Verbal and Non-verbal Symptoms of Deception in the Eyes of Policemen and Psychologists

The objective of the study was to test how selected respondents (psychologists and police offi cers) evaluate the diagnostic value of symptoms (cues) of deception listed in literature on the subject. To achieve that, 16 verbal and non-verbal (behavioural) symptoms listed in literature as most typical and most frequently accompanying deceit were ever located by 100 police offi cers and 101 psychologists (n=201). Th eir task was to group the symptoms according to the following categories: “often present”, “rarely present”, and “never present”. Both the groups of respondents claimed that in their work they have to frequently decide whether their interlocutors tell the truth or lie, and are convinced that they are capable of accurate detection of deception through their assessment of verbal and non-verbal (behavioural) symptoms accompanying lie. Th e latter belief is clearly refuted by the results of all known experimental studies. In fact, police offi cers and psychologists agreed that the most diagnostic symptom is “avoidance of eye contact” (143 respondents categorised it as oft en present). “High frequency of eye blinking” was considered least diagnostic of the symptoms, with only 47 respondents claiming that it is frequent, together with “head scratching” with 51 considering it as occurring “often”). Convergence of the respondents’ opinions was high. No signifi cant diff erences between the occupational and age groups, and genders were discovered. Th e results of the study remain coherent with the results of studies by other authors maintaining that the skill of detecting deception in the interlocutor is determined neither by education, nor occupation, nor gender, nor the age of the person performing the detection

Surface area or diameter – which factor really determines the antibacterial activity of silver nanoparticles grown on TiO₂ coatings?

Titanium dioxide coatings were prepared on Si wafers using the sol–gel method. Four different types of coatings with silver nanoparticles (AgNPs) were synthesized. The diameter and surface density of AgNPs were conditioned by the concentration of Ag+ ions in the initial solution, time and UV illumination source. The bactericidal activity of AgNPs on the titanium dioxide coatings against the S. aureus strain were calculated as the percentage of the inhibition of bacterial growth after 24 hour incubation of microorganisms at 37°C on TiO₂ coatings with AgNPs. Control samples were coated with titanium dioxide without AgNPs. We concluded that the titanium dioxide coatings modified with silver nanoparticles had a high antibacterial activity. Moreover, we demonstrated strong dependence between surface areas of AgNPs and inhibition of bacterial growth. The obtained results evidence that the surface area of AgNPs grown on titanium dioxide coatings is a major factor determining their antimicrobial potential

Poly(propylene imine) dendrimers and amoxicillin as dual-action antibacterial agents

Besides acting as antimicrobial compounds, dendrimers can be considered as agents that improve the therapeutic effectiveness of existing antibiotics. In this work we present a new approach to using amoxicillin (AMX) against reference strains of common Gram-negative pathogens, alone and in combination with poly(propylene imine) (PPI) dendrimers, or derivatives thereof, in which 100% of the available hydrogen atoms are substituted with maltose (PPI 100%malG3). The concentrations of dendrimers used remained in the range non-toxic to eukaryotic cells. The results indicate that PPI dendrimers significantly enhance the antibacterial effect of amoxicillin alone, allowing antibiotic doses to be reduced. It is important to reduce doses of amoxicillin because its widespread use in medicine could lead to the development of bacterial resistance and environmental pollution. This is the first report on the combined antibacterial activity of PPI surface-modified maltose dendrimers and amoxicillin

"Cladonia uncialis" as a valuable raw material of biosynthetic compounds against clinical strains of bacteria and fungi

Cladonia uncialis is a lichen species with confirmed antibacterial activity and whose genome has been recently sequenced, enabling first attempts in its functional characterization. In this work, we investigated activity of the C. uncialis acetone extract (CUE) and usnic acid (UA) enantiomers against ten clinical microbial strains causing skin infections. The results showed that CUE, containing (–)-UA and squamatic acid, assayed at the same concentrations as UA, was noticeably more active than (–)-UA alone, in its pure form. The studied CUE displayed an activity that was comparable to that of (+)-UA observed for Staphylococcus epidermidis and Enterococcus faecium (18–24 mm zone of growth inhibition), but did not display any activity against fungal strains. The CUE demonstrated low cytotoxicity against HaCaT cells, in comparison to UA enantiomers, which is important for its therapeutic use. Results of the antioxidant assay (DPPH) indicated low antioxidant activity (IC50>200 µg/mL) of CUE, while the total phenolic content was 70.36 mg Gallic Acid Equivalent/g of the dry extrac

