Biliary complications after orthotopic liver transplantation in adults

Przeszczepianie wątroby stało się obecnie leczeniem z wyboru w przypadku schyłkowej niewydolności wątroby. Wraz z ciągłym rozwojem transplantologii i immunologii wyniki przeszczepiania wątroby ulegają stopniowej poprawie. Obecnie średnie 5-letnie przeżycie po ortotopowym przeszczepieniu wątroby (OLT) biorców kształtuje się na poziomie 72–77% w zależności od stopnia niewydolności wątroby. Z procedurą transplantacji wątroby nierozerwalnie wiąże się obecność powikłań, które w 80% występują w ciągu pierwszych 6 miesięcy po OLT. Do najczęściej spotykanych należą powikłania dotyczące dróg żółciowych. Najważniejsze i najszerzej opisywane to: wycieki żółci, zwężenia — zarówno w miejscu, jak i poza miejscem zespolenia dróg żółciowych, złogi w drogach żółciowych, dysfunkcja zwieracza Oddiego oraz ucisk na drogi żółciowe. Są one groźne, gdyż niejednokrotnie prowadzą do utraty przeszczepu lub zgonu chorego. Obecnie częstość powikłań żółciowych kształtuje się na poziomie 6–35% wszystkich transplantacji, najczęściej oscylując wokół 20% przy utrzymującej się od wielu lat stałej tendencji spadkowej. Do istotnych czynników prognozujących wystąpienie powikłań żółciowych po OLT należą: przedoperacyjne stężenie bilirubiny w surowicy krwi oraz wskaźnik INR biorcy, zastosowanie drenażu Kehra, liczba przetoczonych podczas operacji jednostek osocza świeżo mrożonego, a także rodzaj graftu wątrobowego. Zmienia się sposób postępowania w przypadku podejrzenia powikłań żółciowych. Referencyjną metodą diagnostyczną stał się magnetyczny rezonans dróg żółciowych (MRCP). W przypadku potwierdzenia rozpoznania powikłań żółciowych leczenie operacyjne w większości zostało zastąpione technikami endoskopowymi i przezskórnymi. Przy nieskuteczności powyższego postępowania konieczna staje się retransplantacja wątroby. Z powodu ciągle niewystarczającej liczby zmarłych dawców wciąż poszukuje się nowszych metod pozyskiwania narządów do przeszczepienia. Wprowadzono metodę pozyskiwania graftów z częściowej hepatektomii od dawców żywych oraz podziału na mniejsze części wątroby pochodzącej od zmarłego dawcy. Cele niniejszego artykułu to analiza i podsumowanie doniesień dotyczących powikłań żółciowych po OLT u dorosłych. Problem ten wydaje się szczególnie istotny z powodu coraz większej liczby transplantacji wątroby w Polsce.Liver transplantation has become at present the treatment of choice in cases of end-stage liver disease. Along with the significant development of transplantology and immunology, the results of liver transplantation have been gradually improving. Currently, the 5-year survival rate in recipients following orthotopic liver transplantation (OLT) is at a level of 72–77%, depending on the stage of liver insufficiency. The presence of complications is inseparably connected with the procedure of liver transplantation, and occur in 80% of cases during the first six months after OLT. One of the most common are complications concerning bile ducts. The most important and widely described are bile leakages, anastomotic and nonmagnetyczanastomotic strictures, bile concrements, sphincter of Oddi dysfunction and compression of the biliary tract. Such complications are dangerous as many times they lead to the loss of the graft or even death. Despite permanent improvements in the surgical technique of performing bile ducts anastomoses and the growing experience of transplantologists, biliary anastomosis is often called the “Achilles heel” of liver transplantation. Nowadays, the prevalence of biliary complications is at a level of 6–35% of all liver transplantations, and most frequently oscillates around 20%, a figure which has been showing a regular downward trend for many years. The most commonly-listed risk factors of biliary complications after OLT are: preoperative serum bilirubin level and INR in recipient, T-tube drainage, the number of fresh frozen plasmas used during the operation and the type of liver graft. Management options, in cases of suspicion of biliary complications, have also changed with Magnetic Resonance Cholangiopancreatography (MRCP) having become a “gold standard” in diagnostics. In the cases of confirmation of the diagnosis of biliary complications, surgical techniques have mainly been replaced by endoscopic or percutaneous techniques. In cases of the ineffectiveness of the above-mentioned treatment, liver re-transplantation becomes necessary. Because of the continuously insufficient number of deceased donors, more and more new methods of expanding the number of grafts for transplantation are being discovered. The methods of gaining the grafts from partial hepatectomy from living donors and division of the liver into smaller parts from a deceased donor have also been introduced. The aim of this article is to be a review and analysis of reports concerning biliary complications after orthotopic liver transplantation in adults. This problem has becomes especially important due to more and more liver transplantations being performed in Poland

