Contemporary culture of parenting: pedagogical implications

The possibility of improving parenting practice in raising children became a very popular topic in the scientific literature during the last few decades. The focus is on raising children at an early age and the problem is thematised primarily from the psy discourse point of view. Within this framework, a modern parenting culture is established, which reduces family upbringing to dyadic parent-child interactions outside the context of social structures and values. The aim of this paper is a critical analysis of the pedagogical implications of contemporary parenting culture, considering two key characteristics. The first refers to the conceptualisation of parenting as a depersonalised individual competence. Raising children is understood as an individual competence of achieving predefined outcomes of child development, which neglects the complexity of education both as an intergenerational and as a personal relationship. Another characteristic is the scientification of parenting in the sense of referring to the evidence of empirical scientific research and relying on the so-called parental determinism model. Raising children is becoming a scientific endeavour, and parenting is the most important "profession" that shapes the future of the child and society. Neglecting the socio-historical dimension of education in terms of structural and ethical frameworks, articulated by the context and the goal of upbringing, makes the pedagogical voice irrelevant in the contemporary culture of parenting

Revisiting revisit intention based on a rafting sporting event (EVENTQUAL)

Purpose – The study aims to examine the impact of service quality dimensions (based on the EVENTQUAL scale) on the revisit intention of sporting event and contrast the perception between first-time and previous participants. Design – The survey was designed to measure EVENTQUAL dimensions as independent variables (accessibility, staff, tangibles and complementary services) and revisit intention as the dependent variable. The moderating variable (type of participation) was also introduced to enable comparison between the perception of first-time (109) and previous participants (97). Methodology – The study implemented quantitative analysis, such as descriptive statistics, structural equation modelling (SEM) and multi-group SEM. Findings – The SEM findings revealed a significant positive effect of tangibles on revisit intention, while multi-group SEM results indicated the significant positive effect of tangibles on revisit intention solely for previous visitors. Originality – The study contributes to the existing knowledge by evaluating the EVENTQUAL model at a multi-site sporting event, acknowledged from the perspective of its participants. Moreover, the rafting event was observed in the context of a sporting event activity in contrast to previous literature in the context of adventure tourism

Angažovanje studenata u onlajn okruženju: teorijski model zajednice koja istražuje

Rezultati istraživanja o iskustvima studenata i nastavnika u onlajn nastavi u visokoškolskom obrazovanju organizovanoj za vreme korona krize, pokazuju da su najzastupljenije bile aktivnosti transmisivne prirode pri čemu su angažovanje studenata, kao i njihova interakcija sa nastavnikom i drugim studentima stavljeni u drugi plan. Nakon dve godine rada u onlajn okruženju, neangažovanost studenata i nedostatak interakcije postaju izvor krize u onlajn obrazovanju. Rad je posvećen sagledavanju koncepata angažovanja studenata i interakcije, posmatranih kroz teorijski model zajednice koja istražuje koji može da posluži kao osnova za kreiranje kvalitetnog obrazovnog iskustva u onlajn okruženju. U pokušaju da damo odgovor na pitanje: kako dalje? ukazujemo na važnost pažljivog planiranja angažovanja studenata na svim nivoima (bihejvioralnom, emocionalnom i kognitivnom) i osmišljavanja različitih tipova interakcije u procesima nastave i učenja

The role of a nurse in alchol abuse treatment family therapy

U uvodnom dijelu završnoga rada definiran je pojam alkoholizma, navedene su njegove značajke te kako se ovisnost o alkoholu danas smatra stilom života kao i dva vladajuća stava o alkoholizmu. Glavni dio sadrži povijesne podatke i općenito o alkoholizmu (simptomi, uzroci, faktori rizika, tijek razvoja alkoholne bolesti, Jellinekova tipologija alkoholizma, podjela alkoholičara prema tipu ovisnosti, rani znaci alkoholizma, poremećaji u alkoholičara te zdravstvena njega alkoholičara). Zatim slijedi kako se alkohol manifestira u obitelji. Opisano je ponašanje žene u braku s alkoholičarem, i suprotno tomu, prikazan je brak u kojem je žena ovisnica te kako se to odražava na djecu. Nadalje, naveden je osnovni cilj, kao i vrste obiteljske terapije te je dan opis uloge medicinske sestre. Cilj ovog rada je prikazati kako alkoholizam nije problem pojedinca već cijele obitelji u kojoj se nalazi. Njihovo aktivno uključivanje u rehabilitacijske i edukacijske programe od strane medicinske sestre. Prikazati liječenje i moguće posljedice, kako za oboljelog, tako i za njegovu obitelj. Prikazan je slučaj sa Odjela psihijatrije u Općoj bolnici Bjelovar. Korišteni su podatci iz dostupne medicinske dokumentacije na temelju odobrenja Etičkog povjerenstva. Alkoholizam predstavlja cjeloživotnu borbu u kojoj oboljelom može pomoći njegova obitelj, svojom uključenošću u program liječenja, kao i medicinska sestra posjedovanjem specifičnih znanja i vještina, što je opisano u zaključnom dijelu rada

