Bifidobacterium longum W11 w zespole jelita nadpobudliwego

Zespół jelita nadpobudliwego (IBS) należy do częstych zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego u dzieci i dorosłych. Do typowych objawów IBS należą: bóle brzucha, zmiana częstości wypróżnień, wzdęcie brzucha. Zgodnie z aktualnymi standardami, postępowanie diagnostyczne oparte jest głównie na tak zwanej diagnozie pozytywnej. Do grupy leków stosowanych tradycyjnie w IBS należą leki rozkurczowe o działaniu bezpośrednim i pośrednim na mięśniówkę przewodu pokarmowego. Ponad 60% pacjentów dorosłych i 50% dzieci ma nieprawidłowy wynik testu wodorowego, co sugeruje obecność rozrostu bakteryjnego w przewodzie pokarmowym w przebiegu IBS i jest wskazaniem do włączenia antybiotyku. Trwają badania oceniające skuteczność stosowania probiotyków w profilaktyce i leczeniu IBS. W licznych metaanalizach dowiedziono skuteczności takiej terapii. Korzyści związane ze stosowaniem probiotyków wynikają z ich modulującego wpływu na funkcjonowanie bariery jelitowej, działania przeciwzapalnego związanego ze zmianami w uwalnianiu cytokin i chemokin oraz zmniejszaniu nadwrażliwości trzewnej. W przeprowadzonych w 2015 roku badaniach wykazano, że probiotyk Bifidobacterium longum W11 zmienia metabolizm w obrębie jelita poprzez modyfikację składu mikrobioty jelitowej, ponadto szczep ten wykazuje naturalną oporność w stosunku do antybiotyków, stąd możliwość jego stosowania w trakcie antybiotykoterapii, między innymi z użyciem ryfaksyminy. Stwierdzono też dużą skuteczność stosowania Bifidobacterium longum W11 u pacjentów z postacią zaparciową IBS

Ostra biegunka u dzieci - najnowsze wytyczne

Ostra biegunka jest częstą chorobą wieku dziecięcego. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ostrej biegunki u dzieci jest zakażenie wirusowe, rotawirusy odpowiadają za 35-50% ostrych zakażeń przewodu pokarmowego. Ze względu na zdecydowanie rzadsze występowanie bakteryjnej etiologii ostrej biegunki, według zaleceń ESPGHAN i ESPID nie ma wskazań do rutynowego wykonywania badania mikrobiologicznego stolca u każdego dziecka z ostrą biegunką. Objawy biegunki zwykle ustępują samoistnie w ciągu 5-7 dni, a leczenie polega głównie na nawadnianiu doustnym płynem glukozo-elektrolitowym. Zaleca się stosowanie doustnych płynów nawadniających o zmniejszonej osmolarności. Istotnym elementem leczenia jest szybki powrót do diety sprzed biegunki, już po około 4 godzinach od nawodnienia pacjenta. Dodatek probiotyków - szczepu LGG - dodatkowo może korzystnie wpływać na przebieg ostrej biegunki. Większość dzieci chorych na biegunkę infekcyjną o ostrym przebiegu bez odwodnienia lub z odwodnieniem niewielkiego stopnia toleruje laktozę. Niemowlęta poniżej 3. miesiąca życia lub z cechami niedożywienia są jednak w grupie ryzyka klinicznie istotnej nietolerancji laktozy związanej z biegunką infekcyjną. Dzieci do ukończenia 6. miesiąca życia należą do grupy wysokiego ryzyka zachorowania na biegunkę o ciężkim przebiegu, a także niepomyślnego jej przebiegu. Nie zaleca się stosowania loperamidu u dzieci ze względu na możliwość wystąpienia poważnych działań niepożądanych. Ze względu na najczęstszą etiologię biegunki u dzieci - zakażenia wirusowe i łatwość przenoszenia zakażeń, w profilaktyce zaleca się zachować szczególną dbałość o higienę, a zwłaszcza o częste mycie rąk i higienicznego przygotowywania posiłków dla dzieci. Osoby chore powinny ograniczyć kontakt z dziećmi, zwłaszcza z najmłodszymi. Przełomem w profilaktyce zakażeń rotawirusowych jest wprowadzenie szczepień przeciwko temu patogenowi

Choroba refluksowa przełyku u dzieci i młodzieży

Refluks żołądkowo-przełykowy jest zaliczany do czynnościowych zaburzeń przełyku. Polega on na mimowolnym, biernym cofaniu się zawartości żołądka do przełyku. U noworodków i niemowląt dominuje refluks fizjologiczny, którego występowanie wiąże się z anatomiczno-motoryczną niedojrzałością przewodu pokarmowego. U większości dzieci ustępuje on po ukończeniu pierwszego roku życia. Chorobą refluksową przełyku (GERD) nazywa się zespół objawów i zmian morfologicznych występujących w następstwie patologicznego refluksu żołądkowo-przełykowego. Ze względu na różnorodność obrazu klinicznego chorobę rozpatruje się jako problem interdyscyplinarny. Chorobę refluksową przełyku rozpoznaje się na podstawie wyniku badania podmiotowego oraz badań specjalistycznych, takich jak: pH-metria, impedancja elektryczna, gastroskopia, rzadziej manometria czy scyntygrafia. Leczenie choroby refluksowej przełyku polega na odpowiednim postępowaniu niefarmakologicznym i farmakologicznym

