The Importance of Myths and Legends in Shaping Polish Historical Policy in the 21st Century: Contemporary Determinants

The aim of the article is to analyse the value of myth and legend in shaping historical policy. The activity of politicians and their influence on shaping historical policy is most often associated with political change, secession, reconstruction, or state renewal. The creators of these transformations seek to find historical connections in the past that would legitimise the changes and the purposefulness of the actions taken by the government. Historians play a considerable role in such endeavours; however, they should not forget historical truth, which may conflict with political needs

Preparing the Polish railways for mobilization and war in the year 1939. The role of Brigadier General Aleksander Szychowski

Among the many problems related to the functioning of the state that the Republic of Poland was faced with after World War I, one of the most important was the need to rebuild and develop transport, an important element of which was the railway. The railway infrastructure inherited from the invaders and its level of development significantly differed from each other. In contrast to the Prussian and Austrian Partitions, the railways of the Russian Partition were less developed. The war damage was visible, both in the railway equipment, as well as railway lines, bridges, viaducts, depots and railway stations, which showed the enormity of the undertakings facing the reborn state. The importance of railway connections was important not only for the development of the economy, but also important for its security and defense due to the geopolitical location of Poland. From the beginning of military planning in the General Staff (Main), the General Inspectorate of the Armed Forces or the Ministry of Military Affairs, it was assumed that it was necessary to create the possibility of rapid movement of military transports to the necessary regions of the country. In the period preceding the outbreak of World War II, war plans were drawn up, also regarding military communications (emergency and general mobilization, war transports), taking into account the conflict with Germany or the USSR. A group of the Chief of Military Communications of the Commander-in-Chief, headed by the Minister of Communication Juliusz Urlich, worked on these plans. In this group, the chief of Eszelon I, Brig. Aleksander Szychowski. The subject of the analyzes in the presented article is its assessment of work on the preparation of transport plans (as part of the war plan „Z”) and the effectiveness of its implementation.Wśród wielu problemów związanych z funkcjonowania państwa, przed którymi stanęła powstała po I wojnie światowej Rzeczpospolita Polska, jednym z ważniejszych była konieczność odbudowy i rozwoju transportu, którego ważnym elementem było kolejnictwo. Odziedziczona po zaborcach infrastruktura kolejowa oraz jej poziom rozwoju w znaczny sposób różniły się od siebie. W odróżnieniu od zaboru pruskiego i austriackiego słabiej rozwinięte było kolejnictwo zaboru rosyjskiego. Zniszczenia wojenne były widoczne, zarówno w sprzęcie kolejowym, jak i liniach kolejowych, mostach, wiaduktach, składnicach czy dworcach kolejowych, co pokazywało ogrom przedsięwzięć, przed którymi stało odradzające się państwo. Rozwój połączeń kolejowych był ważny nie tylko dla gospodarki, ale ze względu na geopolityczne położenie Polski, jej bezpieczeństwo i obronność. Od początku planowania wojskowego w Sztabie Generalnym (Głównym), Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych czy Ministerstwie Spraw Wojskowych zakładano konieczność stworzenia możliwości szybkiego przemieszczania się transportów wojskowych w potrzebne rejony kraju. W okresie poprzedzającym wybuch II wojny światowej powstawały plany wojenne, dotyczące również komunikacji wojskowych (mobilizacja alarmowa i powszechna, transporty wojenne), uwzględniające konflikt z Niemcami lub ZSRS. W pracach nad tymi planami brała udział grupa Szefostwa Komunikacji Wojskowych Naczelnego Wodza, kierowana przez ministra komunikacji Juliusza Urlicha. W gronie tym ważną rolę odegrał szef Eszelonu I, gen. bryg. Aleksander Szychowski. Przedmiotem analiz w prezentowanym artykule jest jego ocena prac nad przygotowaniem planów transportowych (w ramach planu wojennego „Z”) oraz skuteczności ich wykonania

Kształtowanie relacji polsko-niemieckich na pograniczu na przykładzie powiatu polickiego

