PRELIMINARY STUDY ON THE SLUMP STRUCTURES OF THE EARLY OLIGOCENE SEDIMENTS OF THE PRE-APULIAN ZONE (ANTIPAXOS ISLAND, NORTH-WESTERN GREECE)

A spectacular slump is observed in the Alpine sediments of the Antipaxos Island (Pre-Apulian zone, Western Greece). It can be followed in a zone of about 2000 m, in the eastern coast of the island. The slumped unit exposure length extends for more than 200 m, and is directly overlain and underlain by undeformed strata. The slump has an average thickness of 15 m and is composed, as the surrounding undeformed units, of calcareous mudstones and fine-grained calcareous sandstones. Synsedimentary folds that very often are transformed to contorted beds affect slump sediments. Fold and contorted bed axes present a NNW-SSE direction, coinciding with the general direction of the Pre-Apulian zone. Slump and overlain/underlain undeformed sediments originate from the flux of clastic mainly pelagic/neritic biogenic particles, emanating from turbidity currents. More than 50 samples have been collected and analyzed for calcareous nannofossil content. All samples were featured by the contemporaneous presence of abundant nannofossil flora implying the biostratigraphic correlation with the NP23 nannofossil biozone. The biostratigraphic assignment places the slump and the surrounding sediments to the Early Oligocene. As the Pre-Apulian zone corresponds to the slope between the Apulian Platform and the Ionian Basin, the presence of the slump is directly related to the same age sloping and tectonic mobility of this domain. The Antipaxos turbidites sediments are well integrated to the flysch deposition of the external Hellenide foreland basin system

TECTONO-SEDIMENTARY EVOLUTION AND RATES OF TECTONIC UPLIFT OF THE SFAKIA COASTAL ZONE, SOUTHWESTERN CRETE

Η περιοχή των Σφακιών είναι μία στενή παράκτια ζώνη στο νοτιοδυτικό τμήμα των Λευκών Ορέων, στο οποίο διασώζεται τμήμα του Νότιου Κρητικού περιθωρίου. Πρόκειται για μία μακρόχρονη νεοτεκτονική δομή που άρχισε τη δράση της στο Ανώτερο Μειόκαινο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Χαρακτηρίζεται από μία απότομη μορφολογική ασυνέχεια διεύθυνσης Α-Δ, που σχηματίστηκε από ρήγματα διεύθυνσης Α-Δ και ΑΝΑ-ΔΒΔ προκαλώντας εφελκυσμό Β-Ν. Από το Ανώτερο Μειόκαινο μέχρι το Κατώτερο Π?.ειστόκαινο αποτέθηκαν θαλάσσια, ενώ ακολούθως η ιζηματογένεση συνεχίστηκε με την απόθεση μεγά).ου πάχους αλλουβιακών ριπιδιών, διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η καλύτερη στοιχειοθέτηση της ηλικίας των θαλάσσιων ιζημάτων σε συνδυασμό με πρόσφατα δημοσιεύματα σχετικά με το βάθος απόθεσης τους και με τη χαρτογράφηση των ρηγμάτων της περιοχής, έδωσε τη δυνατότητα να προβούμε σε σημαντικές διαπιστώσεις σχετικά με τους μακροχρόνιους ρυθμούς ανύψωσης των ρηξιτεμαχών της περιοχής, όπως και για το χρονικό διάστημα που τα ρήγματα που ορί- ζουν αυτά τα ρηξιτεμάχη ήταν ενεργά. Από το Μέσο Πλειόκαινο όλη η περιοχή υπόκειται σε ανύψωση με τις εσωτερικές περιοχές να έχουν ρυθμούς έως και διπλάσιους από εκείνους της παράκτιας ζώνης. Η γενική ανύψωση φαίνεται να ελέγχεται από ρήγματα υποθαλάσσια νότια της περιοχής μελέτης.Sfakia lies within a narrow coastal zone at the southwestern foothills of the Lefka Ori Mt. Here a segment of the South Cretan margin is preserved onshore, a structure that represents a neotectonic structure with continuous activity since the Upper Miocene. This segment is characterized by a steep, E-W striking and south facing morphological escarpment that constitutes numerous E-W and ESE-WNW striking normal faults. Since the Late Miocene, marine sequences of Tortonian, Early Pliocene and Lower Pleistocene age were deposited along the coastal zone. Since the Middle Pleistocene multiple, coalescent alluvial fans covered both the alpine basement and the marine sediments. Fault-kinematic- and stratigraphie data combined with recently published palaeobathymetry reconstructions allow us to make relable estimates of both the uplift rates of fault blocks in the study area and the period that the faults that demarcate them were active. The results show that the study area is experiencing uplift already since the Middle Pliocene and that the uplift rates of the mountainous parts are higher than those of the coastal zone. The general uplift of the coastal zone seems to be controlled by offshore normal faults, south of Sfaki

