Powstawanie biofilmu na biomateriałach stosowanych w chirurgii przepuklin

Deep surgical site infection (DSSI) in patients undergoing hernioplasty with implantation of biomaterials is a complication taking place with biofilm formation. Despite the indicated increase in the frequency of isolation of S. aureus and E. coli bacteria as etiological factors of DSSI, there have been few studies published so far that evaluated biofilm formation by these microorganisms on the surface of different biomaterials. The aim of this study was to evaluate and compare biofilm formation on the surface of biomaterials used in hernia surgery by clinical isolates of S. aureus and E. coli. 70 strains of S. aureus and E. coli were used; they differed in chromosomal DNA within the species. The evaluation of biofilm formation on the surface of the monofilament polypropylene mesh, multifilament mesh (polypropylene, polyester and composite) and a patch of expanded polytetrafluoroethylene was made using qualitative and quantitative methods and by means of a scanning electron microscope. The strains differ in terms of biofilm formation within the species. Strains of S. aureus formed a biofilm more strongly than E. coli. The investigated strains formed biofilm stronger on the surface of the multifilament implants than on polypropylene monofilament mesh. Formation of biofilm by clinical isolates of S. aureus and E. coli on the surface of biomaterials used in hernia surgery varies depending on the strain and species of bacteria as well as the structure and the hydrophobicity of biomaterial.Głębokie zakażenie miejsca operowanego (GZMO) u pacjentów poddanych hernioplastyce z implantacją biomateriału jest powikłaniem przebiegającym z powstaniem biofilmu. Mimo że notowany jest wzrost częstości izolacji bakterii S. aureus i E. coli jako czynników etiologicznych GZMO, dotychczas ukazały się nieliczne prace, w których oceniano tworzenie biofilmu przez te drobnoustroje na powierzchni różnych biomateriałów. Celem pracy była ocena i porównanie tworzenia biofilmu na powierzchni biomateriałów stosowanych w chirurgii przepuklin przez izolaty kliniczne S. aureus i E. coli. Użyto po 70 szczepów S. aureus i E. coli, izolowanych od różnych pacjentów hospitalizowanych w 3 klinikach chirurgii, różniących się wzorem DNA chromosomalnego w obrębie gatunku. Ocenę tworzenia biofilmu na powierzchni monofilamentowej siatki polipropylenowej, multifila-mentowych siatek (polipropylenowej, poliestrowej i kompozytowej) oraz łacie z ekspandowanego politetrafluoroetylenu wykonano metodą jakościową, ilościową oraz z użyciem skaningowego mikroskopu elektronowego. Szczepy różniły się zdolnością do tworzenia biofilmu w obrębie gatunku. Szczepy S. aureus tworzyły biofilm silniej niż pałeczki E. coli. Badane izolaty tworzyły biofilm silniej na powierzchni implantów multifilamentowych niż na monofilamentowej siatce polipropylenowej. Tworzenie biofilmu przez izolaty kliniczne S. aureus i E. coli na powierzchni biomateriałów stosowanych chirurgii przepuklin różni się w zależności od szczepu i gatunku bakterii, struktury oraz hydrofobowości biomateriału