Molecular basics of aldosterone and cortisol synthesis in normal adrenals and adrenocortical adenomas

Celem niniejszej pracy było przedstawienie genów kodujących białka enzymatyczne szlaku syntezy aldosteronu i kortyzolu, metod oceny ich aktywności transkrypcyjnej, jak również ekspresji ich mRNA w obrębie kory prawidłowych nadnerczy, w gruczolakach kory nadnerczy usuniętych chorym z zespołami Conna i Cushinga oraz w gruczolakach kory nadnerczy usuniętych chorym, u których nie wykazano nadczynności hormonalnej guza. Z przedstawionych doniesień wynika, że najlepiej poznano ekspresję mRNA omawianych genów w tkance uzyskanej z guzów nadnerczy usuniętych chorym z zespołem Conna. Natomiast aktywność transkrypcyjną tych genów w obrębie pozostałych gruczolaków kory nadnerczy udokumentowano w mniejszym stopniu. Dotyczy to szczególnie analiz materiału tkankowego uzyskanego od pacjentów, u których aktywności hormonalnej guzów nadnerczy nie udało się wykazać za pomocą badań biochemicznych. Warto podkreślić również fakt, że układem odniesienia większości analiz molekularnych tkanki guzów kory nadnerczy był materiał uzyskany z niewielkiej liczby prawidłowych nadnerczy, co w pewnym stopniu zmniejsza wiarygodność uzyskanych wyników. Powyższe uwagi stanową podstawę do prowadzenia dalszych badań na podstawie większego materiału, uzyskanego zarówno z prawidłowych nadnerczy, jak i z gruczolaków wywodzących się z kory tego narządu. (The aim of the study is to present genes encoding enzymatic proteins of aldosterone and cortisol synthesis pathway, methods of their transcriptional activity measurement, mRNA expression of the genes in normal adrenal cortex, in adrenocortical adenomas excised from patients with Conn and Cushing syndromes, as well as in adrenocortical adenomas excised from patients, in which hormonal activity of the tumour was not confirmed. According to presented papers mRNA expression of analyzed genes is best known in tissue obtained from tumours excised from patients with Conn syndrome. On the other hand transcriptional activity of the genes within the other adrenocortical adenomas is documented in lesser degree. It concerns particularly analyses of tissue material obtained from patients, in which hormonal activity of adrenal tumours was not confirmed with biochemical tests. It should be also considered, that the frame of reference for the majority of molecular analyses of adrenocortical tumour tissues was material obtained from little number of normal adrenals, what decreases in some degree credibility of obtained results. Mentioned above remarks may be the basis for conduction of further investigations based on larger material, obtained both from normal adrenals and adrenocortical adenomas