Paleobathymetry of a pliocene voutes coast (Heraklion, Crete)

The fish otolith assemblages identified in the Zanclean sediments of Voutes section (Heraklion, Crete) are analyzed in order to estimate the depth of deposition. The assemblages indicate that Voutes area was in fact a coast inhabited by a neritic fish fauna with significant mesopelagic component, mostly Myctophids. The benthic and benthopelagic group exhibits great diversity. In the late Zanclean, the study area corresponds to a deep neritic environment, which gradually uplifts. At the end of the Zanclean, Voutes area becomes a very shallow coast, as shown by the increased contribution to the assemblage by members of the Gobiid family, as well as the notable presence of Bothidae. Thereafter, the area deepens again, as the shallow benthic-benthopelagic component significantly decreases. This is consistent with the appearance of Pteropods and reaches a peak during the deposition of diatomites at maximum depth. At the upper part of the section, the sea bottom depth decreases again to allow for the deposition of marls with various molluscs remains, where Gadids and Gobiids again reappear. Finally, the upper diatomitic horizon is characterized by a rather poor fish fauna. These observations allow reconstructing the evolution of Voutes coastal area during the latest Zanclean until the Piacenzian. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται η παλαιοβαθυμετρική ανάλυση των συναθροίσεων ωτολίθων Ιχθύων, που προσδιορίστηκαν στα ιζήματα ηλικίας Ζαγκλίου στην τομή Βούτες (Ηράκλειο, Κρήτη). Η περιοχή Βούτες αποτελούσε μία ακτή με νηριτική Ιχθυοπανίδα, με υψηλή συμμετοχή μεσοπελαγικών ειδών, κυρίων Myctophidae. Τα βενθικά και βενθοπελαγικά ψάρια εμφανίζουν επίσης μεγάλη ποικιλότητα. Κατά το ανώτερο Ζάγκλιο, η περιοχή μελέτης αντιστοιχούσε σε βαθύ νηριτικό περιβάλλον. Σταδιακά η περιοχή ανυψώθηκε σε πολύ μικρά βάθη, όπως φαίνεται από την αυξημένη συμμετοχή στην πανίδα των Gobidae, αλλά και την παρουσία Bothidae. Στη συνέχεια, η περιοχή βάθυνε ξανά, καθώς παρατηρείται σημαντική μείωση της συμμετοχής των ρηχών βενθικών-βενθοπελαγικών ειδών. Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται από την παρουσία στο επίπεδο αυτό των Πτεροπόδων, αλλά και την απόθεση διατομιτών. Σε ανώτερο τμήμα της τομής, το βάθος της θάλασσας μειώνεται και πάλι, πριν τον ανώτερο διατομιτικό ορίζοντα, ο οποίος ωστόσο εμφανίζει ιδιαίτερα φτωχή συνάθροιση ωτολίθων

Evidence for a possible life-cycle association between Syracosphaera protrudens (heterococcolithophore) and Syracosphaera pulchra HOL pirus -type (holococcolithophore)

Abstract. An apparently unambiguous combination coccosphere from the Eastern Mediterranean (Aegean Sea, Greece) is documented involving Syracosphaera protrudens Okada & McIntyre, 1977 and Syracosphaera pulchra Lohmann, 1902 HOL pirus-type. This finding is difficult to interpret in terms of the current understanding of Syracosphaera taxonomy and adds evidence to the hypothesis of a distinctly complex Syracosphaera pulchra life cycle

Remarks on the Messinian evaporites of Zakynthos Island (Ionian Sea, Eastern Mediterranean)

