Περιβαλλοντικές, Υγειονομικές, Κοινωνικές και Οικονομικές Επιπτώσεις των Ηφαιστειακών Εκρήξεων στο Κοινωνικό σύνολο.

Με τον όρο φυσικός κίνδυνος εννοούμε ένα φυσικό φαινόμενο (πχ. σεισμός, ηφαιστειακή έκρηξη, πλημμύρα, καταιγίδα, ξηρασία, κλπ.), το οποίο κατά την διάρκεια της εξέλιξης του μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα. Οι φυσικοί κίνδυνοι παρουσιάζουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά: Εκδηλώνονται σε μικρό χρονικό διάστημα, έχουν άμεσα και ακούσια αποτελέσματα, όχι σπάνια επιφέρουν μεγάλες καταστροφές και δημιουργούν συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Ως καταστροφή θεωρείται μία κατάσταση ή ένα γεγονός, το οποίο έχει ως συνέπεια την πρόκληση απώλειας ανθρωπίνων ζωών αλλά και την εμφάνιση μεγάλων υλικών ζημιών, τέτοιες ώστε η πληγείσα κοινότητα να μην είναι σε θέση να ανακάμψει από μόνη της. Μια φυσική καταστροφή μπορεί να επιφέρει ανθρώπινες απώλειες, περιβαλλοντική, υγειονομική, κοινωνική υποβάθμιση και καταστροφή του δομικού ιστού, αλλά είναι δυνατόν να επηρεάζει δυσμενώς άμεσα και έμμεσα την οικονομία μιας πληγείσας περιοχής. Σε αυτή την εργασία θα γίνει αναφορά στις ηφαιστειακές εκρήξεις, που όπως οι σεισμοί, οι πλημμύρες, οι τυφώνες και οι κατολισθήσεις ανήκουν στις φυσικές καταστροφές. Θα γίνει προσπάθεια ώστε να αναδείξουμε τα προβλήματα τα οποία ανακύπτουν μετά από μια καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη και να αναπτύξουμε τους μηχανισμούς τους οποίους πρέπει να εφαρμόσουμε ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις στους ανθρώπους, τις υποδομές και το περιβάλλον. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με δράσεις που σχετίζονται με την ικανότητα και ετοιμότητα, μιας κοινωνίας να μπορεί να προσαρμοστεί και να ανταποκριθεί στους κινδύνους που αντιμετωπίζει. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η διαχείριση των κινδύνων ώστε να μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε το μέγεθος των προβλημάτων που θα προκύψουν. Η μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί θα βασίζεται στη συστηματική ανασκόπηση της Ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας. Τέλος θα γίνουν προτάσεις για την ορθολογική αντιμετώπιση των φυσικών κινδύνων και ιδιαίτερα αυτών που σχετίζονται με τις εκρήξεις ηφαιστείων.With the term natural danger we mean a natural phenomenon (eg earthquake, volcanic eruption, flood, thunderstorm, drought, etc.) which during its evolution can lead to catastrophic results. Natural hazards have the following characteristics: 1) They occur in a short period of time, have immediate and unintended consequences, not infrequently cause major disasters and create emergency conditions. A catastrophe is considered to be a situation or an event, which results in the loss of human lives but also the occurrence of great material damage, such that the affected community is not able to recover on its own. A natural disaster not only leads to human losses, environmental, health, social degradation and destruction of the structural fabric, but also adversely directly and indirectly affects the economy of the affected area. In this work we will deal with volcanic eruptions that such as earthquakes, floods, hurricanes and landslides belong to natural disasters. Efforts will be made to highlight the problems that arise after a catastrophic volcanic eruption and to develop the mechanisms that we must implement to minimize the impact on humans and the environment. This can be achieved through actions related to how well or how badly a society can adapt and respond to the risks it faces. It is very important to manage the risks so that we can restore the magnitude of the problems that will arise. The methodology that will be followed will be that of the systematic review of the Greek and international bibliography. Finally, suggestions will be made for the rational treatment of natural hazards, especially those related to volcanic eruptions

