Review of Vassilios Bogiatzis', Μετέωρος μοντερνισμός: τεχνολογία, ιδεολογία της επιστήμης και πολιτική στην Ελλάδα του Mεσοπολέμου, 1922-1940 [Suspending modernism: technology, the ideology of science and politics in interwar Greece, 1922–1940]

Vassilios Bogiatzis. Μετέωρος μοντερνισμός: τεχνολογία, ιδεολογία της επιστήμης και πολιτική στην Ελλάδα του μεσοπολέμου (1922–1940) [Suspending modernism: technology, the ideology of science and politics in interwar Greece, 1922–1940]. Athens: Eurasia. 2012. 496 p

Review of Vassilios Bogiatzis', Μετέωρος μοντερνισμός: τεχνολογία, ιδεολογία της επιστήμης και πολιτική στην Ελλάδα του Mεσοπολέμου, 1922-1940 [Suspending modernism: technology, the ideology of science and politics in interwar Greece, 1922–1940]

Vassilios Bogiatzis. Μετέωρος μοντερνισμός: τεχνολογία, ιδεολογία της επιστήμης και πολιτική στην Ελλάδα του μεσοπολέμου (1922–1940) [Suspending modernism: technology, the ideology of science and politics in interwar Greece, 1922–1940]. Athens: Eurasia. 2012. 496 p

The construction of scientific discourse in the greek speaking regions of the 18th century: principles of natural philosophy in the works of Eugenios Voulgaris and Nikiforos Theotokis

The dissertation examines the process of appropriation of the 18th century natural philisophy by two prominent Greek speaking scholars and their attempts towards the construction of a new philosophy of nature. Eugenios Voulgaris (1716 - 1806) and Nikiforos Theotokis (1731 - 1800) were typical representatives of a new generationof scholars who interlinked the improvement of a new generation of scholars who interlinked the improvement of their own social status with the establishment of a new pholosophical trend in the Greek intellectual life. Their attempts , though, did not take place in vacuo. Both philosophers were agents of a well-established neoaristotelian philosophical tradition, which had formed the basis for a consistent interpretation of nature from the early 17th century. On the other hand, since they both wer active members of the Orthodox clergy they attempted to eliminate the dichotomy between philosophy and theology and to bring forth the idea tht natural order was a testimony of divine wisdom. In this sense, their involvement with natural philosophy employed both their social ambitions and their philosophical and theological commitments. The author studies the principles of natural philosophy and the theory of motion in the works of Voulgaris and Theotokis and describes the procedures through which the two scholars assimilated the new scientific ideas into their own intellectual milieu. The dissertation takes distances from the historiographic model according to which a universal science was "transformed" from the centre to periphery, and stresses the importance of local factors in the production of scientific discourse.Αντικείμενο της διατριβής είναι ο τρόπος με τον οποίο δύο σημαντικοί ελληνόφωνοι λόγιοι του 18ο αιώνα προσεγγίζουν τη φυσική φιλοσοφία της εποχής τους και επιχειρούν να διαμορφώσουν μια νέα φιλοσοφική θεώρηση της φύσης. Ο Ευγένιος Βούλγαρης (1716 - 1806) και ο Νικηφόρος Θεοτόκης (1731 - 1800) είναι εκπρόσωποι μιας νέας γενιάς λόγιων, οι οποίοι συνδέουν την εδραίωση της κοινωνικής τους θέσης με την καθιλερωση ενός νέου φιλοσοφικού προτύπου στην παιδεία της εποχής τους. Η επιδίωξη αυτή, ωστόσο, δεν υλοποιείται εν κενώ. Οι δύο φιλόσοφοι είναι φορείς μιας καλά θεμελιωμένης νεοαριστοτελικής παιδείας, η οποία, όλο το προηγούμενο διάστημα, είχε αποτελέσει τη βάση για μια συνεκτική ανάγνωση της φύσης. Από την άλλη ως ενεργοί παράγοντες της Ορθόδοξης εκκλησίας, επιχειρούν να αναιρέσουν τη διάκριση φιλοσοφίας - θεολογίας που χαρακτήριζε την κορυδαλική φιλοσοφία και να αναδείξουν την συμμετοχή του θεού στο φυσικό γίγνεσθαι. Η εργασία εξετάζει τις αρχές της φυσικής φιλοσοφίας και τη θεωρία της κίνησης στα έργα του Βούλγαρη και του Θεοτόκη και επιχειρεί να φέρει στο προσκήνιο τισ διαδικασίες μέσω των οποίων οι δυό λόγιοι αφομοιώνουν τις νεότερες επιστημονικές ιδέες στο οικείο πευματικό τους περιβάλλον. Στόχος της είναι να αποστασιοποιηθεί από το ιστοριογραφικό πρότυπο της 'μεταφοράς" μιας οικουμενικής επιστήμης από το κέντρο στην περιφέρεια και να αναδείξει την τοπική διάσταση των διαδικασιών παραγωγής επιστημονικού λόγου

