Bifidobacterium-host-diet interactions

Bacteria belonging to the genus Bifidobacterium are key members of the gut microbiota. They are widely distributed in the animal kingdom, with over 80 recognised species and subspecies, and a host range spanning from insects to mammals. Bifidobacterium are among the earliest colonisers of the human gastrointestinal tract and have been associated with health-promoting benefits. However, investigations of infant-associated Bifidobacterium across early-life changing dietary periods are lacking. In addition, there is limited information on the diversity and the saccharolytic properties of this important microbiota member in diverse animal hosts. Thus, in this work I sought to comprehensively explore human- and animal-associated Bifidobacterium strains using both genomic and phenotypic approaches. Whole genome sequencing (WGS) and bioinformatic analyses were employed to examine a unique collection of Bifidobacterium longum strains (n=75) isolated from nine either exclusively breast- or formula-fed infants across their first 18 months, encompassing pre-weaning, weaning and post-weaning dietary stages, as well as a novel collection of animal-associated Bifidobacterium isolates and publicly available sequences recovered from a diverse range of hosts (n=433). These genomes were analysed either in combination or as discrete subsets to determine their genomic diversity and predicted functional properties related to carbohydrate metabolism. To complement bioinformatic analyses, a subset of infant-associated B. longum isolates were characterised phenotypically using experimental approaches to determine their carbohydrate metabolism capabilities, which linked to genomic analysis. Glycan uptake analysis and proteomics resulted in the determination of the mechanisms employed by selected B. longum strains to metabolise different carbohydrates. Bacterial isolation resulted in the recovery of a substantial collection of animal-associated Bifidobacterium isolates (over 100) and the identification of potential novel species. The results of the bioinformatic analysis indicated a highly diverse “open” pan-genome and an overall very broad repertoire of carbohydrate utilisation genes that could be associated with the host diet. This work represents the largest phylogenetic and comparative genomic analysis of animal-associated Bifidobacterium isolates to date. Overall, this work enhances our current understanding of genomic and phenotypic properties of Bifidobacterium and lays the foundation for subsequent in-depth research aiming at further assessment of animal and human-associated Bifidobacterium diversity, and their functional potential for both therapeutic and industrial applications

Draft genome sequence of Bifidobacterium breve DSM 32583, isolated from human milk

Here, we describe the draft genome sequence of Bifidobacterium breve DSM 32583 isolated from human milk obtained from a healthy mother. Potentially, this B. breve strain could serve as a probiotic.</p