Cyclability: Combinatorial Properties, Algorithms and Complexity

Ένα γράφημα G καλείται k-κυκλώσιμο, αν για κάθε k από τις κορυφές του υπάρχει ένας κύκλος στο G που τις περιέχει. Η κυκλωσιμότητα ενός γραφήματος G είναι ο μέγιστος ακέραιος k για τον οποίο το G είναι k-κυκλώσιμο και είναι μία παράμετρος που σχετίζεται με τη συνεκτικότητα. Σε αυτή τη διδακτορική διατριβή μελετάμε, κυρίως από τη σκοπιά της Παραμετρικής Πολυπλοκότητας, το πρόβλημα ΚΥΚΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑ: Δεδομένου ενός γραφήματος G = (V,E) και ενός μη αρνητικού ακεραίου k (η παράμετρος), να αποφασιστεί αν η κυκλωσιμότητα του G είναι ίση με k. Το πρώτο μας αποτέλεσμα είναι αρνητικό και δείχνει ότι η ύπαρξη ενός FPT-αλγορίθμου για την επίλυση του προβλήματος ΚΥΚΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑ είναι απίθανη (εκτός αν FPT = co- W[1], το οποίο θεωρείται απίθανο). Πιο συγκεκριμένα, αποδεικνύουμε ότι το πρόβλημα ΚΥΚΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑ είναι co-W[1]-δύσκολο, ακόμα και αν περιορίσουμε την είσοδο στο να είναι χωριζόμενο γράφημα. Από την άλλη, δίνουμε έναν FPT-αλγόριθμο για το ίδιο πρόβλημα περιορισμένο στην κλάση των επίπεδων γραφημάτων. Για να το πετύχουμε αυτό αποδεικνύουμε μια σειρά από συνδυαστικά αποτελέσματα σχετικά με την κυκλωσιμότητα και εφαρμόζουμε μια εκδοχή δύο βημάτων της περίφημης τεχνικής της άσχετης κορυφής, που εισήχθη από τους Robertson και Seymour στη σειρά εργασιών τους για Ελλάσονα Γραφήματα, ως ένα κρίσιμο συστατικό του αλγορίθμου τους για την επίλυση του προβλήματος των ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ. Για να αποδείξουμε την ορθότητα του αλγορίθμου μας εισάγουμε έννοιες, όπως αυτή των ζωτικών κυκλικών συνδέσμων, και αποδεικνύουμε αποτελέσματα με ανεξάρτητου γραφοθεωρητικού ενδιαφέροντος. Κλείνουμε τη μελέτη μας με ένα δεύτερο αρνητικό αποτέλεσμα: Αποδεικνύουμε ότι για το πρόβλημα της ΚΥΚΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ δεν υπάρχουν πολυωνυμικοί πυρήνες, ακόμα και αν περιοριστούμε σε κυβικά επίπεδα γραφήματα, εκτός και αν δεν ισχύει μια υπόθεση της κλασσικής Θεωρίας Πολυπλοκότητας (ότι NP υποσύνολο του co-NP/poly).A graph G is called k-cyclable, if for every k of its vertices there exists a cycle in G that contains them. The cyclability of G is the maximum integer k for which G is k-cyclable and it is a connectivity related graph parameter. In this doctoral thesis we study, mainly from the Parameterized Complexity point of view, the Cyclability problem: Given a graph G = (V,E) and an integer k (the parameter), decide whether the cyclability of G is equal to k. Our first result is a negative one and shows that the existence of an FPT-algorithm for solving Cyclability is unlikely (unless FPT = co-W[1], which is considered unlikely). More specifically, we prove that Cyclability is co-W[1]-hard, even if we restrict the input to be a split graph. On the other hand, we give an FPT-algorithm for the same problem when restricted to the class of planar graphs. To do this, we prove a series of combinatorial results regarding cyclability and apply a two-step version of the so called irrelevant vertex technique, which was introduced by Robertson and Seymour in their Graph Minors series (Irrelevant vertices in linkage problems) as a crucial ingredient for their algorithm solving the Disjoint Paths problem. To prove the correctness of our algorithm, we introduce notions, like the one of vital cyclic linkages, and give results of independent graph-theoretic interest. We conclude our study with a negative result: We prove that Cyclability admits no polynomial kernel, even when restricted to cubic planar graphs, unless a classical complexity theoretic assumption (that NP is a subset of co-NP/poly) fails

FPT Algorithms for Plane Completion Problems

The Plane Subgraph (resp. Topological Minor) Completion problem asks, given a (possibly disconnected) plane (multi)graph Gamma and a connected plane (multi)graph Delta, whether it is possible to add edges in Gamma without violating the planarity of its embedding so that it contains some subgraph (resp. topological minor) that is topologically isomorphic to Delta. We give FPT algorithms that solve both problems in f(|E(Delta)|)*|E(Gamma)|^{2} steps. Moreover, for the Plane Subgraph Completion problem we show that f(k)=2^{O(k*log(k))}

