Simulations of Contrail Optical Properties and Radiative Forcing for Various Crystal Shapes

The aim of this study is to investigate the sensitivity of radiative-forcing computations to various contrail crystal shape models. Contrail optical properties in the shortwave and longwave ranges are derived using a ray-tracing geometric method and the discrete dipole approximation method, respectively. Both methods present good correspondence of the single-scattering albedo and the asymmetry parameter in a transition range (3–8 µm). There are substantial differences in single-scattering properties among 10 crystal models investigated here (e.g., hexagonal columns and plates with different aspect ratios, and spherical particles). The single-scattering albedo and the asymmetry parameter both vary by up to 0.1 among various crystal shapes. The computed single-scattering properties are incorporated in the moderate-resolution atmospheric radiance and transmittance model(MODTRAN) radiative transfer code to simulate solar and infrared fluxes at the top of the atmosphere. Particle shapes have a strong impact on the contrail radiative forcing in both the shortwave and longwave ranges. The differences in the net radiative forcing among optical models reach 50% with respect to the mean model value. The hexagonal-column and hexagonal-plate particles show the smallest net radiative forcing, and the largest forcing is obtained for the spheres. The balance between the shortwave forcing and longwave forcing is highly sensitive with respect to the assumed crystal shape and may even change the sign of the net forcing. The optical depth at which the mean diurnal radiative forcing changes sign from positive to negative varies from 4.5 to 10 for a surface albedo of 0.2 and from 2 to 6.5 for a surface albedo of 0.05. Contrails are probably never that optically thick (except for some aged contrail cirrus), however, and so will not have a cooling effect on climate

Conditions influencing incoming global solar radiation in Hornsund (Spitsbergen) in spring 2015

This article analyses the conditions affecting the incoming global solar radiation in Hornsund (Spitsbergen) in spring of 2015. Incoming solar radiation turned out to be average for the season under analysis, as compared with longer-term data. The clearness index (KT) was 0.46, and was mainly determined by the extent of cloudiness. As a result of differences in the length of day, sunshine duration in May was greater than in April. Incoming solar radiation to the earth’s surface is also affected by the atmospheric optical properties. The average value of aerosol optical depth (AOD) at 500 nm in Hornsund in spring of 2015 was 0.087. In the analysed period, increased values of AOD at 500 nm (up to 0.143) were observed, although these are not record values. Over April and May, the greatest part of optical depth was comprised of anthropogenic aerosols (41%), followed by marine aerosols (26%), desert dust (21%) and biomassburning aerosols (12%). This indicates the significant role of the anthropogenic factor in the climatic conditions of Spitsbergen

Comparison of the Linke turbidity factor in Warsaw and in Belsk

The article describes the relationship between direct solar radiation in a city (Warsaw) and in its broadly-defined suburban area (Belsk). The analysis covers the days of 1969-2003 when observations were carried out at both sites. The degree of extinction of solar radiation was expressed by means of Linke’s turbidity factor. Its mean annual value on the selected days of the period under consideration was 3.00± 0.10 at Warsaw and 3.00±0.11 at Belsk. Any differences in the atmospheric turbidity between the Warsaw site and Belsk in individual seasons of the year were marginal and within the error margin of Linke’s factor. The period considered was also divided into two sub-periods (1969-1993 and 1994-2003), in which atmospheric turbidity in Warsaw and in Belsk was compared by individual seasons and whole years. At both analysed sites Linke’s atmospheric turbidity factor decreased in 1994-2003, compared to the values for the earlier sub-period (1969-1993). The differences in atmospheric turbidity between the Warsaw site and Belsk are small and often statistically insignificant. The reason for this is, perhaps, the location of the urban measurement site far from the city centre, even though the site was still situated in a typically urban environment

The impact of adherence to medical recommendations (compliance) on incidence of hypoglycemia in diabetic patients treated in outpatient clinic

