26 research outputs found
Disfunción del injerto a largo plazo tras el trasplante cardiaco: incidencia, causas y pronóstico
Programa Oficial de Doutoramento en Ciencias da Saúde. 5007V01[Resumen]
OBJETIVOS: El desarrollo de disfunción tardía del injerto es una causa frecuente de
hospitalización y mortalidad en pacientes que reciben un trasplante cardiaco. A pesar de lo
común del cuadro, existe escasa información en la literatura previa relativa a su
fisiopatología, incidencia, presentación clínica e implicaciones pronósticas.
MÉTODOS: Hemos realizado un estudio retrospectivo, observacional y unicéntrico, basado
en una cohorte de 547 pacientes que recibieron un trasplante cardiaco en el Complejo
Hospitalario Universitario de A Coruña en el periodo 1991–2014, y que sobrevivieron a la
hospitalización postoperatoria. Se definió disfunción tardía del injerto como el primer
episodio de hospitalización por este motivo tras el primer alta tras el trasplante.
RESULTADOS: Durante un periodo de seguimiento medio de 8.4 ± 6 años tras el primer alta
post-TC, 178 (32.5%) pacientes fueron hospitalizados por disfunción tardía del injerto
cardiaco (tasa de incidencia: 3.6 casos por 100 pacientes-año, Intervalo de Confianza (IC)
95% 3.1-4.2). Mediante análisis multivariable de regresión de Cox, la diabetes preexistente al
trasplante, un gradiente transpulmonar elevado, y un ratio peso donante/receptor bajo se
identificaron como predictores independientes de disfunción tardía del injerto en el
seguimiento tras el trasplante.
Se detectó enfermedad vascular del injerto, rechazo celular grado ≥1R, y rechazo
mediado por anticuerpos grado pAMR ≥1 en 50.6%, 44.9% y 19.2% de los pacientes hospitalizados por disfunción del injerto de nueva aparición. El 60.1% de estos individuos
presentaban una fracción de eyección de ventrículo izquierdo ≥ 50% en el momento del
diagnóstico de disfunción del injerto.
La supervivencia libre de re-TC 1,5,10 y 15 años tras la primera hospitalización por
disfunción tardía del injerto fue de 72.2%, 38.4%, 18.4%, y 7.5% respectivamente; la tasa de
incidencia de reingreso por insuficiencia cardiaca sintomática fue de 40.9 episodios por 100
pacientes-año (CI 95% 36.6-46-6). La necesidad de inotrópicos, la presencia de vasculopatía
coronaria, mayores niveles de creatinina sérica, una fracción de eyección disminuida y la
presencia de hiponatremia se asociaron de modo independiente con un peor pronóstico en
estos pacientes.
En los pacientes con evidencia de disfunción del injerto y rechazo agudo, la presencia
de hallazgos histopatológicos sugestivos de rechazo mediado por anticuerpos se asoció con
una menor supervivencia libre de retrasplante (p=0.038).
CONCLUSIONES: La disfunción tardía del injerto es un fenómeno común en los receptores de
trasplante cardiaco que se asocia a una pobre supervivencia. Las causas subyacentes más
habituales de disfunción del injerto son el rechazo agudo y la vasculopatía coronaria.[Resumo]
OBXECTIVOS: A aparición de disfunción tardía do enxerto é una causa frecuente de
hospitalización e morte en receptores dun transplante cardiaco. Malia que se trata de un
cadro común, existe pouca informació na literatura previa relativa á súa fisiopatoloxía,
prevalencia, presentación clínica e implicacións prognósticas.
MÉTODOS: Realizamos un estudio retrospectivo, observacional e únicéntrico baseado nunha
cohorte histórica de 547 doentes que recibiron un TC no Complexo Hospitalario Universitario
da Coruña entre 1991 e 2014, e que sobreviviron á hospitalización postoperatoria. Definiuse
disfunción tardía do enxerto como o primeiro ingreso hospitalario por este motivo trala
primeira alta tralo transplante.
