Zanieczyszczenia mikotoksynami wybranych warzyw pochodzących z upraw ekologicznych województwa lubelskiego

Surowce rolne, w tym również warzywa, pochodzenia ekologicznego cieszą się coraz większym zainteresowaniem konsumentów. Spowodowane jest to tym, że postrzegane są one jako zdrowsze, w porównaniu do ich odpowiedników uprawianych w systemie konwencjonalnym. Podstawą zasadą rolnictwa ekologicznego jest zakaz stosowania pestycydów oraz nawozów sztucznych, co sprawia, że warzywa pochodzące z takiej uprawy są bardziej narażone na rozwój na nich mikroorganizmów, w tym również grzybów pleśniowych wytwarzających mikotoksyny. Celem niniejszej pracy było określenie poziomu zanieczyszczeń mikotoksynami wybranych warzyw pochodzących z gospodarstw ekologicznych oraz konwencjonalnych z terenu województwa lubelskiego. Łącznie przeanalizowano pod kątem zawartości mikotoksyn 302 próbki. Zawartość mikotoksyn określono metodą immunoenzymatyczną ELISA z wykorzystaniem testów RIDASCREEN®. Żadne z przebadanych warzyw ekologicznych, ani konwencjonalnych nie stwarza zagrożenia dla bezpieczeństwa zdrowotnego człowieka. Nie zanotowano istotnych różnic pomiędzy zawartością mikotoksyn w warzywach pochodzących z uprawy ekologicznej a konwencjonalnej

Występowanie mikotoksyn w zbożach pochodzących z upraw ekologicznych z terenu województwa lubelskiego

Mikotoksyny są to metabolity grzybów pleśniowych wytwarzane m.in. przez: Aspergillus, Fusarium, Penicillium. Celem niniejszej pracy było dokonanie oceny stopnia zanieczyszczenia mikotoksynami wybranych zbóż (pszenica zwyczajna ozima, żyto ozime, jęczmień jary) uprawianych w systemie ekologicznym na terenie województwa lubelskiego. Do oceny stopnia zanieczyszczenia badanych zbóż wybranymi mikotoksynami wykorzystano metodę immunoenzymatyczną ELISA, z zastosowaniem testów RIDASCREEN®. W żadnym z badanych przypadków nie miało miejsca przekroczenie dopuszczalnych limitów. Najbardziej zanieczyszczona aflatoksynami była badana ekologiczna pszenica zwyczajna ozima. Natomiast w przypadku ochratoksyny A (OTA) oraz zearalenonu (ZEA) największą jej zawartość zanotowano w przypadku analizowanego ekologicznego żyta ozimego. Największe stężenie mikotoksyny T-2, zanotowano w stosunku do ekologicznych ziaren jęczmienia jarego

Molecular Mechanisms of Photoadaptation of Photosystem I Supercomplex from an Evolutionary Cyanobacterial/Algal Intermediate

The monomeric photosystem I-light-harvesting antenna complex I (PSI-LHCI) supercomplex from the extremophilic red alga Cyanidioschyzon merolae represents an intermediate evolutionary link between the cyanobacterial PSI reaction center and its green algal/higher plant counterpart. We show that the C. merolae PSI-LHCI supercomplex is characterized by robustness in various extreme conditions. By a combination of biochemical, spectroscopic, mass spectrometry, and electron microscopy/single particle analyses, we dissected three molecular mechanisms underlying the inherent robustness of the C. merolae PSI-LHCI supercomplex: (1) the accumulation of photoprotective zeaxanthin in the LHCI antenna and the PSI reaction center; (2) structural remodeling of the LHCI antenna and adjustment of the effective absorption cross section; and (3) dynamic readjustment of the stoichiometry of the two PSI-LHCI isomers and changes in the oligomeric state of the PSI-LHCI supercomplex, accompanied by dissociation of the PsaK core subunit. We show that the largest low light-treated C. merolae PSI-LHCI supercomplex can bind up to eight Lhcr antenna subunits, which are organized as two rows on the PsaF/PsaJ side of the core complex. Under our experimental conditions, we found no evidence of functional coupling of the phycobilisomes with the PSI-LHCI supercomplex purified from various light conditions, suggesting that the putative association of this antenna with the PSI supercomplex is absent or may be lost during the purification procedure