Wstęp. Zarówno forma terapii, jak i poziom przestrzegania zaleceń lekarskich (compliance) mogą skutkować hipoglikemią, która stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia pacjenta. Celem pracy była ocena występowania hipoglikemii w zależności od poziomu przestrzegania zaleceń lekarskich u chorych na cukrzycę leczonych ambulatoryjnie.Materiał i metody. Badaniem objęto 263 chorych, w tym 67 osób z cukrzycą typu 1 (wiek 59 ± 16 lat; czas trwania 12 ± 9 lat; BMI 29 ± 6 kg/m2). Pacjenci wypełniali ankietę zawierającą dane ogólne, kwestionariusz Morrisky Green i ankietę dotyczącą hipoglikemii.Wyniki. W ciągu ostatniego roku wystąpiło 860 hipoglikemii u 107 (41%) chorych. Wysoki poziom przestrzegania zaleceń lekarskich w całej badanej populacji predysponował do wystąpienia hipoglikemii (51% osób z wysokim vs. 35% ze średnim lub niskim compliance; p < 0,05). Dotyczy to głównie lekkich epizodów (48% osób z wysokim vs. 33% ze średnim lub niskim compliance; p < 0,05). Wśród pacjentów z cukrzycą typu 1 stwierdzono większą częstość ciężkich hipoglikemii (wśród chorych ich doświadczających) w grupach o wysokim poziomie przestrzegania zaleceń lekarskich w porównaniu z chorymi z niskim i średnim stopniem przestrzegania zaleceń lekarskich (2,83 ± 1,73 vs. 1 ± 0 incydentów/rok; p < 0,05). W grupie chorych na cukrzycę typu 2 zaobserwowano znamiennie większą liczbę pacjentów doświadczających hipoglikemii w grupie o wysokim poziomie przestrzegania zaleceń lekarskich (48% vs. 28%; p < 0,05). Analiza lekkich epizodów potwierdziła powyższe trendy (44% vs. 26%; p < 0,05).Wnioski. Chorzy deklarujący wysoki poziom przestrzegania zaleceń lekarskich w istotnie bardziej narażeni są na wystąpienie hipoglikemii. Do grupy szczególnie zagrożonej należą pacjenci przyjmujący insulinę, z cukrzycą typu 2, o wysokim stopniu przestrzegania zaleceń lekarskich. Powyższe dane wskazują na konieczność modyfikacji schematów leczenia i wzmożonej edukacji.Introduction. Both form of therapy and compliance may influence on the incidence of hypoglycemia, which is dangerous for patient’s health status and even life. The aim of the study was evaluation of the number and frequency of hypoglycemia in relation to the level of compliance among diabetic patients treated in outpatient clinic.Material and methods. 263 patients including 67 with type 1 (age 59 ± 16 years, duration 12 ± 9 years, BMI 29 ± 6 kg/m2). Study participants completed the questionnaire containing general data, Morrisky Green scale presence of hypoglycemia.Results. During the last year 860 hypoglycemia episodes occurred among 107 (41%) patients. High compliance to hypoglycemia (51% of patients with high vs. 35% medium + low compliance, p < 0.05). It was present predominantly to mild hypoglycemia (48% vs. 33%, p < 0.05). We noticed higher frequency of severe hypoglycemia (among those who experienced episodes) in the group with type 1 diabetes and high compliance in comparison with medium and low (2.83 ± 1.73 vs. 1 ± 0 incidents/year, p < 0.05). Among patients with type 2 diabetes we observed higher number of those experiencing hypoglycemia in the group with high compliance when compared tomedium + low (48% vs. 28%, p < 0.05). Analysis of mild hypoglycemia confi rmed these trends (44% vs. 26%, p < 0.05).Conclusions. Patients with high compliance are significantly more exposed hypoglycemia. Patients with type 2 diabetes on insulin with high compliance are particularly more exposed on hypoglycemia. This indicates on the necessity of both treatment algorithms modification and additional education

The prevalence of hypoglycemic symptoms in diabetic patients treated in outpatient conditions

