Wpływ formuły korekcji na wyniki analizy QT w 24-godzinnym EKG metodą Holtera

Wstęp/cel: Korekcja odstępu QT jest złożonym problemem, wielokrotnie dyskutowanym i nadal nierozwiązanym. Celem naszej pracy była ocena wpływu formuły korekcji na wyniki analizy odstępu QT w rejestracji EKG metodą Holtera. Metody i materiały: U 73 pacjentów — 43 z kardiomiopatią przerostową, 19 ze zwężeniem zastawki aortalnej i 11 zdrowych — wybrano 3–4-godzinne fragmenty (godziny nocne 200–600) zapisu EKG metodą Holtera (pomiary QT metodą beat by beat), a następnie porównano wyniki QTc po zastosowaniu 3 formuł: Bazetta, Fridericia, Framingham. Wyniki: Wykazano, że choć średnie różnice pomiędzy QTc otrzymanymi za pomocą 3 formuł nie były duże, to jednak były istotne statystycznie. Zakres różnic zależał od częstości rytmu (r = 0,9). Tylko w przedziale częstości 55–67/min różnice wyników były nieznaczne. Przedstawione wyniki wskazują, że dla uzyskania wiarygodnych wartości QTc w 24-godzinnym EKG należy zawęzić przedział analizowanych częstości rytmu. Jeśli częstości rytmu serca w 24-h badaniu EKG były porównywalne, to rodzaj wybranej formuły nie wpływał istotnie na wyniki oceny statystycznej. Wnioski: Rodzaj zastosowanej formuły ma wpływ na wartości QTc mierzone metodą beat by beat w rejestracjach EKG metodą Holtera, jednakże w przedziale częstości rytmu 55–67/min rodzaj zastosowanej formuły ma nieznaczny wpływ na wartości QTc; poniżej 55/min, a zwłaszcza powyżej 67/min różnice wyników korekcji za pomocą formuły Bazetta, Fridericia i Framingham są znaczne. Rodzaj choroby podstawowej, przy zachowanych porównywalnych częstościach rytmu zatokowego, nie wpływa na ocenę statystyczną QTc, niezależnie od rodzaju zastosowanej formuły. Ocena czasu repolaryzacji w 24-godzinnych zapisach EKG w pełnym zakresie częstości rytmu wymaga zastosowania procedur analitycznych innych niż korekcja za pomocą jednej z formuł korekcji odstępu QT

Wpływ formuły korekcji na wyniki analizy QT w 24-godzinnym EKG metodą Holtera

Wstęp/cel: Korekcja odstępu QT jest złożonym problemem, wielokrotnie dyskutowanym i nadal nierozwiązanym. Celem naszej pracy była ocena wpływu formuły korekcji na wyniki analizy odstępu QT w rejestracji EKG metodą Holtera. Metody i materiały: U 73 pacjentów — 43 z kardiomiopatią przerostową, 19 ze zwężeniem zastawki aortalnej i 11 zdrowych — wybrano 3–4-godzinne fragmenty (godziny nocne 200–600) zapisu EKG metodą Holtera (pomiary QT metodą beat by beat), a następnie porównano wyniki QTc po zastosowaniu 3 formuł: Bazetta, Fridericia, Framingham. Wyniki: Wykazano, że choć średnie różnice pomiędzy QTc otrzymanymi za pomocą 3 formuł nie były duże, to jednak były istotne statystycznie. Zakres różnic zależał od częstości rytmu (r = 0,9). Tylko w przedziale częstości 55–67/min różnice wyników były nieznaczne. Przedstawione wyniki wskazują, że dla uzyskania wiarygodnych wartości QTc w 24-godzinnym EKG należy zawęzić przedział analizowanych częstości rytmu. Jeśli częstości rytmu serca w 24-h badaniu EKG były porównywalne, to rodzaj wybranej formuły nie wpływał istotnie na wyniki oceny statystycznej. Wnioski: Rodzaj zastosowanej formuły ma wpływ na wartości QTc mierzone metodą beat by beat w rejestracjach EKG metodą Holtera, jednakże w przedziale częstości rytmu 55–67/min rodzaj zastosowanej formuły ma nieznaczny wpływ na wartości QTc; poniżej 55/min, a zwłaszcza powyżej 67/min różnice wyników korekcji za pomocą formuły Bazetta, Fridericia i Framingham są znaczne. Rodzaj choroby podstawowej, przy zachowanych porównywalnych częstościach rytmu zatokowego, nie wpływa na ocenę statystyczną QTc, niezależnie od rodzaju zastosowanej formuły. Ocena czasu repolaryzacji w 24-godzinnych zapisach EKG w pełnym zakresie częstości rytmu wymaga zastosowania procedur analitycznych innych niż korekcja za pomocą jednej z formuł korekcji odstępu QT