Biofilm formation on biomaterials used in hernia surgery

Deep surgical site infection (DSSI) in patients undergoing hernioplasty with implantation of biomaterials is a complication taking place with biofilm formation. Despite the indicated increase in the frequency of isolation of S. aureus and E. coli bacteria as etiological factors of DSSI, there have been few studies published so far that evaluated biofilm formation by these microorganisms on the surface of different biomaterials. The aim of this study was to evaluate and compare biofilm formation on the surface of biomaterials used in hernia surgery by clinical isolates of S. aureus and E. coli. 70 strains of S. aureus and E. coli were used; they differed in chromosomal DNA within the species. The evaluation of biofilm formation on the surface of the monofilament polypropylene mesh, multifilament mesh (polypropylene, polyester and composite) and a patch of expanded polytetrafluoroethylene was made using qualitative and quantitative methods and by means of a scanning electron microscope. The strains differ in terms of biofilm formation within the species. Strains of S. aureus formed a biofilm more strongly than E. coli. The investigated strains formed biofilm stronger on the surface of the multifilament implants than on polypropylene monofilament mesh. Formation of biofilm by clinical isolates of S. aureus and E. coli on the surface of biomaterials used in hernia surgery varies depending on the strain and species of bacteria as well as the structure and the hydrophobicity of biomaterial.Głębokie zakażenie miejsca operowanego (GZMO) u pacjentów poddanych hernioplastyce z implantacją biomateriału jest powikłaniem przebiegającym z powstaniem biofilmu. Mimo że notowany jest wzrost częstości izolacji bakterii S. aureus i E. coli jako czynników etiologicznych GZMO, dotychczas ukazały się nieliczne prace, w których oceniano tworzenie biofilmu przez te drobnoustroje na powierzchni różnych biomateriałów. Celem pracy była ocena i porównanie tworzenia biofilmu na powierzchni biomateriałów stosowanych w chirurgii przepuklin przez izolaty kliniczne S. aureus i E. coli. Użyto po 70 szczepów S. aureus i E. coli, izolowanych od różnych pacjentów hospitalizowanych w 3 klinikach chirurgii, różniących się wzorem DNA chromosomalnego w obrębie gatunku. Ocenę tworzenia biofilmu na powierzchni monofilamentowej siatki polipropylenowej, multifila-mentowych siatek (polipropylenowej, poliestrowej i kompozytowej) oraz łacie z ekspandowanego politetrafluoroetylenu wykonano metodą jakościową, ilościową oraz z użyciem skaningowego mikroskopu elektronowego. Szczepy różniły się zdolnością do tworzenia biofilmu w obrębie gatunku. Szczepy S. aureus tworzyły biofilm silniej niż pałeczki E. coli. Badane izolaty tworzyły biofilm silniej na powierzchni implantów multifilamentowych niż na monofilamentowej siatce polipropylenowej. Tworzenie biofilmu przez izolaty kliniczne S. aureus i E. coli na powierzchni biomateriałów stosowanych chirurgii przepuklin różni się w zależności od szczepu i gatunku bakterii, struktury oraz hydrofobowości biomateriału

Predicting light-induced stomatal movements based on the redox state of plastoquinone: theory and validation.

Prediction of stomatal conductance is a key element to relate and scale up leaf-level gas exchange processes to canopy, ecosystem and land surface models. The empirical models that are typically employed for this purpose are simple and elegant formulations which relate stomatal conductance on a leaf area basis to the net rate of CO2 assimilation, humidity and CO2 concentration. Although light intensity is not directly modelled as a stomatal opening cue, it is well-known that stomata respond strongly to light. One response mode depends specifically on the blue-light part of the light spectrum, whereas the quantitative or 'red' light response is less spectrally defined and relies more on the quantity of incident light. Here, we present a modification of an empirical stomatal conductance model which explicitly accounts for the stomatal red-light response, based on a mesophyll-derived signal putatively initiated by the chloroplastic plastoquinone redox state. The modified model showed similar prediction accuracy compared to models using a relationship between stomatal conductance and net assimilation rate. However, fitted parameter values with the modified model varied much less across different measurement conditions, lessening the need for frequent re-parameterization to different conditions required of the current model. We also present a simple and easy to parameterize extension to the widely used Farquhar-Von Caemmerer-Berry photosynthesis model to facilitate coupling with the modified stomatal conductance model, which should enable use of the new stomatal conductance model to simulate ecosystem water vapour exchange in terrestrial biosphere models

Wpływ roztworu dichlorowodorku oktenidyny na biofilm wytworzony na powierzchni siatki polipropylenowej