Detailed mapping of the Neogene deposits on Zakynthos Island shows that the Messinian primary evaporite basins, formed over Ionian basement, are delimited by the westernmost outcrop of the Triassic evaporitic diapirs, located west of the Kalamaki-Argasi Messinian gypsum unit. The post-Miocene external Ionian thrust is emplaced west of the Triassic diapirs. Planktonic foraminifera biostratigraphy indicates that primary evaporite accumulation took place probably during the first stage of the Messinian salinity crisis (5.96-5.60 Ma), in shallower parts of a foreland basin, formed over the Pre-Apulian and the Ionian zone basement. Establishment of these depositional environments, before the Ionian thrust emplacement, was probably due to the particularities of the foreland basin, which extended from the external Ionian to the internal Pre-Apulian zone. Field observations, borehole data and an onshore seismic profile show that the Neogene sediments over the Pre-Apulian basement correspond to the foredeep through forebulge domain of the foreland basin, as it is documented from their spatial thickness distribution. In contrast, the Neogene sediments over the Ionian basement correspond to the wedge top of the foreland basin, which was less subsiding, as it is deduced by their reduced thickness. This lower subsidence rate was the result of the concurrent diapiric movements of the Ionian Triassic evaporites. In Agios Sostis area, located over Pre-Apulian basement, the Neogene sequence is intercalated by decametre-thick resedimented blocks consisting of shallow water selenite. To the southeast, this mass-wasting Messinian gypsum passes to mainly gypsum turbidite. In Kalamaki-Argasi area, located over Ionian basement, the shallow water environment led to the deposition of the observed primary gypsum. Erosion of the primary gypsum of both forebulge and wedge top supplied the foreland basin’s depocenter with gypsum turbidites. Η λεπτομερής χαρτογράφηση των Νεογενών αποθέσεων της Ζακύνθου δείχνει ότι οι λεκάνες πρωτογενούς Μεσσήνιας εβαποριτικής απόθεσης, που σχηματίστηκαν πάνω σε Ιόνιο υπόβαθρο, οριοθετούνται από τη δυτικότερη εμφάνιση των Τριαδικών εβαποριτικών διάπειρων (δυτικά της Μεσσήνιας ενότητας γύψου Καλαμάκι-Αργάσι). Η μετα-Μειοκαινική εξωτερική Ιόνια επώθηση τοποθετείται δυτικά αυτών των Τριαδικών διάπειρων. Βιοστρωματογραφική ανάλυση των συναθροίσεων πλαγκτονικών τρηματοφόρων στα Νεογενή ιζήματα δείχνει ότι η συσσώρευση πρωτογενούς εβαπορίτη έλαβε χώρα πιθανά κατά το πρώτο στάδιο της κρίσης αλμυρότητας του Μεσσηνίου (5.96-5.60 Εκατ.χρ.), στα αβαθέστερα τμήματα της λεκάνης προχώρας, η οποία σχηματίστηκε πάνω στο Προ-Απούλιο και Ιόνιο αλπικό υπόβαθρο. Ο σχηματισμός των περιβαλλόντων ιζηματογένεσης, πριν από την Ιόνια επώθηση, πιθανά οφείλεται στις ιδιαιτερότητες της λεκάνης προχώρας, η οποία εκείνο το διάστημα εκτείνονταν από την εξωτερική Ιόνια ως την εσωτερική Προ-Απούλια ζώνη. Νέα δεδομένα υπαίθρου, σε συνδυασμό με τη βιοστρωματογραφία, τα στοιχεία γεωτρήσεων και μία διαθέσιμη σεισμική τομή δείχνουν ότι τα Νεογενή ιζήματα πάνω στο Προ-Απούλιο υπόβαθρο αντιστοιχούν στον τμήμα της λεκάνης προχώρας, από το προβύθισμα (foredeep) ως την πρόσθια ανύψωση (forebulge), όπως αυτό διαπιστώνεται από την χωρική κατανομή του πάχους τους. Αντίθετα, τα Νεογενή ιζήματα πάνω στο Ιόνιο υπόβαθρο αντιστοιχούν στο τμήμα της λεκάνης προχώρας που βρίσκεται πάνω στο μετωπικό πρίσμα της ορογένεσης (wedge top), το οποίο βυθίζονταν λιγότερο όπως συνάγεται από το ελαττωμένο πάχος των ιζημάτων. Ο μικρότερος ρυθμός βύθισης οφείλεται στις διαπειρικές κινήσεις των Τριαδικών εβαποριτών. Στη Νεογενή ακολουθία, που βρίσκεται πάνω σε Προ-Απούλιο υπόβαθρο (περιοχή Άγιος Σώστης), παρεμβάλλονται επανιζηματοποιημένα μπλοκ δεκαμετρικού πάχους αποτελούμενα από σεληνίτη μικρού βάθους απόθεσης. Προς νότο, αυτή η βαρυτικά μεταφερόμενη μάζα της Μεσσήνιας γύψου μεταπίπτει κυρίως σε τουρβιδιτική γύψο. Στην περιοχή Καλαμάκι-Αργάσι που βρίσκεται πάνω σε Ιόνιο υπόβαθρο, το αβαθές περιβάλλον οδήγησε στην απόθεση της παρατηρούμενης πρωτογενούς γύψου. Η διάβρωση της πρωτογενούς γύψου τόσο της πρόσθιας ανύψωσης όσο και του μετωπικού πρίσματος επώθησης τροφοδότησαν το προβύθισμα της λεκάνης προχώρας με τουρβιδίτες γύψου

Preliminary results of high resolution paleoceanography and paleoclimatology during sapropel S1 deposition (South Limnos Basin, North Aegean Sea).