Static and dynamic mechanics of the murine lung after intratracheal bleomycin

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Despite its widespread use in pulmonary fibrosis research, the bleomycin mouse model has not been thoroughly validated from a pulmonary functional standpoint using new technologies. Purpose of this study was to systematically assess the functional alterations induced in murine lungs by fibrogenic agent bleomycin and to compare the forced oscillation technique with quasi-static pressure-volume curves in mice following bleomycin exposure.</p> <p>Methods</p> <p>Single intratracheal injections of saline (50 μL) or bleomycin (2 mg/Kg in 50 μL saline) were administered to C57BL/6 (<it>n </it>= 40) and Balb/c (<it>n </it>= 32) mice. Injury/fibrosis score, tissue volume density (TVD), collagen content, airway resistance (<it>R_N</it>), tissue damping (<it>G</it>) and elastance coefficient (<it>H</it>), hysteresivity (<it>η</it>), and area of pressure-volume curve (PV-A) were determined after 7 and 21 days (inflammation and fibrosis stage, respectively). Statistical hypothesis testing was performed using one-way ANOVA with LSD <it>post hoc </it>tests.</p> <p>Results</p> <p>Both C57BL/6 and Balb/c mice developed weight loss and lung inflammation after bleomycin. However, only C57BL/6 mice displayed cachexia and fibrosis, evidenced by increased fibrosis score, TVD, and collagen. At day 7, PV-A increased significantly and <it>G </it>and <it>H </it>non-significantly in bleomycin-exposed C57BL/6 mice compared to saline controls and further increase in all parameters was documented at day 21. <it>G </it>and <it>H</it>, but not PV-A, correlated well with the presence of fibrosis based on histology, TVD and collagen. In Balb/c mice, no change in collagen content, histology score, TVD, <it>H </it>and <it>G </it>was noted following bleomycin exposure, yet PV-A increased significantly compared to saline controls.</p> <p>Conclusions</p> <p>Lung dysfunction in the bleomycin model is more pronounced during the fibrosis stage rather than the inflammation stage. Forced oscillation mechanics are accurate indicators of experimental bleomycin-induced lung fibrosis. Quasi-static PV-curves may be more sensitive than forced oscillations at detecting inflammation and fibrosis.</p