Poly(Propylene Imine) Dendrimers and Amoxicillin as Dual-Action Antibacterial Agents

Besides acting as antimicrobial compounds, dendrimers can be considered as agents that improve the therapeutic effectiveness of existing antibiotics. In this work we present a new approach to using amoxicillin (AMX) against reference strains of common Gram-negative pathogens, alone and in combination with poly(propylene imine) (PPI) dendrimers, or derivatives thereof, in which 100% of the available hydrogen atoms are substituted with maltose (PPI 100%malG3). The concentrations of dendrimers used remained in the range non-toxic to eukaryotic cells. The results indicate that PPI dendrimers significantly enhance the antibacterial effect of amoxicillin alone, allowing antibiotic doses to be reduced. It is important to reduce doses of amoxicillin because its widespread use in medicine could lead to the development of bacterial resistance and environmental pollution. This is the first report on the combined antibacterial activity of PPI surface-modified maltose dendrimers and amoxicillin

Molekularne podłoże degradacji wybranych steroli u Mycobacterium smegmatis

Praca doktorska wykonana w Katedrze Mikrobiologii Przemysłowej i Biotechnologii Uniwersytetu Łódzkiego oraz w Instytucie Biologii Medycznej PAN w ŁodziBadania, przeprowadzone w ramach niniejszej pracy, pozwoliły na dokładniejsze zrozumienie molekularnego podłoża degradacji steroli (cholesterolu oraz β-sitosterolu) przez szczep Mycobacterium smegmatis mc2155. Cholesterol wybrano jako przykład sterolu z nierozgałęzionym łańcuchem bocznym, β-sitosterol natomiast jako przedstawiciela grupy steroli z rozgałęzionym łańcuchem alifatycznym przy węglu 24. Ponieważ niewiele jest danych literaturowych, odnoszących się do genów związanych z degradacją łańcucha alifatycznego steroli, w pracy podjęto próbę określenia roli produktów genów fadD19, echA19, które sugerowane są jako zaangażowane w degradację łańcucha bocznego związków steroidowych. Mutanty M. smegmatis mc2155 (ΔfadD19, ΔechA19) uzyskano na drodze homologicznej rekombinacji, podczas której funkcjonalne geny zostały zastąpione genami nieaktywnymi, niosącymi wewnętrzną delecję. Usunięcie funkcjonalnej kopii genów fadD19, echA19 w mutantach typu DCO pozwoliło stwierdzić, że żaden z tych genów nie jest niezbędny dla wzrostu M. smegmatis mc2155 w warunkach in vitro. Następnie analizowano zdolności M. smegmatis mc2155 oraz rekombinantów ΔfadD19, ΔechA19 do degradacji cholesterolu, z użyciem metody chromatografii cieczowej sprzężonej ze spektrometrią mas (HPLC-MS/MS). Na podstawie uzyskanych wyników wykazano, że zarówno szczep M. smegmatis mc2155 jak i mutanty ΔfadD19, ΔechA19 zdolne są do wykorzystania cholesterolu jako jedynego źródła węgla i energii. Nie wykazano istotnych różnic w dynamice wzrostu oraz w tempie zużycia substratu przez mutanty ΔfadD19, ΔechA19 w odniesieniu do szczepu wyjściowego. Natomiast, dzięki skriningowej analizie chromatograficznej wyodrębniono różnice pomiędzy metabolitami, które powstały podczas degradacji łańcucha alifatycznego cholesterolu. Analiza chromatograficzna ekstraktów hodowli Mycobacterium smegmatis mc2155 oraz mutantów ∆fadD19, ∆echA19 z dodatkiem cholesterolu, wykazała obecność 3 nowych produktów pośrednich, które wyróżniały się wśród wszystkich analizowanych układów. Metabolity pojawiały się w hodowlach wszystkich badanych szczepów, przy czym ich ilość była zmienna w czasie. Ciekawą zależność odnotowano dla obu mutantów, w przypadku których dwa metabolity 21-węglowe z