The use of low-calorie sweeteners in patients with type 2 diabetes

WSTĘP: Cukrzyca została uznana za chorobę cywilizacyjną. Niskokaloryczne środki słodzące mogą pomóc w eliminacji cukru z diety, a co za tym idzie — zapewnić wyrównanie poziomu glikemii oraz redukcję masy ciała u osób z nadwagą i otyłością. Celem pracy jest ocena stosowania niskokalorycznych substancji słodzących u osób z cukrzycą typu 2. MATERIAŁ I METODY: W badaniu wzięło udział 50 chorych na cukrzycę typu 2, w większości były to osoby otyłe po 50. roku życia z współistniejącymi powikłaniami cukrzycowymi. Przeważały osoby mieszkające w mieście o wykształceniu zawodowym lub średnim. WYNIKI: Zaledwie 20% respondentów stosuje niskokalor yczne substancje słodzące w diecie. Masa ciała ma wpływ na spożycie niskokalorycznych substancji słodzących. Co drugi pacjent z nadwagą stosuje w diecie niskokaloryczne substancje słodzące. Natomiast tylko co piąta osoba o prawidłowej masie ciała i z otyłością stosuje „słodziki”. Na spożycie niskokalorycznych substancji słodzących ma także wpływ wykształcenie. Żadna z osób z wykształceniem zawodowym oraz wyższym nie stosuje niskokalorycznych substancji słodzących w diecie, natomiast co druga osoba z wykształceniem podstawowym i średnim stosuje „słodziki”. Ponad połowa ankietowanych uważa, że niskokaloryczne substancje słodzące są niebezpieczne, w tym większość osób z wykształceniem wyższym. W badaniu oceniono też spożycie cukr u: większość pacjentów (76%) deklaruje, że spożywa go codziennie. W badaniu wykazano zależność pomiędzy BMI (body mass index) a stosowaniem cukru w diecie. Głównie osoby z otyłością i nadwagą stosują cukier w diecie (odpowiednio 48% i 22%) w porównaniu z osobami z prawidłową masą ciała (6%). WNIOSKI: 1. Chorzy na cukrzycę typu 2 przeważnie stosują cukier w diecie. 2. Tylko co piąta osoba stosuje niskokaloryczne substancje słodzące. 3. Ponad połowa ankietowanych uważa, że niskokaloryczne substancje słodzące są niebezpieczne, w tym większość osób z wykształceniem wyższym. 4. Pacjenci nie stosują się do zaleceń ograniczenia węglowodanów w diecie. 5. Niezbędne jest kontynuowanie edukacji pacjentów oraz badań na temat wpływu niskokalorycznych substancji słodzących na parametry antropometryczne u osób z cukrzycą typu 2.INTRODUCTION: Diabetes has been recognised as a disease associated with the progress of civilisation. Using low-calorie sweeteners might help to eliminate sugar from the diet and, consequently, to control the blood glucose levels and reduce weight in people with overweight and obesity. The aim of the thesis was to analyse the use of low-calorie sweeteners in patients with type 2 diabetes. MATERIAL AND METHODS: There were 50 patients with type 2 diabetes taking par t in the study. Most of them were over 50 years of age and suffered from obesity accompanied by coexisting diabetes complications. The majority of patients lived in the city and their levels of education were vocational or secondary. RESULTS: It appeared that only 20% of respondents use low-calorie sweeteners. Body weight has an effect on the consumption of low-calorie sweeteners. Every second patient with overweight makes use of low-calorie sweeteners in the diet. In contrast, only every fifth person of normal weight and with obesity uses low-calorie sweeteners. Moreover, the level of education has an impact on the consumption of low-calorie sweeteners. None of the respondents with vocational and higher education use low-calorie sweeteners, while every second person with primary and secondary education uses them. More than half of respondents believe that lowcalorie sweeteners are dangerous, including the majority of people with higher education. Then the study evaluated the consumption of sugar: the majority of patients (76%) report that they eat it on a daily basis. The study also demonstrated the relationship between BMI (body mass index) and the use of sugar in the diet. Mainly obese and overweight people make use of sugar in their diet (48% and 22%, respectively), compared to individuals with normal body weight (6%). CONCLUSIONS: People with type 2 diabetes tend to use sugar in their diet. Only every fifth person with type 2 diabetes makes use of low-calorie sweeteners. More than half of those polled believe that low-calorie sweeteners are dangerous. The patients do not follow the recommendations on reducing carbohydrates in their diet. It is absolutely essential to continue the patients’ education as well as the research concerning the influence of low-calorie sweeteners on anthropometric parameters of people with type 2 diabetes

Impact of lifestyle risk factors on the occurrence for hypertension

According to World Health Organization, hypertension is one of the main causes of mortality in the world. The prevalence of hypertension in the world population is over 25% and about 9 millions in Poland. Pathogenesis of essential hypertension still remains unknown. A lot of researchers have shown a big role of the environmental risk factors leading to hypertension. The main risk factors are: improper diet, physical inactivity, stress, smoking and alcohol intake. Diet poor in potassium, magnesium and calcium as well as high sodium and energy intake from fat, especially that containing saturated fatty acids and trans acids increase blood pressure. DASH diet decreases arterial blood pressure. Second element of the lifestyle is a physical activity. Regular physical activity results in decrease of blood pressure. Inactivity increases blood pressure and promotes the development of obesity which is next risk factor for hypertension. Finally, stimulants like cigarettes or alcohol also have a hypertensive effect. Nonpharmacological treatment which is lifestyle modification is as important as pharmacological treatment and enables to lower the doses of antihypertensive drugs. Nonpharmacological procedure applies to all patients with hypertension and high normal pressure.Według Światowej Organizacji Zdrowia nadciśnienie tętnicze jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Szacuje się, że ciśnienie tętnicze równe lub przekraczające wartości 140/90 mm Hg występuje u ponad 25% populacji świata. W Polsce cierpi na nie około 9 milionów osób. W ponad 95% przypadków nadciśnienia tętniczego jego przyczyna nie jest do końca poznana. Coraz częściej jednak zwraca się uwagę na czynniki środowiskowe, które mogą prowadzić do wystąpienia nadciśnienia. Elementy stylu życia, takie jak: nieprawidłowa dieta, mała aktywność fizyczna, stres, używki, są ważnymi czynnikami ryzyka wystąpienia oraz rozwoju nadciśnienia tętniczego i innych chorób układu sercowo-naczyniowego. Niskie spożycie potasu, magnezu, wapnia, a przy tym wysokie spożycie sodu, kwasów tłuszczowych nasyconych i trans oraz cholesterolu powoduje wzrost wartości ciśnienia, natomiast stosowanie diety DASH je obniża. Kolejnym ważnym elementem stylu życia jest aktywność fizyczna, której brak powoduje wzrost ciśnienia. Z kolei regularne ćwiczenia o umiarkowanym natężeniu mogą prowadzić do jego spadku. W licznych badaniach potwierdza się również wpływ wartości wskaźnika masy ciała i obwodu pasa na ryzyko wystąpienia nadciśnienia. Poza tym ważnymi czynnikami ryzyka są używki &#8212; uważa się, że ograniczenie spożycia alkoholu oraz zaprzestanie palenia tytoniu obniża ciśnienie o kilka mm Hg. Postępowanie niefarmakologiczne, tj. zmiana stylu życia, dotyczy wszystkich pacjentów z nadciśnieniem oraz osób z ciśnieniem wysokim prawidłowym. Modyfikacja stylu życia jest tak samo ważna, jak farmakoterapia i może prowadzić do zmniejszenia dawek leków hipotensyjnych

