Course of inflammatory activation during acute myocardial infarction in patients with preserved left ventricular systolic function

Background. Acute myocardial infarction is associated with a local and systemic inflammatory response which may result in the healing of necrotic myocardium to preserve left ventricular systolic function (LVSF).Aim. To assess the course of inflammatory activation during hospitalisation and at one month after discharge in patients with preserved global LVSF in six month follow-up after a first acute ST-elevation myocardial infarction (STEMI), treated with primary percutaneous coronary intervention (pPCI).Material and methods. The study group consisted of 199 patients with STEMI treated with pPCI. The following LVSF echocardiographic parameters were assessed before hospital discharge and at six months after STEMI: left ventricular ejection fraction, wall motion score index and average peak systolic mitral annular velocity. C-reactive protein (CRP) plasma concentrations were measured with an ultra-sensitive latex immunoassay on admission, 24 hours after admission, at discharge and one month after STEMI.Results. Preserved global LVSF (LVEF > 50%) was present in 24.0% of patients at discharge and in 35.2% of patients at six months after STEMI (p < 0.001). Plasma CRP concentration steeply rose in study participants during the first 24 h of hospitalisation (p < 0.001) and persisted elevated at discharge. CRP concentrations 24 h after admission, at discharge and at one month after STEMI were lower in patients with preserved global LVSF at six month follow-up compared to patients with LVEF ≤ 50%. Normalisation of CRP concentration after one month occurred exclusively in patients with preserved LVSF at six months. Patients with preserved global LVSF at six months had a lower prevalence of anterior STEMI, diabetes mellitus and symptomatic heart failure at discharge, lower body mass index, more favourable pre-pPCI angiographic flow indices, better final angiographic outcome of pPCI with complete microvascular reperfusion in 57.1%of cases, lower values of myocardial necrosis indices, admission glycaemia, glycated haemoglobin, B-type natriuretic peptide plasma concentration; lower left ventricular volumes and mass and less impaired regional and longitudinal LVSF both at discharge and after six months than patients without preserved global LVSF at six months after STEMI.Conclusions. Patients with preserved global LVSF at six months after a first STEMI treated with pPCI have a lower intensity of inflammatory response, as assessed by plasma CRP concentration measured during the acute phase, than patients presenting with LVEF ≤ 50% at six month follow-up

Value of C-Reactive Protein in Predicting Left Ventricular Remodelling in Patients with a First ST-Segment Elevation Myocardial Infarction

Objective. To assess the value of C-reactive protein (CRP) in predicting postinfarct left ventricular remodelling (LVR). Methods. We measured in-hospital plasma CRP concentrations in patients with a first ST-segment elevationmyocardial infarction (STEMI). Results. LVR was present at 6 months in 27.8% of 198 patients. CRP concentration rose during the first 24 h, mainly in LVR group. The prevalence of LVR was higher in patients from the highest quartile of CRP concentrations at 24 h as compared to those from any other quartile (odds ratio (OR) 3.48, 95% confidence interval (95% CI) 1.76–6.88). Multivariate analysis identified CRP concentration at 24 h (OR for a 10 mg/L increase 1.29, 95% CI 1.04–1.60), B-type natriuretic peptide at discharge (OR for a 100 pg/mL increase 1.21, 95% CI 1.05–1.39), body mass index (OR for a 1 kg/m2 increase 1.10, 95% CI 1.01–1.21), and left ventricular end-diastolic volume (OR for a 1mL increase 0.98, 95% CI 0.96-0.99) as independent predictors of LVR. The ROC analysis revealed a limited discriminative value of CRP (area under the curve 0.61; 95% CI 0.54–0.68) in terms of LVR prediction. Conclusions.Measurement of CRP concentration at 24 h after admission possesses a significant but modest value in predicting LVR after a first STEMI