Developing digital literacy in primary school

Osnovna karakteristika novog društveno-kulturnog konteksta jeste to što su digitalne tehnologije postale sastavni deo svih aspekata savremenog života – učenja, komunikacije, obavljanja poslova i slobodnog vremena. U takvim okolnostima ukazuje se na nužnost da se digitalne tehnologije pravilno upotrebljavaju, odnosno da se razvijaju kompetencije koje odgovaraju zahtevima digitalnih, umreženih i na znanjima zasnovanih društava; čime digitalna pismenost dobija status „životne veštine“, koja uz čitalačku i matematičku pismenost, postaje „uslov, ali i pravo“ za sve građane (OECD, 2001). Pomenute okolnosti, u kontekstu obrazovanja, otvaraju niz pitanja i dilema za obrazovnu politiku i nauku, istraživače i praktičare, i vode do novih uvida, saznanja, redefinisanja postojećih i kreiranja novih koncepata i fenomena. U skladu sa tim, u ovom radu, razmatrano je koje su to nove veštine i kompetencije neophodne za potpunu participaciju u digitalnom društvu; šta je uslovilo i na koji način su redefinisane koncepcije pismenosti; i gde i na koji način treba razvijati nove veštine i kompetencije, odnosno digitalnu pismenost. Iz odgovora na pomenuta pitanja proistekli su predmet i cilj ovog istraživanja, kojim se teži ka sagledavanju uloge škole i nastavnika u procesu razvijanja digitalne pismenosti kod učenika, odnosno ispitivanju karakteristika prakse razvijanja digitalne pismenosti u kontekstu postojećih školskih uslova, kao i mogućnosti njenog unapređenja. Istraživanjem je obuhvaćeno 12 osnovnih škola iz gradskih i prigradskih opština na teritoriji Beograda, a uzorak čini 157 nastavnika predmetne nastave i 396 učenika osmog razreda. Korišćena je deskriptivno-analitička metoda sa kombinacijom kvantitativnih i kvalitativnih tehnika: anketiranje, skaliranje i fokus grupno intervjuisanje. Rezultati su pokazali da učenici i nastavnici na različite načine razumeju koncept digitalne pismenosti i da se na osnovu dobijenih podataka ne može izvesti zaključak da je među glavnim akterima obrazovnog procesa prisutan digitalni jaz. Prepoznat je značaj formalnog obrazovanja za razvijanje digitalne pismenosti koja se shvata kao međupredmetna kompetencija. Rezultati su pokazali da praksa razvijanja digitalne pismenosti kao međupredmetne kompetencije u osnovnoj školi nije u dovoljnoj meri uspostavljena, iako postoji praksa korišćenja digitalnih tehnologija u procesima nastave i za potrebe učenja. Utvrđeno je da se praksa razvijanja digitalne pismenosti može predvideti na osnovu nastavničkih veština za upotrebu digitalnih tehnologija u nastavi, broja pohađanih obuka iz domena digitalnih tehnologija, kao i na osnovu školske klime, odnosno kako se procenjuje podrška škole i nastavnika za upotrebu digitalnih tehnologija u nastaviThe main characteristic of the new socio-cultural context is that digital technologies have become an integral part of all aspects of modern life – learning, communication, work and leisure. In such circumstances, the necessity to properly use digital technologies becomes important, along with developing competences that meet the requirements of digital, network and knowledge-based societies. In this way, digital literacy is seen as a “life skill”, and together with reading and mathematical literacy, thus becoming both a “requirement” and a “right” for all citizens (OECD, 2001). These circumstances, in the context of education, raise a number of questions and dilemmas for educational policy and science, researchers and practitioners, and lead to new insights, redefining the existing ones and creating new concepts and phenomena. Accordingly, this paper discusses what new skills and competences are necessary for full participation in the digital society; what caused and how the conceptions of literacy were redefined; and where and how new skills and competences, i.e. digital literacy, should be developed. Starting from these questions, the subject and the purpose of this research were derived, with the aim to explore what is the role of school and teachers in the process of developing digital literacy in students, i.e. to examine the characteristics of the practice of developing digital literacy in the context of existing school conditions, as well as the possibilities of its improvement. The research included 12 primary schools in Belgrade, with a sample of 157 subject teachers and 396 eighth grade students. The descriptive-analytical method was used combining the quantitative and qualitative techniques: surveying, scaling and focus group interviewing. The results of the research show that there are differences in students’ and teachers’ understanding of the concept of digital literacy, and that it cannot be concluded that a digital divide exists among the main participants in educational process. The importance of formal education for the development of digital literacy has been recognized, and digital literacy is seen as a cross-curricular competence. The results have shown that the practice of developing digital literacy as this cross-curricular competence in primary school is not sufficiently established, although there is a practice of using digital technologies in teaching and learning processes. It has been determined that the practice of developing digital literacy can be predicted based on teachers’ skills for the use of digital technology in teaching, the number of digital technology training courses attended, as well as on the school climate, that is, how the support of schools and teachers in the use of digital technologies in teaching is assesse

