The jump of the Milnor number of quasihomogeneous singularities for linear deformations

The jump of the Milnor number of an isolated singularity $f_0$ is the minimal non-zero difference between the Milnor numbers of $f_0$ and one of its deformations $f_s$. We determinate the jump of quasihomogeneous singularities in the class of linear deformations

An estimation of the jump of the Milnor number of plane curve singularities

Skokiem liczby Milnora osobliwości izolowanej nazywamy najmniejszą niezerową różnicę między liczbą Milnora osobliwości a liczbą Milnora jednej z jej osobliwości. W pracy za pomocą diagramów Enriquesa wyznaczone zostały takie osobliwości dla których skok liczby Milnora wynosi 1

Skoki liczb Milnora deformacji liniowych osobliwości krzywych

Skokiem liczby Milnora osobliwości izolowanej f_0 nazywamy najmniejszą niezerową różnicę między liczbą Milnora osobliwości f_0 a liczbą Milnora jej deformacji f_s. Skok liczby Milnora dla osobliwości jednorodnych i semi-jednorodnych w klasie deformacji liniowych został obliczony w tej rozprawie doktorskiej. Rezultat został uzyskany przy użyciu diagramów Enriquesa

Risk Factors and Symptoms of Meibomian Gland Loss in a Healthy Population

Purpose. The aim of this study was to investigate the relationships between MGL and ocular symptoms, several systemic conditions, and key markers of ocular surface health. Methods. We included into the study 91 healthy volunteers between the ages of 20 and 77 years. We analyzed meibomian gland morphology, function, and lid margin alterations. We correlated our findings with self-reported ocular symptoms, systemic medical history, lifestyle factors, and tear film abnormalities. Results. We observed that a high ocular surface disease index, a history of either chalazion or hordeolum, experience of puffy eyelids upon waking, and foreign body sensation all appeared to be predictors of an abnormal meiboscore after adjusting for age and sex (p=0.0007; p=0.001; p=0.02; p=0.001, resp.). Multivariate logistic regression model including age and sex showed that there were three independent predictors of abnormal meiboscore: older age (OR = 1.03, 95% CI = 1.01–1.04 per year, p=0.006), postmenopausal hormone therapy (OR = 4.98, 95% CI = 1.52–16.30, p=0.007), and the use of antiallergy drugs (OR = 5.85, 95% CI = 2.18–15.72, p=0.0004). Conclusion. Our findings extend current knowledge on the pathophysiology of MGL

Profil hormonalny u kobiet chorych na stwardnienie rozsiane w powiązaniu z aktywnością choroby — doniesienie wstępne

