Risk factors analysis concerning infections in general surgery

Σκοπός:Oι λοιμώξεις που ακολουθούν τις χειρουργικές επεμβάσεις αποτελούν σημαντική πηγή νοσηρότητας και θνητότητας στους ασθενείς. Με σειρά συχνότητας καταγράφονται η λοίμωξη του χειρουργικού πεδίου, η πνευμονία, η βακτηριαιμία που σχετίζεται με τον φλεβικό καθετήρα και οι ουρολοιμώξεις. Σε δύο τμήματα γενικής χειρουργικής τριτοβάθμιου νοσοκομείου διεξήχθη μελέτη ασθενών-μαρτύρων προκειμένου να εκτμηθούν οι παράγοντες κινδύνου για τις μετεγχειρητικές λοιμώξεις.Υλικά-Μέθοδοι: Ως παράγοντες κινδύνου καθορίσθηκαν: το γένος, η ηλικία, η συννοσηρότητα (σακχαρώδης διαβήτης, ηπατική ανεπάρκεια, καρδιακή ανεπάρκεια, αναπνευστική ανεπάρκεια, νόσος κολλαγόνου, νεοπλασία), η χρήση κορτικοστεροειδών, η χρήση αντινεοπλασματικών, η παχυσαρκία (>30 kg/m2), η υποθρεψία, ο χρόνος της επέμβασης (επείγουσα ή προγραμματισμένη), η ταξινόμηση της επέμβασης (καθαρή, καθαρή-μολυσμένη, μολυσμένη, ρυπαρή), η διάρκεια της επέμβασης, η φυσική κατάσταση του ασθενούς όπως καθορίζεται από το ASA score, το είδος της αναισθησίας (γενική, ραχιαία, επισκληρίδιος), η χρήση καπνού ή/και αλκοόλ.Αποτελέσματα:Η λοίμωξη του χειρουργικού πεδίου ήταν η συχνότερη μετεγχειρητική λοίμωξη στη μελέτη. Χρησιμοποιώντας μοντέλο μονοπαραγοντικής λογιστικής παλινδρόμησης οι ακόλουθοι παράγοντες βρέθηκαν στατιστικά σημαντικοί για την πρόκληση λοίμωξης (p3, και το άρρεν φύλο.Συμπεράσματα: Η λοίμωξη του χειρουργικού πεδίου είναι η συχνότερη μετεγχειρητική λοίμωξη. Παράγοντες κινδύνου στατιστικά σημαντικοί για λοίμωξη είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, ο χρόνος της επέμβασης, ASA score >3, και το άρρεν φύλο.Background: Postoperative infectious complications are important source of morbidity and mortality in surgical patients. Surgical Site Infection (SSI), is the most common followed by pneumonia, Central Venous Catheter (CVC) bloodstream infection and Urinary Tract Infection (UTI).Methods: A case-control study was conducted in two general surgery departments trying to assess the risk factors for postsurgical infections. Gender, age, co-morbidities (diabetes mellitus, liver failure, heart failure, respiratory failure, connective tissue disease, neoplasia), use of corticosteroids, use of chemotherapeutic agents, obesity (>30 kg/m2), malnutrition, time of operation (elective or scheduled), wound classification (clean, clean-contaminated, contaminated, dirty), duration of surgical procedure, ASA score, type of anesthesia (general, epidural, spinal), smoke abuse and alcohol abuse were defined as risk factors.Results: SSI was the most common postsurgical infection in our study. The univariable logistic regression model revealed the following significant predictors (p3 and male sex, retained statistical significance (p3 and emergency procedure, are considered statistically significant

Μελέτη μηχανισμών αντοχής στα αντιβιοτικά στελεχών της stenotrophomonas maltophilia

