Radiative corrections to hadrons-photons interactions

W pracy zostały przedstawione wyniki teoretycznych obliczeń dla procesów anihilacji elektron-pozytron do hadronów+fotony. Został poruszony szeroki zakres tematów ze szczególnym uwzględnieniem obliczeń poprawek radiacyjnych i ich implementacji w generatorze Monte Carlo PHOKHARA. Ważną część tej pracy stanowi modelowanie oddziaływań hadronów z fotonami. Przedstawione są istotne tematy z punktu widzenia niezgodności pomiędzy eksperymentalną, a przewidywaną w ramach Modelu Standardowego wartością anomalnego momentu magnetycznego mionu. Jednym z nich jest modelowanie dwufotonowych form faktorów dla mezonów pseudoskalarnych, które są istotne dla wyznaczenia wkładów od hadronowego rozpraszania światło-światło. Drugim jest obliczenie poprawek radiacyjnych wyższego rzędu dla przekroju czynnego na produkcję pary pionów, które stanowią istotny wkład do analizy danych wykonywanej w eksperymentach BABAR i KLOE, których pomiary nie zgadzają się pomiędzy sobą. Kolejny rozważany w tej pracy temat jest związany z niezgodnościami jakie obserwuje się w przypadku pomiaru promienia protonu przy użyciu różnych metod eksperymentalnych. Modelowanie form faktorów nukleonowych jest pierwszym krokiem w celu obliczenia pełnych poprawek radiacyjnych dla procesu rozpraszania elektron-proton. Obliczenie wkładów od wymiany dwufotonowej dla tego procesu wymagają znajomości form faktorów opisujących przejścia pomiędzy różnymi stanami. Ostatni temat porusza kwestię związane z produkcją stanów o dodatnich wartościach własnych operatorów sprzężenia ładunkowego i parzystości. Przedstawiony jest model na elektronowe szerokości połówkowe xc1 i xc2 oraz zaproponowana jest reakcja w której ich obserwacja byłaby możliwa poprzez interferencję z tłem pochodzącym od amplitud dla powrotu radiacyjnego

Włoskie inspiracje malarskiej dekoracji Macieja Jana Meyera z pierwszej połowy XVIII wieku w kaplicy Szembekowskiej przy katedrze we Fromborku

The Bishop of Warmia, Krzysztof Andrzej Jan Szembek from Słupów (1680– 1740), erected a domed reliquary chapel devoted to the Most Holy Savior and St. Theodore the Martyr (Saint Theodore of Amasea) at the cathedral in Frombork, also known as Szembek Chapel. The entire interior of the chapel is covered with frescoes dating from around 1735 by Maciej Jan Meyer (Mat­thias Johann Meyer) from Lidzbark Warmiński. Educated in Italy, the artist made polychrome decorations in the style of illusionistic architectural paint­ing known as quadrature. In the lower part of the chapel stand busts of saints and the entire figure of St. Theodore of Amasea; in the cupola of the dome is the adoration of the Holy Trinity and the Holy Cross by the Mother of God and the Saints. Using the comparative method, I discuss the decoration of the chapel in the context of quadrature painting, which was developing in Italy and then in Central Europe, especially at the end of the 17th and the first half of the 18th centuries. Influential artists who played an important role for Pol­ish quadratura techniques were Andrea Pozzo (1642–1709) and painters who came from Italy or studied painting there, such as Maciej Jan Meyer. I also show the prototype for the decoration of the chapel’s dome, namely, the fres­coes from 1664–1665 by Pietro Berrettini da Cortona in the dome of Santa Maria in Valicella in Rome, as well as for medallions with busts of saints mod­eled on the structure of the main altar from 1699–1700 in the Church of the Holy Cross in Warsaw, funded by Meyer’s first patron, Bishop Teodor Potocki, primate of Poland.Biskup warmiński Krzysztof Andrzej Jan Szembek ze Słupowa (1680–1740) przy archikatedrze we Fromborku ufundował kopułową kaplicę relikwiarzową pw. Najświętszego Salwatora i św. Teodora Męczennika (Teodora z Amazji), zwaną także Szembekowską. Całość wnętrza kaplicy pokrywają freski wyko­nane około 1735 roku przez Macieja Jana Meyera (Matthiasa Johanna Mey­era) z Lidzbarka Warmińskiego. Wykształcony w Italii artysta wykonał poli­chromię w typie malarstwa iluzjonistyczno-architektonicznego określanego jako kwadratura. W dolnej części kaplicy przedstawiono popiersia świętych oraz w całej postaci św. Teodora z Amazji, a w czaszy kopuły adorację Trójcy Świętej oraz Krzyża Świętego przez Matkę Boską i świętych. Poprzez metodę porównawczą omówiono dekorację kaplicy w kontekście zagadnień malar­stwa kwadraturowego rozwijającego się we Włoszech, a następnie w Europie Środkowej, zwłaszcza pod koniec XVII i w I połowie XVIII wieku. Ważną rolę w tym zakresie odegrał Andrea Pozzo (1642-1709) oraz artyści, którzy z Italii pochodzili bądź też tam studiowali malarstwo, jak Maciej Jan Meyer. Wskazano pierwowzór dla dekoracji kopuły kaplicy, którym są freski z lat 1664-1665 Pietra Berrettinieo da Cortony w kopule Santa Maria in Valicella w Rzymie, a także dla medalionów z popiersiami świętych wzorowanych na strukturze ołtarza głównego z lat 1699–1700 w kościele Krzyża Świętego w Warszawie, ufundowanego przez pierwszego mecenasa Meyera biskupa Teodora Potockiego, prymasa Polski