Wstęp. Chorzy na cukrzycę są narażeni na ryzyko hi­poglikemii, która może prowadzić do nieodwracalnych następstw. Celem pracy była ocena częstości hipogli­kemii w zależności od typu cukrzycy, sposobu leczenia i wyrównania glikemii. Materiał i metody. W badaniu uczestniczyło 263 cho­rych, w tym 67 z cukrzycą typu 1 oraz 196 z cukrzycą z typu 2. Średnia wieku wynosiła 59 ± 16 lat, czas trwania cukrzycy 12 ± 9 lat, wskaźnik masy ciała (BMI) 29 ± 6 kg/m2. Badani w trakcie wizyty w Po­radni Diabetologicznej wypełniali ankietę zawierającą dane demograficzne, dotyczące sposobu leczenia oraz informacje na temat wystąpienia i stopnia ciężkości hipoglikemii (lekka vs. ciężka) w ciągu poprzedniego tygodnia, miesiąca, roku. Wyniki. W ciągu ostatniego roku odnotowano 855 hi­poglikemii u 107 chorych, co stanowi 41% badanej populacji. Wykazano znamiennie częstsze występo­wanie hipoglikemii u chorych z cukrzycą typu 1 w sto­sunku do chorych z cukrzycą typu 2 (61% z cukrzycą typu 1 vs. 34% z cukrzycą typu 2, p < 0,001). Pacjenci z cukrzycą typu 1 doświadczający hipoglikemii wy­kazują istotnie wyższy odsetek hipoglikemii (ogó­łem) niż chorzy z cukrzycą typu 2 (7,51 ± 24,11/rok vs. 1,82 ± 5,17/rok, p < 0,01). W grupie chorych z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną w stosunku do przyjmujących leki doustne hipoglikemie zdarzają się istotnie częściej (66% vs. 20%, p < 0,001). Istotnie wyższy odsetek pacjentów z cukrzycą typu 1 i średnią glikemią w ciągu ostatniego roku powyżej 154 mg/dl doświadcza hipoglikemii (ogółem) w stosunku do pacjentów z cukrzycą typu 1 i średnią glikemią w cią­gu ostatniego roku poniżej 154 mg/dl (71% vs. 52%, p < 0,05). Wnioski. Uzyskane wyniki wskazują na konieczność ko­rekty programów edukacyjnych i większą intensyfikację zaleceń terapeutycznych, tak aby uzyskiwanie wyrów­nania glikemii nie odbywało się „kosztem” zwiększenia odsetka niedocukrzeń.Introduction. Patients with diabetes mellitus are at risk of hypoglycaemia, which can lead to irreversible consequences. Objective: to evaluate the prevalence of hypoglycaemia, depending on the type of diabetes, treatment method and plasma glucose control. Material. 263 patients, including 67 with type 1 diabetes mellitus, and 196 with type 2. Mean age 59 ± 16 years, duration 12 ± 9 years, body mass index (BMI) 29 ± 6 kg/m2. Methods. Subjects completed a questionnaire inclu­ding demographic data, information on treatment,  and the occurrence of hypoglycaemia (mild vs. severe). Results. Over the last year, 855 hypoglycaemic episodes occurred in 107 (41%).The incidence of hypoglycaemia is significantly higher in patients with type 1 com­pared to type 2 diabetes (61% vs. 34% respectively, p < 0.001). In patients with type 2 diabetes treated with insulin compared to those treated with oral drugs, hypoglycaemia occurred in a significantly higher num­ber of subjects (66% vs. 20%, p < 0.001). Hypoglyca­emia was reported in a significantly more frequent in type 1 and mean plasma glucose more than 154 mg/dl vs. below 154 mg/dl over the last year (71% vs. 52%, respectively, p < 0,05). Conclusions. The results indicate the need for mo­dification of educational programs and a greater intensification of treatment guidelines, so that plasma glucose control is not obtained at an expense of an increase in the incidence of hypoglycaemia

Lidar Measurements of Canadian Forest Fire Smoke Episode Observed in July 2013 over Warsaw, Poland

This paper presents a preliminary study of aerosol optical properties of air-mass advected on 10th July 2013 from Canada above Warsaw, Poland, during the forest fire event that occurred in Quebec at the beginning of July 2013. The observations were conducted with use of the modern version of 8-channel PollyXT lidar capable of measuring at 3β+2α+2δ+VW and interpreted with available information from the MACC model, the CALIPSO and MODIS satellite sensors, the AERONET data products and the data gathered within the Poland-AOD network

Przestrzeganie zaleceń lekarskich (compliance) u chorych na cukrzycę leczonych w opiece ambulatoryjnej