Wildagliptin in type 2 diabetes therapy — from theory to clinical practice

Inhibitory dipeptydylopeptydazy to nowa klasa leków przeciwhiperglikemicznych o unikalnym działaniu inkretynowym. Wilgagliptyna, jeden z pr zedstawicieli tej grupy, skutecznie poprawia kontrolę glikemii, zarówno w zakresie glikemii na czczo, jak i poposiłkowej, czego następstwem jest istotna redukcja hemoglobiny glikowanej. Charakteryzuje się wysokim profilem bezpieczeństwa, w tym nieznacznym ryzykiem hipoglikemii i brakiem przyrostu masy ciała. Zalecana jest głównie w monoterapii oraz leczeniu skojar zonym cukrzycy typu 2 (dodana do metfor miny, pochodnej sulfonylomocznika i/lub insuliny). Może być stosowana w umiarkowanej niewydolności nerek.The dipeptidyl peptidase inhibitors are a new class of anti-hyperglycaemic agents with unique incretin action. Wildagliptin, representative of this group, effectively improves glycaemic control, reducing both fasting and postprandial glucose levels to lower HbA1c levels. It is characterized by safe adverse event profile with apparently low risk of hypoglycemia and without weight gain. It is recommended generally in type 2 diabetes monotherapy, combination therapy (in addition to metformin, sulphonylurea and/or insulin). It may be used in moderate stage of renal failure

Evaluation of Serum Leptin and Microalbuminuria in Patients with Essential Hypertension and Simple Obesity