Deep surgical site infections (DSSI’s) involving the implanted biomaterial remain an important issue in hernia surgery. The etiological factors include Staphylococcus aureus and Escherichia coli. The ability of these microorganisms to create a biofilm on the surface of the implant is considered to be one of the main reasons why successful treatment of DSSI’s is not an easy task. It is widely agreed that an important element of a successful treatment plan for infections involving biofilm formation is the use of agents capable of penetrating the biofilm matrix, and displaying a satisfactory efficacy against the microorganisms present within. Antiseptic agents meet the above criteria.The goal of this study was to evaluate the influence of a solution of octenidine dihydrochloride (Octenisept) on the biofilm present on a surface of a monofilament polypropylene mesh implant.The study involved 140 bacterial strains from the collection of the Department of Microbiology Nicolaus Copernicus University Collegium Medicum in Bydgoszcz, Poland. The strains included 70 (50%) S. aureus isolates and 70 (50%) E. coli isolates. The influence of an antiseptic agent on the created biofilm was evaluated with the use of a qualitative and quantitative method, as well as by scanning electron microscopy (SEM).In the qualitative assessment, the observed effect of octenidine was a diminished intensity of biomaterial staining after incubation with TTC in comparison to samples from the control group. In the quantitative study, the live cell counts of S. aureus and E. coli isolated from the biofilm present on the implant surface, after exposure to the antiseptic agent were found to be diminished. SEM studies have shown that exposure to octenidine hydrochloride decreases the number of bacteria adhering to the biomaterial surface.The Octenisept octenidine dihydrochloride solution displays bactericidal activity against S. aureus and E. coli bacteria present in the biofilm created on the surface of monofilament polypropylene mesh.Głębokie zakażenie miejsca operowanego (GZMO) obejmujące wszczepiony biomateriał stanowi istotny problem w chirurgii przepuklin. Czynniki etiologiczne tego powikłania, wśród których wymienia się m.in.: Staphylococcus aureus i Escherichia coli tworzą biofilm na powierzchni implantów uznawany za jedną z głównych przyczyn trudności w leczeniu GZMO. Uważa się, że istotnym elementem leczenia zakażeń przebiegających z powstaniem biofilmu jest stosowanie substancji aktywnych wobec drobnoustrojów w biofilmie oraz charakteryzujących się zdolnością do przenikania przez jego macierz. Związkami chemicznymi posiadającymi wymienione właściwości są antyseptyki.Celem pracy była ocena wpływu roztworu dichlorowodorku oktenidyny w postaci preparatu antyseptycznego Octenisept na biofilm wytworzony na powierzchni monofilamentowej siatki polipropylenowej.Badaniem objęto 140 szczepów bakterii z kolekcji Katedry i Zakładu Mikrobiologii Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, wśród których było 70 (50%) izolatów S. aureus oraz 70 (50%) E. coli. Ocenę wpływu antyseptyku na wytworzony biofilm wykonano metodą jakościową, ilościową oraz z użyciem skaningowego mikroskopu elektronowego (SEM).W badaniu metodą jakościową efektem działania roztworu dichlorowodorku oktenidyny na wytworzony biofilm było zmniejszenie intensywności zabarwienia powierzchni biomateriału po inkubacji z TTC w stosunku do grupy kontrolnej. W badaniu ilościowym stwierdzono zmniejszenie liczby żywych komórek S. aureus i E. coli izolowanych z biofilmu na powierzchni implantu po ekspozycji na działanie antyseptyku. Natomiast badanie z użyciem SEM wykazało, że roztwór dichlorowodorku oktenidyny powoduje zmniejszenie liczby bakterii przylegających do powierzchni biomateriału.Roztwór dichlorowodorku oktenidyny w postaci preparatu Octenisept wykazuje działanie bakteriobójcze wobec S. aureus i E. coli w biofilmie wytworzonym na powierzchni monofilamentowej siatki polipropylenowej

The Influence of Octenidine Dihydrochloride on Bacterial Biofilm on the Surface of a Polypropylene Mesh

