First Trimester Screening for Preeclampsia and Prevention with Aspirin Prophylaxis

Abstract Background: Preeclampsia is a hypertensive disorder of pregnancy affecting multiple organ systems complicating 2-8% of pregnancies. It is defined as new-onset hypertension and proteinuria, or hypertension and significant end-organ dysfunction, typically presenting after 20 weeks of gestation. It is caused by placental and maternal vascular dysfunction and resolves with delivery of the fetus. Maternal and fetal/placental factors have been studied for their ability to aid in the early detection of preeclampsia. Objectives: The purpose of this literature review was to determine if early screening and detection of preeclampsia would allow for appropriate clinical management and pharmacological prophylaxis interventions to be implemented, ultimately to reduce maternal and fetal complications and preterm delivery. Method: An integrative literature review was conducted undergoing an extensive search to identify maternal risk factors, biophysical measurements and biochemical markers for the development of an early screening test for the detection of preeclampsia. A total of 2 databases were used to acquire relevant sources: PubMed and CINHAL and a total of 12 articles were reviewed. Results: Combined maternal and fetal/placental factors have shown higher detection rates for preeclampsia than when tested individually. This review suggests combining maternal risk factors, uterine artery resistance Doppler analysis and PAPP-A and placental growth factor (PlGF) biomarkers to have the highest detection rates in their ability to be used as a first trimester screening test for preeclampsia. Conclusions: Specific combined factors could be useful in the early detection of preeclampsia allowing for the initiation of aspirin in high-risk women. However, more research is needed to determine whether these measurements could be clinically useful and improve patient outcomes. Keywords: preeclampsia, risk factors, biomarkers, aspiri

Analysis of EU Membership in the Northwest Atlantic Fisheries Organization (NAFO) as a Specific Model for EU Relations with International Intergovernmental Organizations

The article falls into the complicated and only partially analysed issues related to the essence of relations between international intergovernmental organizations. Against a background of the typology taking into account the scope and nature of EU representation in international intergovernmental organizations, it addresses the most important issues related to the essence of relations between the EC/EU and NAFO. Therefore, it discusses such matters as: the evolution of NAFO in the years 1979–2017, the nature of EU membership in NAFO, matters related to the representation and implementation of EC/EU interests on NAFO forum, as well as the system of internal coordination of EU activities in connection with its membership in this organization

The Oil Shale Transformation in the Presence of an Acidic BEA Zeolite under Microwave Irradiation

The transformation of an oil shale sample from the Autun Basin in the Massif Central, France, was studied using two different heating strategies: microwave irradiation and conventional heating. Microwave heating was performed using a single-mode cavity operating at a frequency of 2.45 GHz under an inert atmosphere. Heating of the sample generated liquid products of similar composition using either microwave or conventional heating. The yields of liquid products were similar in the two cases, while the overall energy requirements were much lower using microwave irradiation. The influence of water vapor on the oil shale decomposition was also studied under microwave energy. In order to simulate conversion of the organic fraction of the oil shale in the presence of an acidic zeolite catalyst, the oil shale sample was mixed with 5 wt % BEA zeolite and heated under microwave irradiation. It was found that the liquid products yield decreased along with an increase in the amount of coke produced. Gaseous and liquid products recovered showed a tendency for the production of lighter components in the presence of zeolite. The aromatic character of the oils was more important when microwaves were used, especially in the presence of zeolite

Kontrola glikemii i jej zmienność głównymi czynnikami ryzyka mikroalbuminurii u dzieci chorych na cukrzycę typu 1