Stress hyperglycaemia in patients with first myocardial infarction

Objective: To investigate the incidence of stress hyperglycaemia at first acute myocardial infarction (MI) with ST-segment elevation, occurrence of stress hyperglycaemia as a manifestation of previously undiagnosed abnormal glucose tolerance (AGT), and its relation to stress hormone levels. Materials and methods: The population of this prospective cohort study consisted of 243 patients. On admission glucose, adrenaline, noradrenaline and cortisol levels were measured. Patients without previously diagnosed diabetes (n = 204) underwent an oral glucose tolerance test on day 3 of hospitalisation and 3 months after discharge. Results: Abnormal glucose tolerance at day 3 was observed in 92 (45.1%) patients without a previous diagnosis of diabetes mellitus and resolved after 3 months in 46 (50.0%) patients (p < 0.0001). Stress hyperglycaemia, defined as admission glycaemia ‡ 11.1 mmol ⁄ l, affected 34 (14.0%) study participants: 28 (54.9%) patients with diabetes vs. 3 (8.8%) subjects with newly detected impaired glucose intolerance (p < 0.00001) and 1 (2.2%) person with AGT at day 3 (p < 0.000001). Multivariable analysis identified elevated glycated haemoglobin (HbA1c; p < 0.0000001), anterior MI (p < 0.05) and high admission cortisol concentration (p < 0.001), but not catecholamines, as independent predictors of stress hyperglycaemia. The receiver operating characteristic curve analysis revealed the optimal cut-off values of 8.2% for HbA1c and 47.7 lg ⁄ dl for admission cortisol with very good and sufficient diagnostic accuracies respectively. Conclusions: Newly detected AGT in patients with a first MI is transient in 50% of cases. Stress hyperglycaemia is a common finding in patients with a first MI with ST-segment elevation and diabetes mellitus, but is rarely observed in individuals with impaired glucose tolerance or transient AGT diagnosed during the acute phase of MI. The risk factors of stress hyperglycaemia occurrence include elevated HbA1c, anterior MI and high admission cortisol concentration

Impact of prior statin therapy on evaluation of the inflammatory process and cortisol concentration in patients with the first ST-segment elevation myocardial infarction undergoing coronary angioplasty with bare metal stent implantation

Introduction. The aim of the current study was to verify the impact of statin therapy on evaluation of the inflammatory process and cortisol concentration in patients with the first episode of ST-segment elevation myocardial infarction undergoing coronary angioplasty with bare metal stent implantation. Material and methods. The study was designed as a prospective, single-center cohort study, with a total number of 200 patients enrolled between 2005 and 2008. Results. Seventeen patients with ongoing statin therapy and 167 patients without those agents underwent pPCI with BMS implantation. The cortisol concentration on admission was significantly lower in statin therapy subgroup — median 14.9 μg/dL (9.5–23.3 IQR) vs. 28,1 μg/dL (17.2–39.9 IQR) for patients without lipid lowering drug, p = 0.01. The level of cortisol after 23h was also significantly lower in statin receiving subgroup: 10.4 μg/dL (8.3–19 IQR) vs. 17.3 μg/dL (10.1–25.9 IQR) adequately, p = 0.021. Those two groups did not differ significantly in relation to CRP, IL-6, IL-10 concentrations and to anti-inflammatory cytokine ratio [IL-6/IL-10] on admission, after 24h and at discharge. Significant differences were observed in the concentrations of cTnI and activities of CK and CK-MB. Conclusions. Ongoing statin therapy before an episode of myocardial infarction has an influence on cortisol concentration and cardiac markers. No significant effect on serum levels of cytokines has been observed.

Occurrence and predictors of left ventricular systolic dysfunction at hospital discharge and in long−term follow−up after acute myocardial infarction treated with primary percutaneous coronary intervention