RESULTADOS: Durante un periodo de seguemento medio de 8.4 ± 6 anos trala primeira alta
tralo transplante, 178 (32.5%) doentes foron hospitalizados por disfunción tardía do enxerto
cardiaco de nova aparición (tasa de incidencia: 3.6 casos por 100 doentes-ano, Intervalo de
Confianza (IC) ó 95% 3.1-4.2). Mediante análisis multivariable de regresión de Cox, a diabete
previa ó transplante, un gradiente transpulmonar alto, é unha relación de peso
doante/receptor baixa foron identificadas como predictores independentes de disfunción
tardía do enxerto no seguemento tralo transplante.
Detectouse vasculopatía coronario do enxerto, rexeitamento celular grado ≥1R, e
rexeitamento mediado por anticorpos grado pAMR ≥1 en 50.6%, 44.9% e 19.2% dos doentes hospitalizados por disfunción do enxerto de novo diagnóstico. O 60.1% de estes doentes
presentaban unha fracción de exección do ventrículo esquerdo ≥ 50% no momento do
diagnóstico do cadro de disfunción do enxerto.
A supervivencia libre de retransplante 1, 5, 10 e 15 anos trala primeira hospitalización
por disfunción tardía do enxerto foi de 72.2%, 38.4%, 18.4% e 7.5%, respectivamente; a taxa
de incidencia de reingreso por insuficiencia cardiaca sintomática foi de 40.9 episodios por
100 doentes-ano (IC 95% 36.6-46.6). A necesidade de inotrópicos, a presenza de
vasculopatía coronaria, maiores niveles de creatinina sérica, unha menor fracción de
exección e a presenza de hiponatremia asociáronse de xeito independente cun peor
pronóstico nestes doentes.
Nos doentes con evidencia de disfunción do enxerto e rexeitamento agudo, a
presenza de achados histopatolóxicos suxestivos de rexeitamento mediado por anticorpos
asociouse cunha menor supervivencia libre de retransplante (p=0.038).
CONCLUSIÓNS: A disfunción tardía do enxerto é un fenómeno frecuente nos receptores de
TC que se asocia a una curta supervivencia. As causas subxacentes más frecuentes de
disfunción do enxerto cardiaco son o rexeitamento agudo e a vasculopatía coronaria.[Abstract]
OBJECTIVES: Late graft failure is a major cause of hospitalization and death among heart
transplant recipients. Despite this is a common condition, there is little previously published
information about its pathophysiology, incidence, clinical presentation, and prognostic
implications.
METHODS: We conducted a single-center, retrospective, observational study, based in a
historical cohort of 547 patients who underwent heart transplantation in the Complejo
Hospitalario Universitario de A Coruña from 1991 to 2014, and who survived the in-hospital
postoperative period. Late graft failure was defined as the first hospital admission during
long-term post-transplant follow-up.
RESULTS: Over a mean follow-up period of 8.4 ± 6 years beyond the first hospital discharge,
178 (32.5%) patients were admitted due to new-onset late graft failure (incidence density
rate: 3.6 cases per 100 patients-year, 95% Confidence Interval (CI) 3.1-4.2). By means of
multivariable Cox´ s regression, pre-transplant diabetes, a higher transpulmonary gradient
and a lower donor/recipient weight ratio were identified as independent predictors of late
graft failure.
Coronary allograft vasculopathy, acute rejection grade ≥1R, and antibody-mediated
rejection grade pAMR ≥1 were identified in 50.6%, 44.9% and 19.2% patients admitted due
to new-onset late graft failure. Left ventricular ejection fraction was ≥ 50% in 60.1% of these Retransplant-free survival 1, 5, 10 and 15 years after the diagnosis of new-onset late
graft failure was 72.2%, 38.4%, 18.4%, and 7.5% respectively; the incidence density rate of
re-hospitalization due to decompensated heart failure was 40.9 episodes per 100 patientsyears
(CI 95% 36.6-46-6). The need for inotropes, the presence of coronary allograft
vasculopathy, higher levels of serum creatinin, a reduced ejection fraction, and
hyponatremia were independently associated with poorer outcomes in these individuals.