Introduction: To assess in a prospective study the course and the predictors of microalbuminuria in children and adolescents with type 1 diabetes.Material and methods: 438 children and adolescents who developed diabetes in the years 1985–2004 were followed for 9.2 ± 3.4 years from the diagnosis. Microalbuminuria was assessed on the basis of timed overnight urine collections performed once per year. Variability of glycated haemoglobin was expressed as a coefficient of variation (%) calculated by dividing standard deviation (adjusted for the number of measurements) by mean of HbA1c.Results: Microalbuminuria was noted in 99 patients (22.6%) after 8.27 ± 3.3 years of diabetes. In 29 individuals (6.6%), microalbuminuria was persistent. The prevalence of microalbuminuria was not dependent on the period of diabetes diagnosis. During followup, 17 (58.6%) patients with persistent MA reverted to normoalbuminuria. Children without any episodes of microalbuminuria had significantly lower HbA1c variability (8.44%; 95% CI 7.81–9.08%) than those with one (10.28% 95% CI 9.10–11.47%; p = 0.007). The difference of HbA1c variability between patients with and without microalbuminuria persisted after correction by mean HbA1c (p = 0.04). Risk factors for ever developing microalbuminuria during the observation period in multivariate analysis included: mean HbA1c (HR [95% CI]: 1.17 [1.00–1.37; p = 0.05]) and its variability (1.04 [1.00–1.07]; p = 0.05), insulin dose (HR per 0.1 unit*kg- 1*day–1: 0.87 [0.79–0.96]; p = 0.005), presence of arterial hypertension (1.63 [1.07–2.49]; p = 0.02), and age at onset of diabetes (1.15 [1.08–1.21]; p < 0.0001).Conclusions: Children who develop microalbuminuria are characterised by poorer and more variable metabolic control, hinting at the importance of interventions aimed at both improvement and stabilisation of HbA1c levels. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 83–89)Wstęp: Mikroalbuminuria jest wskaźnikiem wczesnej fazy nefropatii cukrzycowej i czynnikiem ryzyka jej progresji, równocześnie obserwuje się znaczny odsetek samoistnej normalizacji albuminurii. Celem wieloletniego prospektywnego badania była ocena historii naturalnej i czynników ryzyka rozwoju mikroalbuminurii u dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1.Materiał i metody: Przez 9,2 ± 3,4 lat od rozpoznania choroby obserwowano 438 dzieci, które zachorowały na cukrzycę w latach 1985–2005. Mikroalbuminurię oceniano w nocnych zbiórkach moczu wykonywanych każdego roku. Zmienność hemoglobiny glikowanej (HbA1c) wyrażono współczynnikiem zmienności (%) obliczonym jako iloraz odchylenia standardowego (adjustowanego do liczby pomiarów) i średniej HbA1c.Wyniki: Mikroalbuminurię stwierdzono u 99 (22,6%) chorych po 8,27 ± 3,3 latach cukrzycy. U 29 (6,6%) dzieci mikroalbuminuria była obecna przez co najmniej 2 kolejne lata. Częstość mikroalbumiurii nie zależała od okresu rozpoznania cukrzycy. W czasie dalszej obserwacji u 17 (58,6%) badanych albuminuria uległa normalizacji. U dzieci bez epizodu mikroalbuminurii wykazano znamiennie mniejszą zmienność HbA1c (8,44%; 95% CI 7,81–9,08%) w porównaniu z chorymi z mikroalbuminurią (10,28% 95% CI 9,10–11,47%; p = 0,007). Różnica ta była nadal obecna po uwzględnieniu średniej HbA1c (p = 0,04). Czynnikami ryzyka rozwoju mikroalbuminurii u dzieci w okresie wieloletniej obserwacji ujawnionymi w analizie wieloczynnikowej były: średnia HbA1c (HR [95% CI]: 1,17 [(1,00–1,37; p = 0,05]), zmienność HbA1c (1,04 [1,00–1,07]; p = 0,05), dawka insuliny (HR dla 0,1 j.*kg–1*day–1: 0,87 [0,79–0,96); p = 0,005), nadciśnienie tętnicze (1,63 [1,07–2,49]; p = 0,02) i wiek zachorowania na cukrzycę (1,15 [1,08–1,21]; p < 0,0001).Wnioski: Dzieci, u których rozwinęła się mikroalbuminuria charakteryzowały się gorszą i bardziej zmienną kontrolą metaboliczną cukrzycy stąd w leczeniu należy zwrócić uwagę zarównano na poprawę jak i stabilizację HbA1c. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 83–89