częściowo zachowanym łańcuchem bocznym (metabolit nr 2, metabolit nr 3), były obecne w większej ilości w późniejszych godzinach hodowli, w porównaniu do szczepu Mycobacterium smegmatis mc2155, co może wskazywać na opóźnienie procesu degradacji łańcucha bocznego tego sterolu przez mutanty ∆fadD19 i ∆echA19. W drugiej części pracy analizowano procesy degradacji β-sitosterolu przez szczep M. smegmatis mc2155 oraz skonstruowane mutanty: ΔfadD19, ΔechA19. Dodatkowo do badań włączono mutanty: ΔkstD1, ΔkstD2, ∆(kstD1-kstD2), ΔchoD, ΔhsdD, które były pozbawione genów kodujących enzymy zaangażowane w degradację struktury pierścieniowej cholesterolu. W przeprowadzonych doświadczeniach wykazano, że mutant ∆fadD19 nie jest zdolny do wykorzystania tego substratu jako jedynego źródła węgla i energii, co sugeruje, że produkt genu fadD19 może pełnić kluczową rolę w procesie degradacji łańcucha alifatycznego steroli z rozgałęzieniem przy C 24 u Mycobacterium smegmatis. Bezpośrednim potwierdzeniem zaangażowania FadD19 w początkowy etap degradacji β-sitosterolu była zdolność mutanta ΔfadD19 Mycobacterium smegmatis do degradacji 1,4-BNC (kwas 3-oxo-23,24-bisnorchola-1,4-dien-22-owy), który jest związkiem z częściowo zachowanym łańcuchem alifatycznym. Pozostałe mutanty były zdolne do degradacji β-sitosterolu, przy czym obserwowano różnicę w tempie zużywania substratu. W pracy monitorowano występowanie metabolitów pośrednich degradacji β-sitosterolu: 1,4-BNC oraz ADD (1,4-androstadien-3,17-dion). Dla mutantów ΔechA19, ΔkstD1, Δ(kstD1-kstD2) odnotowano istotne różnice czasowe w ilości występowania produktów pośrednich w hodowli. Może to wskazywać, że inaktywacja genu echA19 oraz kstD1 lub równoczesna inaktywacja kstD1 i kstD2 u M. smegmatis mc2155 spowalnia proces degradacji β-sitosterolu. Dodatkowo, przeprowadzona analiza jakościowa pozwoliła zidentyfikować nowy produkt pośredni degradacji β-sitosterolu, który był akumulowany w późniejszych godzinach hodowli mutanta ΔkstD1 M. smegmatis. Podczas analizy chromatograficznej degradacji β-sitosterolu najciekawsze wyniki uzyskano dla mutanta ΔfadD19 oraz ΔkstD1 M. smegmatis. Dla tych rekombinantów skonstruowano szczepy komplementarne. Ponieważ proces biodegradacji β-sitosterolu przez mutanty ΔfadD19:: PfadD19fadD19 oraz ΔkstD1:: PkstD1kstD1 przebiegał podobnie w porównaniu do szczepu M. smegmatis mc2155, stwierdzono, że zmiany w fenotypie mutanta ΔfadD19 oraz ΔkstD1 względem szczepu „dzikiego” wynikają bezpośrednio z faktu inaktywacji powyższych genów, a nie są spowodowane potencjalnym efektem polarnym na inne geny. W prezentowanej pracy wykazano po raz pierwszy, że produkt genu fadD19 pełni istotną funkcję w początkowym etapie degradacji β-sitosterolu u M. smegmatis mc2155. Dodatkowo, uzyskane wyniki pozwoliły również stwierdzić, że brak funkcjonalnych genów kstD1 oraz echA19 spowalniał proces degradacji β-sitosterolu u M. smegmatis mc2155.Praca finansowana z dotacji celowej na działalność związaną z prowadzeniem badań naukowych lub prac rozwojowych oraz zadań z nimi związanych, służących rozwojowi młodych naukowców oraz uczestników studiów doktoranckich: rok 2011 – 545/264; rok 2012 – 545/529; rok 2013 – 545/809.Praca finansowana z dotacji celowej na działalność związaną z prowadzeniem badań naukowych lub prac rozwojowych oraz zadań z nimi związanych, służących rozwojowi młodych naukowców oraz uczestników studiów doktoranckich: rok 2011 – 545/264 rok 2012 – 545/529 rok 2013 – 545/80

Verbal and non-verbal symptoms of lying in the eyes of police officers and psychologists