Urologic complications following renal transplantation

Przeszczepianie nerek od ponad 60 lat jest uznaną metodą leczenia schyłkowej niewydolności nerek. Zmieniła się technika chirurgiczna, metody doboru biorcy i dawcy, leki immunosupresyjne. Obecnie roczne przeżycie chorego i przeszczepu wynosi odpowiednio około 93% i 91%, a pięcioletnie odpowiednio 91% i 77%. Z przeszczepianiem nerek związane jest występowanie powikłań chirurgicznych, które mogą doprowadzić do niewydolności graftu i zgonu biorcy. Wśród nich dominują powikłania urologiczne, a częstość kształtuje się na poziomie 2–20%.Wraz z rozwojem nowych technik diagnostycznych i terapeutycznych zmienia się sposób postępowania w przypadku podejrzenia powikłań urologicznych, leczenie operacyjne w większości zostało zastąpione technikami endoskopowymi, a tylko w skrajnych przypadkach konieczne jest usunięcie nerki przeszczepionej.Celem tego artykułu jest analiza i podsumowanie aktualnych doniesień dotyczących powikłań urologicznych po przeszczepieniu nerki (KTx) u dorosłych. Zagadnienie to wydaje się być szczególnie istotne z powodu coraz większej liczby transplantacji nerek w Polsce, przy jednocześnie skąpych doniesieniach w piśmiennictwie polskim na temat nowych standardów diagnostycznych i leczniczych w przypadku wystąpienia powikłań urologicznych po przeszczepieniu nerki.The renal transplantation over 60 years becomes a method of treatment of the end-stage renal failure. The surgical technique has been modified, better methods of donor-recipient matching have been developed, and new immunosuppressive medications have been introduced. Currently, a 1-year survival of a patient and graft is approximately 93% and 91%, whilst a 5-year survival — 91% and 77% respectively.The renal transplantation is, just as any other surgical procedure, inextricably linked with surgical complications which may result in graft failure and even recipient’s death. Urologic complications are the most common type of complications following renal transplantation. Their incidence falls within the range of 2–20% of all transplantations.Together with the development of new methods of diagnosis and treatment the procedure administered in the case of suspicion of urologic complications has also been changing. In most cases surgical treatment has been replaced with endoscopic techniques and only in rare cases it is necessary to remove the implanted graft. The purpose of this article is to analyse and summarise the latest reports on the urologic complications following kidney transplantation (KTx) in adults. This problem seems to be particularly important due to an increasing number of renal transplantations in Poland and scant information in the Polish literature about new diagnostic and therapeutic standards in the case of urologic complications following renal transplantation

The usefulness of assessing the serum levels of homocysteine in diagnosis of atherosclerosis

Wstęp. Choroby naczyniowe są pierwszą przed chorobami nowotworowymi przyczyną zgonów. Dlatego na całym świecie prowadzi się badania, których celem jest znalezienie łatwo oznaczalnego w płynach ustrojowych czynnika ryzyka miażdżycy. Powinien on być przydatny do badań przesiewowych, mieć znaczenie rokownicze i ułatwiać ocenę stosowanej terapii. Do listy czynników ryzyka chorób układu krążenia niedawno dołączono homocysteinę. Ma ona właściwości cytotoksyczne, a jej podwyższone stężenie we krwi powoduje uszkodzenie komórek śródbłonka, degradację elastyny w błonie wewnętrznej, procesy włóknienia i wapnienia. Celem pracy jest ocena stężenia homocysteiny w surowicy krwi u pacjentów z potwierdzoną klinicznie miażdżycą tętnic. Materiał i metody. Badaniom poddano 68 pacjentów, w tym 26 chorych z miażdżycą tętnic kończyn dolnych, 10 osób po zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG), 10 chorych z zawałem serca, 15 osób &#8212; z ciężkim udarem niedokrwiennym mózgu, 4 pacjentów &#8212; z tętniakiem aorty brzusznej i 3 osoby &#8212; ze zwężeniem tętnicy nerkowej. Z badań wyłączono pacjentów z niedawno przebytym zawałem serca lub udarem niedokrwiennym mózgu, z niewydolnością nerek, z chorobami autoimmunologicznymi oraz z chorobą nowotworową. Wyniki. U pacjentów we wszystkich badanych grupach schorzeń oprócz grupy z tętniakiem aorty brzusznej (8,71 &#177; 0,77 &#181;mol/l) stwierdzono podwyższone wartości stężenia homocysteiny w porównaniu z grupą kontrolną (stężenie 9,37 &#177; 1,49 &#181;mol/l), przy czym najwyższe wartości odnotowano w grupie chorych po CABG (29,2 &#177; 11,32 &#181;mol/l). Wnioski. Homocysteina jest ważnym, niezależnym czynnikiem ryzyka chorób układu krążenia, a jej oznaczenie powinno być badaniem rutynowym u pacjentów obciążonych genetycznie oraz u osób z innymi czynnikami ryzyka miażdżycy.Background. Cardiovascular diseases are the most common cause of death in Poland. Homocystein has recently been added to the list of atherosclerosis risk factors. Homocystein is an amino acid, which contains sulphur. Homocysteine is toxic for the endothelium. The aim of the study was to assess the plasma levels of the homocysteine in patients with clinical symptoms of atherosclerosis. Material and methods. Sixty-eight patients including 26 with lower extremities atherosclerosis, 10 after CABG, 10 with AMI, 15 with ischemic stroke, 4 with abdominal aortic aneurysm and 3 with renal artery obstruction were enrolled. Patients suffering from acute MI or stroke, kidney failure, autoimmune diseases and neoplasms were excluded from the investigation. Thirty healthy volunteers were the control group. Results. Homocysteine levels in all patient groups were higher than in the control group except patients with abdominal aortic aneurysm. The highest homocysteine concentrations (29.2 &plusmn; 11.32 &micro;mol/l; p < 0.001) were in patients after CABG. Conclusions. homocysteine is an important, independent cardiovascular diseases risk factor and should be routinely examined for in patients with other risk factors