Wstęp: Leptyna jest hormonem peptydowym, produkowanym przez tkankę tłuszczową i odpowiedzialnym za uczucie sytości. Uważa się, iż hiperleptynemia może stanowić znaczący składnik zespołu polimetabolicznego oraz pełnić istotną rolę w rozwoju nadciśnienia u osób otyłych. Mikroalbuminuria (MA) jest wczesnym objawem uszkodzenia nerek w przebiegu nadciśnienia tętniczego. Materiał i metody: Badaniu poddano dwie grupy chorych. Grupę 1. stanowiło 30 osób w wieku 49,0 &plusmn; &plusmn; 8,1 lat (K:M &#8212; 19:11) z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym i otyłością (BMI 40,2 &plusmn; 6,7 kg/m2); grupę 2. &#8212; 25 osób w wieku 46,7 &plusmn; 9,8 lat (K:M &#8212; 15:10) z izolowaną otyłością (BMI 38,5 &plusmn; 4,0 kg/m2). W obu grupach wykonano badania antropometryczne (WHR), oznaczono stężenia parametrów gospodarki lipidowej i glikemię (G) na czczo (testy komercyjne), stężenia insuliny (IRI) (RIA, Świerk, Polska) i leptyny na czczo (RIA,LINCO Research, Stany Zjednoczone), a także wielkość MA (RIA, Euro/DCP Ltd, Wielka Brytania). Wyniki: W grupie 1. stwierdzono znamiennie wyższe: wartości WHR, stężenie insuliny na czczo, wartości IRI/G, stężenia cholesterolu całkowitego i cholesterolu frakcji LDL oraz kwasu moczowego oraz znamiennie częstsze występowanie MA (20 vs 12%) i nadciśnienia tętniczego w rodzinie (60 vs 40%). W grupie 1. stwierdzono również istotne statystycznie, dodatnie korelacje pomiędzy wielkością MA a: wartością WHR (r = 0,62), skurczowym ciśnieniem tętniczym (r = 0,64), stężeniem cholesterolu całkowitego (r = 0,52) oraz stężeniem cholesterolu frakcji LDL (r = 0,54). Wnioski: 1. W grupie otyłych osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym obecność MA dotyczyła 12% badanych. 2. Obecność nadciśnienia u otyłych pacjentów zwiększyła prawie dwukrotnie częstość MA (20%). 3. Wykazane zależności pomiędzy wielkością MA a składowymi zespołu polimetabolicznego, uznanymi za czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego, mogą sugerować, iż MA stanowi także czynnik ryzyka sercowo-naczyniowego w nadciśnieniu towarzyszącym otyłości. 4. Brak jest zależności pomiędzy stężeniem leptyny a wielkością MA. 5. Powyższe zależności podtrzymują hipotezę dotyczącą udziału podwyższonego stężenia leptyny w rozwoju powikłań otyłości.Background: Leptin is a peptide hormon produced by adipocytes responsible for satiety. Hyperleptinaemia is suggested to be an integral component of polymetabolic syndrome and to play an important role in the pathogenesis of hypertension in obesity. Microalbuminuria (MA) is an early symptom of renal injury in essential hypertension. Material and methods: The study included 2 groups. Group 1 consisted of 30 persons aged 49,0 &plusmn; 8,1 (F:M &#8212; 19:11) with mild to moderate essential hypertension and obesity (BMI 40,2 &plusmn; 6,7 kg/m2); group 2 &#8212; 25 persons aged 46,7 &plusmn; &plusmn; 9,8 (F:M &#8212; 15:10) with pure obesity (BMI 38,5 &plusmn; 4,0 kg//m2). In both groups we performed antropometric (WHR) and biochemical measurements. Fasting lipid parameters and glicaemia were measured by commertial tests, fasting insulin by RIA (Świerk, Poland), serum leptin by RIA (LINCO Research, USA) and MA by RIA (Euro/DCP Ltd, GB). Results: In group 1 we found greater values of WHR, fasting insulinaemia, IRI/G, total cholesterol, LDL cholesterol, uric acid, higher prevalence of MA (20 vs 12%) and family history of hypertension (60 vs 40%). In group 1 MA was associated with higher WHR (r = 0,62), systolic blood pressure (r = 0,64), total cholesterol (r = 0,52) and LDL cholesterol (r = 0,54). Conclusions: 1. The prevalence of MA in obese normotensives was 12%. 2. Presence of hypertension in obese patients nearly doubled prevalence of MA (20%). 3. Relationship between MA and components of polymetabolic syndrome, well documented markers of cardiovascular risk, suggest that MA may also be considered as a cardiovascular risk factor in hypertension associated with obesity. 4. We did not find relationship between leptin level and MA. 5. Revealed correlations support the hypothesis of the role of hyperleptinaemia in the pathogenesis of complications of obesity

Metformina - efektywny lek przeciwcukrzycowy. Czy potrafimy wykorzystać jej potencjał?

