Bouwen aan morgen met het bouwmateriaal van gisteren: Tobit 7-8 over de rol van geliefden als hoeders en verzorgers van elkanders psychische kwetsuren

BUILDING TOMORROW FROM YESTERDAY’S RUINS: TOBIT 7-8 ON THE ROLE OF LOVERS AS GUARDIANS AND STEWARDS OF EACH OTHER’S PSYCHOLOGICAL WOUNDS:A painful past can spoil a person’s perspective on the future, which, in the case of a couple, can put pressure on their future together. For these people, as well as for all those who tackle this problematic in their research, the Tobit novella can provide some significant and fundamental insights. Sarah’s mysterious affliction, which symbolises all possibleafflictions, is an unwelcome part of the couple’s relationship. Tobias, however, understands that loving one another implies not only that one is called to care about, be dedicated to, and take responsibility for one’s own behaviour, but also that one is subject to an appeal made by events from the other’s past, even if one was oneself not involved in these events.He realises that it will only be possible to share a future together if the chaos of Sarah’s past can be transformed, which begins when Tobias kills the voracious fish in the Tigris River, a symbolic representation of destructive chaos. Once this has been defeated, Tobias is also able to triumph over Asmodeus, the demon responsible for the misfortune Sarahhas had in her relationships and who also personifies the dark forces of chaos. This adventure story gives metaphorical expression to the idea that partners can descend with each other into the chaos of the past in order to  bring about a new order, through which the future is made possible. In this way, “to love” becomes synonymous with the generation of a future in which the ideal of Paradise is brought ever closer. (Article text in Afrikaans

Sex-specific aortic valve calcifications in patients undergoing transcatheter aortic valve implantation

To study sex-specific differences in the amount and distribution of aortic valve calcification (AVC) and to correlate the AVC load with paravalvular leakage (PVL) post-transcatheter aortic valve intervention (TAVI). This registry included 1801 patients undergoing TAVI with a Sapien3 or Evolut valve in two tertiary care institutions. Exclusion criteria encompassed prior aortic valve replacement, suboptimal multidetector computed tomography (MDCT) quality, and suboptimal transthoracic echocardiography images. Calcium content and distribution were derived from MDCT. In this study, the median age was 81.7 (25th–75th percentile 77.5–85.3) and 54% male. Men, compared to women, were significantly younger [81.2 (25th–75th percentile 76.5–84.5) vs. 82.4 (78.2–85.9), P ≤ 0.01] and had a larger annulus area [512 mm 2 (25th–75th percentile 463–570) vs. 405 mm 2 (365–454), P < 0.01] and higher Agatston score [2567 (25th–75th percentile 1657–3913) vs. 1615 (25th–75th percentile 905–2484), P < 0.01]. In total, 1104 patients (61%) had none-trace PVL, 648 (36%) mild PVL, and 49 (3%) moderate PVL post-TAVI. There was no difference in the occurrence of moderate PVL between men and women (3% vs. 3%, P = 0.63). Cut-off values for the Agatston score as predictor for moderate PVL based on the receiver-operating characteristic curve were 4070 (sensitivity 0.73, specificity 0.79) for men and 2341 (sensitivity 0.74, specificity 0.73) for women. AVC is a strong predictor for moderate PVL post-TAVI. Although the AVC load in men is higher compared to women, there is no difference in the incidence of moderate PVL. Sex-specific Agatston score cut-offs to predict moderate PVL were almost double as high in men vs. women

Impact of membranous septum length on pacemaker need with different transcatheter aortic valve replacement systems: The INTERSECT registry.