Repair of bile duct and injury to hilum vessels of the liver through vascular insertion in the right hepatic artery and reconstruction procedure &#8212; case study

Laparoskopowa cholecystektomia wiąże się z ryzykiem uszkodzenia struktur więzadła wątrobowo-dwunastniczego. Dotyczy ono zarówno naczyń (rzadziej), jak i głównej drogi żółciowej. Przedstawiono przypadek chorej po wycięciu głównej drogi żółciowej i prawej tętnicy wątrobowej w czasie laparoskopowej cholecystektomii. W czasie zabiegu rekonstrukcyjnego wykonano zespolenie drogi żółciowej z pętlą jelita cienkiego sposobem Roux-en-Y. Prawą tętnicę wątrobową odtworzono przy użyciu wstawki z żyły odpiszczelowej. Przebieg pooperacyjny był niepowikłany, zaś funkcja wątroby prawidłowa.Laparoscopic cholecystectomy carries a risk of injury to the hepatoduodenal ligament structure. This involves both the rare and common bile duct. The case of a female patient with an excision of the common bile duct and right hepatic artery during a laparoscopic cholecystectomy is reported. During the reconstruction procedure a Roux-en-Y anastomosis between the bile duct and intestinal loop was performed. The right hepatic artery was reconstructed by using an insertion from saphenous vein. The patient exhibited no postoperative complications and hepatic function was normal

Złożona angioplastyka prawej tętnicy szyjnej wewnętrznej i wspólnej z implantacją stentów z zastosowaniem równoczesnej protekcji proksymalnej i dystalnej

We present a case of a 73 year-old man with, long-segment thigh stenosis in the right common and internal carotid artery with occlusion left common carotid artery. Complex angioplasty with modification proximal and distal system protection was successful performed. There were no procedure-related complications. We concluded that in very complex, multilevel lesions in carotid artery, there is a place for safe double system protection. This maneuver can increase safe of the carotid artery stenting and minimise potential complications. Kardiol Pol 2012; 70, 1: 88&#8211;9

Złożona angioplastyka prawej tętnicy szyjnej wewnętrznej i wspólnej z implantacją stentów z zastosowaniem równoczesnej protekcji proksymalnej i dystalnej

We present a case of a 73 year-old man with, long-segment thigh stenosis in the right common and internal carotid artery with occlusion left common carotid artery. Complex angioplasty with modification proximal and distal system protection was successful performed. There were no procedure-related complications. We concluded that in very complex, multilevel lesions in carotid artery, there is a place for safe double system protection. This maneuver can increase safe of the carotid artery stenting and minimise potential complications. Kardiol Pol 2012; 70, 1: 88&#8211;9

