Kimono w kulturze Japonii – od ubioru po symbol „japońskości”

The kimono stands out as one of the most recognizable forms that clearly communicates Japanese cultural affiliation. It is called a traditional costume, a national costume, and a symbol of “Japaneseness”. My research in Kyoto and Tokyo has shown that the kimono clearly serves as a mirror of the culture from which it originates. This includes its form and decoration, craftsmanship in its making, how it is worn, the cultural norms associated with it, and the social role it fulfills. Selected aspects are discussed using the example of women’s kimonos, taking into account the historical perspective. It provides valuable insights into cultural patterns and social interactions characteristic of Japanese culture. The article highlights the fact that the kimono is a work of art “to be worn”, representing traditional Japanese craftsmanship of kōgei. It is an important cultural heritage, an object of daily life, a cherished artifact in museum exhibitions, and a source of inspiration for Japanese and Western artists. However, we must remember that during the Meiji period (1868–1912) it became a tool for reinforcing national identity, invoked in discussions about the uniqueness of Japanese culture. The aim of this article is to emphasize the kimono as an integral part of Japanese culture, taking into account its artistic significance, the meaning of this form of dress as a symbol of “Japaneseness”, and a reflection on the interplay between the present and the past.Kimono to jedna z najbardziej rozpoznawalnych form komunikujących jednoznacznie przynależność do japońskiego kręgu kulturowego. Nazywane jest strojem tradycyjnym, ubiorem narodowym, a także symbolem „japońskości”. Badania przeprowadzone w Kioto oraz Tokio wykazały, iż jest ono bez wątpienia zwierciadłem kultury, w której powstało. Dotyczy to nie tylko samej formy i ornamentu, będących zbiorem zakodowanych znaczeń symbolicznych, lecz również sposobu, w jaki kimono powstaje, jak jest noszone, związanych z tym zachowań kulturowych, a także roli społecznej, jaką odgrywa. Szczególnie trudnym okresem dla kimona był okres Meiji (1868–1912). Poprzez podział ubioru na „japoński” wafuku oraz „zachodni” yōfuku kimono stało się narzędziem do podkreślania różnicy między tym, co zachodnie, i tym, co japońskie. W ten sposób przerodziło się w instrument wykorzystywany do wzmocnienia tożsamości narodowej, przywoływany w dyskusjach o unikatowości kultury japońskiej. Oprócz wyżej wymienionych aspektów musimy pamiętać przede wszystkim o tym, iż kimono to dzieło sztuki „do noszenia”, reprezentujące tradycyjne rzemiosło artystyczne kōgei. Stanowi ono ważne dziedzictwo kulturowe zarówno jako część życia codziennego, artefakt w przestrzeni muzealnej, jak i źródło inspiracji dla japońskich i zachodnich artystów. Celem artykułu jest ukazanie kimona jako integralnej części kultury japońskiej z jednoczesnym uwzględnieniem jego wartości artystycznej, próba dekodowania znaczenia tej formy ubioru jako symbolu „japońskości” i refleksja nad obecnością „przeszłości” w „teraźniejszości”

Dokumenty życia społecznego w bibliotekach akademickich − niektóre dylematy

W polskich bibliotekach akademickich i innych bibliotekach naukowych dokumenty życia społecznego, jako wyodrębniona ze zbiorów głównych grupa druków są zjawiskiem stosunkowo nowym. Zalicza się je do zbiorów specjalnych. Pełnią znacząca rolę i funkcję we wszelakich badaniach naukowych. Biblioteki dotychczas nie wypracowały precyzyjnej definicji tej grupy zbiorów. Najczęściej określa się tą nazwą druki dotyczące poszczególnych dziedzin życia społecznego, odzwierciedlające wewnętrzną działalność różnego rodzaju organizacji, stowarzyszeń i instytucji, które wydawane są w celu osiągnięcia doraźnych celów informacyjnych, propagandowych, reklamowych i normatywnych, przeznaczone dla określonego kręgu odbiorców i najczęściej do pozaksięgarskiego sposobu rozprowadzania, charakteryzujące się różnorodną formą i szatą graficzną, wydawane w postaci druków ulotnych, zwartych i ciągłych. Niektóre biblioteki stosują własne kryteria doboru tych materiałów. W ostatnich latach produkcja tych druków niepomiernie wzrosła., stanowią one nieodłączny element współczesnego życia codziennego. Biblioteki zdają sobie sprawę z zasięgu tego zjawiska gdyż znajduje ono odzwierciedlenie w ich problemach z gromadzeniem, opracowaniem i przechowywaniem tej grupy zbiorów. Biblioteki akademickie chcąc realizować swoje podstawowe funkcje i zadania stoją przed rozwiązaniem nie lada dylematów w tym zakresie. Podejmowane w związku z powyższym decyzje zawsze będą miały kontrowersyjny charakter