Introduction. Proper treatment aimed at reducing long--term complications of diabetes requires a multifactorialtherapy, which often is associated with polypragmasia.The purpose of this study was to assess compliance in patients with diabetes, depending on the type oftreatment and the number of oral drugs prescribed.Material and methods. 263 patients including 67 withtype 1 diabetes, mean age 59 ± 16 years, duration12 ± 9 years, BMI 29 ± 6 kg/m2. Subjects studied outduring a visit to the Diabetes Clinic completed thequestionnaire, which contains general informationabout treatment method and the number of activedrugs. Furthermore, patients completed the questionnaireby Morisky and Green (MG) assessing compliance.Results. Compliance in patients with type 1 was significantly higher when compared to type 2 (respectively0.6 ± 0.9 pts vs 0.9 ± 0.9 pts at MG scale, p = 0.019),also higher percentage of type 1 patients declareda high level of compliance (61% vs 28%, p < 0.001).Type 1 patients with high compliance had signifi cantlylonger duration time of diabetes than patients withmedium and low (21 ± 11.3 y vs 14 ± 9.9 y, p = 0.012),among patients with type 2 diabetes similar relationwas not observed. Compliance in patients with type2 was signifi cantly higher among those treated withinsulin (0.7 ± 0.8 pts at MG scale) compared to thosetreated with OHA (1.1 ± 1 pts at MG scale, p = 0.006),moreover higher percentage of patients on insulintherapy declared high level of compliance (50% vs29%, p = 0.002). Average PPG in the group with highcompliance is signifi cantly higher in type 1 patientsin relation to type 2 patients (177 ± 33 mg/dl vs143 ± 43 mg/dl, p < 0.001).There was no correlationbetween compliance and the number of taken tablets.Conclusions. Patients treated with insulin show a significantly higher degree of compliance. This is probablydue to the high level of education of patients oninsulin therapy. The lower level of compliance in thetreatment of OHA indicates the need for increasedefforts educate patients on oral agents.Wstęp. Prawidłowe leczenie nakierowane na redukcjępóźnych powikłań cukrzycy wymaga terapii wieloczynnikowej,co niejednokrotnie wiąże się z polipragmazją.Celem niniejszej pracy była ocena przestrzegania zaleceńu chorych na cukrzycę w zależności od typu, sposobuleczenia i liczby stosowanych leków doustnych.Materiał i metody. Badaniem objęto 263 chorych,w tym 67 chorych na cukrzycę typu 1. Średnia wiekuwynosiła 59 ± 16 lat, czas trwania to 12 ± 9 lat, wskaźnikmasy ciała (BMI) — 29 ± 6 kg/m2. Badani w trakciewizyty w poradni diabetologicznej wypełniali ankietę,w której zawarto dane ogólne dotyczące sposobuleczenia i liczby stosowanych leków. Ponadto chorzyodpowiadali na pytania kwestionariusza autorstwaMorrisky’ego i Greena (MG) oceniającego compliance.Wyniki. Compliance u chorych na cukrzycę typu 1 byłistotnie wyższy w porównaniu z chorymi na cukrzycętypu 2 (odpowiednio 0,6 ± 0,9 pkt w skali MG vs0,9 ± 0,9 pkt w skali MG, p = 0,019), a także większyodsetek chorych z cukrzycą typu 1 wykazywał wysokicompliance (61% vs 28%, p < 0,001). Pacjenci z cukrzycątypu 1 o wysokim stopniu compliance mieli dłuższyczas trwania cukrzycy niż pacjenci ze średnim i niskim czasem trwania choroby (21 ± 11,3 lat vs 14 ± 9,9 lat,p = 0,012), wśród chorych z cukrzycą typu 2 niezaobserwowano podobnych zależności. Complianceu chorych z cukrzycą typu 2 był istotnie wyższy wśródpacjentów leczonych insuliną (0,7 ± 0,8 pkt w skaliMG) w porównaniu z osobami leczonymi doustnie(1,1 ± 1 pkt w skali MG, p = 0,006), a także większyprocent chorych leczonych insuliną deklarował wysokicompliance (50% vs 29%, p = 0,002). Wartości glikemiipoposiłkowej w grupie o wysokim compliance są znamienniewyższe wśród chorych z cukrzycą typu 1 w porównaniuosobami z cukrzycą typu 2 (177 ± 33 mg/dlvs 143 ± 43 mg/dl, p < 0,001). Nie wykazano korelacjimiędzy compliance a liczbą zażywanych tabletek.Wnioski. Pacjenci leczeni insuliną wykazują istotniewyższy stopień compliance. Prawdopodobnie wynikato z wyższego poziomu edukacji chorych na temat insulinoterapii.Niższy stopień compliance w przypadkuleczenia doustnymi lekami hipoglikemizującymi (OHA)wskazuje na konieczność wzmożenia działań edukacyjnychpacjentów leczonych środkami doustnymi

Near-range receiver unit of next generation PollyXT used with Koldeway aerosol Raman lidar in Arctic

The Near-range Aerosol Raman lidar (NARLa) receiver unit, that was designed to enhance the detection range of the NeXT generation PollyXT Aerosol-Depolarization-Raman (ADR) lidar of the University of Warsaw, was employed next the Koldeway Aerosol Raman Lidar (KARL) at the AWI-IPEV German-French station in Arctic during Spring 2015. Here we introduce shortly design of both lidars, the scheme of their installation next to each other, and preliminary results of observations aiming at arctic haze investigation by the lidars and the iCAP a set of particle counter and aethalometer installed under a tethered balloon