FSR corrections to the process e(+)e(-) -> (p)over-barp gamma

Newly developed model of the nucleon form factors is described and the role of the final state emission in the reaction e+e ! pp is discussed

[chi]c1 and [chi]c2 production in e+e- annihilation

Electromagnetic production of c1 and c2 states in e+e annihilation is discussed in the frame of a quarkonium model

Zachowane baldachimy procesyjne na terenie Małopolski z wieku XVII i XVIII

During 17th and 18th centuries processional canopies took a form of a decorative canopy usually made of fabric stretched on a frame, attached to ornamental poles. As a result, this construction enabled people to carry those canopies. First of all, processional canopies were used during theophoric processions. Such canopies were usually made of non-durable materials, and, therefore, only a few of them are still preserved. Based on information provided in various archival sources as well as remaining examples of processional canopies, one can divide them, due to their shape, into two types.The first type that is also the most numerous are canopies with a wooden or metal frame on a rectangular projection that is close to the square, with two or four poles. The second type are oval canopies in the shape of an umbrella, set on single poles, with an example of the 18th-century canopy in Bielany near Kęty.In both types, the most important decorative element was fabric stretched on a frame that formed an inside ceiling of a canopy as well as its top, also forming its sides with a frill or pelmet. Generally, the inside ceiling and the top of the canopy were made of two different kinds of fabrics. The top of the canopy was usually flat, but there were examples of more dynamic forms, e.g. a canopy from the 2nd half of 18th century in Kacwina. Also, some decorative elements such as braids, laces, fringes, tapes, embroideries and tassels were used. Canopy poles were carved and painted. The best examples of a classic baroque canopy are the oldest remaining canopy in Lesser Poland dated approximately for 1663 in Polanka Wielka and a canopy made of the 17th-century fabric in the church of St. Anna in Kraków. Sometimes the top of a canopy was surrounded with openwork, a richly carved and gilded frame, such as a canopy from the 3rd quarter of the 18th century in Krzywaczka or in the church of St. Anna in Nowy Targ (2nd half of 18th century).An interesting type of canopies were the canopies made entirely of wood and decorated with painted and gilded woodcarvings. The examples of such canopies include the canopies preserved in Spisz, in the church in Frydman (2nd half of 18th century), in Krempachy (2nd half of 18th century) and Trybsz and, last but the least, a well-known from archival photographs but currently non-existing canopy from the end of the 18th century in Łapsze Niżne. The most important decorative elements of these canopies are richly carved and gilded wooden frames with their tops made of fabric or plank.The second type of canopies in the shape of an open and folded umbrella is represented by a currently non-existent 18th-century umbrella in