Background: Post-ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) left ventricular systolic dysfunction (LVSD) has been identified as an important marker of poor prognosis. Aim: To assess the prevalence and course of LVSD at hospital discharge and in long-term follow-up in STEMI patients treated with primary percutaneous coronary intervention (pPCI). Methods: We enrolled 205 patients (157 male, 48 female) with a first STEMI. Echocardiography was performed before hospital discharge and 12 months after STEMI. Left ventricular systolic function (LVSF) parameters were assessed: left ventricular ejection fraction (LVEF), wall motion score index (WMSI), and average peak systolic mitral annular velocity (S’) by tissue Doppler echocardiography (TDE). B-type natriuretic peptide plasma concentration was measured at admission (BNPadmission) and at discharge (BNPdischarge). Results: We found moderate LVSD, both at hospital discharge and after 12 months. Significant global LVSD (LVEF £ 40%) was observed in 34% of patients at discharge, and 21% after 12 months (p < 0.001). Significant regional LVSD (WMSI ≥ 1.7) after 12 months was less frequent than at discharge (21% vs 33%; p < 0.001). More patients had significant longitudinal LVSD (S’ £ 6.0 cm/s) after 12 months compared to discharge (28% vs 23%; p < 0.001). Severe global LVSD (LVEF £ 30%) was rare. Univariate logistic regression analysis revealed the predictors of significant global LVSD at 12 months after STEMI to be: anterior location of STEMI; pre-discharge echocardiographic parameters of LVSF and left ventricle size and mass; prepPCI angiographic indices; ratio of the difference of BNPdischarge and BNPadmission to BNPadmission expressed as % (BNPdelta %); time from onset of pain to balloon, and the use of abciximab. Multivariate logistic regression analysis found independent predictors of significant global LVSD at 12 months to be: BNPdelta % and LVEF at discharge with optimal cut-off values of 728.2% for BNPdelta % and 37% for LVEF. Conclusions: Patients with a first STEMI treated with pPCI present moderate LVSD, both at hospital discharge and after 12 months. In long-term follow-up, we found an improvement in global LVSF, and, albeit a smaller, improvement in regional LVSF. No improvement in longitudinal LVSF was observed. The increase of BNP during hospitalisation, and LVEF at discharge, are independent predictors of significant global LVSD at 12 months after a first STEMI treated with pPCI. Pre-discharge peak systolic mitral annular velocity obtained by TDE may be useful in predicting LVEF in long-term follow-up in this group of patients

Zależność pomiędzy wyjściowym stężeniem białka C-reaktywnego a dysfunkcją skurczową lewej komory przy wypisie ze szpitala u pacjentów z pierwszym w życiu ostrym zawałem serca leczonych przezskórną interwencją wieńcową

Wstęp: Wystąpienie dysfunkcji skurczowej lewej komory (LVSD) po zawale serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) ma niekorzystne znaczenie rokownicze. W czasie ostrego zawału serca dochodzi do uwalniania cytokin prozapalnych i wzrostu stężenia białka C-reaktywnego (CRP). Celem badania była ocena zależności między stężeniem CRP w osoczu przy przyjęciu do szpitala pacjentów z pierwszym w życiu STEMI leczonych przy użyciu pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (pPCI) a wskaźnikami echokardiograficznymi funkcji skurczowej lewej komory (LVSF) przy wypisie ze szpitala. Metody: Obserwacji poddano 204 chorych (156 mężczyzn, 48 kobiet) hospitalizowanych z rozpoznaniem pierwszego w życiu STEMI leczonych przy użyciu pPCI. W badaniu echokardiograficznym przed wypisem ze szpitala oceniano następujące parametry LVSF: frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF), wskaźnik kurczliwości lewej komory (WMSI) oraz średnią maksymalną prędkość skurczową 4 segmentów podstawnych lewej komory (S&#8217;). Stężenie hs-CRPp (high sensitivity CRP) oznaczano przed pPCI przy użyciu metody immunochemicznej o wysokiej czułości. Wyniki: Stwierdzono istotne zależności między stężeniem hs-CRPp a czasem bólu zawałowego, stężeniem hemoglobiny glikowanej (HbA1c) oraz lipoprotein o małej gęstości (LDL) w osoczu przy przyjęciu, a także obwodem brzucha i wskaźnikiem masy ciała (BMI). Znaleziono korelacje między hs-CRPp a wskaźnikami echokardiograficznymi LVSF podłużnej przy wypisie ze szpitala. Zarówno istotna globalna (LVEF &#163; 40%), jak i podłużna (S&#8217;&#163; 6,0 cm/s) LVSD występowała nieznamiennie częściej w IV kwartylu w porównaniu z I kwartylem stężenia hs-CRPp. Wnioski: Na wczesne nasilenie reakcji zapalnej w przebiegu pierwszego w życiu STEMI istotnie wpływa czas trwania bólu zawałowego. Jednocześnie istnieje związek pomiędzy stężeniem hs-CRP przy przyjęciu a występowaniem LVSD przy wypisie ze szpitala. Wczesne nasilenie reakcji zapalnej w przebiegu STEMI zależy także od parametrów klinicznych i biochemicznych niezwiązanych z zawałem, takich jak: obwód brzucha, BMI, stężenie HbA1c oraz LDL. Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 2: 99&#8211;10