Kolka jelitowa w praktyce pediatrycznej

Kolka niemowlęca jest jednym z częstszych powodów zgłaszania się rodziców do lekarza. Mimo łagodnego przebiegu choroby oraz tendencji do samoograniczenia stanowi poważny problem w kontakcie między rodzicami i dzieckiem. Kolka jelitowa należy do czynnościowych zaburzeń przewodu pokarmowego wczesnego okresu niemowlęcego. Według definicji jest to stan nasilonego niepokoju i niedającego się ukoić płaczu, zazwyczaj obserwowany w godzinach wieczornych. Nie ustalono etiologii kolki jelitowej; w patogenezie rozważa się między innymi alergię pokarmową, nietolerancję laktozy, zaburzenia funkcjonowania mikroflory jelitowej, niedojrzałość układu nerwowego, negatywny wpływ dymu papierosowego, nieprawidłową technikę karmienia oraz czynniki psychospołeczne. W leczeniu stosuje się metody behawioralne, naukę prawidłowej techniki karmienia dziecka, herbaty ziołowe. U kobiet karmiących piersią zaleca się wyeliminowanie z diety matki wzdymających warzyw i owoców, kofeiny, ostrych przypraw oraz czekolady. W przypadku udokumentowanego podejrzenia alergii na białka mleka krowiego jest zalecana eliminacja mleka i jego przetworów z diety matki karmiącej lub stosowanie mieszanek mlekozastępczych u niemowląt karmionych sztucznie. W leczeniu farmakologicznym powszechnie stosuje się preparat trymebutyny i simetikonu oraz suplementację laktazą, jednak w badaniach udokumentowano korzystny wpływ na ustąpienie dolegliwości jedynie w stosunku do trymebutyny. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 6, 408-41

Probiotyki w profilaktyce i leczeniu wybranych schorzeń przewodu pokarmowego u dzieci

Probiotyki to preparaty lub produkty zawierające wystarczającą ilość żywych i dobrze zdefiniowanych mikroorganizmów, które korzystnie wpływają na zdrowie gospodarza, poprzez kolonizację i zmianę składu ekosystemu mikrobiontów przewodu pokarmowego. Minimalna dzienna dawka terapeutyczna probiotyku powinna wynosić 106-109 CFU. Źródłem probiotyków są preparaty farmaceutyczne, suplementy diety i produkty fermentowane. Najlepiej poznaną bakterią probiotyczną jest Lactobacillus rhamnosus GG. W niniejszej pracy przedstawiono zastosowanie probiotyków w profilaktyce i leczeniu wybranych schorzeń przewodu pokarmowego u dzieci. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 2, 135-14

Postępowanie w zaparciu czynnościowym stolca u dzieci i młodzieży

Zaparcie stolca jest jedną z najczęstszych dolegliwości chorobowych, z którymi lekarz pediatra spotyka się w swojej codziennej praktyce. Częstość występowania zaparcia jest różna i zależy między innymi od warunków środowiskowych i socjoekonomicznych, a także płci i wieku dziecka. Ocenia się, że nawet do 10% populacji wieku rozwojowego cierpi z powodu przewlekłego zaparcia stolca. Dolegliwość ta najczęściej dotyczy dzieci w wieku od 2-4 lat (okres nauki kontroli wypróżnień) i nieznacznie częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Aż w 90-95% zaparcie ma podłoże idiopatyczne czynnościowe. Kryteria diagnostyczne zaparcia czynnościowego stolca u dzieci formułują III Kryteria Rzymskie z 2006 roku. Diagnostyka opiera się na badaniu podmiotowym, przedmiotowym oraz badaniach pomocniczych i specjalistycznych. Leczenie czynnościowego zaparcia stolca w populacji wieku rozwojowego jest kompleksowe, długotrwałe, a w proces terapeutyczny powinna być zaangażowana rodzina pacjenta i, niejednokrotnie, wielu specjalistów. W leczeniu niefarmakologicznym główną rolę odgrywają: dieta bogatobłonnikowa, edukacja dziecka i jego opiekunów dotycząca zmiany trybu życia i modyfikacji zachowań, trening defekacyjny, regularna aktywność fizyczna, terapia behawioralna (biofeedback) oraz ewentualne objęcie pacjenta opieką psychologiczną. Leczenie farmakologiczne składa się z trzech etapów (fazy odblokowania jelit, fazy leczenia podtrzymującego i fazy odstawienia leków). W niniejszej pracy przedstawiono sposoby postępowania w zaparciu czynnościowym stolca u dzieci i młodzieży