Deep surgical site infections (DSSI’s) involving the implanted biomaterial remain an important issue in hernia surgery. The etiological factors include Staphylococcus aureus and Escherichia coli. The ability of these microorganisms to create a biofilm on the surface of the implant is considered to be one of the main reasons why successful treatment of DSSI’s is not an easy task. It is widely agreed that an important element of a successful treatment plan for infections involving biofilm formation is the use of agents capable of penetrating the biofilm matrix, and displaying a satisfactory efficacy against the microorganisms present within. Antiseptic agents meet the above criteria. The goal of this study was to evaluate the influence of a solution of octenidine dihydrochloride (Octenisept) on the biofilm present on a surface of a monofilament polypropylene mesh implant. The study involved 140 bacterial strains from the collection of the Department of Microbiology Nicolaus Copernicus University Collegium Medicum in Bydgoszcz, Poland. The strains included 70 (50%) S. aureus isolates and 70 (50%) E. coli isolates. The influence of an antiseptic agent on the created biofilm was evaluated with the use of a qualitative and quantitative method, as well as by scanning electron microscopy (SEM). In the qualitative assessment, the observed effect of octenidine was a diminished intensity of biomaterial staining after incubation with TTC in comparison to samples from the control group. In the quantitative study, the live cell counts of S. aureus and E. coli isolated from the biofilm present on the implant surface, after exposure to the antiseptic agent were found to be diminished. SEM studies have shown that exposure to octenidine hydrochloride decreases the number of bacteria adhering to the biomaterial surface. The Octenisept octenidine dihydrochloride solution displays bactericidal activity against S. aureus and E. coli bacteria present in the biofilm created on the surface of monofilament polypropylene mesh.Głębokie zakażenie miejsca operowanego (GZMO) obejmujące wszczepiony biomateriał stanowi istotny problem w chirurgii przepuklin. Czynniki etiologiczne tego powikłania, wśród których wymienia się m.in.: Staphylococcus aureus i Escherichia coli tworzą biofilm na powierzchni implantów uznawany za jedną z głównych przyczyn trudności w leczeniu GZMO. Uważa się, że istotnym elementem leczenia zakażeń przebiegających z powstaniem biofilmu jest stosowanie substancji aktywnych wobec drobnoustrojów w biofilmie oraz charakteryzujących się zdolnością do przenikania przez jego macierz. Związkami chemicznymi posiadającymi wymienione właściwości są antyseptyki. Celem pracy była ocena wpływu roztworu dichlorowodorku oktenidyny w postaci preparatu antyseptycznego Octenisept na biofilm wytworzony na powierzchni monofilamentowej siatki polipropylenowej. Badaniem objęto 140 szczepów bakterii z kolekcji Katedry i Zakładu Mikrobiologii Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, wśród których było 70 (50%) izolatów S. aureus oraz 70 (50%) E. coli. Ocenę wpływu antyseptyku na wytworzony biofilm wykonano metodą jakościową, ilościową oraz z użyciem skaningowego mikroskopu elektronowego (SEM). W badaniu metodą jakościową efektem działania roztworu dichlorowodorku oktenidyny na wytworzony biofilm było zmniejszenie intensywności zabarwienia powierzchni biomateriału po inkubacji z TTC w stosunku do grupy kontrolnej. W badaniu ilościowym stwierdzono zmniejszenie liczby żywych komórek S. aureus i E. coli izolowanych z biofilmu na powierzchni implantu po ekspozycji na działanie antyseptyku. Natomiast badanie z użyciem SEM wykazało, że roztwór dichlorowodorku oktenidyny powoduje zmniejszenie liczby bakterii przylegających do powierzchni biomateriału. Roztwór dichlorowodorku oktenidyny w postaci preparatu Octenisept wykazuje działanie bakteriobójcze wobec S. aureus i E. coli w biofilmie wytworzonym na powierzchni monofilamentowej siatki polipropylenowej

Genetic control of photoprotection and photosystem II operating efficiency in plants

• Photoprotection against excess light via nonphotochemical quenching (NPQ) is indispensable for plant survival. However, slow NPQ relaxation under low light conditions can decrease yield of field-grown crops up to 40%. • Using semi-high-throughput assay, we quantified the kinetics of NPQ and photosystem II operating efficiency (ΦPSII) in a replicated field trial of more than 700 maize (Zea mays) genotypes across 2 yr. Parametrized kinetics data were used to conduct genome-wide association studies. • For six candidate genes involved in NPQ and ΦPSII kinetics in maize the loss of function alleles of orthologous genes in Arabidopsis (Arabidopsis thaliana) were characterized: two thioredoxin genes, and genes encoding a transporter in the chloroplast envelope, an initiator of chloroplast movement, a putative regulator of cell elongation and stomatal patterning, and a protein involved in plant energy homeostasis. • Since maize and Arabidopsis are distantly related, we propose that genes involved in photoprotection and PSII function are conserved across vascular plants. The genes and naturally occurring functional alleles identified here considerably expand the toolbox to achieving a sustainable increase in crop productivity

Dylematy etyczne we współczesnej rachunkowości

Sprawozdawczość finansowa podlega w ostatnich latach nieustającej krytyce. Uważa się, że nie jest ona w stanie sprostać rosnącym potrzebom i wymaganiom inwestorów, którzy nie zadowalają się już suchą informacją z raportów finansowych. Decyzje o lokowaniu kapitału wymagają obecnie danych o charakterze finansowym i niefinansowym, dobrowolnych ujawnień informacji niewymaganych prawem, o znacząco rozszerzonym zakresie, pozwalających na przewidywanie sytuacji finansowej i wyników jednostki w przyszłości. W erze społeczeństwa informacyjnego raport finansowy jednostki gospodarczej stopniowo ewoluuje w kierunku raportowania biznesowego. Inwestorzy potrzebują danych o znacznie większej przejrzystości, zrozumiałych i często wspomaganych informacjami opisowymi. Prezentowana publikacja stanowi głos w dyskusji nad ewolucyjnym charakterem, kształtem, kierunkami rozwoju oraz perspektywami współczesnej rachunkowości.Publikacja finansowana ze środków Rektora Uniwersytetu Łódzkiego