BACKGROUND New permanent pacemaker implantation (new-PPI) remains a compelling issue after Transcatheter Aortic Valve Replacement (TAVR). Previous studies reported the relationship between a short MS length and the new-PPI post-TAVR with a self-expanding THV. However, this relationship has not been investigated in different currently available THV. Therefore, the aim of this study was to investigate the association between membranous septum (MS)-length and new-PPI after TAVR with different Transcatheter Heart Valve (THV)-platforms. METHODS We included patients with a successful TAVR-procedure and an analyzable pre-procedural multi-slice computed tomography. MS-length was measured using a standardized methodology. The primary endpoint was the need for new-PPI within 30 days after TAVR. RESULTS In total, 1811 patients were enrolled (median age 81.9 years [IQR 77.2-85.4], 54% male). PPI was required in 275 patients (15.2%) and included respectively 14.2%, 20.7% and 6.3% for Sapien3, Evolut and ACURATE-THV(p ​< ​0.01). Median MS-length was significantly shorter in patients with a new-PPI (3.7 ​mm [IQR 2.2-5.1] vs. 4.1 ​mm [IQR 2.8-6.0], p ​= ​<0.01). Shorter MS-length was a predictor for PPI in patients receiving a Sapien3 (OR 0.87 [95% CI 0.79-0.96], p ​= ​<0.01) and an Evolut-THV (OR 0.91 [95% CI 0.84-0.98], p ​= ​0.03), but not for an ACURATE-THV (OR 0.99 [95% CI 0.79-1.21], p ​= ​0.91). By multivariable analysis, first-degree atrioventricular-block (OR 2.01 [95% CI 1.35-3.00], p = <0.01), right bundle branch block (OR 8.33 [95% CI 5.21-13.33], p = <0.01), short MS-length (OR 0.89 [95% CI 0.83-0.97], p ​< ​0.01), annulus area (OR 1.003 [95% CI 1.001-1.005], p ​= ​0.04), NCC implantation depth (OR 1.13 [95% CI 1.07-1.19] and use of Evolut-THV(OR 1.54 [95% CI 1.03-2.27], p ​= ​0.04) were associated with new-PPI. CONCLUSION MS length was an independent predictor for PPI across different THV platforms, except for the ACURATE-THV. Based on our study observations within the total cohort, we identified 3 risk groups by MS length: MS length ≤3 ​mm defined a high-risk group for PPI (>20%), MS length 3-7 ​mm intermediate risk for PPI (10-20%) and MS length > 7 ​mm defined a low risk for PPI (<10%). Anatomy-tailored-THV-selection may mitigate the need for new-PPI in patients undergoing TAVR

Impact of different guidewires on the implantation depth using the largest self-expandable TAVI device

BackgroundThe deployment process of the largest self-expandable device (STHV-34) during transcatheter aortic valve implantation (TAVI) might be challenging due to stabilization issues. Whether the use of different TAVI-guidewires impact the procedural success and outcome is not well-known. Therefore, we sought to evaluate the impact of non-Lunderquist (NLu) vs. the Lunderquist (Lu) guidewires during TAVI using the STHV-34 on the procedural and 30-day outcomes.MethodsThe primary study endpoint was defined as the final implantation depth (ID) depending on the selected guidewire strategy. Key secondary endpoints included VARC-3-defined complications.ResultsThe study cohort included 398 patients of four tertiary care institutions, of whom 79.6% (317/398) had undergone TAVI using NLu and 20.4% (81/398) using Lu guidewires. Baseline characteristics did not substantially differ between NLu and Lu patients. The average ID was higher in the Lu cohort (NLu vs. Lu: −5.2 [−7.0–(−3.5)] vs. −4.5 [−6.0–(−3.0)]; p = 0.022*). The optimal ID was reached in 45.0% of patients according to former and only in 20.1% according to nowadays best practice recommendations. There was no impact of the guidewire use on the 30-day outcomes, including conduction disturbances and pacemaker need (NLu vs. Lu: 15.1 vs. 18.5%; p = 0.706).ConclusionThe use of the LunderquistTM guidewire was associated with a higher ID during TAVI with the STHV-34 without measurable benefits in the 30-day course concerning conduction disturbances and associated pacemaker need. Whether using different guidewires might impact the outcome in challenging anatomies should be further investigated in randomized studies under standardized conditions

TCT-637 Transcatheter Aortic Valve Implantation in Patients with Small Aortic Annuli Using the Edwards SAPIEN XT 20mm Balloon-Expanding Heart Valve: Early Clinical Results from A Multi-Center Registry

n/

Diagnostic Value of Aortic Valve Calcification Levels in the Assessment of Low-Gradient Aortic Stenosis

Background: In patients with low-gradient aortic stenosis (AS) and low transvalvular flow, dobutamine stress echocardiography (DSE) is recommended to determine AS severity, whereas the degree of aortic valve calcification (AVC) supposedly correlates with AS severity according to current European and American guidelines. Objectives: The purpose of this study was to assess the relationship between AVC and AS severity as determined using echocardiography and DSE in patients with aortic valve area &lt;1 cm2 and peak aortic valve velocity &lt;4.0 m/s. Methods: All patients underwent DSE to determine AS severity and multislice computed tomography to quantify AVC. Receiver-operating characteristics curve analysis was used to assess the diagnostic value of AVC for AS severity grading as determined using echocardiography and DSE in men and women. Results: A total of 214 patients were included. Median age was 78 years (25th-75th percentile: 71-84 years) and 25% were women. Left ventricular ejection fraction was reduced (&lt;50%) in 197 (92.1%) patients. Severe AS was diagnosed in 106 patients (49.5%). Moderate AS was diagnosed in 108 patients (50.5%; in 77 based on resting transthoracic echocardiography, in 31 confirmed using DSE). AVC score was high (≥2,000 for men or ≥1,200 for women) in 47 (44.3%) patients with severe AS and in 47 (43.5%) patients with moderate AS. AVC sensitivity was 44.3%, specificity was 56.5%, and positive and negative predictive values for severe AS were 50.0% and 50.8%, respectively. Area under the receiver-operating characteristics curve was 0.508 for men and 0.524 for women. Conclusions: Multi-slice computed tomography–derived AVC scores showed poor discrimination between grades of AS severity using DSE and cannot replace DSE in the diagnostic work-up of low-gradient severe AS.</p