The impact of thyroid function on the occurrence of metabolic syndrome in obese children and adolescents

Wstęp: Zaburzenia funkcji osi tarczycowej są częste u pacjentów otyłych. Ich znaczenie w rozwoju metabolicznych powikłań otyłości pozostaje niejasny. Cel badania: Ocena wpływu zaburzeń funkcji tarczycy u pacjentów otyłych na wystąpienie u nich powikłań metabolicznych. Materiały i metody: Ocena funkcji tarczycy w grupie 100 pacjentów (59 dziewcząt, 41 chłopców; średni wiek 13,5 roku) z otyłością prostą (średni BMI SDS u chłopców 4,175 i u dziewcząt 4,723) z zespołem metabolicznym rozpoznanym na podstawie kryteriów IDF 2007 ZM (ZM, 25 pacjentów) i bez. U wszystkich wykonano oznaczenie stężeń TSH, fT4, fT3 przeciwciał przeciw tyreoperoksydazie tarczycowej (TPOAb) i przeciwciał przeciwko tyreoglobulinie (TGAb) w pojedynczej próbce krwi. Wyniki: W analizowanej grupie nie stwierdzono przypadku jawnej niedoczynności tarczycy. Nie było istotnych statystycznie różnic (p > 0,05) średniej wartości TSH, fT4 i fT3 u pacjentów z ZM i bez ZM (odpowiednio: 2,7 μIU/ml vs 3,0 μIU/ml, 14,5 vs 14,0 pmol/l i 5,6 vs 6,2 pmol/l). W grupie spełniającej kryteria ZM (n = 25) tylko dwie osoby (2/25; 8%) miały stężenie TSH powyżej górnej granicy normy (N: 0,3-4,0 μIU/ml). W grupie bez ZM zwiększone stężenie TSH stwierdzono u 18 (18/75; 24%) pacjentów. Maksymalną wartość TSH (10,44 μIU/ml) odnotowano u chłopca bez ZM. Dodatnie miano przeciwciał przeciwtarczycowych (TPOAb i/lub TGAb) było obecne u 11% pacjentów: 2 pacjentów (2/25; 8%) z ZM i u 9 (9/75; 12%) bez ZM. Wnioski: Izolowane zwiększenie stężenia TSH jest częste u otyłych nastolatków, chociaż nie występuje zależność pomiędzy stężeniem TSH, fT3 ani fT4 a wartością BMI SDS. Izolowane zwiększenie stężenia TSH nie ma związku z występowaniem ZM u młodzieży.Introduction: Thyroid axis abnormalities are common in obese patients. Their contribution in the development of metabolic obesity complications remains unclear. Aim of study: To assess the influence of thyroid axis dysfunction on the occurrence of metabolic obesity complications. Material and methods: A cross-sectional review of the thyroid function in 100 obese patients (59 girls and 41 boys, mean age 13.5 years) with alimentary obesity (mean standardised body mass index [BMI SDS] in boys 4.175 and girls 4.723) complicated by metabolic syndrome (MS) diagnosed on the basis of the IDF 2006 criteria (MS, 25 patients) and uncomplicated (75 patients). TSH, fT4, fT3 thyroid peroxidase antibodies (TPOAb), and thyroglobulin antibodies (TGAb) were assessed in a single fasting blood sample. Results: There was no case of overt thyroid disease within the whole analysed group. There were no significant differences in mean TSH, fT4, and fT3 levels in patients with and without MS (2.7 μIU/ml vs. 3.0 μIU/ml, 14.5 vs. 14.0 pmol/l, and 5.6 vs. 6.2, respectively; p > 0.05). In the MS group only two patients (8%) presented with a TSH level above the upper limit of the normal range; in the group without MS elevated TSH was noticed in 18 (24%) patients. The maximal value of TSH (10.44 μIU/ml) was noticed in one boy without MS. Positive TPOAb and/or TGAb were present in 11% of all patients: two patients (8%) with MS and nine (12%) without MS. Conclusions: Isolated increased TSH level is common in obese adolescents, although there is no correlation between TSH, fT3, and fT4 levels and BMI SDS value. Isolated increased TSH level is not associated with the occurrence of MS in obese adolescents. The occurrence of asymptomatic autoimmune thyroiditis (AITD) in obese adolescents is more common than in the general population