Students as creators of educational content in online adult education

Da bi bilo uspešno, onlajn obrazovanje mora biti zasnovano na bogatoj interakciji između svih učesnika u obrazovnom procesu. Interakcija na relaciji studenti-obra-zovni sadržaj značajna je jer u njoj studenti ostvaruju svoju ulogu kreatora onlajn obrazovnih sadržaja. Da bi se sagledao i razumeo doprinos studenata u kontekstu kreiranja sadržaja onlajn obrazovanja, sprovedeno je kvalitativno istraživanje sa studentima druge i četvrte godine osnovnih studija andragogije na Filozofskom fakultetu u Beogradu, u okviru kursa Onlajn obrazovanje odraslih, koji je realizovan putem Moodle LMS. U radu je prikazana jedna nastavna jedinica kao primer dobre prakse pozicioniranja studenata u sam centar onlajn obrazovnog procesa. Rezultati istraživanja potvrđuju da interakcijom sa obrazovnim sadržajima studenti bitno doprinose modifikovanju i produkovanju novih obrazovnih sadržaja, pri čemu su identifikovani bitni andragoški momenti koji virtuelne svetove pretvaraju u virtuelna obrazovna okruženja.Online education must be based on a rich interaction between all participants in the educational process in order to be successful. The interaction between students and educational content is important since it enables students actualize their role as creators of online educational content. For the purpose of understanding students' contribution in the context of creating online educational content, a qualitative research with students of the 2nd and the 4th year of basic andragogy studies was conducted at the Faculty of Philosophy in Belgrade within the Online Adult Education course implemented through the Moodle LMS. The paper describes one teaching unit as an example of good practice of positioning students at the very center of the online educational process. Research results confirm that by interacting with educational content students significantly contribute to the modification and production of new educational content. Important andragogical moments that transform virtual worlds into virtual educational environments were identified as a result of this interaction