In the subgroup of patients admitted due to late graft failure who showed evidence
of acute rejection, the presence of signs of antibody-mediated rejection was associated with
lower retransplant-free survival (p=0.038).
CONCLUSIONS: Late graft failure is frequent in heart transplant recipients, and it is
associated with poor survival. The most frequent underlying causes of late graft failure are coronary allograft vasculopathy and acute rejection
Negative screening of Fabry disease in patients with conduction disorders requiring a pacemaker.
Identification of Fabry disease (FD) in cardiac patients has been restricted so far to patients with left ventricular hypertrophy. Conduction problems are frequent in FD and could precede other manifestations, offering a possible earlier diagnosis.
We studied the prevalence of FD in 188 patients < 70 years with conduction problems requiring pacemaker implantation. Although classical manifestations of FD were not rare, no patient with FD was identified. Screening efforts should not be conducted in this population.post-print523 K
Perfil clínico y evolución de la amiloidosis cardiaca en un centro español de referencia.
Introducción y objetivos
La amiloidosis cardiaca (AC) se produce por depósito de fibras de amiloide en el miocardio. Las formas más frecuentes son la amiloidosis por cadenas ligeras (AL) y por transtiretina (ATTR). Nuestro objetivo es describir la experiencia en el diagnóstico, tratamiento y pronóstico en un centro especializado español.
Métodos
Se incluyeron todos los pacientes diagnosticados de AC en el XXXX1 desde mayo de 2008 a septiembre de 2018 y se analizaron sus características clínicas, evolución y supervivencia.
Resultados
Se incluyeron 180 pacientes con AC, de los cuales, 64 (36%) eran AL (50% varones;65±11 años) y 116 ATTR (72% varones;79±11 años, 19 con ATTR hereditaria). La forma de presentación más frecuente fue la insuficiencia cardiaca en ambos grupos (81% AL y 45% ATTR;p<0,01). Otras formas de presentación en pacientes ATTR fueron arritmias auriculares (16%), trastornos de conducción (6%) e incidental (6%). 70 pacientes (40%), tenían otro diagnostico previo establecido. El 72% de los pacientes ATTR pudo diagnosticarse de forma no invasiva. A pesar de que el retraso diagnóstico fue superior en ATTR (2,8±4,3 vs 0,6±0,7 años;p<0,001), la mortalidad fue mayor en los pacientes AL (48% vs 32%;p=0,028). El tipo AL (HR:6,16;IC95%:1,56-24,30;p=0,01), el sexo femenino (HR:2,35;IC95%:1,24-4,46;p=0,01) y la clase funcional NYHA III-IV (HR:2,07;IC95%:1,11-3,89;p=0,02) fueron predictores independientes de mortalidad.