Effect of Chemical Mutagens and Carcinogens on Gene Expression Profiles in Human TK6 Cells

Characterization of toxicogenomic signatures of carcinogen exposure holds significant promise for mechanistic and predictive toxicology. In vitro transcriptomic studies allow the comparison of the response to chemicals with diverse mode of actions under controlled experimental conditions. We conducted an in vitro study in TK6 cells to characterize gene expression signatures of exposure to 15 genotoxic carcinogens frequently used in European industries. We also examined the dose-responsive changes in gene expression, and perturbation of biochemical pathways in response to these carcinogens. TK6 cells were exposed at 3 dose levels for 24 h with and without S9 human metabolic mix. Since S9 had an impact on gene expression (885 genes), we analyzed the gene expression data from cells cultures incubated with S9 and without S9 independently. The ribosome pathway was affected by all chemical-dose combinations. However in general, no similar gene expression was observed among carcinogens. Further, pathways, i.e. cell cycle, DNA repair mechanisms, RNA degradation, that were common within sets of chemical-dose combination were suggested by clustergram. Linear trends in dose–response of gene expression were observed for Trichloroethylene, Benz[a]anthracene, Epichlorohydrin, Benzene, and Hydroquinone. The significantly altered genes were involved in the regulation of (anti-) apoptosis, maintenance of cell survival, tumor necrosis factor-related pathways and immune response, in agreement with several other studies. Similarly in S9+ cultures, Benz[a]pyrene, Styrene and Trichloroethylene each modified over 1000 genes at high concentrations. Our findings expand our understanding of the transcriptomic response to genotoxic carcinogens, revealing the alteration of diverse sets of genes and pathways involved in cellular homeostasis and cell cycle control

‘Bio geeft klanten zekerheid over ons verhaal’ : Bedrijfsreportage Van Poucke-Marchand

Vleesveebedrijf De Vierklaver heeft in 50 jaar tijd een hele evolutie doorgemaakt. Waar eerst fruitbomen stonden, grazen nu blondes, die de eigen hoeveslagerij van biologisch rundvlees voorzien. Hun alternatieve kijk op de vleesveehouderij heeft de eigenaars geen windeieren gelegd

MISAME

Recording of Dirk Veulemans' The weasel is living on the lofts now. This work is a composition for flute with digital processing and 8-track tape. This piece is inspired by our present cosmopolitan, informative, and communicative life environment. The tape version is made from several life recordings

De liefde voor de tijd of de tijd van de liefde? Maatschappelijk, fenomenologisch en ethisch onderzoek naar de verhouding tussen tijdsbeleving, duurzaam partnerschap en de katholieke huwelijksgelofte.

