Niedokrwistość hemolityczna u pacjenta po korekcji tetralogii Fallota przed wieloma laty

Przedstawiono przypadek niedokrwistości hemolitycznej u pacjenta po korekcji tetralogii Fallota przed wieloma laty. Hemoliza była spowodowana resztkowym przeciekiem lewo-prawym w obrębie łaty zamykającej ubytek przegrody międzykomorowej oraz istotnym zwężeniem podzastawkowym aorty. Skuteczne leczenie operacyjne spowodowało całkowite ustąpienie hemolizy po kilku dniach

Ciąża u pacjentek z wrodzonym zwężeniem zastawki aortalnej

Wstęp: U kobiet z wrodzonym zwężeniem zastawki aortalnej przebieg ciąży może być powikłany. Materiał i metody: Badaniami objęto 10 kobiet ciężarnych z wrodzonym zwężeniem dwupłatkowej zastawki aortalnej. Chore monitorowano, przeprowadzając badania kliniczne, elektrokardiograficzne i echokardiograficzne w czasie ciąży i po porodzie. Rozwój fizyczny, biometrię oraz rozwój serca płodu oceniano na podstawie badań ultrasonograficznych i echokardiograficznych. Wyniki: W badanej grupie nie było zgonów kobiet ani noworodków. U 2 badanych obserwowano pogorszenie wydolności czynnościowej z klasy I do II według klasyfikacji NYHA w trzecim trymestrze ciąży. Nie wystąpiły samoistne poronienia, zaburzenia wzrostu wewnątrzmacicznego płodu ani przedwczesne porody. Nie było również wskazań do usunięcia ciąży, hospitalizacji z przyczyn kardiologicznych ani wskazań do leczenia zabiegowego. W przypadku jednego płodu w badaniu echokardiograficznym rozpoznano koarktację aorty wymagającą pilnej korekcji chirurgicznej po porodzie. Wnioski: U pacjentek z wrodzonym zwężeniem zastawki aortalnej zaliczonym do I lub II klasy czynnościowej według klasyfikacji NYHA ciąża może przebiegać bez istotnych powikłań. (Folia Cardiol. 2003; 10: 335–340

Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego ujścia tętniczego - doświadczenia własne

Wstęp: Zaletą homograftu aortalnego są optymalne parametry hemodynamiczne zastawki, wysoka odporność na infekcję oraz brak konieczności pooperacyjnego stosowania leków przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wyników wczesnych i średnioterminowych leczenia operacyjnego z użyciem homograftu aortalnego oraz ocena wskazań do zastosowania tej metody w klinice autorów. Materiał i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom i 36 mężczyznom) w wieku 15–72 lat (śr. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji homograftu u 33 (66%) pacjentów było infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14 osób po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po operacji metodą Rossa. U 5 (10,0%) chorych występowały przeciwwskazania do przyjmowania leków przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjentów wszczepiono z powodu wąskiego pierścienia aortalnego, u 2 (4%) osób podczas reoperacji zastawki aortalnej oraz u 4 (8%) młodych kobiet planujących ciążę, u których występowały przeciwwskazania do operacji metodą Rossa. Dodatkowo u 4 pacjentów skorygowano współistniejące wady wrodzone. U wszystkich chorych techniką wszczepienia homograftu była metoda root replacement. Wyniki: W okresie okołooperacyjnym zmarło 2 (4%) pacjentów. Przyczyną zgonu była niewydolność wielonarządowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmarły 2 (4%) osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 4 chorych (niewydolność serca - wysięki w jamach ciała, przejściowa niewydolność nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji u wszystkich pacjentów homograft aortalny funkcjonował prawidłowo (niski gradient oraz śladowa lub mała niedomykalność zastawki homograftu). W obserwacji średnioterminowej wynoszącej od 3 miesięcy do 15 lat (śr. 60 miesięcy) pozostaje 46 chorych. W badaniu klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograftów. Wszystkich pacjentów zaliczono do I klasy według klasyfikacji NYHA. Wnioski: Wszczepienie homograftu wiąże się z niskim ryzykiem okołooperacyjnym. Wyniki średnioodległe wskazują, że wszczepienie homograftu aortalnego jest dobrą metodą leczenia wad lewego ujścia tętniczego. Najczęstszym wskazaniem do wszczepienia homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pierścieniu aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56