Our study concerned the susceptibility, the molecular typing and the antimicrobial resistance mechanisms of 25 clnical strains of S.maltophilia isolated through one year period from six tertiary care hospitals in Athens. We compared broth microdilution (Sesititre) results, with those from disc diffusion, PASCO broth microdilution and E-test. According to Sensititre and PASCO, the most effective agent was trimethoprim/sulfamethoxazole with 24% and 32% respectively of the isolates being susceptible to this agent. The 25 isolates studied, proved by PFGE to have different patterns. Twelve isolates were totally unrelated (differed by seven or more bands) and 13 isolates were probably related (differed by four up to six bands). Among the 13 isolates probably related, only two had the same susceptibility pattern for all methods and for all antibiotics tested. Antimicrobial resistance mechanisms to beta-lactames was investigated at first by hydrolysis test of S.maltophilia strains. Using spectophometry test, meropenem revealed the largest percentage of hydrolysis, followed by piperacillin, imipenem, piperacillin/tazobactam, cefotaxim, aztreonam and ceftazidime. It is well known that meropenem is a special substrate for L1 beta-lactamase and for others metallo-beta-lactamases of S.maltophilia as well. Ceftazidime is a special substrate for L2 beta-lactamase. We therefore can speculate that the majority of the strains produces L1 or others metallo-beta-lactamases rather than L2 beta-lactamase. Using the microbiological test, hydrolysis of imipenem was found to be at the focal points of L1-beta-lactamase and L2-beta-lactamase. Thus the existence of these beta-lactamases was confirmed. We defined then the isoelectric points of beta-lactamases. Eighteen out of 25 strains.. which hydrolysed imipenem,. produced beta-lactamases with pI?8.2. Eight of these strains produced further beta-lactamases with pI from 5.4 up to 8.2, whereas five produced beta-lactamases with pI from 7.6 up to 8.0. The synergy test of clavulanic/imipenem traced right 13 out of 18 strains which produced L2-beta- lactamase. The isoelectric point of L1 beta-lactamase is supposed to be 6.9. Thus, no strain produced L1 beta-lactamase. Meanwhile others metallo-beta-lactamases with pI from 4.8 up to 6.8 in S.maltophilia strains are concerned in the literature. These strains hydrolysed imipenem and were suspended from EDTA. In our study, EDTA suspended 11 of the 25 strains. Six of the 11 strains produced beta-lactamases from 5.4 up to 7.8. It is possible then that these strains produce others than L1, metallo- beta-lactamases. No genes that encode VIM or TEM beta-lactamase were found in none of the strains tested. Using the Sensititre method, amicacin was the more active from all aminoglycosides since 44% of the strains tested were susceptible, whereas 36% and 28% of the strains were susceptible to tobramycin and gentamycin. The agar dilution method was used to define the resistance phenotype (AGRPs) of the strains. Using a special computer programme which defines the possible resistance mechanisms in aminoglycosides, we found that the possible resistance mechanism of the strains tested in aminoglycosides was reduced permeability. Using the in situ hybridizisation method, no aminoglycoside-modifying enzyme was detected in the strains tested. Six strains with MICs from 4 up to 32 mg/L for ciprofloxacin were tested, in terms of detection of quinolones resistance mechanisms of S.maltophilia. Using PCR, substitution of a Arg to Leu at the position 47 of GyrA and lack of 11 aminoacids was detected in GyrB in all strains tested. No aminoacid change was detected in ParC. In 12 strains with MIC?2 mg/L for ciprofloxacin, MICs in the presence and absence of CCCP in subinhibitory concentrations, were calculated. Important was concerned any change of MIC?2 mg/L in twofold dilutions. With the presence of CCCP, MICs for piperacillin were reduced up to twofold dilutions for 4 strains, whereas MICs for cefipime and ciprofloxacin were reduced up to twofold dilutions for 6 strains. Given the fact that tetracyclines, erythromycin, chloramphenicole, ciprofloxacin, meropenem and maybe piperacillin, cefepime, and azteronam are substrate for efflux pump smeDEF, whereas ciprofloxacin is substrate for efflux pump smeABC, it is possible that 6 of the 12 strains carry one or both efflux pumps. For determination of outer membrane proteins as possible resistance mechanism of quinolones, 10 strains with MIC?2 mg/L for ciprofloxacin and one susceptible, were tested. In electrophoresis of OMPs, overexpression of a protein with MB=50kDa was observed. In the literature this protein is related to the oprM of P.aeruginosa, and it constitutes