Polish-German mutual relations after 1990 underwent permanent changes. Gradually, good neighborly relations were started to be built across borders. The aim of the article is to present the activity of institutions from the area of the Police poviat in shaping good relations with the neighboring border areas on the German side. The relations mainly took on a cultural, tourist and educational dimension, they also concerned the combination of road infrastructure and joint activities for local safety and ecology. We can assume that such cooperation contributes to a better mutual understanding and development of joint projects and determination of possible mutual expectations. The Polish-German borderland in this area is also characterized by an increase in Polish settlement in the German borderland communes, which is accompanied by the participation of Poles living in Germany in local self-government elections. Important elements favoring the activation of activities on the border are, among others EU assistance programs, e.g. INTERREG III (2000-2006), INTERREG IV (2007-2013), INTERREG V (2014-2020) covered by the concept of European Territorial Cooperation (European Regional Development Fund). Joint programs and projects created are conducive to cross-border integration and rapprochement of societies, as well as changing mutual assessments and breaking stereotypes.Wzajemne relacje polsko-niemieckie po 1990 r. ulegały trwałym przemianom. Stopniowo przystąpiono do budowania dobrosąsiedzkich stosunków w wymiarze transgranicznym. Celem prezentowanego artykułu jest przedstawienie aktywności instytucji z obszaru powiatu polickiego w kształtowaniu dobrych stosunków z sąsiednimi obszarami pogranicza po stronie niemieckiej. Relacje przybierały głównie wymiar kulturalny, turystyczny, oświatowy, dotyczyły także łączenia infrastruktury drogowej i wspólnych działań na rzecz bezpieczeństwa lokalnego i ekologii. Możemy przyjąć, że taka współpraca przyczynia się do lepszego wzajemnego zrozumienia oraz wypracowania wspólnych projektów i określenia możliwych wzajemnych oczekiwań. Pogranicze polsko-niemieckie na tym obszarze charakteryzuje także wzrost osadnictwa polskiego w niemieckich gminach pogranicznych, czemu towarzyszy udział Polaków zamieszkujących na obszarze Niemiec w lokalnych wyborach samorządowych. Ważnymi elementami sprzyjającymi aktywizacji działań na pograniczu są m.in. programy pomocowe UE, np. INTERREG III (2000-2006), INTERREG IV (2007-2013), INTERREG V (2014-2020) objęte koncepcją Europejskiej Współpracy Terytorialnej (Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego). Tworzone wspólne programy i przedsięwzięcia sprzyjają ponadgranicznej integracji i zbliżeniu społeczeństw, oraz zmianie wzajemnych ocen i przełamywaniu stereotypów. &nbsp

Walki o Wilno 19–21 kwietnia 1919 roku

During the fights for the borders of the Commonwealth after World War I (until 1921), Vilnius was occupied by four armies: the German (Ober-Ost), Soviet, Lithuanian and Polish. The presented study concerns the battles for Vilnius in April 1919. As part of the socalled the Vilnius offensive, troops of the cavalry rally group (1st Cavalry Brigade), commanded by Lt. Col. Władysław Belina-Prażmowski and the 2nd Legion Infantry Division, commanded by General Edward Śmigły-Rydz, took the city. In the three-day fights in the city, the inhabitants themselves played an important role, especially the railwaymen and workers from the Society of St. Kazimierz. The actions taken by the Polish troops resulted from the general assumptions of the Vilnius operation, were based on the concept of a quick cavalry raid, surprise the enemy and the seizure of important city facilities (railway station, barracks, river bank of the Willia). After three days, thanks to the support of the 2nd Legions Infantry Division, the city was seized. The experience of the fights for Vilnius (200 000) was to be used in the further period of the Polish-Bolshevik war. The city itself was seized in October 1921 (as a result of the „putsch”) by the army commanded by General Lucjan Żeligowski, and from March 1922 it finally became part of the Second Polish Republic

Personnel policy in the Polish Army in the years 1918-1939

Personnel policy is one of the most sensitive elements shaping the military personnel of each army, and we can distinguish several stages of this policy in the Polish Army in the years 1918–1939. The first was related to the regaining of independence by Poland and fights for its borders. At that time, the organizational structures of the army were created and verification commissions were set up, which defined the possibilities of serving in the Polish Army, especially in regard to former soldiers from the forces of partitioning powers. The next period was associated with the transition of the army to the so-called peace organization, when the basis for the promotion pragmatics was defined by law. The third of the stages began after 1926, when after the coup d’état, Marshal Józef Piłsudski and his entourage gained a decisive role in the promotion policy, mainly based on legionary provenance. At that time, many officers left the military, especially those generals who previously commanded the armies of partitioning powers. The organizational system of the Polish Army also changed, as alongside the Ministry of Military Affairs and the General Staff (Main), a new dominant organ was appointed –the General Inspectorate of the Armed Forces –to prepare the army for a future war. After the death of Józef Piłsudski in 1935, the pragmatist approach was advocated by his successor Marshal Edward Rydz-Śmigły, who tried to introduce clear promotion regulations regarding personnel policy in the Polish Army