Evaluation of the usefulness of antymüllerian hormone and inhibin B as markers of ovarian activity in patients with Turner syndrome : preliminary results

Wprowadzenie: Samoistne dojrzewanie występuje u 30% pacjentek z zespołem Turnera (ZT), a jego brak jest wskazaniem do rozpoczęcia hormonalnej terapii zastępczej (HRT). Dotychczas nie określono wiarygodnych markerów określających prawdopodobieństwo wystąpienia samoistnego dojrzewania w tej grupie pacjentek. Cel pracy: Ocena przydatności oznaczeń stężeń hormonu antymüllerowskiego i inhibny B jako markerów czynności jajników i predyktorów wystąpienia samoistnego dojrzewania u pacjentek z ZT. Materiał i metody: Do badania włączono 35 pacjentek z ZT leczonych ludzkim rekombinowanym hormonem wzrostu w wieku fizjologicznego dojrzewania płciowego (10-12 lat, średni wiek 10,5 roku). Przed wprowadzeniem HRT oceniono oś gonadalną (LH, FSH, estradiol). Dodatkowo oznaczono stężenie AMH i inhibiny B. Podczas obserwacji pacjentki podzielono na dwie grupy: z samoistnym początkiem dojrzewania (SP) lub bez (WP). Samoistne dojrzewanie zdefiniowano jako rozwój piersi oceniony na stopień II lub wyższe w skali Tannera. Wyniki: Pacjentki z grupy WP pozostawały w obserwacji do średniego wieku 16 lat. Samoistny początek dojrzewania wystąpił u 16 pacjentek (średni wiek 10 lat). U pacjentek z grupy SP stwierdzono istotnie mniejsze stężenia FSH (1,14-91,1 mIU/ml, śr. 24,5 mIU/ml vs 7,7-196,4 mIU/ml, śr. 66,5 mIU/ml, p = 0,002), większe stężenia estradiolu (10,5-68,8 pg/ml, śr. 28,4 pg/ml vs 6,1-26,0 pg/ml, śr. 14,9 pg/ml, p = 0,005), AMH (0,0-3,11 ng/ml, śr. 0,8 vs 0,0-0,002 ng/ml, śr. 0,003 ng/ml, p = 0,001) i inhibiny B (0,0-110,0 pg/ml, śr. 29,1 pg/ml vs 0,0-11,0 pg/ml, śr. 1,06 pg/ml, p = 0,026). U trzech pacjentek z grupy SP bez zwiększonego stężenia FSH (FSH < 35 mIU/ml) stwierdzono zerowe stężenia AMH i inhibiny B. Kariotyp mozaikowy (nie 45,X) stwierdzono u 87,5% pacjentek z grupy SP i tylko u 47% pacjentek z grupy WP. Wnioski: Ocena stężeń AMH i inhibiny B może być wnieść dodatkową wartość podczas oceny funkcji jajników u pacjentek z ZT. Małe stężenia tych markerów mogą wskazywać na ryzyko niewydolności jajników nawet u pacjentek, które rozpoczęły dojrzewanie samoistnie i u których nie stwierdzono hipogonadyzmu hipergonadotropowego.Introduction: Spontaneous puberty occurs in 30% of patients with Turner Syndrome. Its absence is an indication for hormone replacement therapy (HRT). No reliable markers of spontaneous puberty have been defined to date. Aim of the study: To evaluate the usefulness of antymüllerian hormone (AMH) and inhibin B assessment in predicting ovarian function and spontaneous puberty in girls with TS. Material and methods: The study included 35 TS patients treated with human recombinant growth hormone (rhGH). Gonadal axis function parameters (LH, FSH and estradiol) were evaluated at the age of physiological puberty (10-12 years, mean 10.5 years), before introduction of HRT. Additionally AMH and inhibin B levels were assessed. In follow up patients were divided into 2 groups: with (SP) and without (WP) spontaneous puberty. Spontaneous puberty was defined as Tanner stage 2 or higher breast development. Results: WP patients were observed until the mean age of 16y. SP occurred in 16 patients (mean age 10 years). Patients with SP presented with significantly lower mean FSH level (1.14-91.1 mIU/ml, mean mIU/ml 24.5 vs. 7.7-196.4 mIU/ml, mean 66.5 mIU/ml, p = 0.002), higher mean estradiol (10.5-68.8 pg/ml, mean 28.4 pg/ml vs. 6.1-26.0 pg/ml, mean 14.9 pg/ml, p = 0.005), AMH (0.0-3.11 ng/ml, mean 0.8 ng/ml vs. 0.0-0.002 ng/ml, mean 0.003 ng/ml, p = 0.001) and inhibin B (0.0-110.0 pg/ml, mean 29.1 pg/ml vs. 0.0-11.0 pg/ml, mean 1.06 pg/ml, p = 0.026) levels. In three SP patients without elevated FSH level (FSH < 35 mIU/ml) we found zero concentration levels of AMH and inhibin B. SP patients had mosaic (non 45,X) karyotype in 87.5% and WP patients only in 47%. Conclusions: AMH and inhibin B assessment may be a valuable complement to the diagnosis of ovarian function in patients with TS. Low levels of these parameters may indicate a risk of ovarian failure even in patients with spontaneous puberty and without hypergonadotropic hypogonadism