Electrophoresis of reduced polypeptides dissolved from Lincoln wool and other animal fibres

SIGLEAvailable from British Library Document Supply Centre- DSC:D88135 / BLDSC - British Library Document Supply CentreGBUnited Kingdo

Timing of intubation and ICU mortality in COVID-19 patients: a retrospective analysis of 4198 critically ill patients during the first and second waves

Abstract Background The optimal time to intubate patients with SARS-CoV-2 pneumonia has not been adequately determined. While the use of non-invasive respiratory support before invasive mechanical ventilation might cause patient-self-induced lung injury and worsen the prognosis, non-invasive ventilation (NIV) is frequently used to avoid intubation of patients with acute respiratory failure (ARF). We hypothesized that delayed intubation is associated with a high risk of mortality in COVID-19 patients. Methods This is a secondary analysis of prospectively collected data from adult patients with ARF due to COVID-19 admitted to 73 intensive care units (ICUs) between February 2020 and March 2021. Intubation was classified according to the timing of intubation. To assess the relationship between early versus late intubation and mortality, we excluded patients with ICU length of stay (LOS) < 7 days to avoid the immortal time bias and we did a propensity score and a cox regression analysis. Results We included 4,198 patients [median age, 63 (54‒71) years; 71% male; median SOFA (Sequential Organ Failure Assessment) score, 4 (3‒7); median APACHE (Acute Physiology and Chronic Health Evaluation) score, 13 (10‒18)], and median PaO2/FiO2 (arterial oxygen pressure/ inspired oxygen fraction), 131 (100‒190)]; intubation was considered very early in 2024 (48%) patients, early in 928 (22%), and late in 441 (10%). ICU mortality was 30% and median ICU stay was 14 (7‒28) days. Mortality was higher in the “late group” than in the “early group” (37 vs. 32%, p < 0.05). The implementation of an early intubation approach was found to be an independent protective risk factor for mortality (HR 0.6; 95%CI 0.5‒0.7). Conclusions Early intubation within the first 24 h of ICU admission in patients with COVID-19 pneumonia was found to be an independent protective risk factor of mortality. Trial registration The study was registered at Clinical-Trials.gov (NCT04948242) (01/07/2021)

Deploying unsupervised clustering analysis to derive clinical phenotypes and risk factors associated with mortality risk in 2022 critically ill patients with COVID-19 in Spain.

The identification of factors associated with Intensive Care Unit (ICU) mortality and derived clinical phenotypes in COVID-19 patients could help for a more tailored approach to clinical decision-making that improves prognostic outcomes. Prospective, multicenter, observational study of critically ill patients with confirmed COVID-19 disease and acute respiratory failure admitted from 63 ICUs in Spain. The objective was to utilize an unsupervised clustering analysis to derive clinical COVID-19 phenotypes and to analyze patient's factors associated with mortality risk. Patient features including demographics and clinical data at ICU admission were analyzed. Generalized linear models were used to determine ICU morality risk factors. The prognostic models were validated and their performance was measured using accuracy test, sensitivity, specificity and ROC curves. The database included a total of 2022 patients (mean age 64 [IQR 5-71] years, 1423 (70.4%) male, median APACHE II score (13 [IQR 10-17]) and SOFA score (5 [IQR 3-7]) points. The ICU mortality rate was 32.6%. Of the 3 derived phenotypes, the A (mild) phenotype (537; 26.7%) included older age ( 65 years), high severity of illness and a higher likelihood of development shock. Crude ICU mortality was 20.3%, 25% and 45.4% for A, B and C phenotype respectively. The ICU mortality risk factors and model performance differed between whole population and phenotype classifications. The presented machine learning model identified three clinical phenotypes that significantly correlated with host-response patterns and ICU mortality. Different risk factors across the whole population and clinical phenotypes were observed which may limit the application of a "one-size-fits-all" model in practice