Conclusiones
La AC constituye un reto en la práctica clínica, con gran variabilidad en su presentación en función del subtipo y con un retraso diagnóstico y una mortalidad elevados. Son necesarias mejoras en el diagnostico temprano y tratamiento de estos pacientes.pre-print298 K
Natural History of MYH7-Related Dilated Cardiomyopathy
BACKGROUND Variants in myosin heavy chain 7 (MYH7) are responsible for disease in 1% to 5% of patients with dilated cardiomyopathy (DCM); however, the clinical characteristics and natural history of MYH7-related DCM are poorly described. OBJECTIVES We sought to determine the phenotype and prognosis of MYH7-related DCM. We also evaluated the influence of variant location on phenotypic expression. METHODS We studied clinical data from 147 individuals with DCM-causing MYH7 variants (47.6% female; 35.6 +/- 19.2 years) recruited from 29 international centers. RESULTS At initial evaluation, 106 (72.1%) patients had DCM (left ventricular ejection fraction: 34.5% +/- 11.7%). Median follow-up was 4.5 years (IQR: 1.7-8.0 years), and 23.7% of carriers who were initially phenotype-negative developed DCM. Phenotypic expression by 40 and 60 years was 46% and 88%, respectively, with 18 patients (16%) first diagnosed at <18 years of age. Thirty-six percent of patients with DCM met imaging criteria for LV noncompaction. During follow-up, 28% showed left ventricular reverse remodeling. Incidence of adverse cardiac events among patients with DCM at 5 years was 11.6%, with 5 (4.6%) deaths caused by end-stage heart failure (ESHF) and 5 patients (4.6%) requiring heart transplantation. The major ventricular arrhythmia rate was low (1.0% and 2.1% at 5 years in patients with DCM and in those with LVEF of <= 35%, respectively). ESHF and major ventricular arrhythmia were significantly lower compared with LMNA-related DCM and similar to DCM caused by TTN truncating variants. CONCLUSIONS MYH7-related DCM is characterized by early age of onset, high phenotypic expression, low left ventricular reverse remodeling, and frequent progression to ESHF. Heart failure complications predominate over ventricular arrhythmias, which are rare. (C) 2022 The Authors. Published by Elsevier on behalf of the American College of Cardiology Foundation
Investigación joven con perspectiva de género III
Actas del III Congreso Internacional de Estudios de Género, Perspectivas y Retos de Futuro: Jóvenes Investigadores (Getafe, 13 - 15 de junio de 2018) organizado por el Instituto Universitario de Estudios de Género de la Universidad Carlos III de Madrid
Clonal chromosomal mosaicism and loss of chromosome Y in elderly men increase vulnerability for SARS-CoV-2
The pandemic caused by severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2, COVID-19) had an estimated overall case fatality ratio of 1.38% (pre-vaccination), being 53% higher in males and increasing exponentially with age. Among 9578 individuals diagnosed with COVID-19 in the SCOURGE study, we found 133 cases (1.42%) with detectable clonal mosaicism for chromosome alterations (mCA) and 226 males (5.08%) with acquired loss of chromosome Y (LOY). Individuals with clonal mosaic events (mCA and/or LOY) showed a 54% increase in the risk of COVID-19 lethality. LOY is associated with transcriptomic biomarkers of immune dysfunction, pro-coagulation activity and cardiovascular risk. Interferon-induced genes involved in the initial immune response to SARS-CoV-2 are also down-regulated in LOY. Thus, mCA and LOY underlie at least part of the sex-biased severity and mortality of COVID-19 in aging patients. Given its potential therapeutic and prognostic relevance, evaluation of clonal mosaicism should be implemented as biomarker of COVID-19 severity in elderly people. Among 9578 individuals diagnosed with COVID-19 in the SCOURGE study, individuals with clonal mosaic events (clonal mosaicism for chromosome alterations and/or loss of chromosome Y) showed an increased risk of COVID-19 lethality
Educación para la paz y no violencia
Tiene como objetivos educar para la paz, conocer la realidad de las guerras, favorecer la autonomía consigo mismo, con los demás y con la naturaleza, educar par responder de forma constructiva y no violenta a las situaciones de conflicto, y para la desobediencia ante las situaciones de violencia e injusticia aceptadas por la mayoría. La metodología empleada es activa, de investigación, que se traduce en situaciones concretas y que proporciona al alumno experiencias en las que él debe tomar postura y dar respuesta. Pone en marcha actividades creativas como teatro, guiñol y cuentos, juegos simbólicos, técnicas de diálogo, y otras actividades extraescolares. Desarrolla contenidos sobre la carrera de armamentos, el desarme, la violencia, la guerra, la paz, los derechos humanos, la democracia, ecología, salud, situaciones provocadas de conflicto, representaciones de conflictos y enfoque que se da a los conflictos que surgen en el aula..Madrid (Comunidad Autónoma). Consejería de EducaciónMadridMadrid (Comunidad Autónoma). Subdirección General de Formación del Profesorado. CRIF Las Acacias; General Ricardos 179 - 28025 Madrid; Tel. + 34915250893ES