Developing digital literacy in primary school

Osnovna karakteristika novog društveno-kulturnog konteksta jeste to što su digitalne tehnologije postale sastavni deo svih aspekata savremenog života – učenja, komunikacije, obavljanja poslova i slobodnog vremena. U takvim okolnostima ukazuje se na nužnost da se digitalne tehnologije pravilno upotrebljavaju, odnosno da se razvijaju kompetencije koje odgovaraju zahtevima digitalnih, umreženih i na znanjima zasnovanih društava; čime digitalna pismenost dobija status „životne veštine“, koja uz čitalačku i matematičku pismenost, postaje „uslov, ali i pravo“ za sve građane (OECD, 2001). Pomenute okolnosti, u kontekstu obrazovanja, otvaraju niz pitanja i dilema za obrazovnu politiku i nauku, istraživače i praktičare, i vode do novih uvida, saznanja, redefinisanja postojećih i kreiranja novih koncepata i fenomena. U skladu sa tim, u ovom radu, razmatrano je koje su to nove veštine i kompetencije neophodne za potpunu participaciju u digitalnom društvu; šta je uslovilo i na koji način su redefinisane koncepcije pismenosti; i gde i na koji način treba razvijati nove veštine i kompetencije, odnosno digitalnu pismenost. Iz odgovora na pomenuta pitanja proistekli su predmet i cilj ovog istraživanja, kojim se teži ka sagledavanju uloge škole i nastavnika u procesu razvijanja digitalne pismenosti kod učenika, odnosno ispitivanju karakteristika prakse razvijanja digitalne pismenosti u kontekstu postojećih školskih uslova, kao i mogućnosti njenog unapređenja. Istraživanjem je obuhvaćeno 12 osnovnih škola iz gradskih i prigradskih opština na teritoriji Beograda, a uzorak čini 157 nastavnika predmetne nastave i 396 učenika osmog razreda. Korišćena je deskriptivno-analitička metoda sa kombinacijom kvantitativnih i kvalitativnih tehnika: anketiranje, skaliranje i fokus grupno intervjuisanje. Rezultati su pokazali da učenici i nastavnici na različite načine razumeju koncept digitalne pismenosti i da se na osnovu dobijenih podataka ne može izvesti zaključak da je među glavnim akterima obrazovnog procesa prisutan digitalni jaz. Prepoznat je značaj formalnog obrazovanja za razvijanje digitalne pismenosti koja se shvata kao međupredmetna kompetencija. Rezultati su pokazali da praksa razvijanja digitalne pismenosti kao međupredmetne kompetencije u osnovnoj školi nije u dovoljnoj meri uspostavljena, iako postoji praksa korišćenja digitalnih tehnologija u procesima nastave i za potrebe učenja. Utvrđeno je da se praksa razvijanja digitalne pismenosti može predvideti na osnovu nastavničkih veština za upotrebu digitalnih tehnologija u nastavi, broja pohađanih obuka iz domena digitalnih tehnologija, kao i na osnovu školske klime, odnosno kako se procenjuje podrška škole i nastavnika za upotrebu digitalnih tehnologija u nastaviThe main characteristic of the new socio-cultural context is that digital technologies have become an integral part of all aspects of modern life – learning, communication, work and leisure. In such circumstances, the necessity to properly use digital technologies becomes important, along with developing competences that meet the requirements of digital, network and knowledge-based societies. In this way, digital literacy is seen as a “life skill”, and together with reading and mathematical literacy, thus becoming both a “requirement” and a “right” for all citizens (OECD, 2001). These circumstances, in the context of education, raise a number of questions and dilemmas for educational policy and science, researchers and practitioners, and lead to new insights, redefining the existing ones and creating new concepts and phenomena. Accordingly, this paper discusses what new skills and competences are necessary for full participation in the digital society; what caused and how the conceptions of literacy were redefined; and where and how new skills and competences, i.e. digital literacy, should be developed. Starting from these questions, the subject and the purpose of this research were derived, with the aim to explore what is the role of school and teachers in the process of developing digital literacy in students, i.e. to examine the characteristics of the practice of developing digital literacy in the context of existing school conditions, as well as the possibilities of its improvement. The research included 12 primary schools in Belgrade, with a sample of 157 subject teachers and 396 eighth grade students. The descriptive-analytical method was used combining the quantitative and qualitative techniques: surveying, scaling and focus group interviewing. The results of the research show that there are differences in students’ and teachers’ understanding of the concept of digital literacy, and that it cannot be concluded that a digital divide exists among the main participants in educational process. The importance of formal education for the development of digital literacy has been recognized, and digital literacy is seen as a cross-curricular competence. The results have shown that the practice of developing digital literacy as this cross-curricular competence in primary school is not sufficiently established, although there is a practice of using digital technologies in teaching and learning processes. It has been determined that the practice of developing digital literacy can be predicted based on teachers’ skills for the use of digital technology in teaching, the number of digital technology training courses attended, as well as on the school climate, that is, how the support of schools and teachers in the use of digital technologies in teaching is assesse

Perspektive univerzitetskih nastavnika o kvalitetu nastave na daljinu u vanrednoj situaciji – situacija u Srbiji tokom pandemije kovida 19

