Wstęp: Wobec ograniczonej skuteczności działań w zakresie edukacji zdrowotnej konieczne
jest poszukiwanie optymalnych metod, które można zastosować zarówno w profilaktyce pierwotnej,
jak i wtórnej. Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy o chorobie niedokrwiennej
serca oraz skuteczności edukacji zdrowotnej u osób z ostrym zawałem serca
w zależności od tego, jakie źródła wiedzy były uznawane przez pacjentów za najważniejsze.
Metody: Badaną grupę stanowiło 157 kolejnych chorych leczonych metodą pierwotnej angioplastyki
wieńcowej z powodu ostrego zawału serca.
Wyniki: Spośród źródeł wiedzy, które na początku hospitalizacji, zdaniem pacjentów, były dla
nich najważniejszym źródłem wiedzy na temat choroby niedokrwiennej serca, najczęściej wskazywano
lekarza i telewizję. W ostatniej dobie hospitalizacji doszło do wyraźnego przewartościowania
znaczenia źródeł wiedzy w opinii chorych. Jako źródła wiedzy, które w największym
stopniu zwiększyły zasób informacji na temat choroby niedokrwiennej serca, najczęściej wskazywano:
broszury edukacyjne i lekarza, rzadziej telewizję, a najrzadziej czasopisma i radio. Na
podstawie analizy wykazano przyrost liczby prawidłowych odpowiedzi we wszystkich grupach,
jednak był on znamienny jedynie u chorych, którzy wskazali na broszury jako ważne dla nich
źródło wiedzy (p = 0,048). We wszystkich grupach obserwowano także spadek liczby odpowiedzi
„nie wiem”, który był największy wśród pacjentów wskazujących lekarza jako ważne dla nich
źródło wiedzy (p = 0,003). Niewiele mniejszy spadek liczby tych odpowiedzi stwierdzono wśród
osób wskazujących na broszury edukacyjne (p = 0,003) i telewizję (p = 0,008). Wnioski: Edukacji zdrowotna prowadzona w trakcie hospitalizacji u osób z ostrym zawałem
serca przynosi wymierne, choć ograniczone efekty. Znamienny przyrost wiedzy o chorobie
niedokrwiennej serca udało się wykazać jedynie w grupie osób wskazujących na broszury
edukacyjne jako najważniejsze dla nich źródło informacji