Bielany near Kęty.The canopies from the following two centuries mostly took a shape based on a simple wooden frame with a textile top and straight sides or on a form of a pelmet. Also, there are examples of canopies in which wood ­carvings are added to the textile elements.Baldachimy procesyjne na terenie Małopolski w wieku XVII i XVIII przyjmowały formę dekoracyjnego daszku wykonanego zazwyczaj z tkaniny rozpiętej na stelażu, przymocowanego do ozdobnych drążków, co umożliwiało ich przenoszenie. Przede wszystkim baldachimów używano podczas procesji teoforycznych. Wykonywano je z zasady z nietrwałych materiałów, stąd też zachowało się ich tylko kilka. Na podstawie źródeł archiwalnych oraz zachowanych przykładów baldachimy procesyjne można podzielić ze względu na kształt na dwa rodzaje.Pierwszy, najliczniejszy, stanowią baldachimy o drewnianym lub metalowym stelażu na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, zaopatrzone w dwa lub cztery drążki. Drugi to baldachimy owalne na jednym drążku w kształcie parasola. W obu grupach najistotniejszym elementem dekoracyjnym była tkanina rozpięta na stelażu tworząca podniebie oraz dach baldachimu, kształtująca także jego boki za pomocą falbany lub lambrekinu. Podniebie i dach baldachimu wykonywane były zasadniczo z dwóch różnych tkanin. Dach baldachimu najczęściej był płaski, ale występowały także przykłady o dynamicznych formach, czego przykład stanowi baldachim w Kacwinie z drugiej połowy XVIII wieku. Dodatkowo stosowano dekoracyjne uzupełnienia w postaci obszycia galonem, koronką, frędzlą, taśmami i haftem, a także chwostami. Najczęściej drzewce baldachimów były rzeźbione i malowane. Najlepszym przykładem klasycznego baldachimu barokowego stanowi najstarszy zachowany w Małopolsce baldachim z  roku ok. 1663 w Polance Wielkiej lub baldachim wykonany z XVII-wiecznej tkaniny w kolegiacie św. Anny w Krakowie. Zdarzało się, że dach baldachimu był obwiedziony ażurowym, bogato rzeźbionym i złoconym obramieniem, jak np. baldachim z trzeciej ćwierci XVIII wieku w Krzywaczce lub w kościele św. Anny w Nowym Targu (2. poł. XVIII w.). Ciekawą grupę tworzyły baldachimy w całości drewniane dekorowane malowaną i złoconą snycerką, które zachowały się na Spiszu, w kościele we Frydmanie (2. poł. XVIII w.), Krempachach (2. poł. XVIII w.) i Trybszu oraz znany ze zdjęć archiwalnych niezachowany baldachim z końca XVIII wieku w Łapszach Niżnych. Zasadniczym elementem dekoracyjnym wymienionych baldachimów jest bogato rzeźbiony i złocony drewniany stelaż, do którego przytwierdzany był dach wykonany z tkaniny bądź z deski.Drugi rodzaj baldachimów w formie rozkładanego i składanego parasola reprezentowała niezachowana obecnie XVIII-wieczna umbella w Bielanach k. Kęt.Powstające w następnych stuleciach baldachimy generalnie przyjęły formę opartą na prostym drewnianym stelażu z tekstylnym dachem i bokami prostymi lub w formie lambrekinu. Spotykane są także rozwiązania, w których do elementów tekstylnych dodawano akcenty snycerskie

Widzialny znak niewidzialnej łaski. Tzw. komplet żywiecki w skarbcu katedry na Wawelu w świetle badań źródłowych i ikonograficznych