Generał broni Lucjan Żeligowski (1865-1947) : Przyczynek do biografii

Generał Lucjan Żeligowski pochodził z polskiej rodziny szlacheckiej, herbu „Bończa”. Jego przodkowie walczyli ze Szwedami w XVI wieku, a jego ojciec brał udział w powstaniu styczniowym w 1863 roku. Jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci w korpusie generałów II RP. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904-1905). Podczas Wielkiej Wojny, po zgodzie władz rosyjskich na tworzenie polskich formacji wojskowych, był współorganizatorem Brygady Strzelców Polskich, walczył w szeregach Polskiej Dywizji Strzelców i w Pierwszym Korpusie Polskim W ostatnim okresie wojny współorganizował 4. Dywizję Strzelców Polskich, z którą dotarł do Polski przez Odessę i Besarabię. Walczył z wojskami Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej i w wojnie polsko-radzieckiej - na Froncie Północnym (10 DP) oraz w walkach pod Radzyminem (podczas bitwy warszawskiej). Po wojnie na czele 1. Dywizji Piechoty Litewsko-Białoruskiej zajął Wilno i doprowadził do powstania Republiki Litwy Środkowej. „Bunt Żeligowskiego” zaowocował przyłączeniem tego obszaru do Polski. W Wojsku Polskim był dowódcą Inspektoratu Wojskowego nr 2 w Warszawie i Ministrem Spraw Wojskowych. Po zamachu stanu Piłsudskiego (zamachu majowym) stanął na czele Komisji Likwidacyjnej powołanej w celu wyjaśnienia okoliczności i przebiegu wydarzeń majowych w 1926 r. Był także inspektorem armii w Generalnym Inspektoracie Zbrojnym Siły. 31 sierpnia 1927 r. przeszedł na emeryturę. W 1928 r. został przewodniczącym Kapituły Orderu Odrodzenia Polski i członkiem Trybunału Stanu. W 1935 r. został wybrany posłem na Sejmu IV kadencji z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem - przewodniczył Komisji Wojskowej Parlamentu, a następnie był posłem na Sejm V kadencji z listy bezpartyjnej. Podczas II wojny światowej był członkiem Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej, przewodniczącym Komitetu Wojskowego i kanclerzem Orderu Virtuti Militari. Zwolennik słowianofilstwa. W okresie powojennym opowiadał się za współpracą z ZSRR. Zmarł w Londynie w 1947 r. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.General Lucjan Żeligowski came from a Polish noble family, the coat of arms “Bończa”. His ancestors fought against the Swedes in the sixteenth century and his father participated in the January Uprising in 1863. He is one of the most controversial figures in the corps of generals of the Second Polish Republic. He fought in the Russian-Japanese War (1904–1905). During the Great War, after the consent of the Russian authorities to create Polish military formations, he was a co-organizer of the Polish Riflemen Brigade, he fought in the ranks of the Polish Rifle Division and the Polish First Corps. In the final period of the war he co-organized the 4th Polish Rifle Division, with which he reached Poland via Odessa and Bessarabia. He fought with the armies of the Western Ukrainian People’s Republic and in the Polish-Soviet War – the Northern Front (10 DP) and in the fighting at Radzymin (during the Battle of Warsaw). After the war, the 1. Lithuanian-Belorussian Infantry Division took Vilnius and led to the creation the Republic of Central Lithuania. „Żeligowski’s Mutiny” resulted in joining this area to Poland. In the Polish Army he was the commander of the Army Inspectorate No. 2 in Warsaw and the Minister of Military Affairs. After Piłsudski’s coup d’état (the May coup), he stood at the head of the Liquidation Commission set up to clarify the circumstances and course of May events in 1926. He was also an Inspector of the Army in the General Inspectorate of the Armed Forces. On August 31, 1927, he retired. In 1928 he became the president of the Chapter of the Order of Polonia Restituta and a member of the State Tribunal. In 1935 he was elected a member of the Parlament (Sejm) of the 4th term from the list of the Non-Partisan Block of Cooperation with the Government – he chaired the Parlament Military Commission, and then the Parlament (Sejm) of the 5th term from the non-party list. During World War II, he was a member of the National Council of the Republic of Poland, chairman of its Military Committee and Chancellor of the Order of Virtuti Militari. A supporter of Slavophile in the postwar period, he was in favor of cooperation with the USSR. He died in London in 1947. He rests at the Military Cemetery in Powązki in Warsaw

