wszystkim lewy brzeg Renu, północne Włochy i Belgię. W 1798 r. car Paweł zdecydował się włączyć do konfliktu. Dało to nadzieję Anglii i Austrii. Rozpoczęła się walka Francji i jej sprzymierzeńców z II koalicją. Po licznych zwycięstwach wrogów Republiki, oszukany przez sojuszników car Paweł, zdecydował się zmienić stronę konfliktu. Bitwa pod Marengo (14 czerwca 1800 r.) odwróciła sytuację. Austria poniosła klęskę militarną i trzeba było zmusić ją do podpisania pokoju kontynentalnego. Anglia wsparła Wiedeń subsydiami w wysokości 2,5 mln funtów, ale postawiła warunek. Rząd austriacki nie mógł podpisać osobnego pokoju z Francją do lutego 1801 r. Wysłany do Paryża Saint-Julien podpisał preliminaria, chociaż nie miał pełnomocnictw. Podtrzymanie zawieszenia broni kosztowało Austrię Inglostadt, Ulm i Philippsburg. Formalne rozmo-wy pomiędzy Józefem Bonaparte i Cobenzlem zaczęły się w październiku. Ich wynikiem był pokój podpisany w Lunéville 9 lutego 1801 r., który kończył walki na kontynencie.Après la campagne de 1797 et le traité de Campo Formio, l’Autriche subit des pertes: elle perdit principalement la rivegauche du Rhin, la Lombardie et les provinces belges. En l’an 1798 l’empereur Paul Ier decida de sejoindre au conflit. Il donna l’espoire à l’Angleterre et l’Autriche. La guerre commenca entre la France et ses alliés contre la deuxième coalition. Après de nombreuses victoires des enemis de la République, Paul, trompé par sesalliés, decida de changer de camp. La bataille de Marengo changea la situation. L’Autricheéchoua et a dûessayer de signer la paixcontinentale. L’Angleterresoutint Vienne en versantunesomme de 2,5 mln de livres, mais imposaune conditio: que le gouvernement autrichienne fasse pas la paix séparé avec la France jusqu’àfévrier 1801. Délégué à Paris Saint-Julien signales préliminaires, bienqu’iln’avait pas de pouvoirs. Le prolongement de l’armisticecoûta à l’Autriche la fortresse de Inglostadt, Ulm i Philippsburg. La discussion officielle entre Joseph Bonaparte et Jean Cobenzl commenca en Octobre. Le résultat fût le traité de paix de Lunéville signé le 9 février 1801, qui mit fin à la guerre continentale