Measles - a disease that should be a thing of the past, but returns

The measles is a viral respiratory disease, in the form of an acute febrile illness with mucous membrane involvement and a rash. Human being is the only reservoir for this pathogen. Measles are highly contagious, spreads through the coughs and sneezes and by direct contact with secretions of an infected person. The risk of developing measles in a non-immune person, is more than 90% after contact with the pathogen. One ill person can infect 12-18 people. Permanent immunity gives the suffering from measles in the past, two doses of the vaccine give a resistance of 97%. Newborns are protected for the first 6-12 months of life with antibodies their get in the womb from mother if she is immune from getting sick. Measles is a mild or moderately severe disease. Complications occur in about 30% of patients. It include: inflammation of the middle ear, pneumonia, brain, myocardium, blindness, and a very rare complication - subacute sclerosing inflammatory brain - progressive CNS neurodegeneration that leads to death a few or a dozen years after the measles eradication. There is no causative treatment in a case of measles. We can only use symptomatic treatment - antipyretic drugs, antitussive, proper hydration and nourishment of the patient, rest, darkening of the room in the case of photophobia. For specific measles prevention methods, we include preventive vaccination and passive immunoprophylaxis. The MMR vaccine is usually well tolerated, rarely gives vaccine adverse events. . Anti-vaccinations movements have been gaining popularity in the world for years, unfortunately contributing to the recurrence of disease epidemics that have nearly been eliminated

Fałszywie wysokie wartości stężeń androstendionu spowodowane interferencją jako przyczyna trudności w diagnostyce różnicowej zaburzeń miesiączkowania

Polycystic ovary syndrome (PCOS) is a diagnosis of exclusion. We present two cases of women with oligomenorrhoea and high concentration of androstendione, suggestive of possible androgen-secreting tumour, caused by assay interference. The first patient, investigated for oligomenorrhoea, had no significant hirsutism or acne. Androstendione concentration was above 10.0 ng/ml (rr: 0.3-3.3 ng/ml). In order to rule out possible androgen-secreting tumour or hypercortisolaemia we performed 48-hour low dose dexamethasone suppression test (LDDST). This failed to demonstrate adequate suppression of androstendione (6.05 ng/ml and 9.32 ng/ml after the first and the second day, respectively). Pelvic ultrasound examination showed polycystic ovaries, while abdominal CT scan failed to show any ovarian or adrenal lesion. Despite such high androstendione concentrations, urinary steroid profile (gas chromatography/mass spectrometry method) yielded normal results. Hence a possibility of androstendione assay interference was raised. The second patient was also admitted for investigations of oligomenorrhoea. Clinical examination was unremarkable. There was a high concentration of testosterone 0.78 ng/ml (rr: 0.084-0.481 ng/ml) and androstendione above 10.0 ng/ml (rr: 0.3-3.3 ng/ml). LDDST failed to demonstrate any suppression of androstendione, while recalculated concentrations of androstendione after serial dilutions were markedly lower in comparison to initial values. Therefore, such high androstendione concentrations (i.e. above the upper limit of the assay) must have resulted from assay interference. In both cases a final diagnosis of PCOS was established. Conclusions: In the absence of clinical features, contrasting with unusually high androgen levels, a possibility of androgen assay interference should be considered in differential diagnosis of hyperandrogenism or PCOS.W diagnostyce różnicowej zespołu policystycznych jajników (PCOS) należy wykluczyć pozostałe przyczyny hiperandrogenizacji. W pracy przedstawiono przypadki dwóch kobiet z zaburzeniami miesiączkowania i wysokimi wartościami stężeń androstendionu, to jest w zakresie stężeń sugerujących możliwość obecności hormonalnie czynnego guza wydzielającego androgeny. W pierwszym przypadku u pacjentki bez klinicznych cech hiperandrogenizacji odnotowano stężenie androstendionu powyżej 10,0 ng/ml (norma: 0,3-3,3 ng/ml). W celu wykluczenia obecności guza hormonalnie czynnego przeprowadzono 48 godzinny test hamowania z deksametazonem (0,5 mg co sześć godzin), w którym nie stwierdzono zadowalającego spadku stężeń androstendionu (wartości 6,05 ng/ml oraz 9,32 ng/ml, odpowiednio po pierwszym i po drugim dniu testu). W wykonanym badaniu TK jamy brzusznej nie stwierdzono patologii nadnerczy, zaś w badaniu ultrasonograficznym opisano morfologię jajników policystycznych. W związku z powyższym zlecono oznaczenie dobowego profilu steroidowego moczu metodą chromatografii gazowej i spektrometrii masowej. W ocenie dobowego profilu steroidów nie odnotowano nieprawidłowości, co wskazuje na możliwość interferencji w oznaczeniu androstendionu. Podobnie w drugim opisywanym przypadku wysokiemu stężeniu testosteronu (0,78 ng/ml przy normie: 0,084- 0,481 ng/ml) i androstendionu powyżej 10,0 ng/ml (norma: 0,3-3,3 ng/ml) nie towarzyszyły kliniczne cechy hiperandrogenizacji. W przeprowadzonym 48-godzinnym teście hamowania z deksametazonem nie stwierdzono spadku stężenia androstendionu. Dodatkowo wartości stężeń androstendionu uzyskane po rekalkulacji wartości uzyskanych po rozcieńczeniach były znamiennie niższe od wartości wyjściowych, co pozwoliło na stwierdzenie interferencji w oznaczeniu androstendionu. W obu przypadkach postawiono ostateczne rozpoznanie zespołu policystycznych jajników. Wnioski: W diagnostyce różnicowej zespołu PCO w przypadku zaskakująco wysokiego stężenia androgenów, przy braku nasilonych objawów klinicznych, należy uwzględnić możliwość wystąpienia interferencji w oznaczaniu androgenów