Analiza stylów radzenia sobie ze stresem u chorych z ostrym zawałem serca

Wstęp: Celem niniejszej pracy była analiza stylów radzenia sobie ze stresem w populacji chorych hospitalizowanych z powodu ostrego zawału serca. Metody: Badaną grupę stanowiło 144 kolejnych pacjentów leczonych metodą pierwotnej angioplastyki wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. Badanie przeprowadzono na podstawie kwestionariusza stylów radzenia sobie ze stresem. Wyniki: W badanej populacji u nieco ponad 40% chorych w wieku poniżej 55 lat oraz u około 50% osób starszych nie stwierdzono jednego dominującego stylu radzenia sobie ze stresem. Wśród pozostałych osób w grupie młodszej najczęściej występował styl skoncentrowany na zadaniu, a wśród starszych - na unikaniu. W obu grupach najrzadziej stwierdzano styl skoncentrowany na emocjach. Wnioski: U większości chorych nie zaobserowano jednego dominującego stylu radzenia sobie ze stresem. Dominację stylu skoncentrowanego na zadaniu rokującą dobrą współpracę z pacjentem stwierdzono u około 30% młodszych osób i u około 10% starszych. Dominacja stylu skoncentrowanego na unikaniu związana z ryzykiem gorszej współpracy z pacjentem występuje u ponad 20% młodszych osób i u ponad 15% starszych. Przydatność badań stylów radzenia sobie ze stresem u osób z zawałem serca należy poddać weryfikacji

Źródła wiedzy a skuteczność edukacji zdrowotnej u osób z ostrym zawałem serca

Wstęp: Wobec ograniczonej skuteczności działań w zakresie edukacji zdrowotnej konieczne jest poszukiwanie optymalnych metod, które można zastosować zarówno w profilaktyce pierwotnej, jak i wtórnej. Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy o chorobie niedokrwiennej serca oraz skuteczności edukacji zdrowotnej u osób z ostrym zawałem serca w zależności od tego, jakie źródła wiedzy były uznawane przez pacjentów za najważniejsze. Metody: Badaną grupę stanowiło 157 kolejnych chorych leczonych metodą pierwotnej angioplastyki wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. Wyniki: Spośród źródeł wiedzy, które na początku hospitalizacji, zdaniem pacjentów, były dla nich najważniejszym źródłem wiedzy na temat choroby niedokrwiennej serca, najczęściej wskazywano lekarza i telewizję. W ostatniej dobie hospitalizacji doszło do wyraźnego przewartościowania znaczenia źródeł wiedzy w opinii chorych. Jako źródła wiedzy, które w największym stopniu zwiększyły zasób informacji na temat choroby niedokrwiennej serca, najczęściej wskazywano: broszury edukacyjne i lekarza, rzadziej telewizję, a najrzadziej czasopisma i radio. Na podstawie analizy wykazano przyrost liczby prawidłowych odpowiedzi we wszystkich grupach, jednak był on znamienny jedynie u chorych, którzy wskazali na broszury jako ważne dla nich źródło wiedzy (p = 0,048). We wszystkich grupach obserwowano także spadek liczby odpowiedzi &#8222;nie wiem&#8221;, który był największy wśród pacjentów wskazujących lekarza jako ważne dla nich źródło wiedzy (p = 0,003). Niewiele mniejszy spadek liczby tych odpowiedzi stwierdzono wśród osób wskazujących na broszury edukacyjne (p = 0,003) i telewizję (p = 0,008). Wnioski: Edukacji zdrowotna prowadzona w trakcie hospitalizacji u osób z ostrym zawałem serca przynosi wymierne, choć ograniczone efekty. Znamienny przyrost wiedzy o chorobie niedokrwiennej serca udało się wykazać jedynie w grupie osób wskazujących na broszury edukacyjne jako najważniejsze dla nich źródło informacji