Κυκλωσιμότητα: συνδυαστικές ιδιότητες, αλγόριθμοι και πολυπλοκότητα

A graph G is called k-cyclable, if for every k of its vertices there exists a cycle in G that contains them. The cyclability of G is the maximum integer k for which G is k-cyclable and it is a connectivity related graph parameter. In this doctoral thesis we study, mainly from the Parameterized Complexity point of view, the Cyclability problem: Given a graph G = (V,E) and an integer k (the parameter), decide whether the cyclability of G is equal to k. Our first result is a negative one and shows that the existence of an FPT-algorithm for solving Cyclability is unlikely (unless FPT = co-W[1], which is considered unlikely). More specifically, we prove that Cyclability is co-W[1]-hard, even if we restrict the input to be a split graph. On the other hand, we give an FPT-algorithm for the same problem when restricted to the class of planar graphs. To do this, we prove a series of combinatorial results regarding cyclability and apply a two-step version of the so called irrelevant vertex technique, which was introduced by Robertson and Seymour in their Graph Minors series (Irrelevant vertices in linkage problems) as a crucial ingredient for their algorithm solving the Disjoint Paths problem. To prove the correctness of our algorithm, we introduce notions, like the one of vital cyclic linkages, and give results of independent graph-theoretic interest.We conclude our study with a negative result: We prove that Cyclability admits no polynomial kernel, even when restricted to cubic planar graphs, unless a classical complexity theoretic assumption (that NP is a subset of co-NP/poly) fails.Ένα γράφημα G καλείται k-κυκλώσιμο, αν για κάθε k από τις κορυφές του υπάρχει ένας κύκλος στο G που τις περιέχει. Η κυκλωσιμότητα ενός γραφήματος G είναι ο μέγιστος ακέραιος k για τον οποίο το G είναι k-κυκλώσιμο και είναι μία παράμετρος που σχετίζεται με τη συνεκτικότητα. Σε αυτή τη διδακτορική διατριβή μελετάμε, κυρίως από τη σκοπιά της Παραμετρικής Πολυπλοκότητας, το πρόβλημα ΚΥΚΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑ: Δεδομένου ενός γραφήματος G = (V,E) και ενός μη αρνητικού ακεραίου k (η παράμετρος), να αποφασιστεί αν η κυκλωσιμότητα του G είναι ίση με k.Το πρώτο μας αποτέλεσμα είναι αρνητικό και δείχνει ότι η ύπαρξη ενός FPT-αλγορίθμου για την επίλυση του προβλήματος ΚΥΚΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑ είναι απίθανη (εκτός αν FPT = co-W[1], το οποίο θεωρείται απίθανο). Πιο συγκεκριμένα, αποδεικνύουμε ότι το πρόβλημα ΚΥΚΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑ είναι co-W[1]-δύσκολο, ακόμα και αν περιορίσουμε την είσοδο στο να είναι χωριζόμενο γράφημα.Από την άλλη, δίνουμε έναν FPT-αλγόριθμο για το ίδιο πρόβλημα περιορισμένο στην κλάση των επίπεδων γραφημάτων. Για να το πετύχουμε αυτό αποδεικνύουμε μια σειρά από συνδυαστικά αποτελέσματα σχετικά με την κυκλωσιμότητα και εφαρμόζουμε μια εκδοχή δύο βημάτων της περίφημης τεχνικής της άσχετης κορυφής, που εισήχθη από τους Robertson και Seymour στη σειρά εργασιών τους για Ελλάσονα Γραφήματα, ως ένα κρίσιμο συστατικό του αλγορίθμου τους για την επίλυση του προβλήματος των ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ. Για να αποδείξουμε την ορθότητα του αλγορίθμου μας εισάγουμε έννοιες, όπως αυτή των ζωτικών κυκλικών συνδέσμων, και αποδεικνύουμε αποτελέσματα με ανεξάρτητου γραφοθεωρητικού ενδιαφέροντος.Κλείνουμε τη μελέτη μας με ένα δεύτερο αρνητικό αποτέλεσμα: Αποδεικνύουμε ότι για το πρόβλημα της ΚΥΚΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ δεν υπάρχουν πολυωνυμικοί πυρήνες, ακόμα και αν περιοριστούμε σε κυβικά επίπεδα γραφήματα, εκτός και αν δεν ισχύει μια υπόθεση της κλασσικής Θεωρίας Πολυπλοκότητας (ότι NP υποσύνολο του co-NP/poly)

High platelet reactivity is associated with vascular function in patients after percutaneous coronary intervention receiving clopidogrel

Background: In the present study, we evaluated the association of platelet reactivity with vascular function in patients after percutaneous coronary intervention receiving clopidogrel treatment. Methods: We enrolled 150 patients with stable CAD receiving clopidogrel regimen (75 mg/d), 1 month after percutaneous coronary intervention. Carotid-femoral pulse wave velocity (PWV) was measured as an index of aortic stiffness and augmentation index (AIx) as an index of arterial wave reflections. High on treatment platelet reactivity (HPR) was evaluated using Verify Now Assay. Verify Now reports its results in P2Y12 reaction units (PRU), and the diagnostic cutoff value is 230 PRU. Patients were evaluated prospectively up to 24 months. The primary end point was a composite of death from cardiovascular causes, nonfatal major cardiovascular events and hospitalization for cardiovascular causes. Results: There was no difference in the basic clinical and demographic characteristics between subjects with HPR and non-HPR. Subjects with high on treatment platelet reactivity and PRU &gt; 230 had significantly increased PWV (8.81 +/- 2.25 m/s vs. 7.69 +/- 1.95 m/s, p = 0.001) and AIx (25.27 +/- 8.67% vs. 20.87 +/- 10.57%, p = 0.04) compared to subjects with PRU &lt;= 230. PWV was also associated with PRU (r = 0.23, p = 0.02). HPR was associated with significantly increased risk of primary end point [HR = 5.38, 95% CI:(1.15, 26.04), p = 0.03]. Conclusions: Increased platelet reactivity is associated with impaired arterial stiffness in patients after percutaneous coronary intervention receiving clopidogrel treatment, highlighting another clinical factor implicated in individual platelet response to antiplatelet therapy. Moreover, increased platelet reactivity is associated with adverse outcome in these patients. (C) 2014 Elsevier Ireland Ltd. All rights reserved