Ciąża u pacjentek z wrodzonym zwężeniem zastawki aortalnej

Wstęp: U kobiet z wrodzonym zwężeniem zastawki aortalnej przebieg ciąży może być powikłany. Materiał i metody: Badaniami objęto 10 kobiet ciężarnych z wrodzonym zwężeniem dwupłatkowej zastawki aortalnej. Chore monitorowano, przeprowadzając badania kliniczne, elektrokardiograficzne i echokardiograficzne w czasie ciąży i po porodzie. Rozwój fizyczny, biometrię oraz rozwój serca płodu oceniano na podstawie badań ultrasonograficznych i echokardiograficznych. Wyniki: W badanej grupie nie było zgonów kobiet ani noworodków. U 2 badanych obserwowano pogorszenie wydolności czynnościowej z klasy I do II według klasyfikacji NYHA w trzecim trymestrze ciąży. Nie wystąpiły samoistne poronienia, zaburzenia wzrostu wewnątrzmacicznego płodu ani przedwczesne porody. Nie było również wskazań do usunięcia ciąży, hospitalizacji z przyczyn kardiologicznych ani wskazań do leczenia zabiegowego. W przypadku jednego płodu w badaniu echokardiograficznym rozpoznano koarktację aorty wymagającą pilnej korekcji chirurgicznej po porodzie. Wnioski: U pacjentek z wrodzonym zwężeniem zastawki aortalnej zaliczonym do I lub II klasy czynnościowej według klasyfikacji NYHA ciąża może przebiegać bez istotnych powikłań. (Folia Cardiol. 2003; 10: 335–340

Historia pacjenta ze złamaniem mostka i żeber powikłanym zaciskającym zapaleniem osierdzia w obserwacji odległej

Zaciskające zapalenie osierdzia jest obecnie rzadko spotykaną patologią. Praca przedstawia przypadek 42-letniego pacjenta przyjętego do Kliniki Wad Wrodzonych Serca w Warszawie z podejrzeniem zaciskającego zapalenia osierdzia w celu ustalenia wskazań do leczenia operacyjnego. W przeszłości uległ on wypadkowi komunikacyjnemu, doznając złamania mostka i żeber. Pół roku od wypadku stwierdzono u niego objawy zaciskającego zapalenia osierdzia, spowodowane bezpośrednim urazem blaszek osierdzia przez odłamy kostne mostka. Za jedyną skuteczną formę leczenia uznano zabieg perikardiektomii. Śródoperacyjnie stwierdzono masywnie pogrubiałe osierdzie, częściowo zwapniałe, które usunięto w możliwie największym stopniu. Dzięki leczeniu kardiochirurgicznemu uzyskano znaczną poprawę, która utrzymuje się w 5-miesięcznej obserwacji

Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego ujścia tętniczego - doświadczenia własne

Wstęp: Zaletą homograftu aortalnego są optymalne parametry hemodynamiczne zastawki, wysoka odporność na infekcję oraz brak konieczności pooperacyjnego stosowania leków przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wyników wczesnych i średnioterminowych leczenia operacyjnego z użyciem homograftu aortalnego oraz ocena wskazań do zastosowania tej metody w klinice autorów. Materiał i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom i 36 mężczyznom) w wieku 15–72 lat (śr. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji homograftu u 33 (66%) pacjentów było infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14 osób po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po operacji metodą Rossa. U 5 (10,0%) chorych występowały przeciwwskazania do przyjmowania leków przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjentów wszczepiono z powodu wąskiego pierścienia aortalnego, u 2 (4%) osób podczas reoperacji zastawki aortalnej oraz u 4 (8%) młodych kobiet planujących ciążę, u których występowały przeciwwskazania do operacji metodą Rossa. Dodatkowo u 4 pacjentów skorygowano współistniejące wady wrodzone. U wszystkich chorych techniką wszczepienia homograftu była metoda root replacement. Wyniki: W okresie okołooperacyjnym zmarło 2 (4%) pacjentów. Przyczyną zgonu była niewydolność wielonarządowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmarły 2 (4%) osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 4 chorych (niewydolność serca - wysięki w jamach ciała, przejściowa niewydolność nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji u wszystkich pacjentów homograft aortalny funkcjonował prawidłowo (niski gradient oraz śladowa lub mała niedomykalność zastawki homograftu). W obserwacji średnioterminowej wynoszącej od 3 miesięcy do 15 lat (śr. 60 miesięcy) pozostaje 46 chorych. W badaniu klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograftów. Wszystkich pacjentów zaliczono do I klasy według klasyfikacji NYHA. Wnioski: Wszczepienie homograftu wiąże się z niskim ryzykiem okołooperacyjnym. Wyniki średnioodległe wskazują, że wszczepienie homograftu aortalnego jest dobrą metodą leczenia wad lewego ujścia tętniczego. Najczęstszym wskazaniem do wszczepienia homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pierścieniu aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56