In deze doctoraatsverhandeling ligt de onderzoeksfocus bij de manier waarop het tijdsbegrip interfereert met de uitbouw van een kwaliteitsvolle, duurzame relatie, waarbij we in het bijzonder oog hebben voor de manier waarop de katholieke trouwbelofte een eigen tijdsbeleving oproept en instelt, die constitutief is voor het partnerschap.In dit kader gingen we in het eerste hoofdstuk na hoe het cyclische, taakgeoriënteerde en concrete tijdsbesef uit premoderne samenlevingen evolueerde naar het lineaire, tijdsgeoriënteerde en abstracte tijdsbegrip uit de (laat)moderniteit. Dit (laat)moderne tijdsbegrip werd vervolgens verspreid en verinnerlijkt door een proces van universalisering en standaardisering dat plaatsvond opdat de (laat)moderne burgerij de verschillende instellingen, individuen en organen binnen de samenleving op elkaar zou kunnen afstemmen.Tegen die achtergrond worden drie pijnpunten uit het actueel heersende tijdsparadigma gekozen, die negatief kunnen inwerken op het partnerschap en die zodoende opstaan voor verbetering en verrijking. Ten eerste leidde het kwantificeerbare, verstrijkende tijdsconcept ertoe dat men zich in toenemende mate bewust werd van de voortgang en de kostbaarheid van de tijd. Gevolg is een permanente klopjacht op tijdswinst en een gevoel van tijdsdruk dat zich sociologisch gezien over nagenoeg alle lagen van de bevolking heeft verspreid. Ten tweede ging de (laat)moderne mens de tijd beschouwen als een middel om bepaalde doeleinden te verwezenlijken. Precies deze mediumfunctie van de tijd voedde opnieuw de liefde voor de tijd en een efficiënt beheer ervan want, om met Elchardus te spreken, de tijd is onze virtualiteit aan mogelijkheden. Als derde pijnpunt be&shy;lichten we het feit dat de voorwaarts gerichte pijl van de tijd de toekomst viseert en het verleden veelal naar het ver&shy;geethoekje drumt. Daarmee vervalt ook de mogelijkheid het verleden opnieuw te beleven, te herinterpreteren en aan te spreken als een betekenisgevende dimensie. In het tweede hoofdstuk onderzoeken we de manier waarop de drie genoemde spanningsvelden in het actueel gangbare tijdsbesef een negatieve impact kunnen hebben op het partnerschap. Uitgaande van de sociaal heersende tijdnood stellen we ten eerste vast dat hedendaagse partnerrelaties vaak gebukt gaan onder tijdnood en dat de onmogelijkheid om tot een gedeeld territorium in de tijd te komen leidt tot emotionele verarming en verwijdering. De 'mediatisering' van de tijd leidt er, ten tweede, toe dat men uit angst om de eigen levenstijd niet ten volle te hebben genoten zich slechts met de ander wil verbinden voor zover die ander aan het eigen, vooropgestelde ideaalbeeld beantwoordt en aansluit bij de toekomstprojecten van het ik. In dat geval wordt de ander niet als ander erkend, maar als middel in de eigen bestaansontplooiing geïntegreerd. Ten derde kan de geringe aandacht voor het verleden een proces in gang zetten waarbij het verleden blijft nazinderen en aldus het heden en de toekomst kan overschaduwen, zodat ook de uitbouw van een duurzaam en kwaliteitsvol partnerschap in het gedrang komt.Omdat het hedendaagse tijdsperspectief dus een aantal pijnpunten kent die de liefdesrelatie kunnen ondergraven, wordt in het derde hoofdstuk gezocht naar een ander perspectief op de tijd dat een zinvolle aanvulling kan betekenen op het huidige tijdsbegrip. Concreet opteerden we er in dit verband voor om de tijdsfilosofie van Henri Bergson en Emmanuel Levinas te bestuderen. Beide denkers distantiëren zich immers van de kwantificering en mechanisering van de tijd ten voordele van een tijdsbegrip dat de mens in zijn existentie raakt en tekent. Daarnaast ontwikkelde Bergson een tijdsconcept waarin voort&shy;durend nieuwe elementen worden binnengebracht die niet voorspelbaar zijn op basis van de feitelijke gegevenheid van de geschiedenis. Geïnspireerd door deze zienswijze stelt Levinas dat het nieuwe en onverwachte van de tijd gelegen is in de ontmoeting met de ander die het zijnsproject van het ik in vraag stelt. In die zin zal Levinas ook de gelijkschakeling van de duur met de naastenliefde in het latere werk van Bergson aangrijpen om de tijd te interpreteren in ethische termen.Levinas radicaliseert en overschrijdt Bergsons tijdsconcept echter ook, in die zin dat hij de tijd niet wil beschouwen als een synchrone stroom, maar de nadruk legt op bestaan van de diachronie als een onderbreking van de gewone tijdsbeleving waarbij de mens zich bewust wordt van zijn/haar ethische verplichtingen tegenover de ander. Vanuit die discontinuïteit brengt Levinas een filosofische herinterpretatie van de drie