basic component of the efflux pumps SmeABC and SmeDEF and possibly of a third efflux pump which is not yet being studied. Overexpression of protein wih MB 20 kDa was observed in all strains tested. ...H ερευνητική μας εργασία αφορούσε τις ευαισθησίες, την επιδημιολογική τυποποίηση και τη διερεύνηση των μηχανισμών αντοχής στα αντιβιοτικά 25 κλινικών στελεχών S.maltophilia που απομονώθηκαν στη διάρκεια ενός έτους από τριτοβάθμια νοσοκομεία της Αθήνας. Για τον προσδιορισμό της ευαισθησίας των στελεχών στα αντιβιοτικά χρησιμοποιήθηκαν οι μικρομέθοδοι αραίωσης σε ζωμό PASCO και Sensititre και οι μέθοδοι διάχυσης, αυτή των δίσκων και το E test. Η μικρομέθοδος αραίωσης σε ζωμό Sensititre χρησιμοποιήθηκε σα μέθοδος αναφοράς και εκτιμήθηκαν οι αποκλίσεις στα αποτελέσματα μεταξύ αυτής και των υπολοίπων μεθόδων. Οι μικρομέθοδοι αραίωσης σε ζωμό έδειξαν το μεγαλύτερο μεταξύ τους συσχετισμό και σύμφωνα με αυτές η τριμεθοπρίμη/σουλφομεθοξαζόλη ήταν το πιο αποτελεσματικό αντιβιοτικό, με 24% από τα στελέχη να είναι ευαίσθητα με την PASCO και 32% με τη Sensititre. Ακολούθησε η επιδημιολογική τυποποίηση των στελεχών με ηλεκτροφόρηση εναλασσόμενου πεδίου (PFGE) κατά την οποία μόνο δύο στελέχη παρουσίασαν πανομοιότυπο ηλεκτροφορητικό πρότυπο τα οποία είχαν απομονωθεί από το ίδιο τμήμα ενός νοσοκομείου. Σύμφωνα με τα κριτήρια του Tenover μοναδικά (με περισσότερες από 7 ζώνες διαφορά) κρίθηκαν 12 στελέχη, ενώ τα υπόλοιπα θεωρήθηκαν πιθανά σχετιζόμενα (διαφορά 4-6 ζώνες). Η διερεύνηση των μηχανισμών αντοχής στις β-λακτάμες έγινε κατ’αρχήν με τον έλεγχο της υδρολυτικής ικανότητας των εξεταζομένων στελεχών.. Χρησιμοποιώντας τη σπεκτοφωτομετρική μέθοδο το μεγαλύτερο ποσοστό υδρόλυσης παρουσίασε η μεροπενέμη με δεύτερη την πιπερακιλλίνη. Ακολούθησαν η ιμιπενέμη, η πιπερακιλλίνη/ταζομπακτάμη, η κεφοταξίμη, η αζτρεονάμη και τελευταία η κεφταζιντίμη. Mε δεδομένο το γεγονός ότι η μεροπενέμη αποτελεί ειδικό υπόστρωμα για την L1 β-λακταμάση ενώ η κεφταζιντίμη αποτελεί ειδικό υπόστρωμα για την L2 β-λακταμάση, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η πλειονότητα των στελεχών εκφράζει περισσότερο την L1 από την L2 β-λακταμάση, Με τη μικροβιολογική μέθοδo ανιχνεύθηκε υδρόλυση της ιμιπενέμης στα σημεία εστίασης της L1 και L2 αντίστοιχα, οπότε και επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη των παραπάνω λακταμασών. O προσδιορισμός των ισοηλεκτρικών σημείων των β-λακταμασών στα στελέχη που εξετάσθηκαν κατέδειξε την ύπαρξη β-λακταμασών με pI μεγαλύτερο ή ίσο του 8,2 στην πλειονότητά τους (18 από τα 25 στελέχη). Τα στελέχη αυτά υδρόλυαν την ιμιπενέμη. Οκτώ από αυτά τα στελέχη παρήγαγαν και άλλες λακταμάσες με pI από 5.4 έως 8.2, ενώ πέντε παρήγαγαν λακταμάσες με pI από 7.6 έως 8.0. Ο έλεγχος πιθανής συνέργειας μεταξύ κλαβουλανικού και ιμιπενέμης ανίχνευσε σωστά 13 από τα 18 στελέχη που έφεραν την L2 λακταμάση. Βάσει του ισοηλεκτρικού σημείου που αναφέρεται στη βιβλιογραφία για την L1-β- λακταμάση (6.9) κανένα από τα στελέχη που εξετάσθηκαν δεν έφερε L1-β-λακταμάση. Ωστόσο μεταλλο-β-λακταμάσες με pI από 4.8 έως 6.8 έχουν αναφερθεί σε στελέχη S.maltophilia. Tα στελέχη αυτά υδρόλυαν τις πενέμες (ιμιπενέμη, μεροπενέμη), και αναστέλλονταν από το EDTA. Στην μελέτη μας το EDTA ανέστειλε 11 από τα 25 στελέχη. Έξι από τα 11 στελέχη έφεραν λακταμάσες με pI από 5.4 έως 7.8. Eίναι λοιπόν πιθανόν τα στελέχη αυτά να φέρουν άλλες εκτός της L1 μεταλλο-β-λακταμάσες, γεγονός που υποστηρίζεται και από τα αποτελέσματα της υδρόλυσης.. Δεν ανιχνεύθηκαν τα γονίδια που κωδικοποοιούν τις λακταμάσες VIM και TEM σε κανένα από τα στελέχη. Από τις αμινογλυκοσίδες και λαμβάνοντας σα μέθοδο αναφοράς τη Sesititre, η αμικασίνη φαίνεται η πιο δραστική από όλες αναστέλλοντας το 44% των στελεχών και ακολουθούν η τομπραμυκίνη και η γενταμυκίνη (36% και 28% των στελεχών ευαίσθητα αντίστοιχα). Χρησιμοποιήσαμε τη μέθοδο διάχυσης σε άγαρ προκειμένου να προσδιορίσουμε το φαινότυπο αντοχής (AGRPs) των εξεταζομένων στελεχών.και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας ειδικό πρόγραμμα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή (Schering-Plough, Bloomfield, New Jersey, USA) που υπολογίζει βάσει των διαμέτρων των ζωνών αναστολής και συγκεκριμένων βιβλιογραφικών δεδομένων,τους πιθανούς μηχανισμούς αντοχής (μειωμένη διαπερατότητα, ύπαρξη αμινογλυκοσιδοτροποποιητικών ενζύμων) καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η πλειονότητα των στελεχών που εξετάσθηκαν (23 στα 25) παρουσίαζε ελαττωμένη διαπερατότητα. Επιπλέον με τη μέθοδο του in situ υβριδισμού δεν ανιχνεύθηκε σε κανένα στέλεχος S.maltophilia αμινογλυκοσιδοτροποποιητικό ένζυμο των ομάδων: AAC (6)-I (aac (6)-Ib, aac(6)-1c), AAC (3) (aac(3)-Ia, aac(3)-Va), ANT (2) (ant (2’’)-Ia) και APΗ (3) (aph (3’)-Ia, aph (3’)-Via). ..