Οι παλαιοπεριβαλλοντικές συνθήκες κατά τη διάρκεια απόθεσης του σαπροπηλού S1 στο Βόρειο Αιγαίο (πυρήνας βαρύτητας Μ-4, μήκους 2,53 m, λεκάνης νότιας Λήμνου) προσδιορίζονται με βάση την ποσοτική ανάλυση μικροπαλαιοντολογικών (βενθονικά και πλαγκτονικά τρηματοφόρα) και γεωχημικών (OC, δ13Corg) δεικτών. Χαρακτηριστικό του πυρήνα Μ-4 είναι η μεγάλη εμφάνιση του S1 που φτάνει το πάχος των 96 cm. Η μελέτη κατέδειξε ότι, το κατώτερο σαπροπηλικό στρώμα S1a αποτέθηκε σε θερμότερες συνθήκες, εντονότερης δυσοξίας, σε σχέση με το ανώτερο σαπροπηλικό στρώμα S1b.. Αύξηση της παραγωγικότητας και καλύτερη διατήρηση του οργανικού υλικού πιστοποιήθηκαν στο κατώτερο τμήμα του S1. Η διακοπή των σαπροπηλικών συνθηκών στα 8,0 Ka BP που χαρακτηρίζεται κυρίως από την αύξηση της σχετικής συχνότητας των συμφυρματοπαγών μορφών των βενθονικών τρηματοφόρων υποστηρίζει συνθήκες υψηλής οξυγόνωσης του πυθμένα και εισροή γλυκών υδάτων.The paleoenviromental conditions during the depositional interval of sapropel S1 in the northeastern Aegean (gravity core M-4, length 2.53 m; south Limnos basin) are studied based on quantitative micropaleontological (benthic and planktonic foraminifera) and geochemical (OC, δ13Corg) analyses. Special feature of core M-4 is the thickness of S1 layer (96 cm). Our study points that sapropelic layer S1a has been deposited in more dysoxic and warmer conditions in respect to S1b. Both primary productivity and preservation of organic material are more intense during the lower part of S1. An interruption of the sapropelic conditions at 8.0 Ka BP which is mainly characterized by the increase of agglutinated foraminiferal forms confirms both higher oxygen bottom conditions and freshwater input

Refining human palaeodietary reconstruction using amino acid delta N-15 values of plants, animals and humans.

An established method of estimating the trophic level of an organism is through stable isotope analysis of its tissues and those of its diet. This method has been used in archaeology to reconstruct past human diet from the stable nitrogen isotope (d15N) values of human and herbivore bone collagen. However, this approach, using the 15N-enrichment of human bone collagen d15N values over associated herbivore bone collagen d15N values to predict the relative importance of animal protein, relies on the assumptions that: (i) the d15N values of plants consumed by humans and herbivores are identical, and (ii) the 15Nenrichment between diet and consumer is consistent. Bone collagen amino acid d15N values have the potential to tackle these uncertainties, as they constrain the factors influencing bone collagen d15N values. In this study, the d15N values of glutamic acid and phenylalanine in human and herbivore bone collagen isolates from Neolithic sites in Germany, Greece and Turkey were determined by gas chromatography-combustion-isotope ratio mass spectrometry. The fraction of animal protein in total dietary protein consumed by the humans was estimated by: (i) comparing bulk human and herbivore collagen d15N values, (ii) comparing bulk human and herbivore collagen and ancient charred cereal grain d15N values, (iii) comparing human bone collagen d15NGlutamic acid and d15NPhenylalanine values, and (iv) comparing d15NGlutamic acid values of human and herbivore bone collagen and estimated d15NGlutamic acid values of ancient charred cereal grains. Where determined cereal grain d15N values are higher than estimated herbivore forage values, estimates of animal protein consumption are significantly lower, emphasising the importance of the plant nitrogen contribution to human bone collagen. This study also highlights the need for further investigation into: (i) the D15NConsumer-Diet values of glutamic acid and phenylalanine in terrestrial ecosystems, and (ii) D15NGlutamic acid-Phenylalanine values of common plant foods in order to improve the accuracy and more widespread applicability of amino acid-based methods for palaeodietary reconstruction

Ghost excitonic insulator transition in layered graphite

Some unusual properties of layered graphite, including a linear energy dependence of the quasiparticle damping and weak ferromagnetism at low doping, are explained as a result of the proximity of a single graphene sheet to the excitonic insulator phase which can be further stabilized in a doped system of many layers stacked in the staggered ($ABAB...$) configuration