Background and purpose The influence of sex hormones on immune system activity in multiple sclerosis (MS) has been suggested by clinical evidence. The aim of the study was to analyse the pattern of sex hormones in MS women and to correlate the hormone pattern abnormalities to the disease course as well as to the magnetic resonance imaging (MRI) results. Material and methods We studied the serum level of the progesterone, β-oestradiol and prolactin in 46 women with clinical definite MS aged from 19 to 65; mean disease duration was 11.80 ± 9.86 years. The evaluation of the intensity of hormonal changes was done using a scoring system (0–3). On the brain MRI, the presence of brain atrophy, of hypothalamic demyelination as well as demyelination intensity (or degree) were analysed. The evaluation of the degree of demyelination and brain atrophy was done using a scoring system (0–4). Results The main hormonal abnormalities consisted of decreased progesterone level, increased oestradiol level or both. The sex hormone pattern was abnormal in 56% of patients. Hypothalamic lesions were found on MRI in 53% of cases. The abnormal hormonal pattern correlated with intensity of MR changes (p < 0.05, Fisher's exact test), but neither with presence of hypothalamic changes nor with disease parameters (Expanded Disability Status Scale, relapse rate, disease duration). Conclusions It is important to check the hormonal pattern in MS women because according to our results it may be related to the disease activity and probably affects the type of therapeutic intervention. This pilot study will be extended in a larger population.Wstęp i cel pracy Dane z piśmiennictwa sugerują częste występowanie zaburzeń hormonalnych u kobiet chorych na stwardnienie rozsiane (SR). Celem pracy była analiza profilu hormonalnego w zakresie hormonów płciowych u kobiet z SR w powiązaniu z przebiegiem klinicznym i obrazem rezonansu magnetycznego (RM) mózgowia. Materiał i metody Badano stężenie progesteronu, β-estradiolu i prolaktyny w surowicy u 46 pacjentek z klinicznie pewnym SR, w wieku od 19 lat do 65 lat, o średnim czasie trwania choroby 11,80 ± 9,86 roku, niestosujących żadnej terapii hormonalnej. Stopień zmian w profilu hormonalnym oceniano półilościowo wg przyjętego arbitralnie przez autorów systemu punktacji (0—3).W analizie RM brano pod uwagę obecność ognisk demielinizacji w obrębie struktur podwzgórza, nasilenie demielinizacji w obrębie mózgowia oraz współistnienie zaniku mózgu. Stopień zmian w RM oceniano także półilościowo wg przyjętego arbitralnie przez autorów systemu punktacji (0—4). Wyniki Nieprawidłowe stężenia hormonów stwierdzono u 26 pacjentek (56%). Nieprawidłowości polegały na zmniejszonym stężeniu progesteronu, zwiększonym stężeniu 17-β-estradiolu bądź na łącznym występowaniu obu tych zaburzeń. W badaniu RM w 53% przypadków stwierdzono obecność zmian demielinizacyjno-zapalnych w obrębie podwzgórza. Stopień zaburzeń hormonalnych oceniany półilościowo korelował ze stopniem zmian w RM mózgowia (p < 0,05; test dokładny Fishera), nie był natomiast związany z obecnością zmian w obrębie podwzgórza czy parametrami klinicznymi (punktacja w Expanded Disability Status Scale, częstość rzutów, czas trwania choroby). Wnioski Stan hormonalny kobiet chorych na SR powinien być brany pod uwagę w analizie klinicznej choroby i przy decyzjach terapeutycznych, gdyż wydaje się mieć związek z aktywnością SR. Badania te, w celu potwierdzenia uzyskanych wyników, należy kontynuować na szerszym materiale

Udar niedokrwienny u pacjentki ze stwardnieniem rozsianym jako powikłanie długotrwałego leczenia immunosupresyjnego mitoksantronem - opis przypadku

Przedstawiono przypadek 43-letniej chorej ze stwardnieniem rozsianym (SM, sclerosis multiplex), leczonej immunosupresyjnie mitoksantronem, u której wystąpił udar niedokrwienny w trakcie stosowania wyżej wspomnianego leczenia. Dwa miesiące po 5. podaniu wlewu dożylnego mitoksantronu (dawka skumulowana 44 mg/m2) u pacjentki wystąpił pierwszy w życiu napad drgawek uogólnionych z kilkugodzinnym stanem pomrocznym. W badaniu rezonansu magnetycznego uwidoczniono obszar odpowiadający zawałowi mózgu z niewielkim brzeżnym ukrwotocznieniem na pograniczu skroniowo-ciemieniowo-potylicznym prawej półkuli oraz niewielki linijny obszar rozmiękania w homotopowym obszarze lewej półkuli. W badaniach pomocniczych wykluczono główne przyczyny udaru niedokrwiennego. Leczenie mitoksantronem przerwano. Po 18 miesiącach wystąpił stan padaczkowy, który był powodem hospitalizacji na oddziale intensywnej opieki medycznej. Przy przyjęciu do szpitala pacjentka była w stanie ciężkim (4 pkt. w Glasgow Coma Scale); mimo stosowanego leczenia obserwowano gromadne napady padaczkowe. W 6. dobie hospitalizacji chora zmarła. Autopsji nie wykonywano. W przypadku tym rozważano możliwą rolę mitoksantronu jako czynnika sprawczego udaru niedokrwiennego