W artykule omówiono badania, których celem było sprawdzenie, jak wybrani respondenci – psycholodzy i policjanci – oceniają diagnostyczność symptomów kłamstwa. Ocenie poddano 16 symptomów werbalnych i niewerbalnych (behawioralnych), wymienianych w literaturze jako najbardziej typowe i najczęściej towarzyszące kłamstwu. W badaniu uczestniczyło 100 policjantów i 101 psychologów. Mieli oni za zadanie pogrupować symptomy wedle skali częstotliwości: „występują często”, „występują rzadko”, „nie występują nigdy”. Badani twierdzili, że w swojej pracy muszą zazwyczaj rozpoznawać, czy ich rozmówca mówi prawdę, byli też przekonani, że potrafią trafnie rozpoznawać kłamstwo, posługując się oceną symptomów werbalnych i niewerbalnych. Temu ostatniemu przeczą wszystkie dotychczasowe badania eksperymentalne, których wyniki opublikowano. W większości przypadków policjanci i psycholodzy biorący udział w badaniu byli zgodni, że symptomem, na którego podstawie najpewniej można zdiagnozować, czy dana osoba kłamie, jest unikanie wzroku (134 odpowiedzi „występuje często”). Za najmniej diagnostyczny symptom uznano dużą częstotliwość mrugania (47 badanych twierdziło, że występuje on często) oraz drapanie się po głowie 46 respondentów udzieliło odpowiedzi „często”). Zbieżność opinii badanych była znaczna. Nie stwierdzono istotnych różnic w grupach zawodowych, wiekowych ani określonych przynależnością do płci. Wyniki badań pozostają w zgodności z wynikami badań innych autorów, że umiejętność rozpoznawania kłamstwa rozmówcy nie jest zdeterminowana ani wykształceniem, ani zawodem, ani płcią, ani wiekiem rozpoznającego.The objective of the study was to test how selected respondents (psychologists and police officers) evaluate the diagnostic value of symptoms of deception. A total of 16 verbal and non-verbal (behavioural) symptoms listed in literature as most typical and most frequently accompanying deceit were analyzed. The study included 100 police officers and 101 psychologists. Their task was to group the symptoms according to the scale of frequency: “often present”, “sometimes present”, and “never present”. The respondents claimed that in their work they have to usually determine whether their interlocutors tell the truth, and are convinced to a similar extent that they are able to detect of deception through their assessment of verbal and non-verbal (behavioural) symptoms accompanying lie. All of the experimential studies conducted so far, which results have been brought to light, contradict that. In most cases police officers and psychologists agreed that the most reliable symptom that shows whether a person is lying is avoiding the gaze (134 respondents categorised it as “often present”). The symptoms considered least diagnostic were avoiding the gaze, with 47 respondents claiming that it is “often present”, and scratching the head, with 46 saying it happens often. A significant number of respondents shared their opinion. There were no discrepancies in opinions in terms of the professional groups, age groups or sexes. The results of the study correspond with the results of studies performed by other authors in saying that the ability to detect lies of an interlocutor is not determined by the education, profession, sex or age of an individual

An iPad-Based Tool for Improving the Skills of Children with Attention Deficit Disorder

Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), with a worldwide prevalence of 5.29%–7.1%, is one of the most common neurodevelopmental disorders among children and adolescents. Apart from typical symptoms like inattention, hyperactivity and impulsiveness, patients also evidence attention deficit problems with reading comprehension. This in turn causes poor school performance and widens the gap with peers without ADHD. This paper presents a novel and interactive tool based on Serious Games for Health, whose aim is not only to improve comprehension, but also hold the user’s attention. This tool is geared towards assessing reading quality and is intended for iPad devices. Preliminary results obtained from the experiment performed to evaluate the game are included in this report. A group of six typically developing children from Colegio Vizcaya aged between 8 and 12 took part in the evaluation of motivation, satisfaction and usability of the same therapy in the new media. Results obtained by participants playing the game were analysed together with questionnaires concerning the usability of the system. Game evaluation resulted in relatively good statistics-average score was 3 points out of 4 and average time for completing the exercise was 59 seconds. A SUS questionnaire with an average score of 92.75 out of 100 indicates that the game presented is user-friendly and an effective tool. Moreover, based on the feedback obtained from participants, the game had been improved and additional functionality introduced. Older participants completed the first game faster than the younger ones, but age was not influential in subsequent games