Stężenie wisfatyny u osób z otyłością w zależności od obecności świeżo wykrytych zaburzeń gospodarki węglowodanowej

Introduction: Visfatin, protein secreted by visceral adipose tissue, exerts insulin-mimetic actions. Visfatin concentration increases in patients with longer-standing diabetes type 2 with progressive b-cell dysfunction. Data about the role of visfatin in newly diagnosed glucose metabolism abnormalities are limited. Evaluation of visfatin concentration in patients with obesity, in relation to the presence of newly diagnosed glucose metabolism disorders.Material and methods: The study included 68 subjects with obesity, without a previous diagnosis of abnormal glucose metabolism. In all subjects we performed an oral glucose tolerance test, and according to the results the group was divided into the subgroups: A (n = 31), with glucose metabolism disorders (impaired fasting glucose, impaired glucose tolerance and type 2 diabetes); and B (n = 37), without abnormalities. In all subjects serum lipids, uric acid, C-peptide, glycated haemoglobin (HbA1c), creatinine, and serum visfatin concentrations were measured. The control group comprised 30 lean, healthy individuals with normal glucose tolerance.Results: We found elevated visfatin levels in obese individuals versus the control group (50.0 ± 48 vs. 26.7 ± 22.1 ng/mL; p = 0.01). Visfatin concentrations in both subgroups, A and B, did not differ (40.86 ± 27.84 vs. 57.7 ± 59.79 ng/mL; p = 0.19). In subgroup A visfatin concentration correlated significantly with triglycerides (r = 0.37, p = 0.038), HbA1c (r = –0.43, p = 0.02), C-peptide (r = –0.38,p = 0.048), and waist-hip ratio (r = –0.41, p = 0.036).Conclusions: The presence of newly diagnosed glucose metabolism abnormalities in obese subjects had no influence on the visfatin level, probably due to preserved endogenous insulin secretion and relatively short exposure to hyperglycaemia in patients with prediabetes or at early stage of type 2 diabetes. (Endokrynol Pol 2015; 66 (2): 108–113)Wstęp: Wisfatyna, białko wydzielane przez trzewną tkankę tłuszczową, wykazuje działanie insulinomimetyczne polegające między innymi na zwiększeniu wychwytu glukozy przez komórki insulinowrażliwe. Stężenie wisfatyny wzrasta u osób z przewlekłą cukrzycą typu 2 wraz z postępującą dysfunkcją komórki b trzustki. Dane na temat roli wisfatyny w przypadku świeżo rozpoznanych zaburzeń gospodarki węglowodanowej są ograniczone.Celem pracy była ocena stężenia wisfatyny u chorych z otyłością prostą w zależności od współistnienia świeżo rozpoznanych zaburzeń gospodarki węglowodanowej.Materiał i metody: Przebadano 68 osób z otyłością prostą, bez rozpoznanych wcześniej zaburzeń gospodarki węglowodanowej. U wszystkich wykonano doustny test obciążenia glukozą, na podstawie którego wyodrębniono podgrupę A (n = 31) — z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej (nieprawidłową glikemią na czczo, upośledzoną tolerancją glukozy i cukrzycą typu 2) oraz podgrupę B (n = 37) — bez zaburzeń. U wszystkich oznaczono stężenie cholesterolu całkowitego, HDL, LDL, triglicerydów, kwasu moczowego, peptydu-C, kreatyniny i wisfatyny. Grupę kontrolną stanowiło 30 szczupłych ochotników bez zaburzeń gospodarki węglowodanowej.Wyniki: Stężenie wisfatyny u osób otyłych było istotnie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną (50.0 ± 48 vs. 26.7 ± 22.1 ng/mL; p = 0.01). Stężenie wisfatyny w obu podgrupach, A i B, nie różniło się (odpowiednio 40.86 ± 27.84 vs. 57.7 ± 59.79 ng/mL; p = 0.19). W podgrupie A stężenie wisfatyny korelowało istotnie ze stężeniem triglicerydów (r = 0.37, p = 0.038), HbA1c (r = –0.43, p = 0.02), peptydem-C (r = –0.38, p = 0.048) i wskaźnikiem talia-biodra (r = –0.41, p = 0.036).Wnioski: Obecność świeżo rozpoznanych zaburzeń gospodarki węglowodanowej u osób otyłych nie wpływała na stężenie wisfatyny, prawdopodobnie ze względu na zachowane endogenne wydzielanie insuliny i stosunkowo krótki okres narażenia na hiperglikemię u osób ze stanem przedcukrzycowym i świeżo wykrytą cukrzycą typu 2. (Endokrynol Pol 2015; 66 (2): 108–113