Greek Travelers in Eastern Europe at the End of the 18th Century: Shifting Identities and the Production of Knowledge across Borders

The paper follows the itineraries of two 18th-century scholars, Eugenios Voulgaris (1716-1806) and Μarinos Harbouris (1729-1782). Both came from the Ionian Islands and followed similar paths in their search for social accomplishment, which brought them to the court of Catherine the Great. In an era of vivid intellectual activity, the knowledge quests of the two men played significant role in their mobility patterns. The kind of knowledge produced in each case was different and at the service of different pursuits, but in both cases it was the outcome of simultaneous circulation of people, local intellectual traditions and, in the case of Harbouris, of ambitious projects about material objects and exotic crops

Moving Localities and Creative Circulation: Travels as Knowledge Production in 18th-Century Europe

In recent historiography of science, circulation has been widely used to weave global narratives about the history of science. These have tended to focus on flows of people, objects and practices rather than investigating the spread of universal patterns of knowledge. The approach has also, to a great extent, concentrated on colonial contexts and treated ‘European science’ as a more or less homogeneous knowledge realm. Furthermore, these studies of circulation have usually been tied to a contextualist view of knowledge formation in which locality is taken as a set of specificities linked with particular locations. In this article we redirect the focus of the discussion on circulation to Europe, and reference spaces that are often absent from other scholarly accounts. We will ground our discussion on a comparative study of three travelling actors from the European periphery through whom we will introduce the notion of ‘moving locality’ in order to depict circulation as a knowledge production process per se

Mobilités créatrices

Les travaux sur les mobilités et ceux sur l’innovation sont rarement associés, alors même qu’il semble acquis que la mobilité (des idées, des personnes…) a une influence sur les capacités créatrices des sociétés. Ce nouveau numéro de Diasporas, largement expérimental, se propose de réfléchir aux effets transformateurs de la mobilité, en partant de la mobilité « géographique », c’est-à-dire du déplacement dans l’espace, et en tentant de saisir l’ensemble des transformations significatives qu’elle induit. Il s’agit, en effet, de mesurer la pleine portée du terme « innovation » : au-delà de la nouveauté surgie dans les domaines scientifique et technologique, les travaux les plus récents, inspirés par les notions d’« art de faire » (Certeau) ou encore d’« usages » (Edgerton), ont démontré que l’histoire de l’innovation peut toucher à l’ensemble des techniques et à tous les savoir-faire, qu’ils soient financiers, commerciaux, politiques ou encore artistiques. En tournant autour du « sujet mobile », ce sont autant les contacts des connaissances, des statuts qui nous intéressent que la transformation des cadres de saisie du réel. La capacité créatrice des mobilités est envisagée pour une période charnière, qui court du XVIe au XIXe siècle : temps de l’innovation par excellence, de la « modernisation », cette époque est aussi caractérisée par les déplacements liés aux voyages, aux guerres, aux expéditions et aux migrations ; tous sont pris en compte ici, avec une attention particulière pour les exils