Rhabdomyosarcoma: Current Therapy, Challenges, and Future Approaches to Treatment Strategies

Rhabdomyosarcoma is a rare cancer arising in skeletal muscle that typically impacts children and young adults. It is a worldwide challenge in child health as treatment outcomes for metastatic and recurrent disease still pose a major concern for both basic and clinical scientists. The treatment strategies for rhabdomyosarcoma include multi-agent chemotherapies after surgical resection with or without ionization radiotherapy. In this comprehensive review, we first provide a detailed clinical understanding of rhabdomyosarcoma including its classification and subtypes, diagnosis, and treatment strategies. Later, we focus on chemotherapy strategies for this childhood sarcoma and discuss the impact of three mechanisms that are involved in the chemotherapy response including apoptosis, macro-autophagy, and the unfolded protein response. Finally, we discuss in vivo mouse and zebrafish models and in vitro three-dimensional bioengineering models of rhabdomyosarcoma to screen future therapeutic approaches and promote muscle regeneration.S.G. was supported by the URGP (56977) and CHRIM (OG2023-24-05) operating grant

Neuroprotective Potential of Biphalin, Multireceptor Opioid Peptide, Against Excitotoxic Injury in Hippocampal Organotypic Culture

Biphalin is a dimeric opioid peptide that exhibits affinity for three types of opioid receptors (MOP, DOP and KOP). Biphalin is undergoing intensive preclinical study. It was recognized that activation of δ-opioid receptor elicits neuroprotection against brain hypoxia and ischemia. We compare the effect of biphalin and morphine and the inhibition of opioid receptors by naltrexone on survival of neurons in rat organotypic hippocampal cultures challenged with NMDA. Findings: (1) 0.025–0.1 μM biphalin reduces NMDA-induced neuronal damage; (2) biphalin neuroprotection is abolished by naltrexone; (3) reduced number of dead cells is shown even if biphalin is applied with delay after NMDA challenge

Mechanisms of simvastatin myotoxicity: The role of autophagy flux inhibition.

Statins are some of the most widely used drugs worldwide, but one of their major side effects is myotoxicity. Using mouse myoblast (C2C12) and human alveolar rhabdomyosarcoma cell lines (RH30) in both 2-dimensional (2D) and 3-dimensional (3D) cell culture, we investigated the mechanisms of simvastatin\u27s myotoxicity. We found that simvastatin significantly reduced cell viability in C2C12 cells compared to RH30 cells. However, simvastatin induced greater apoptosis in RH30 compared to C2C12 cells. Simvastatin-induced cell death is dependent on geranylgeranyl pyrophosphate (GGPP) in C2C12 cells, while in RH30 cells it is dependent on both farnesyl pyrophosphate (FPP) and GGPP. Simvastatin inhibited autophagy flux in both C2C12 and RH30 cells and inhibited lysosomal acidification in C2C12 cells, while autophagy inhibition with Bafilomycin-A1 increased simvastatin myotoxicity in both cell lines. Simvastatin induced greater cell death in RH30 cells compared to C2C12 in a 3D culture model with similar effects on autophagy flux as in 2D culture. Overall, our results suggest that simvastatin-induced myotoxicity involves both apoptosis and autophagy, where autophagy serves a pro-survival role in both cell lines. The sensitivity to simvastatin-induced myotoxicity differs between 2D and 3D culture, demonstrating that the cellular microenvironment is a critical factor in regulating simvastatin-induced cell death in myoblasts

Modelowy projekt prewencji chorób układu krążenia na przykładzie doświadczeń programu SOPKARD. Część druga - podprogramy diagnostyczne i interwencyjne