The study deals with the quality of emergency remote teaching (ERT) during the COVID-19 pandemic in higher education in Serbia. We aimed to explore how university teachers assess the quality of ERT and whether their assessments are related to their previous online teaching experiences and their beliefs on the potentials of online teaching. The survey included 443 teachers from the University of Belgrade. The findings show that the teachers were not satisfied with the quality of ERT in terms of the interaction with students, students’ motivation, and the quality of their engagement during classes. Teachers who had prior experience in online teaching and more positive beliefs regarding the potentials of online teaching/learning, used a greater variety of online tools, teaching methods, and activities during ERT and, in turn, were more satisfied with the quality of online teaching. Therefore, attention should be paid to expanding teachers’ knowledge and awareness of the potentials of online teaching/learning as the ERT did not allow for its full potential to be realized.Ova studija se bavi kvalitetom nastave na daljinu u vanrednoj situaciji u sferi višeg i visokog obrazovanja u Srbiji tokom pandemije kovida 19. Namera nam je da ispitamo kako univerzitetski nastavnici procenjuju kvalitet nastave na daljinu u vanrednoj situaciji i da li je njihova procena povezana s njihovim prethodnim iskustvima u onlajn nastavi i uverenjima o potencijalima onlajn nastave. U ispitivanju su učestvovala 443 nastavnika sa Univerziteta u Beogradu. Utvrdili smo da nastavnici nisu bili zadovoljni kvalitetom nastave na daljinu u vanrednoj situaciji u pogledu interakcije sa studentima, motivacije studenata i kvaliteta njihovog angažovanja tokom nastave. Nastavnici koji su imali prethodno iskustvo u onlajn nastavi i pozitivnija uverenja o potencijalima onlajn nastave/učenja primenili su raznovrsnije onlajn alatke, metode podučavanja i aktivnosti prilikom nastave na daljinu u vanrednoj situaciji. Samim tim, oni su bili zadovoljniji kvalitetom onlajn nastave. Dakle, treba obratiti naročitu pažnju na unapređivanje znanja nastavnika i njihove svesti o potencijalima onlajn nastave/učenja, budući da nastava na daljinu u vanrednoj situaciji nije ostvarila svoj puni potencijal

Primena nanočestica TiO2 za dobijanje samodekontaminirajućih pametnih tekstila

The worldwide use of pesticides together with the possibility of chemical warfare agent's usage in military actions, terrorist attacks or in accidents, increased the risks of chemical contamination occurrence and consequently stipulated the need for the development of new protective materials and equipment with improved properties. Present day protective gear and incorporated materials afford only physical protection/barrier against toxic chemicals. Current research activities are thus directed towards the design of the so-called 'smart textiles', which are capable of 'self-decontamination', i.e. decomposition of toxic chemicals. This goal can be achieved by metal oxide nanoparticles incorporation onto textile substrates. For this purpose, TiO2 nanoparticles have shown as the most promising, because of the easiness of their synthesis, low price and low toxicity. In this article we described the low temperature methods of TiO2 nanoparticles synthesis (for a special application on textiles), different ways of their deposition on different types of textiles and the methods for testing the properties of thus obtained textiles.Široka upotreba pesticida u svetu, zajedno sa mogućnošću upotrebe bojnih otrova u vojnim akcijama, terorističkim napadima ili akcidentnim situacijama, povećala je rizik od pojave hemijske kontaminacije i shodno tome uslovila potrebu za razvojem novih zaštitnih materijala i opreme sa poboljšanim karakteristikama. Današnja zaštitna oprema kao i materijali inkorporirani u nju pruža samo fizičku zaštitu - barijeru protiv toksičnih hemikalija. Zbog toga su današnje istraživačke aktivnosti usmerene ka dizajnu takozvanih 'pametnih tekstila' koji mogu da vrše samodekontaminaciju odn. razlaganje toksičnih jedinjenja. Ovaj cilj se može postići inkorporacijom nanočestica metalnih oksida na tekstilne supstrate. Za ovu svrhu nanočestice TiO2 su se pokazale najboljim, zbog lakoće njihove sinteze, niske cene prekursora i niske toksičnosti. U ovom radu smo opisali metode za sintezu nanočestica TiO2 na niskim temperaturama (za specijalnu upotrebu na tekstilu), različite načine njihovog nanošenja na različite tipove tekstila, kao i metode za testiranje osobina ovako dobijenih tekstila