Collegium Nobilium – architektura społecznego dialogu

Celem naukowym zadania badawczego jest analiza architektury dialogicznej w kontekście jej funkcji społecznej oraz wpływu na rozwiązania formalne i funkcjonalne przeprowadzona na przykładzie budynku Collegium Nobilium w Warszawie. Założono tezę, że budynki historyczne na przestrzeni lat swojego funkcjonowania ulegają licznym modyfi kacjom powodowanym m.in. zmiennymi potrzebami społecznymi, niemniej zmiany formalne i funkcjonalne nie zawsze następują równolegle, a ich waga jest różna. Zastosowano metody badań niezbędne do zdefi niowania i zbadania problemu naukowego: metodę analizy historycznej, metodę obserwacji bez interwencji oraz metodę intuicyjną opartą na osobistych doświadczeniach autorki. Przedmiotem badań był budynek Collegium Nobilium, którego opis historyczny jest autorską interpretacją materiałów badawczych oraz piśmiennictwa. Kontekst/dialog urbanistyczny został jedynie zasygnalizowany w zakresie niezbędnym do przedstawienia problemu badań. Wyniki pozwoliły na wyciągnięcie wniosków dotyczących roli architektury w kontekście dialogu społeczno-sytuacyjnego.The scientific goal of the research task was to analyze the dialogical architecture in the context of its social function and the impact on formal and functional solutions on the example of the Collegium Nobilium building in Warsaw. It was assumed that historical buildings over the years of their functioning are subject to numerous modifications caused, among others, by changing social needs, but formal and functional changes do not always occur in parallel, and their weight varies. The research methods necessary to define and investigate the scientific problem were applied: the method of historical analysis, the method of observation without intervention, the intuitive method based on the author’s personal experience. The object of the research was the building of Collegium Nobilium, whose historical description is an original interpretation of research materials and literature. Context / urban dialogue has only been signaled to the extent necessary to present the problem of research. The results allowed to draw conclusions regarding the role of architecture in the context of social-situational dialogue