Efficacy and safety of early soluble urokinase plasminogen receptor plasma-guided anakinra treatment of COVID-19 pneumonia: a subgroup analysis of the SAVE-MORE randomised trialResearch in context

Summary: Background: The SAVE-MORE trial demonstrated that anakinra treatment in COVID-19 pneumonia with plasma soluble urokinase plasminogen activator (suPAR) levels of 6 ng/mL or more was associated with 0.36 odds for a worse outcome compared to placebo when expressed by the WHO-Clinical Progression Scale (CPS) at day 28. Herein, we report the results of subgroup analyses and long-term outcomes. Methods: This prospective, double-blind, randomised clinical trial, recruited patients with a confirmed SARS-CoV-2 infection, in need of hospitalisation, lower respiratory tract infection and plasma suPAR ≥6 ng/mL from 37 academic and community hospitals in Greece and Italy. Patients were 1:2 randomised to subcutaneous treatment with placebo or anakinra (100 mg) once daily for 10 days. Pre-defined subgroups of Charlson's comorbidity index (CCI), sex, age, level of suPAR, and time from symptom onset were analysed for the primary endpoint (overall comparison of distribution of frequencies of the scores from the WHO-CPS between treatments on day 28), by multivariable ordinal regression analysis in the intention to treat (ITT) population. This trial is registered with the EU Clinical Trials Register (2020-005828-11) and ClinicalTrials.gov (NCT04680949). Findings: Patients were enrolled between 23 December 2020 and 31 March 2021; 189 patients in the placebo arm and 405 patients in the anakinra arm were the ITT population. Multivariable analysis showed that anakinra treatment was accompanied by significantly lower odds for worse outcome compared to placebo at day 28 for all studied subgroups (CCI ≥ 2, OR: 0.34, 95% confidence intervals [CI] 0.22–0.50; CCI 9 ng/mL, OR: 0.35, 95% CI 0.19–0.66; suPAR 6–9 ng/mL, OR: 0.35, 95% CI 0.24–0.52; patients ≥65 years, OR: 0.41, 95% CI 0.25–0.66; and patients <65 years, OR: 0.29, 95% CI 0.19–0.45). The benefit was uniform, irrespective of the time from start of symptoms until the start of the study drug. At days 60 and 90, anakinra treatment had odds of 0.40 (95% CI 0.28–0.57) and 0.46 (95% CI 0.32–0.67) respectively, for a worse outcome compared to placebo. The costs of general ward stay, ICU stay, and drugs were lower with anakinra treatment. Interpretation: Anakinra represents an important therapeutic tool in the management of COVID-19 that may be administered in all subgroups of patients; benefits are maintained until day 90. Funding: Hellenic Institute for the Study of Sepsis; Swedish Orphan Biovitrum AB