Intracerebral haemorrhage after amphetamine use

Krwotok śródmózgowy (ICH) należy do typów udaru o najpoważniejszym rokowaniu. Charakteryzuje się ciężkim przebiegiem klinicznym oraz wysoką śmiertelnością (60%). Do najczęstszych czynników etiologicznych ICH należą nadciśnienie tętnicze oraz obecność malformacji naczyniowej w obrębie ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Pierwotny (nieurazowy) ICH może wystąpić również po zażyciu substancji psychoaktywnych, które stanowią istotny czynnik ryzyka krwawienia do OUN, zwłaszcza u osób młodych. W poniższej pracy zaprezentowano przypadek młodej kobiety, u której udar krwotoczny wystąpił po zażyciu amfetaminy. Wykonane badania neuroobrazowe wykluczyły inne przyczyny krwawienia, takie jak malformacja naczyniowa czy guz mózgu. W tym przypadku rokowanie okazało się pomyślne, a stosowane leczenie zachowawcze oraz rehabilitacja ruchowa korzystnie wpłynęły na stan funkcjonalny pacjentki.Intracerebral haemorrhage (ICH) is one of the most devastatingforms of stroke. It is characterized by a severe clinical course and high mortality (60%). The most common etiological risk factors are: hypertension and vascular malformation. Amphetamine-like stimulants abuse can be also considered as a cause of intracranial haemorrhage. Young people seem to be the main group at risk. In this study we present a young female with ICH subsequent to amphetamine intake. The patient underwent brain computed tomography, magnetic resonance imaging and angiography. Basing on performed examinations we excluded vascular malformation and brain tumor. Therefore we suspect that the ICH in our patient may be attributed to the effect of amphetamine alone. In this case the outcome proved to be successful. Medical treatment and physical rehabilitation had positive influence on functional status of patient

The N-terminal pro-brain natriuretic peptide as a marker of mitoxantrone-induced cardiotoxicity in multiple sclerosis patients

Background and purpose Mitoxantrone (MTX) has been shown to reduce progression of disability and number of clinical exacerbations in patients with progressive multiple sclerosis (MS). Prolonged administration of MTX, however, is limited by the risk of cardiotoxicity. Cardiac monitoring in MTX-treated patients includes usually measurement of left ventricular ejection fraction (LVEF) by means of echocardiography. The N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP) represents a novel diagnostic tool in the assessment of heart failure. This study was aimed to evaluate the usefulness of NT-proBNP for early detection of MTX-induced cardiotoxicity in MS patients. Materials and methods We measured the NT-proBNP plasma levels in 45 MS patients who completed 24-month MTX therapy and in 37 MS patients of control group. Results The median NT-proBNP plasma value was 15.12pg/mL. In 12 MTX-treated patients (27%), NT-proBNP plasma values were elevated, though this subgroup of patients neither clinical showed evidence of myocardial damage nor had the LVEF value <50%. In five patients with normal NT-proBNP, we observed LVEF decline >10%. We did not observe correlations between the NT-proBNP levels and patient age, MS duration, relapses index, Extended Disability Status Scale (EDSS), MTX single dose and the total cumulative dose of MTX. In 8 patients (22%) from control group, NT-proBNP plasma levels were also elevated. Conclusions The results of our study confirm that MTX therapy is safe for carefully selected and closely monitored MS patients. We believe that serial evaluation of NT-proBNP levels (before, during and after MTX therapy) can identify MS patients at high risk for MTX-induced cardiotoxicity

Transcriptional profiles of pilocytic astrocytoma are related to their three different locations, but not to radiological tumor features

List of genes differentiating between pilocytic astrocytomas by different clinical features (DOCX 117 kb

Clinical and neuroimaging correlation of movement disorders in multiple sclerosis : case series and review of the literature

Multiple sclerosis (MS) is a chronic inflammatory demyelinating disease of the central nervous system, in which movement disorders (MD) have been reported very rarely. Anatomopathological studies of MS indicate two main processes: inflammation and neurodegeneration. The occurrence of the movement disorders symptoms in MS revises the question of aetiology of these two diseases. During the 10 years of observation in our out-patient clinic and MS units we examined about 2500 patients with clinically definite MS diagnosed according to the revised McDonald’s criteria. Only in 10 cases we found coexistence of MS and MD signs. Below we present rare cases of patients with coexistence of MS and chorea, pseudoathetosis, dystonia and parkinsonism. Searching for the strategic focal lesion in our case series showed demyelinating plaques placed in the thalamus most often. Detailed analysis of the clinical, pharmacological and neuroimaging correlations may help to explain the character of movement disorders in MS