The role of tumor cells in the modification of T lymphocytes activity — the expression of the early CD69+, CD71+ and the late CD25+, CD26+, HLA/DR+ activation markers on T CD4+ and CD8+ cells in squamous cell laryngeal carcinoma. Part I

The role of interactions between tumor cells and autologous immunocompetent cells, the impact on the modulation of the activity of T CD4+ and CD8+ lymphocytes, as well as the influence on the regulation and determination of antitumor cellular immune response in patients with head and neck squamous cell carcinomas (HNSCC) is not completely clear. The aim of this study was to analyze early and late activation antigens expression on T cells subpopulations modified under the influence of the presence of cancer cells to investigate the regulatory mechanisms of the local cellular immune response in carcinoma of the larynx. Cytofluorymetric analysis of the early (CD69+, CD71+) and late activation markers (CD25+ high, CD26+, HLA/DR+) expression on T CD3+CD4+ and CD3+CD8+ cells subpopulations in mixed cellular cultures of freshly isolated tumor cells (MLTMC) and non-cancerous normal epithelial cells (MLNCC) with immunocompetent cells was performed in 55 cases of squamous cell laryngeal carcinoma. The whole peripheral blood concentrations of IL-10 and IFN-γ in 21 h and 72 h of experiments were also measured by ELISA. The relationships between the activation markers expression depending on the type of cells used in co-cultures, as well as the level of secreted cytokines, were investigated. Our work has revealed a statistically significant dependence of cytofluorymetric results on the presence of TMC or NCC in mixed cellular cultures. Increased expression of CD69+, CD71+ and CD25+ high, CD26+, HLA/DR+ antigens on T CD3+CD4+ and CD3+CD8+ cells was higher in MLTMC cultures, in comparison with MLNCC. We demonstrated negative significant relationships of IFN-γ and IL-10 secretion with regard to CD4+CD69+, CD8+CD69+, CD4+CD71+, CD8+CD71+ antigens expression in 21 h of experiments without mitogenic stimulation. Furthermore, this study revealed negative significant relationships of IFN-g secretion with regard to CD4+HLA/DR+ and CD8+HLA/DR+ as well as between IL-10 concentration and CD4+HLA/DR+ in trials without PHA stimulation. Our findings have confirmed a key role for tumor cells in determining the function of T cells involved in the immunological processes and impact of neoplastic cells on modulating the activity of T CD4+ and CD8+ lymphocytes in laryngeal carcinoma. (Folia Histochemica et Cytobiologica 2011; Vol. 49, No. 4, pp. 579–592