Duża częstość zawałów serca i udarów mózgu w Polsce spowodowała wzrost zainteresowania działaniami profilaktycznymi. Niestety, działania prewencyjne, choć coraz liczniejsze, najczęściej są prowadzone przypadkowo, niesystematycznie i za krótko. Dlatego autorzy projektu SOPKARD opracowali schemat optymalnego dla polskich warunków programu przesiewowego. Czas jego trwania przewidziano na minimum 10 lat, aby w sposób systematyczny objąć całą populację badanej miejscowości. Podstawową strukturę Programu stanowią dwie składowe — działania podstawowe, dotyczące wszystkich mieszkańców zaproszonych na badania, oraz moduł z pogłębioną diagnostyką i interwencjami, realizowanymi u osób z grup wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego. Dodatkowo, w projekcie założono okresową kontrolę uzyskanych efektów biologicznych i ekonomicznych, którą przeprowadza się co 5 lat za pomocą sondażu reprezentacyjnego. Podstawowym zadaniem interwencji podstawowej jest edukacja zdrowotna i diagnostyka głównych czynników ryzyka chorób serca i naczyń. Podstawą stratyfikacji badanych jest ocena ryzyka sercowo-naczyniowego za pomocą algorytmów PRECARD i SCORE. Głównym realizatorem w podstawowym module Programu są pielęgniarki, bardzo dobrze przeszkolone w zakresie oceny ryzyka i edukacji zdrowotnej. Prowadzą one badania przesiewowe w kierunku nadciśnienia tętniczego, dyslipidemii i cukrzycy wraz z interpretacją wyników i samodzielną oceną ryzyka sercowo-naczyniowego. Rozszerzoną część dodatkową, zależną od wyników badań przeprowadzonych w części podstawowej, stanowią podprogramy diagnostyczne i interwencyjne. Jej zadaniami są: pogłębiona diagnostyka osób z już istniejącymi zaburzeniami lub zagrożonych znacznym ryzykiem wystąpienia chorób serca i naczyń oraz wdrażanie metod niefarmakologicznych. W skład tego dodatkowego modułu wchodzą: podprogramy diagnostyczne (kardiologiczny, np. badania echokardiograficzne, próby wysiłkowe EKG, oraz neurologiczny, np. badania doplerowskie tętnic domózgowych wewnątrz- i zewnątrzczaszkowych, MRI mózgu), diagnostyczno-interwencyjne (psychologiczno-psychiatryczny na podstawie przesiewowych badań psychometrycznych, pediatryczny u dzieci z rodzin obarczonych wysokim ryzykiem) oraz interwencyjne (dietetyczny, aktywności ruchowej, pomocy palącym). Podstawą wszystkich algorytmów diagnostycznych i leczniczych Programu SOPKARD są najnowsze zalecenia europejskich towarzystw naukowych w dziedzinie kardiologii, nadciśnienia tętniczego, miażdżycy i cukrzycy

Predicting Productivity Losses from Health-Related Quality of Life Using Patient Data.

OBJECTIVE: This paper estimates productivity loss using the health of the patient in order to allow indirect estimation of these costs for inclusion in economic evaluation. METHODS: Data from two surveys of inpatients [Health outcomes data repository (HODaR) sample (n = 42,442) and health improvement and patient outcomes (HIPO) sample (n = 6046)] were used. The number of days off paid employment or normal activities (excluding paid employment) was modelled using the health of the patients measured by the EQ-5D, international classification of diseases (ICD) chapters, and other health and sociodemographic data. Two-part models (TPMs) and zero-inflated negative binomial (ZINB) models were identified as the most appropriate specifications, given large spikes at the minimum and maximum days for the dependent variable. Analysis was undertaken separately for the two datasets to account for differences in recall period and identification of those who were employed. RESULTS: Models were able to reflect the large spike at the minimum (zero days) but not the maximum, with TPMs doing slightly better than the ZINB model. The EQ-5D was negatively associated with days off employment and normal activities in both datasets, but ICD chapters only had statistically significant coefficients for some chapters in the HODaR. CONCLUSIONS: TPMs can be used to predict productivity loss associated with the health of the patient to inform economic evaluation. Limitations include recall and response bias and identification of who is employed in the HODaR, while the HIPO suffers from a small sample size. Both samples exclude some patient groups