The Position of Central European Countries Towards the Three Seas Initiative

Powstanie Inicjatywy Trójmorza (TSI) w 2016 r., zapoczątkowało procesy integracyjne wokół koncepcji zbudowania nowego podmiotu geopolitycznego w Europie Środkowo-Wschodniej. Sama TSI powstała jako efekt reakcji ze strony grupy państw należących do Unii Europejskiej na wzrost zagrożenia ze strony Federacji Rosyjskiej, po jej ataku na tereny Ukrainy i aneksji Krymu. Państwa regionu zauważyły nie tylko wzrost zagrożenia bezpieczeństwa militarnego, ale i rosnącej zależności energetycznej (Gazprom) od Federacji Rosyjskiej. Cała koncepcja TSI stopniowego uniezależnienia energetycznego regionu spotkała się z negatywną reakcją innych krajów UE (głownie Francja i Niemcy) i samej Federacji Rosyjskiej. Pozytywnie do Inicjatywy zaczęły odnosić się Stany Zjednoczone. Poza krajami TSI sama koncepcja oparta na inwestycjach transportowych, informatycznych i energetycznych, spotkała się z zainteresowaniem innych państw UE oraz krajów znajdujących się poza Wspólnotą, dla których stwarza ona wiele nowych możliwości rozwoju. Prezentowany artykuł ma charakter badawczy. Jego celem jest prezentacja stanowiska państw Europy Środkowej wobec koncepcji TSI. Autor stawia pytania dotyczące wpływu zagrożenia ze strony Federacji Rosyjskiej na rozwój Inicjatywy, korzyści płynących dla państw członkowskich z udziału w Inicjatywie, roli Stanów Zjednoczonych i UE w koncepcji Trójmorza oraz wzrostu zainteresowania państw spoza TSI współpracą z państwami tego regionu.The establishment of the Three Seas Initiative (TSI) in 2016 initiated the integration processes around the concept of building a new geopolitical entity in Central Europe. The TSI itself was created as a result of a reaction from a group of countries belonging to the European Union to the increased threat from the Russian Federation after its attack on Ukraine and the annexation of Crimea. The countries of the region not only noticed the growing threat to military security, but also the growing energy dependence (Gazprom) on the Russian Federation. The whole concept of the TSI for the region’s energy independence from the region met with a negative reaction from other EU countries (mainly France and Germany) and the Russian Federation itself. Gradually, the United States began to be positive about the Initiative. Apart from TSI countries, the very concept based on transport, IT and energy investments has met with the interest of other EU countries and countries outside the Community, for which it creates many new development opportunities

Using the natural environment in Polish plans for the future war in the thirties of the 20th century

In the last decade preceding the outbreak of World War II, the war threat of Poland was perceived by the highest political and military authorities. During the reign of Józef Piłsudski the question was asked: who was the war with? This question asked to the military and political decision makers confirmed three possibilities of the outbreak of the conflict: with Russia, with Germany and with Russia and Germany. The analyzes carried out took into account the use of the natural environment as an important element in the preparation of variants of strategic plans for the future war. Each of the plans took into account the complexity of the defense situation of the state (special, long line of borders, natural obstacles and lack thereof). The Polish military alliances were counted on. The Polish defensive war of 1939 turned out to be a conflict with two aggressors (the Third Reich and the USSR), and with the passivity of our Allies, the chances of victory were only hypothetical. The natural environment may help in the implementation of military action plans, but it does not replace the lack of military capabilities of the army

Titular generals of the Polish Army in the Second Polish Republic – a collective biography. Part 1. Legal circumstances and statistical analysis

The article is about analysis of group of Polish Army officers which under the law got rights to general title. In that time rights achieved 100 offices. The largest group were the ex Austro – Hungarian soldiers – 53 officers (more than the half of promoted). Second group were Russian (Tsarist army) – 38 persons. There were five officers form ex – German army and 2 from Polish Legions. Zdzisław Dmochowski has never served in the army. His past requires more research. The largest group of generals were infantry army – 36, and doctors – 24, troopers – 13, gunners – 8, sappers – 5, authorizing officers – 6 and controllers – 3 and train troops – 2. Another services had only once representative