miRNA signature of urine extracellular vesicles shows the involvement of inflammatory and apoptotic processes in diabetic chronic kidney disease

Background: The aim of this study was to investigate the role of urine-derived extracellular vesicles (uEVs) in diabetic kidney disease (DKD) in patients diagnosed with type 2 diabetes mellitus (T2DM). Methods: UEVs were characterized by size distribution and microRNA content by next-generation small RNA sequencing and quantitative reverse transcription PCR. Results: A subset of sixteen miRNAs enriched in T2DM patients with DKD, including hsa-miR-514a-5p, hsa-miR‑451a, hsa-miR-126-3p, hsa-miR-214, or hsa-miR‑503 was identified. Eight miRNAs as hsa-miR-21-3p, hsa-miR-4792, hsa-miR‑375, hsa-miR-1268a, hsa-miR-501-5p, or hsa-miR-582 were downregulated. Prediction of potential target genes and pathway enrichment analysis of the Kyoto Encyclopedia of Genes and Genomes (KEGG) confirmed possible functions related to cellular processes such as apoptosis, inflammation, and tissue remodeling, that promote diabetic complications, such as DKD. Among them, hsa-miR-375, hsa-miR-503, and hsa-miR-451a make important contribution. Additionally, downregulated hsa-miR-582-5p has not been reported so far in any diabetes-related pathways. Conclusions: This study revealed the most significant miRNAs in uEVs of patients with T2DM. However, as this is a bioinformatic prediction that we performed based on the putative targets of the identified miRNAs. Thus, further in vitro functional studies are needed to confirm our findings. Knowing the fact that EVs are crucial in transferring miRNAs, there is a great need toto discover their involvement in the pathomechanism of T2DM-related kidney disease

Effects of Piptoporus betulinus ethanolic extract on the proliferation and viability of melanoma cells and models of their cell membranes

Piptoporus betulinus is a fungus known for its medicinal properties. It possesses antimicrobial, anti-inflammatory, and anti-cancer activity. In this study, several tests were performed to evaluate the cytotoxic effect of the ethanolic extract of Piptoporus betulinus on two melanoma human cell lines, WM115 primary and A375 metastatic cell lines, as well as Hs27 human skin fibroblasts. The extract proved to affect cancer cells in a dose-dependent manner, and at the same time showed a low cytotoxicity towards the normal cells. The total phenolic content (TPC) was determined spectrophotometrically by the Folin-Ciocalteu method (F-C), and the potential antioxidant activity was measured by ferric-reducing antioxidant power (FRAP) assay. One of the active compounds in the extract is betulin. It was isolated and then its cytotoxic activity was compared to the results obtained from the Piptoporus betulinus extract. To further understand the mechanism of action of the extract’s anticancer activity, tests on model cell membranes were conducted. A model membrane of a melanoma cell was designed and consisted of 1,2-dimyristoyl-sn-glycero-3-phosphocholine, disialoganglioside-GD(1a) and cholesterol: DMPC:GD(1a):chol (5:2:3 mole ratio). Changes in a Langmuir monolayer were observed and described based on Π-A(mol) isotherm and compressibility modulus changes. LB lipid bilayers were deposited on a hydrophilic gold substrate and analyzed by IR and X-ray photoelectron spectroscopy. Our study provides new data on the effect of Piptoporus betulinus extract on melanoma cells and its impact on the model of melanoma plasma membranes