Zaparcie stolca jest jedną z najczęstszych dolegliwości chorobowych, z którymi lekarz
pediatra spotyka się w swojej codziennej praktyce. Częstość występowania zaparcia
jest różna i zależy między innymi od warunków środowiskowych i socjoekonomicznych,
a także płci i wieku dziecka. Ocenia się, że nawet do 10% populacji wieku rozwojowego
cierpi z powodu przewlekłego zaparcia stolca. Dolegliwość ta najczęściej dotyczy dzieci
w wieku od 2-4 lat (okres nauki kontroli wypróżnień) i nieznacznie częściej występuje
u chłopców niż u dziewczynek. Aż w 90-95% zaparcie ma podłoże idiopatyczne czynnościowe.
Kryteria diagnostyczne zaparcia czynnościowego stolca u dzieci formułują
III Kryteria Rzymskie z 2006 roku. Diagnostyka opiera się na badaniu podmiotowym,
przedmiotowym oraz badaniach pomocniczych i specjalistycznych. Leczenie czynnościowego
zaparcia stolca w populacji wieku rozwojowego jest kompleksowe, długotrwałe,
a w proces terapeutyczny powinna być zaangażowana rodzina pacjenta i, niejednokrotnie,
wielu specjalistów. W leczeniu niefarmakologicznym główną rolę odgrywają:
dieta bogatobłonnikowa, edukacja dziecka i jego opiekunów dotycząca zmiany trybu życia
i modyfikacji zachowań, trening defekacyjny, regularna aktywność fizyczna, terapia
behawioralna (biofeedback) oraz ewentualne objęcie pacjenta opieką psychologiczną.
Leczenie farmakologiczne składa się z trzech etapów (fazy odblokowania jelit, fazy leczenia
podtrzymującego i fazy odstawienia leków). W niniejszej pracy przedstawiono
sposoby postępowania w zaparciu czynnościowym stolca u dzieci i młodzieży