Samoocena pacjentów jako czynnik modyfikujący skuteczność edukacji zdrowotnej

Wstęp: Celem niniejszej pracy jest analiza wpływu samooceny pacjentów w zakresie wiedzy o chorobie wieńcowej na skuteczność edukacji zdrowotnej u osób z ostrym zawałem serca. Metody: Badaną grupę stanowiło 146 kolejnych chorych leczonych metodą pierwotnej interwencji wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. W całej badanej grupie w trakcie hospitalizacji prowadzono edukację zdrowotną na podstawie specjalnie przygotowanych broszur. Pacjentów podzielono na grupy w zależności od deklarowanego poziomu wiedzy na temat objawów i profilaktyki choroby niedokrwiennej serca (wiedza wystarczająca, wiedza niewystarczająca, brak wiedzy). Wiedzę pacjentów oceniano na podstawie badania ankietowego na początku i pod koniec hospitalizacji. Wyniki: W trakcie hospitalizacji w całej badanej populacji odnotowano niewielki, ale istotny przyrost wiedzy mierzony liczbą poprawnych odpowiedzi (0,85 &#177; 3,95; tj. 8,7%; p = 0,01). Ocena wiedzy o objawach choroby wieńcowej wykazała znamienny statystycznie przyrost tylko w grupie deklarującej wiedzę niewystarczającą (p = 0,02), chociaż w grupie deklarującej wyjściowo brak wiedzy przyrost liczby poprawnych odpowiedzi w wartościach bezwzględnych był prawie 3-krotnie wyższy. Brak znamienności w tej grupie zapewne był spowodowany jej małą liczebnością (n = 9). Analiza skuteczności edukacji zdrowotnej w zależności od samooceny chorych w zakresie wiedzy dotyczącej profilaktyki choroby niedokrwiennej serca wykazała przyrost liczby prawidłowych odpowiedzi we wszystkich 3 grupach pacjentów, jednak w grupie deklarującej wystarczającą wiedzę nie był on znamienny. Wnioski: Podsumowując, należy podkreślić, że efektywne prowadzenie edukacji zdrowotnej u chorych po zawale serca jest niezwykle trudne. Skuteczność edukacji zdrowotnej zależy od wielu czynników, wśród których umiejętność samooceny, ściśle związana z motywacją, odgrywa istotną rolę

Wybrane czynniki demograficzno-społeczne a skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszur edukacyjnych u osób z ostrym zawałem serca

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników demograficzno-społecznych na skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszur edukacyjnych u osób z ostrym zawałem serca. Metody: Badaną grupę stanowiło 146 pacjentów leczonych metodą angioplastyki wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. Badanie przeprowadzono na podstawie kwestionariusza obejmującego pytania oceniające wiedzę dotyczącą choroby wieńcowej. Ten sam kwestionariusz wypełniano w drugiej oraz w ostatniej dobie hospitalizacji. Odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte w kwestionariuszu znajdowały się w broszurze, którą chory otrzymywał w drugiej dobie po wypełnieniu kwestionariusza. Wyniki: Zastosowanie prostego narzędzia edukacyjnego, jakim jest broszura, przyniosło wymierne, chociaż ograniczone efekty, u osób hospitalizowanych z powodu zawału serca. Młodszy wiek, wyższy poziom wykształcenia, praca zawodowa i zamieszkiwanie w dużym mieście były czynnikami zwiększającymi skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej na podstawie broszury. Natomiast płeć badanych nie wpływała wyraźnie na wiedzę pacjentów na początku hospitalizacji ani na skuteczność interwencji edukacyjnej. Wnioski: Uwarunkowania społeczne i wiek pacjentów z ostrym zawałem serca mają istotny wpływ na skuteczność edukacji zdrowotnej prowadzonej w tej grupie chorych