Results of surgical treatment of renal artery stenosis

Wstęp Mimo ogromnego postępu w leczeniu zwężeń tętnic nerkowych metodami nieoperacyjnymi (angioplastyka przezskórna - PTRA - ze stentowaniem lub bez niego) wciąż nie u wszystkich chorych przeprowadzenie tych zabiegów jest możliwe. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie wyników odległych leczenia operacyjnego zwężeń tętnic nerkowych wykonanych w latach 1995&#8211;2002 w ośrodku autorów. Materiał i metody Do rewaskularyzacji chirurgicznej zakwalifikowano 43 pacjentów, w tym: 33 chorych z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym zdyskwalifikowanych z zabiegów PTRA, 4 chorych z niewydolnością nerek wynikającą z zamknięcia lub krytycznego zwężenia tętnic nerkowych oraz 6 chorych ze zwężeniem tętnicy nerki przeszczepionej. W powyższej grupie chorych wykonano 48 operacyjnych rekonstrukcji tętnic nerkowych, w tym u 5 pacjentów zabiegi obustronne. U 14 chorych jednocześnie wykonano zabiegi rekonstrukcyjne aorty i tętnic biodrowych. U wszystkich chorych oceniano wpływ operacji na wysokość ciśnienia tętniczego oraz stężenie kreatyniny w surowicy w okresie okołooperacyjnym, po okresie roku od zabiegu oraz w czerwcu 2003 roku (średni czas obserwacji 67 miesięcy, zakres od 9 do 96 miesięcy). U wszystkich chorych, którzy przeżyli w obserwacji odległej, wykonano badanie dopplerowskie przepływów nerkowych, poszukując nawrotu zwężenia. Za sukces terapeutyczny uznano normalizację ciśnienia tętniczego lub zmniejszenie liczby przyjmowanych leków przeciwnadciśnieniowych bądź obniżenie, ale o więcej niż 15 mm Hg, wartości ciśnienia rozkurczowego u chorych z nadciśnieniem tętniczym albo obniżenie stężenia kreatyniny w surowicy o co najmniej 20% u chorych z niewydolnością nerek. Wyniki W okresie okołooperacyjnym zmarło 3 chorych (7,0%), a w odległej obserwacji kolejnych 3 pacjentów (z powodów niezwiązanych z niewydolnością nerek). U 3 chorych zabieg operacyjny zakończył się nefrektomią, a u kolejnych 2 pacjentów nerkę usunięto w trakcie kolejnej operacji (łącznie 11,6%). W okresie obserwacji odległej marskość nerki mimo rewaskularyzacji wystąpiła u 7 chorych (17,3%). U 6 z 31 chorych (19,4%) z nadciśnieniem obserwowano po operacji trwałą normalizację ciśnienia tętniczego, a u kolejnych 15 (48,4%) poprawę kontroli ciśnienia. Rewaskularyzacja nerek, których długi wymiar nie przekraczał 9 cm, zapobiegła rozwojowi marskości w 40% przypadków. Poprawę czynności wydalniczej obserwowano u 2 z 3 chorych z niewydolnością nerek, którzy przeżyli zabieg. U 5 z 6 chorych ze zwężeniem tętnicy nerki przeszczepionej uzyskano ponad 3-letnie przeżycie przeszczepu. Wnioski Leczenie operacyjne wciąż pozostaje metodą z wyboru w leczeniu chorych z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym w przypadku zaawansowanych zmian miażdżycowych aorty brzusznej, u chorych z tętniakiem tętnicy nerkowej. Metoda operacyjna jest również skuteczna u pacjentów ze zwężeniem tętnicy przeszczepionej nerki.Background A great progress in percutaneous non-surgical angioplasty - PTRA (with or without stenting) has taken place in the last few years. However, there is still a group of patients who cannot be treated with these methods. The aim of the present study was to summarize the effects of surgical treatment of renal artery stenosis performed in our center from 1995 to 2002. Material and methods Forty-three patients, including 33 with renovascular hypertension who were not suitable for the PTRA, 4 patients with renal failure due to critical stenosis or the occlusion of renal arteries and 6 patients with artery stenosis of the transplanted kidney were referred to surgical angioplasty. 48 surgical reconstructions were performed. In 5 patients both renal arteries were reconstructed. Simultaneously, in 14 patients surgical reconstructions of aorta and iliac arteries were done. The effect of surgery on blood pressure and serum creatinine concentration during the perioperative period, after a year, and in June 2003 (mean observation period was 67, range: 9-96 months) were analysed. In all survivals Doppler ultrasound examination for discrimination of re-stenosis was performed in long term observation. The therapeutic success was considered in the following clinical conditions: normalization of blood pressure or the reduction of diastolic blood pressure at least 15 mm Hg or reduced number of antihypertensive agents in hypertensive patients, or decrease of serum creatinine concentration &#8805; 20% in patients with renal failure. Results Three patients (7.0%) died in the perioperative period and another 3 during the follow up period (not related to renal failure). In 3 patients unilateral nephrectomy was performed and in the 2 others - the kidneys were nephrectomized during the second surgery (altogether 5 kidneys were removed - 11.6%). During the long term observation, renal cirrhosis occurred in 7 patients (17.3%). Permanent blood pressure normalization was achieved in 6 out of 31 hypertensive patients (19.4%) and in the additional 15 individuals improvement of blood pressure control was noticed (48.4%). Renal revascularization performed in patients with affected kidneys of the length lower than 9 cm, prevented the development of renal cirrhosis in 40% of cases. The improvement of renal excretory function was observed in 2 out of 3 survivals with renal failure. Longer than 3 years graft survival was achieved in 5 out of 6 patients with artery stenosis of the transplanted kidney. Conclusions Surgical treatment of renal artery stenosis is still recommended in patients with renovascular hypertension and severe atherosclerotic lesions in aorta or in patients with renal artery aneurysms. Such therapy is also effective in patients with renal artery stenosis of the transplanted kidney