Metformin is a first-line medication commonly used in type 2 diabetes. Its basic mode of action is to decrease hepatic glucose production. Metformin is a very useful drug in the treatment of diabetic patients with coexisting metabolic syndrome, respecting the contra-indications. It has been proved that antihyperglicaemic action of metformin is dose-related with particularly marked benefits at doses > 2000 mg daily. The most important advantage of metformin as an antidiabetic substance is significant reduction of cardiovascular risk and risk of microangiopathy - this advantage was proved for greater (> 2000 mg) doses in USPDS. Dose adjustment over 1500&#8211;2000 daily is not associated with markedly higher prevalence of neither gastro-intestinal adverse events nor lactic acidosis. (Forum Zaburzen Metabolicznych 2010, vol. 1, no 2, 73-82)Metformina jest lekiem pierwszego rzutu stosowanym powszechnie w cukrzycy typu 2. Jej podstawowym mechanizmem działania jest zmniejszenie wątrobowej produkcji glukozy. Metfomina jest bardzo użytecznym lekiem w terapii chorych na cukrzycę z towarzyszącym zespołem metabolicznym, przy uwzględnieniu przeciwwskazań. Wyniki badań jednoznacznie wykazują, że działanie przeciwhiperglikemiczne metforminy jest zależne od stosowanej dawki, a szczególne korzyści odnoszą pacjenci podczas zastosowania dawki > 2000 mg/d. Najważniejszą zaletą metforminy jako leku przeciwcukrzycowego jest istotne zmniejszenie ryzyka sercowo-naczyniowego oraz mikroangiopatii - to działanie udowodniono dla dużych (> 2000 mg) dawek tego leku w badaniu UKPDS. Zwiększanie dawki ponad 1500-2000 mg dziennie nie wiąże się z istotnym zwiększeniem ryzyka wystąpienia działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego ani kwasicy mleczanowej. (Forum Zaburzeń Metabolicznych 2010, tom 1, nr 2, 73-82)

Wpływ L-argininy i kwasu askorbinowego na zawartość tłuszczu trzewnego oraz stężenia metaloproteinaz 2 i 9 u szczurów karmionych dietą wysokotłuszczową

  Introduction: L-arginine (L-arg) and vitamin C supplementation may decrease fat accumulation and have a favourable effect on carbohydrate metabolism. This is partly caused by matrix metalloproteinases (MMPs), which are involved in adipocyte development and remodelling. Our study evaluated the effects of L-arg and vitamin C supplementation on the content of visceral fat (VF%), activity of MMPs, and insulin resistance (IR) in rats fed a high-fat diet (HFD). Material and methods: The experiment was performed using 48 Wistar rats divided into four groups: Group 1 was fed a standard diet, Group 2 a HFD, Group 3 a HFD supplemented with L-arg (A), and Group 4 a HFD supplemented with L-arg and vitamin C (AC). The animals were euthanized after six weeks. The concentrations of serum glucose, insulin, MMP-2, and MMP-9, as well as IR by Homeostatic Model Assessment (HOMA) and VF% were measured. Results: Statistically significant increases in VF%, MMP-2, MMP-9, insulin, and HOMA-IR levels were observed in the HFD group when compared to the control group. A smaller increase in VF%, insulin, and HOMA-IR was seen in Group 3 (A) and 4 (AC). L-arg supplementation protected against increases in MMP-2 and MMP-9 in Group 3 (A) and 4 (AC). Conclusions: L-arginine could protect from an increase in visceral fat through a change in the activity of MMPs and amelioration of insulin sensitivity in rats fed a HFD. The addition of vitamin C did not improve the effects of L-arginine supplementation. (Endokrynol Pol 2015; 66 (6): 526–532)    Wstęp: Suplementacja L-argininy (L-arg) i witaminy C może obniżać gromadzenie tłuszczu trzewnego i korzystnie wpływać na metabolizm węglowodanów. Jednym z potencjalnych mechanizmów jest działanie metaloproteinaz (MMP), które uczestniczą w rozwoju i remodelingu tkanki tłuszczowej. Badanie zaprojektowano w celu oceny ochronnego wpływu suplementacji L-arg i witaminy C na zawartość wisceralnej tkanki tłuszczowej, aktywność MMP oraz insulinooporność (IR) u szczurów żywionych dietą bogatotłuszczową. Materiał i metody: 48 szczurów rasy Wistar rats przydzielono do 4 grup: żywionych dietą standardową (kontrola), bogatotłuszczową (HFD), HFD i L-arg (A), HFD, L-arg i witaminą C (AC). Po 6 tygodniach zwierzęta usypiano. Oceniono względną masę tłuszczu trzewnego (VF%), a także oznaczano stężenia glukozy, insuliny, MMP-2 i MMP-9 w osoczu. IR określono przy użyciu HOMA. Wyniki: W grupie HFD obserwowano największy wzrost VF%, wskaźnika HOMA-IR, stężeń insuliny, MMP-2 i MMP-9 w stosunku do grupy kontrolnej, istotnie mniejszy wzrost VF% i stężenia insuliny i HOMA-IR stwierdzono w grupach A i AC. W grupach żywionych dietą wysokotłuszczową z dodatkiem L-arg (A i AC) nie stwierdzono wzrostu stężeń MMP-2 i MMP-9. Wnioski: Suplemetacja L-argininą może chronić szczury żywione dietą bogatotłuszczową przed gromadzeniem tłuszczu trzewnego poprzez wpływ na aktywność metaloproteinaz oraz poprawę insulinowrażliwości. Dodatek witaminy C nie poprawia efektu suplementacji L-argininy. (Endokrynol Pol 2015; 66 (6): 526–532)