An exceptional place among liturgical vestments in the Treasury of the Wawel Cathedral occupies an ensemble consisting of a chasuble and two dalmatics, referred to as the ‘Żywiec ensemble' (Treasury of the Wawel Cathedral, chasuble — inv. no. KKK tk/334, a dalmatic depicting the Holy Communion — KKK tk/334A, a dalmatic depicting the Confession — KKK 334B). The vestments were sewn from Italian brocade around 1525 in Flan- ders and ornately decorated with figurative embroidery according to a de­sign attributed to Lucas van Leyden (d. 1533). Since 1598 archival sources explicitly link the Żywiec ensemble to the parish church of the Nativity of the Blessed Virgin Mary in Żywiec (currently the co-cathedral of the Bielsko-Biała/Żywiec diocese), which precludes the possibility of a later transfer or any purchase of the ensemble.The exceptional character of the vestments from Żywiec is emphasized by implementation of an ideological programme referring to the administra- tion of the holy sacraments. Only a few examples of European liturgical vestments decorated with images of the seven sacraments are extant — e.g. in St. Vincent Collegiate Church in Soignies (Zinnik) from late 15th centu- ry, on the band of a no longer extant cope of 1470 founded by count Giacomo de Savoia-Romont (Bern, Bernisches Historisches Museum, inv. 308), on embroideries of a Flanders cope from the end of the 15th century (Detroit, Institute of Arts), although we may encounter instances of such images in other fine arts, in particular in 15th century Dutch art: wall paintings, stained-glass paintings, book illustrations, sculptures (esp. font decora- tions) or many surviving sculpted or painted altarpieces and tapestries. The ensemble features a sacramental cycle split between three items, i.e. the chasuble and the two dalmatics. Due to the split, its entirety was vis- ible only when used during the liturgy by three clerics: a priest and two deacons. In terms of iconography, the images depicting the administration of sacraments derive from a wealth of iconographic tradition determining the manner in which the subsequent sacrament is shown, based on a pre- viously developed iconographic type, which was then expanded by the in- clusion of additional characters or by introducing unique details taken from everyday observation of liturgical and religious life. The departure point for constructing individual compositions is an easily recognisable ‘visible sign' constituting the next scene, behind which hides the content referring to ‘invisible grace' specific to each sacrament. The fact that such set of em- broidered images, rich in ideological content, was created must be linked to a vivid 15th century trend referred to as devotio moderna and apologetic content in the context of Martin Luther's reformation movement after 1517, which renounced the Churche's teachings of the seven sacraments.Wyjątkowe miejsce wśród tkanin liturgicznych przechowywanych w skarb­cu katedry na Wawelu zajmuje garnitur składający się z ornatu i dwóch dal­matyk, określany jako tzw. komplet żywiecki (ornat — nr inw. KKK tk/334, dalmatyka ze sceną Komunii świętej — KKK tk/334A, dalmatyka ze sce­ną Spowiedzi — KKK 334B). Paramenty uszyto z włoskiego altembasu ok. 1525 r. we Flandrii i bogato ozdobiono haftami figuralnymi według projektu atrybuowanego Lucasowi van Leyden (zm. 1533). Źródła archiwalne jedno­znacznie wiążą komplet żywiecki od 1598 r. z kościołem parafialnym Naro­dzenia NMP w Żywcu (obecnie konkatedra diecezji bielsko-żywieckiej), co wyklucza możliwość jego późniejszego przekazania lub też ewentualnego odkupienia.Wyjątkowość paramentów z Żywca podkreśla program ideowy na­wiązujący do udzielania sakramentów świętych. Z terenu Europy zachowa­ło się tylko kilka przykładów dekorowania tkanin liturgicznych przedsta­wieniami siedmiu sakramentów — np. w kolegiacie St. Vincent w Soignies (Zinnik) z końca XV w., na borcie z niezachowanej kapy z około 1470 r. fun­dacji hrabiego Giacoma de Savoia-Romont (Berno, Bernisches Historisches Museum, inv. 308), na haftach z flandryjskiej kapy z koń. XV w. (Detrorit, Institute of Arts), mimo iż spotykamy realizacje takich przedstawień w in­nych sztukach plastycznych, zwłaszcza w kręgu piętnastowiecznej sztuki niderlandzkiej — malarstwie ściennym, witrażowym, książkowym, rzeź­bie (głównie w dekoracji chrzcielnic) czy też licznie zachowanych rzeźbio­nych lub malowanych retabulach ołtarzowych oraz na tapiseriach.Na omawianym komplecie cykl sakramentalny rozdzielono po­między trzy obiekty — ornat i dwie dalmatyki, dzięki czemu był on wi­doczny w całości tylko wtedy, gdy używało go podczas liturgii trzech du­chownych — kapłan i dwóch diakonów. Pod względem ikonograficznym przedstawione sceny udzielania sakramentów czerpią z bogatej tradycji określającej sposób ukazywania kolejnego sakramentu w oparciu o wcze­śniej wpracowany typ ikonograficzny, który następnie był rozbudowywany przez dodawanie dodatkowych postaci lub też za pomocą wprowadzania charakterystycznych szczegółów czerpanych z codziennej obserwacji ży­cia liturgiczno-religijnego. Punktem wyjścia do budowania poszczegól­nych kompozycji jest łatwo rozpoznawalny „widzialny znak", konstytuują­cy kolejną scenę, za którym kryje się treść odnosząca się do „niewidzialnej łaski" właściwej dla poszczególnych sakramentów. Powstanie tak bogate­go w treści ideowe zespołu haftowanych przedstawień należy wiązać z ży­wym piętnastowiecznym nurtem określanym jako devotio moderna oraz treściami apologetycznymi w kontekście ruchu reformacyjnego Marcina Lutra po roku 1517, negującego naukę o siedmiu sakramentach Kościoła