Analysis of adrenocortical tumours morphology as regards their structure and potential malignancy

Wstęp: Następstwem rozpoznania raka kory nadnercza (ACC, adrenocortical carcinoma) jest włączenie leczenia farmakologicznego, długotrwałe monitorowanie chorego oraz ewentualna decyzja o reoperacji. Celem pracy jest analiza morfologii pierwotnych guzów kory nadnerczy pod względem ich złośliwości na podstawie punktowej skali zaproponowanej przez Weissa. Materiał i metody: Poddano analizie 110 guzów kory nadnerczy u 107 chorych (M - 27,1%, K - 72,9%; w wieku 32-77 lat, średnia 55,2 &#177; 9,7). Zespół Conna rozpoznano u 16 chorych (14,9%), zespół Cushinga - u 12 (11,2%), a wirylizację - u 3 (2,8%). U 76 chorych (71,0%) w badaniach biochemicznych nie wykazano nadczynności hormonalnej guza. Wyniki: W rutynowym badaniu histopatologicznym u 6 chorych (5,4%) rozpoznano ACC, u 92 (83,6%) - gruczolaka kory nadnercza (ACA, adrenocortical adenoma), a u 12 (10,9%) - rozrost kory nadnercza. Atypię jądrową III lub IV stopnia stwierdzono w 8 guzach (7,3%), odsetek mitoz powyżej 5/50 HPF (high power field) - w 6 (5,4%), atypowe mitozy - w 5 (4,5%), odsetek komórek o jasnej cytoplazmie poniżej 25% - w 10 (9,1%), rozlany charakter zmiany - w 8 (7,3%), ogniska martwicy - w 16 (14,5%), naciekanie żył - w 4 (3,6%), naciekanie zatok - w 7 (6,3%), naciekanie torebki - w 5 (4,5%). W guzach ACC stwierdzono 4-9 opisywanych cech złośliwości, zaś w ACA - 0-3 cechy. W analizie statystycznej wykazano znamienną korelację między liczbą punktów w skali Weissa a największą wielkością guza w badaniach obrazowych (p < 0,05). Wnioski: Struktura i układ komórek w obrębie łagodnych guzów kory nadnerczy są heterogenne. Analiza morfologii guzów kory nadnercza w skali Weissa może stanowić podstawę do rozpoznania ich złośliwości.Introduction: A consequence of diagnosis of adrenocortical carcinoma (ACC) is introduction of pharmacological therapy, precise monitoring of the patients and in some cases re-operation. The aim of the study is to analyse morphology of adrenocortical tumours as regards their malignancy by use of criteria proposed by Weiss. Material and methods: 110 adrenocortical tumours in 107 patients were analysed (M 27.1%, F 72.9%; age 32 to 77 years, mean 55.2 &plusmn; 9.7). Conn syndrome was diagnosed in 16 patients (14.9%), Cushing syndrome in 12 (11.2%), and virilisation in 3 (2.8%). In 76 patients (71.0%) biochemical tests did not reveal hormonal hyperactivity of the tumour. Results: In routine histopatological examination ACC was diagnosed in 6 tumours (5.4%), adrenocortical adenoma (ACA) in 92 (83.6%) and adrenocortical hyperplasia in 12 (10.9%). Nuclear grade III or IV was observed in 8 tumours (7.3%), mitotic rate > 5/50 high power fields in 6 (5.4%), atypical mitoses in 5 (4.5%), clear cells constituting < 25% of the tumour in 10 (9.1%), diffuse architecture in 8 (7.3%), necrosis in 16 (14.5%), veins infiltration in 4 (3.6%), sinusoids infiltration in 7 (6.3%), and tumour capsule infiltration in 5 (4.5%). Among ACC tumours 4-9 features of malignancy were present, among ACA - 0-3 features. Statistical analysis revealed correlation between number of criteria proposed by Weiss and maximal tumour size (p < 0.05). Conclusion: The structure and cell arrangement in adrenocortical adenoma are heterogeneous. Application of criteria proposed by Weiss in histopathological examination of adrenocortical tumours can be useful in differentiating adrenocortical adenoma from carcinoma