Does Leptin Affect Directly Blood Pressure in Obese Hypertensive Women - Influence of Insulin and Different Methods of Obesity Assessment

Wstęp Wykazano, że hiperinsulinemia jest jednym z najważniejszych czynników uczestniczących w patogenezie nadciśnienia tętniczego związanego z otyłością. Leptyna jest peptydem produkowanym w obrębie tkanki tłuszczowej, który uczestniczy w regulacji poboru pożywienia oraz wydatkowania energii. Ostatnio rozważa się udział leptyny w kształtowaniu ciśnienia tętniczego przede wszystkim poprzez aktywację układu współczulnego oraz swoiste działanie mitogenne. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 30 otyłych kobiet z nadciśnieniem tętniczym (grupa 1), w wieku 40,7 &plusmn; 7,5 roku, wskaźnik masy ciała (BMI) 35,4 &plusmn; 4,9 kg/m2, które porównano z 30 otyłymi kobietami z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego (grupa 2), w wieku 37,9 &plusmn; 6,9 roku, BMI 36,3 &plusmn; 5,8 kg/m2. Grupę kontrolną stanowiło 10 szczupłych kobiet z prawidłowymi wartościami ciśnienia. We wszystkich grupach mierzono wartości skurczowego (SBP) i rozkurczowego (DBP) ciśnienia tętniczego, wskaźnik talia:biodra (WHR). Stężenia insuliny i leptyny na czczo oceniano metodą RIA, zaś stężenie glukozy i parametrów gospodarki lipidowej - testami komercyjnymi. Otrzymane wyniki analizowano metodą regresji wieloczynnikowej. Wyniki W grupie otyłych kobiet z nadciśnieniem tętniczym stwierdzono znamiennie wyższe wartości WHR oraz stężenia leptyny i insuliny niż u otyłych kobiet bez nadciśnienia tętniczego. W obu badanych grupach stwierdzono istotne dodatnie korelacje między stężeniem leptyny a BMI, zawartością tłuszczu, SBP, DBP oraz stężeniem insuliny. W grupie 1 po uwzględnieniu BMI i stężenia insuliny stężenie leptyny pozostało niezależnym predyktorem wielkości DBP, jednak zależność ta zanikła po uwzględnieniu zawartości tłuszczu jako miary stopnia otyłości. Wnioski W badaniu nie potwierdzono bezpośredniego związku między stężeniem leptyny a wartościami ciśnienia tętniczego. Stopień otyłości i stężenie insuliny pozostają najważniejszymi czynnikami rozwoju nadciśnienia tętniczego związanego z otyłością.Background Hyperinsulinemia has been shown to be one of most important pathogenic factors in obesityrelated hypertension. Leptin, a peptide produced in adipose tissue, regulates food intake and energy expenditure. It is also considered to affect blood pressure mainly through sympathetic activation and mitogenic action. Material and methods 30 untreated obese hypertensive women (group 1) aged 40,7 &plusmn; 7,5 years, BMI 35,4 &plusmn; 4,9 kg/m2 were compared to 30 obese normotensive women (group 2) aged 37,9 &plusmn; 6,9 years, BMI 36,3 &plusmn; 5,8 kg/m2. 10 lean normotensives matched for age constituted the control group. We measured systolic and diastolic blood pressure (SBP, DBP), waist to hip ratio (WHR), fasting serum insulin and leptin (by RIA). Adipose tissue content was assessed by bioelectrical impedance. Results were analysed by multivariate analysis method. Results In group 1 we found significantly elevated WHR values, serum leptin and insulin. In both groups leptin significantly correlated positively with BMI, fat content, SBP, DBP and insulin. In group 1 after adjustment for BMI and insulin, leptin remained independent predictor of DBP, but this association disappeared after adjustment for adipose tissue content as a measure of fatness. Conclusions We did not confirm direct relationship between serum leptin and arterial hypertension. Insulin and degree of obesity remain most important factors influencing obesity-related hypertension