Wyprysk atopowy jako jeden z objawów alergii pokarmowej u dzieci

Wyprysk atopowy jest częstym objawem klinicznym alergii pokarmowej u niemowląt i dzieci. Białka mleka krowiego są głównym alergenem odpowiedzialnym za objawy wyprysku, zarówno u dzieci karmionych naturalnie, jak i sztucznie. Metodą referencyjną służącą do wykrycia związku przyczynowo-skutkowego między spożywanym pokarmem a objawami klinicznym jest próba prowokacji metodą podwójnie ślepej próby kontrolowanej placebo. Głównym postępowaniem leczniczym jest czasowa eliminacja szkodliwego pokarmu. Wybór leczenia farmakologicznego zależy od ciężkości zapalenia skóry. Polega przede wszystkim na właściwej pielęgnacji skóry oraz miejscowej lub ogólnej farmakoterapii. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 3, 181-18

Intrafamiliar transmission patterns of Helicobacter pylori strains by using molecular typing

Introduction: The spread of Helicobacter pylori infection is still a subject of research. Family transmission is the most important transmission way in developed countries. Aim: To assess of transmission within family on the base of genetic typing of H. pylori strains isolated from family members. Material and methods: Altogether 55 members from 22 families with diagnosed gastritis connected with H. pylori infection were included into the study. Bacteria genetic material was isolated from the stomach biopsy specimens with the use of NucleoSpin®Tissue kit (Macherey-Nagel). Genes: glmM, cagA, cagE, iceA underwent polymerase chain reaction during analysis of H. pylori strains and multiplex PCR reaction for vacA (s1/s2 + m1/m2) was performed. Results: Gastritis caused by H. pylori infection was diagnosed in 55 members of 22 families, including 13 mothers, 11 fathers and 30 offspring. Parents’ age varied from 31 to 54 years (mean age 39.1 years), but offspring’s age varied from 4 to 26 years (mean age 11.9 years). Unanimity of H. pylori genetic types were found only in 18 from 44 pairs of persons who are the members of the same family (40.9%). Most often infection with the same genetic type of H. pylori was proved in pairs mother-child (70.6%). Only one of seven married couples was infected with the same genetic type of bacteria (14.3%). Infection with the same H. pylori type was observed similarly rarely between father and his child (27.3%), but also among siblings (22.2%). Only in three among 11 families with three persons infected with H. pylori all family members included in the study (mother and two children two times,mother-father-son once) were infected with the same genetic type of bacteria. The presence of cagA gene was found in 45 persons of 55 family members (81.8%) infected with H. pylori, cagE gene was noted in 13 of them (23.6%), iceA gene – in 7 of them (12.7%), vacAs gene – in 17 of them (30.9%), but vasAm gene – in 7 of them (12.7%). Conclusions: 1) Genetic typing of H. pylori strains isolated from family members confirms essential role of mother in infection transmission to children. 2) Infection of other family members, but particularly married couples seem to be less important in infection transmission

Wytyczne Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii dotyczące nadzoru kolonoskopowego po polipektomii — adaptacja wytycznych europejskich

Zasady nadzoru kolonoskopowego po polipektomii zawarte w prezentowanym artykule opracowano na podstawie europejskich wytycznych dotyczących zapewnienia jakości w badaniach przesiewowych i diagnostyce raka jelita grubego. Zalecenia oparto na istniejących dowodach naukowych i uzupełniono o opinie ekspertów w sprawach niepopartych dowodami, a całość została zaakceptowana przez Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii. Stwierdzenia, w których istnieją różnice w porównaniu z wytycznymi europejskimi, oznaczono znakiem „#”. Gastroenterologia Kliniczna 2011, tom 3, nr 2, 55–6

Polish Society of Gastroenterology guidelines for colonoscopy surveillance following polypectomy : adapted European guidelines

Zasady nadzoru kolonoskopowego po polipektomii zawarte w prezentowanym artykule opracowano na podstawie europejskich wytycznych dotyczących zapewnienia jakości w badaniach przesiewowych i diagnostyce raka jelita grubego. Zalecenia oparto na istniejących dowodach naukowych i uzupełniono o opinie ekspertów w sprawach niepopartych dowodami, a całość została zaakceptowana przez Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii. Stwierdzenia, w których istnieją różnice w porównaniu z wytycznymi europejskimi, oznaczono znakiem „#”.The presented guidelines for colonoscopy surveillance after polypectomy are based on recently published European guidelines for quality assurance in colorectal cancer screening and diagnosis. The guidelines are evidence-based and supplemented with experts’ opinion on topics with little evidence; the entire document has been accepted by the Governing Board of the Polish Society of Gastroenterology. Statements that differ from original statements in European guidelines are marked with “#”