Wiek w momencie ujawnienia się cukrzycy a polimorfizmy genu FTO (rs9939609, rs1421085 i rs9930506)

Introduction: Type 2 diabetes (T2DM) is a common complex metabolic disorder that has a strong genetic predisposition. Fat mass and obesity-associated protein (FTO) is one of the genes of interest to us. Hypomethylation of a CpG site in the FTO gene was significantly associated with the risk of T2DM. The aim of the study was to find the answer to the question of whether the polymorphism changes of the FTO gene in the pathogenesis of type 2 diabetes are comparable in young, middle aged, and elderly people. Material and methods: The study involved 282 consecutive patients with type 2 diabetes, who attended a primary healthcare clinic in Southern Poland. The study subjects were divided into three groups according to the age at which type 2 diabetes mellitus was diagnosed (> 40 years old, 40–60 years old, and > 60 years old). The genotyping of rs9939609, rs1421085, and rs9930506 FTO polymorphisms was conducted using TaqManPre-designed SNP Genotyping Assay. Results: No statistically significant difference was shown between the examined FTO polymorphism (rs9939609, rs1421085, and rs9930506) distribution between the subjects diagnosed with diabetes < 40 years , 40–60 years, and > 60 years old. Conclusions: There were no statistically significant relationships between the different analysed anthropometric and other parameters and distribution of examined FTO polymorphisms (rs9939609 , rs1421085, and rs9930506). The age of diabetes was not affect by the tested FTO polymorphisms (rs9939609 , rs1421085, and rs9930506).Wstęp: Cukrzyca typu 2 (T2DM, type 2 diabetes) jest często występującym złożonym zaburzeniem metabolicznym o silnych uwarunkowaniach genetycznych. Jednym z genów budzących zainteresowanie badaczy jest gen FTO (fat mass and obesity-associated gene). Hipometylacja w pozycji CpG genu FTO wiązała się istotnie z ryzykiem rozwoju T2DM. Celem badania było znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy polimorfizmy genu FTO w patogenezie cukrzycy typu 2 są podobne u osób w młodym, średnim i podeszłym wieku. Materiały i metody: Do badania włączono 282 kolejnych chorych na cukrzycę typu 2, którzy zgłaszali się do placówki podstawowej opieki zdrowotnej w Polsce południowej. Uczestników badania podzielono na trzy grupy w zależności od wieku w momencie rozpoznania cukrzycy typu 2 (> 40 lat, 40–60 lat i > 60 lat). Przeprowadzono genotypowania polimorfizmów rs9939609, rs1421085 i rs9930506 genu FTO, używając zestawu TaqMan do genotypowania SNP. Wyniki: Nie wykazano statystycznie istotnych różnic w rozkładzie badanych polimorfizmów genu FTO (rs9939609, rs1421085 i rs9930506) między osobami, które w momencie rozpoznania cukrzycy miały < 40 lat, 40–60 lat lub > 60 lat. Wnioski: Nie stwierdzono statystycznie istotnych związków między różnymi analizowanymi parametrami (np. parametrami antropometrycznymi) a rozkładem badanych polimorfizmów genu FTO (rs9939609, rs1421085 i rs9930506). Oceniane polimorfizmy genu FTO (rs9939609, rs1421085 i rs9930506) nie wpływały na wiek chorych w momencie rozpoznania cukrzycy

ACE-ASIA - Regional climatic and atmospheric chemical effects of Asian dust and pollution

Although continental-scale plumes of Asian dust and pollution reduce the amount of solar radiation reaching the earth's surface and perturb the chemistry of the atmosphere, our ability to quantify these effects has been limited by a lack of critical observations, particularly of layers above the surface. Comprehensive surface, airborne, shipboard, and satellite measurements of Asian aerosol chemical composition, size, optical properties, and radiative impacts were performed during the Asian Pacific Regional Aerosol Characterization Experiment (ACE-Asia) study. Measurements within a massive Chinese dust storm at numerous widely spaced sampling locations revealed the highly complex structure of the atmosphere, in which layers of dust, urban pollution, and biomass-burning smoke may be transported long distances as distinct entities or mixed together. The data allow a first-time assessment of the regional climatic and atmospheric chemical effects of a continental-scale mixture of dust and pollution. Our results show that radiative flux reductions during such episodes are sufficient to cause regional climate change