Analysis of morphology of adrenal pheochromocytoma as regards their potential malignancy

Wstęp: Guzy chromochłonne nadnerczy rozpoznawane są najczęściej w trakcie diagnostyki chorych z nadciśnieniem tętniczym oraz u chorych z rakiem rdzeniastym tarczycy i podejrzeniem zespołów MEN II. Celem niniejszej pracy jest analiza morfologii guzów chromochłonnych nadnerczy w oparciu o Pheochromo-cytoma of the Adrenal Gland Scaled Score (PASS) celem określenia ich potencjalnej złośliwości. Materiał i metoda: Analizie poddano 40 guzów. Średni wiek chorych w chwili zabiegu wynosił 45,2 &plusmn;13,4 lat. Guza chromochłonnego rozpoznano przed operacją u 87,5% chorych. U 12,5% chorych kwalifikacja do adrenalektomii została podjęta na podstawie wielkości guza (wymiary od 70 do 102 mm). U 20,0% chorych rozpoznano zespoły MEN II.Wyniki: W rutynowych badaniach histopatologicznych u 39 przedstawionych pacjentów rozpoznano łagodnego guza chromochłonnego. W 1 przypadku rozpoznano jego postać złośliwą na podstawie przerzutów do węzłów chłonnych (ryc. 1.). Sumując punkty PASS &#8805;4 wystąpił w 9 z 40 guzów co stanowiło 22,5%. Spośród 35 chorych, u których od zabiegu upłynęło ponad 12 miesięcy, 2 chorych zmarło: 1 chory ze złośliwym guzem chromochłonnym zmarł 5 miesięcy po operacji i 1 chora z zespołem MEN IIA zmarła z powodu rozsiewu nowotworowego raka rdzeniastego tarczycy. U pozostałych 7 chorych u których PASS &#8805; 4 punkty w okresie od 13-90 miesięcy obserwacji nie stwierdzono wznowy lub przerzutu nowotworu. U 1 spośród chorych z PASS < 4 usunięto chirurgicznie wznowę miejscową 82 miesiące po pierwszej operacji.Wnioski: Analiza guzów chromochłonnych w skali PASS ma charakter jedynie orientacyjny i nie pozwala na jednoznaczne histologiczne rozpoznanie łagodnych i złośliwych guzów chromochłonnych. Jedynym pewnym kryterium złośliwości guza chromochłonnego pozostają przerzuty.Background: Adrenal pheochromocytoma are diagnosed the most often in patients with arterial hypertension or with thyroid medullar cancer and suspicion of MEN II syndromes. The aim of the study is to analyse the morphology of pheochromocytomas on the basis of Pheochromocytoma of the Adrenal Gland Scaled Score (PASS) in order to estimate their potential malignancy. Material and methods: Forty tumours were subjected to analysis. Mean patients age was 45.2 &#177;13.4 years. The diagnosis of pheochromocytoma was establish before surgery in 87.5%. 12.5% of patients were referred to surgery on the basis of tumour diameter (range 70 to 102 mm). In 20.0% of patients MEN II syndromes were diagnosed. Results: In pathological examination benign pheochromo-cytoma was diagnosed in 39 presented patients. In 1 cases malignant form of pheochromocytoma was diagnosed on the basis of lymph nodes metastases. Number of points in PASS was &#8805; 4 in 9 of 40 tumours (22.5%). Among 35 patients operated on more than 12 months ago 2 patients died: 1 patient with malignant pheochromocytoma (PASS = 8 points) and 1 patient with MEN IIA syndrome (due to disseminated thyroid medullar cancer). In remaining 7 observed patients with PASS &#8805; 4 points neither recurrence nor metastases were diagnosed within the period of observation (13-90 months). In 1 out of patients with PAS