Early treatment of COVID-19 with anakinra guided by soluble urokinase plasminogen receptor plasma levels: a double-blind, randomized controlled phase 3 trial

Early increase of soluble urokinase plasminogen activator receptor (suPAR) serum levels is indicative of increased risk of progression of coronavirus disease 2019 (COVID-19) to respiratory failure. The SAVE-MORE double-blind, randomized controlled trial evaluated the efficacy and safety of anakinra, an IL-1 alpha/beta inhibitor, in 594 patients with COVID-19 at risk of progressing to respiratory failure as identified by plasma suPAR &gt;= 6 ng ml(-1), 85.9% (n = 510) of whom were receiving dexamethasone. At day 28, the adjusted proportional odds of having a worse clinical status (assessed by the 11-point World Health Organization Clinical Progression Scale (WHO-CPS)) with anakinra, as compared to placebo, was 0.36 (95% confidence interval 0.26-0.50). The median WHO-CPS decrease on day 28 from baseline in the placebo and anakinra groups was 3 and 4 points, respectively (odds ratio (OR) = 0.40, P &lt; 0.0001); the respective median decrease of Sequential Organ Failure Assessment (SOFA) score on day 7 from baseline was 0 and 1 points (OR = 0.63, P = 0.004). Twenty-eight-day mortality decreased (hazard ratio = 0.45, P = 0.045), and hospital stay was shorter.The SAVE-MORE phase 3 study demonstrates the efficacy of anakinra, an IL-1 alpha/beta inhibitor, in patients with COVID-19 and high serum levels of soluble plasminogen activator receptor

Early treatment of COVID-19 with anakinra guided by soluble urokinase plasminogen receptor plasma levels: a double-blind, randomized controlled phase 3 trial

Early increase of soluble urokinase plasminogen activator receptor (suPAR) serum levels is indicative of increased risk of progression of coronavirus disease 2019 (COVID-19) to respiratory failure. The SAVE-MORE double-blind, randomized controlled trial evaluated the efficacy and safety of anakinra, an IL-1 alpha/beta inhibitor, in 594 patients with COVID-19 at risk of progressing to respiratory failure as identified by plasma suPAR &gt;= 6 ng ml(-1), 85.9% (n = 510) of whom were receiving dexamethasone. At day 28, the adjusted proportional odds of having a worse clinical status (assessed by the 11-point World Health Organization Clinical Progression Scale (WHO-CPS)) with anakinra, as compared to placebo, was 0.36 (95% confidence interval 0.26-0.50). The median WHO-CPS decrease on day 28 from baseline in the placebo and anakinra groups was 3 and 4 points, respectively (odds ratio (OR) = 0.40, P &lt; 0.0001); the respective median decrease of Sequential Organ Failure Assessment (SOFA) score on day 7 from baseline was 0 and 1 points (OR = 0.63, P = 0.004). Twenty-eight-day mortality decreased (hazard ratio = 0.45, P = 0.045), and hospital stay was shorter. The SAVE-MORE phase 3 study demonstrates the efficacy of anakinra, an IL-1 alpha/beta inhibitor, in patients with COVID-19 and high serum levels of soluble plasminogen activator receptor

Effect of anakinra on mortality in patients with COVID-19: a systematic review and patient-level meta-analysis

International audienc