tijdsdimensies, namelijk van het verleden, het heden en de toekomst. Voor Levinas geldt het heden als een mogelijke onderbreking van de synchrone tijdsstroom en de mense&shy;lijke be&shy;staansdrift. Hierdoor wordt de mogelijkheid gecreëerd om ook de toekomst een nieuwe, dit wil zeggen ethisch gekwalificeerde, interpretatie toe te kennen. Waar de toekomst voor de mens die vanuit de eigen zijnsontplooiing redeneert hoofdzakelijk een toekomst is die in het verlengde ligt van zijn wensdromen, zal na de interruptie door de ander de toekomst gekleurd worden door deze ander. Bijgevolg verschijnt de toekomst als toe-komst , dit wil zeggen als datgene wat op de mens toe-komt . In die zin herinterpreteert Levinas ook het verleden omdat in de ontmoeting met de ander het besef daagt voorafgaandelijk aan de ontologische autonomie door deze ander getekend te zijn.Geïnspireerd door Bergsons en Levinas perspectieven op de tijd ontwikkelen we in het vierde hoofdstuk een relationeel-ethisch kader om de relationele spanningen die voortvloeien uit de hedendaagse omgang met tijd op te heffen of te verlichten. Om, ten eerste, een antwoord te bieden aan de huidige tijdsdrukproblematiek trachtten wij, geïnspireerd door Levinas, de hedendaagse mens tot een kritische reflectie te brengen op zijn omgang met de tijd. Concreet gebeurt dit door te wijzen op de intrinsieke verwevenheid van het besteden van tijd aan de partner en het zorg dragen voor hem/haar. Ten tweede, argumenteren we, in antwoord op de mediatisering van de tijd, dat gestandaardiseerde tijdseenheden van iedere intermenselijke inhoud geledigd zijn, zodat we binnen het partnerschap moeten opteren voor een tijdsbegrip dat zoals Bergsons notie van de duur niet gekenmerkt wordt door een kwantitatieve, maar door een kwalitatieve differentiatie. Daarnaast moeten we erkennen dat mensen, niettegenstaande de grote nadruk van de laatmoderniteit op het intentioneel plannen, zeer fundamenteel, soms niets te plannen hebben. Veel existentieel wezenlijke dingen overkomen ons, zoals de ander die onvermoed binnenbreekt in ons bestaan en ons aanspreekt op onze zorg of die ons naar het woord van Levinas vraagt onze toekomstprojecten bij te stellen of zelfs los te laten zodat hij deze toekomst mee kan vormgeven. Ten derde verwijzen we naar Levinas these dat de mens voorafgaandelijk aan de ontologische autonomie door de ander getekend is, waardoor men voor deze ander verantwoordelijk is, tot zelfs voor de fouten uit het verleden van deze ander. Deze gerichtheid op de ander typeren we binnen de partnerrelatie als een lotsverbondenheid waarbij koppels elkaar kunnen ondersteunen bij het hernemen, herinterpreteren en verwerken van het verleden zodat dit verleden de toekomst niet langer blokkeert.Synthetiserend onderzoeken we in het vijfde hoofdstuk op welke manier men vanuit de katholieke huwelijksbelofte kan omgaan met de drie gegeven spanningsvelden in het huidige tijdsbegrip en de bevonden inzichten. Zo valt, ten eerste, op dat de trouwbelofte door het koppel trouw te laten beloven in goede en kwade dagen, in ziekte en in gezondheid, in rijkdom en in armoede een tijdsplatform creëert waarbinnen koppels hun liefde voor elkaar kunnen waarmaken. Ten tweede wijst de trouwbelofte erop dat er zowel goede als kwade dagen kunnen volgen, waarmee duidelijk wordt dat de toekomst misschien niet in de lijn ligt van het geprefereerde toekomstontwerp, maar waarbij de trouwbelofte wel terrein weet te winnen op de onvoorzienbare toekomst door het liefdevolle samenzijn van het koppel voorop te plaatsen onder gelijk welke manier waarop de toekomst zich presenteert. Ten derde creëert de huwelijksbelofte een discontinuïteit met het verleden omdat zij voor de huwenden een nieuw levensstadium inluidt. Hierdoor kan een pijnlijk verleden duidelijker worden begrensd. Daarnaast vormt de trouwbelofte paradoxaal genoeg ook een brug met het verleden. Wanneer partners ten aanzien van elkaar de belofte uitspreken om samen verder te willen gaan, houdt dit immers een positieve bekrachtiging van de persoon die de ander doorheen zijn verleden geworden is, zodat de trouwbelofte de mens in zijn gehele levensloop omvat. Voorts opent de formulering Ik wil je liefhebben en waarderen alle dagen van ons leven de mogelijkheid om de ander niet enkel te dragen in de pijnlijke momenten die komen na het uitspreken van de belofte, maar evenzeer in de kwetsuren en gevoeligheden die ontstaan zijn in het persoonlijke verleden dat voorafging aan de belofte en zelfs aan de ontmoeting van het koppel, zonder daarbij evenwel de grenzen van de persoonlijke integriteit te willen schenden.status: publishe