Age and Date for Early Arrival of the Acheulian in Europe (Barranc de la Boella, la Canonja, Spain)

The first arrivals of hominin populations into Eurasia during the Early Pleistocene are currently considered to have occurred as short and poorly dated biological dispersions. Questions as to the tempo and mode of these early prehistoric settlements have given rise to debates concerning the taxonomic significance of the lithic assemblages, as trace fossils, and the geographical distribution of the technological traditions found in the Lower Palaeolithic record. Here, we report on the Barranc de la Boella site which has yielded a lithic assemblage dating to ,1 million years ago that includes large cutting tools (LCT). We argue that distinct technological traditions coexisted in the Iberian archaeological repertoires of the late Early Pleistocene age in a similar way to the earliest sub-Saharan African artefact assemblages. These differences between stone tool assemblages may be attributed to the different chronologies of hominin dispersal events. The archaeological record of Barranc de la Boella completes the geographical distribution of LCT assemblages across southern Eurasia during the EMPT (Early-Middle Pleistocene Transition, circa 942 to 641 kyr). Up to now, chronology of the earliest European LCT assemblages is based on the abundant Palaeolithic record found in terrace river sequences which have been dated to the end of the EMPT and later. However, the findings at Barranc de la Boella suggest that early LCT lithic assemblages appeared in the SW of Europe during earlier hominin dispersal episodes before the definitive colonization of temperate Eurasia took place

Epidemiology of intra-abdominal infection and sepsis in critically ill patients: "AbSeS", a multinational observational cohort study and ESICM Trials Group Project

Purpose To describe the epidemiology of intra-abdominal infection in an international cohort of ICU patients according to a new system that classifies cases according to setting of infection acquisition (community-acquired, early onset hospital-acquired, and late-onset hospital-acquired), anatomical disruption (absent or present with localized or diffuse peritonitis), and severity of disease expression (infection, sepsis, and septic shock). Methods We performed a multicenter (n = 309), observational, epidemiological study including adult ICU patients diagnosed with intra-abdominal infection. Risk factors for mortality were assessed by logistic regression analysis. Results The cohort included 2621 patients. Setting of infection acquisition was community-acquired in 31.6%, early onset hospital-acquired in 25%, and late-onset hospital-acquired in 43.4% of patients. Overall prevalence of antimicrobial resistance was 26.3% and difficult-to-treat resistant Gram-negative bacteria 4.3%, with great variation according to geographic region. No difference in prevalence of antimicrobial resistance was observed according to setting of infection acquisition. Overall mortality was 29.1%. Independent risk factors for mortality included late-onset hospital-acquired infection, diffuse peritonitis, sepsis, septic shock, older age, malnutrition, liver failure, congestive heart failure, antimicrobial resistance (either methicillin-resistant Staphylococcus aureus, vancomycin-resistant enterococci, extended-spectrum beta-lactamase-producing Gram-negative bacteria, or carbapenem-resistant Gram-negative bacteria) and source control failure evidenced by either the need for surgical revision or persistent inflammation. Conclusion This multinational, heterogeneous cohort of ICU patients with intra-abdominal infection revealed that setting of infection acquisition, anatomical disruption, and severity of disease expression are disease-specific phenotypic characteristics associated with outcome, irrespective of the type of infection. Antimicrobial resistance is equally common in community-acquired as in hospital-acquired infection