The role of fibrinogen and CRP in cardiovascular risk in patients with acromegaly

Wstęp: U chorych na akromegalię stwierdza się 2-3-krotnie zwiększoną śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. Zmiany stężeń białek ostrej fazy, obserwowane w akromegalii, mogą prowadzić do chorób układu krążenia. Celem pracy była ocena wydzielania fibrynogenu i białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein) u chorych na akromegalię. Materiał i metody: Siedemdziesiąt siedem osób chorych podzielono na grupy z aktywną (AA, n = 56) i kontrolowaną akromegalią (CA, n = 21), 20 zdrowych osób dopasowanych pod względem płci i wieku stanowiło grupę kontrolną. Oznaczono stężenia fibrynogenu, CRP, glukozy na czczo, insuliny, cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji LDL i frakcji HDL, triglicerydów w surowicy, oraz wyliczono wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index). Wyniki: Porównanie badanych grup wykazało: większe stężenia fibrynogenu, triglicerydów, glukozy i wartości BMI w grupie AA niż kontrolnej; większe stężenia CRP, fibrynogenu, triglicerydów i wartości BMI w grupie CA niż kontrolnej; większe stężenia cholesterolu frakcji LDL i insuliny oraz mniejsze CRP i wartości BMI w grupie AA niż CA. Stężenie fibrynogenu było największe w grupie AA, a najmniejsze w grupie kontrolnej. Było ono wysokie u wszystkich chorych na akromegalię, niezależnie od stadium choroby i istotnie większe niż u osób zdrowych. Stężenie CRP było największe w grupie CA, a najmniejsze w grupie kontrolnej. Stężenia CRP były paradoksalnie istotnie mniejsze w grupie AA niż w grupie CA i nie tłumaczą przyczyny zwiększonej śmiertelności z przyczyn krążeniowych w akromegalii. Wnioski: Fibrynogen odgrywa ważną rolę jako czynnik ryzyka sercowo-naczyniowego w akromegalii, niezależnie od wyleczenia choroby. Znaczenie CRP jako czynnika ryzyka krążeniowego u chorych z niewyrównaną akromegalią powinno być dokładniej wyjaśnione w dalszych badaniach. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 83-88)Introduction: Patients with active acromegaly have 2- to 3-fold increased cardiovascular mortality. Alterations of acute phase proteins, observed in acromegaly, could lead to cardiovascular diseases. Aim of the study was to evaluate fibrinogen and C-reactive protein (CRP) secretion in patients with acromegaly. Material and methods: Seventy-seven patients were divided into groups with active (AA, n = 56) and controlled acromegaly (CA, n = 21). Twenty age- and sex-matched healthy subjects served as controls. Serum fibrinogen, CRP, fasting glucose, insulin, total cholesterol, LDL and HDL cholesterol, and triglycerides were measured, and body mass index (BMI) was calculated. Results: Comparison between the groups revealed: higher fibrinogen, triglycerides, glucose levels, and BMI values in AA than in the controls; higher CRP, fibrinogen, triglyceride levels, and BMI values in CA than in the controls; higher LDL cholesterol and insulin levels and lower CRP levels and BMI values in the AA group than in the CA group. Fibrinogen concentration was highest in the AA group and lowest in the control group. Fibrinogen levels were high in all patients with acromegaly, irrespective of disease status, and they were significantly higher than in healthy subjects. CRP concentration was highest in the CA group and lowest in the control group. CRP levels were significantly and paradoxically lower in patients with AA than in patients with well-controlled disease and did not explain the increased cardiovascular mortality in acromegaly. Conclusions: Fibrinogen plays an important role as a cardiovascular risk factor in acromegaly, irrespective of the cure of the disease. The role of CRP as a cardiovascular risk factor in patients with uncontrolled acromegaly should be better explained in future studies. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 83-88

Acromegaly - from myths to facts

Autorzy przedstawiają liczne przekazy historyczne o osobach mogących chorować na gigantyzm lub akromegalię. Podają najstarsze medyczne opisy chorych, pierwsze próby przyczynowego leczenia neurochirurgicznego, historię odkrycia hormonu wzrostu, insulinopodobnego czynnika wzrostu-1, hormonu uwalniającego hormon wzrostu i somatostatyny. Wymieniono także najwyższe żyjące współcześnie osoby.The authors present numerous historical descriptions of persons who might suffered from gigantism or acromegaly. The oldest medical data of patients, initial attempts of causal neurosurgical treatment, history of growth hormone, insulin-like growth factor-1, growth hormone releasing hormone and somatostatin discovery is reported. The highest contemporary living persons are also listed

Bone mineral density and bone turnover in hyperprolactinaemia of various origins

Introduction: Osteopoenia and osteoporosis because of hyperprolactinaemia caused by prolactinoma may be followed by an increased risk of fracture. There are no data on the bone effects of functional hyperprolactinaemia. The aim was to assess the influence of hyperprolactinaemia of various origins on bone turnover and density in different skeletal sites. Material and methods: The study was carried out in 75 women (aged 30.53 ± 7.8): Group I - 32 women with prolactinoma and Group II - 43 women with functional hyperprolactinaemia. Both groups of patients were subdivided into those with hypogonadism and those with normal gonadal function. The control group consisted of 29 healthy women aged (33.59 ± 4.7). In all subjects PRL and bone turnover markers (BAP, OC, ICTP) were studied. BMD measurements (lumbar spine, forearm, proximal femur and total body) were carried out using DXA. Results: Higher PRL concentrations were observed in patients than in controls. The values of bone turnover markers (BAP, ICTP) were shown to be higher in patient groups and subgroups than in controls. In patients with prolactinoma lumbar spine BMD was lower than in patients with functional hyperprolactinaemia and controls. Total body BMD was also lower, albeit to a lesser extent. Conclusions: Hyperprolactinaemia caused by prolactinoma in women influences bone metabolism unfavourably, more by the impact on the activity of bone turnover markers than on BMD. This provides an opportunity for earlier assessment of bone metabolism disturbances before the BMD changes can be observed. Functional hyperprolactinaemia does not determine such a harmful effect on bone metabolism as hyperprolactinemia due to prolactinoma.Wstęp: Osteopenia i osteoporoza w wyniku hiperprolaktynemii spowodowanej przez prolaktynoma mogą zwiększać ryzyko złamań. Obecnie brakuje danych w odniesieniu do czynnościowej hiperprolaktynemii. Celem pracy była ocena wpływu hiperprolaktynemii różnego pochodzenia na przebudowę i gęstość kości w różnych miejscach szkieletu. Materiał i metody: W badaniu uczestniczyło 75 kobiet (wiek 30,53 ± 7,8). Do grupy I należały 32 kobiety z prolaktynoma, natomiast do grupy II - 43 kobiety z czynnościową hiperprolaktynemią. Obie grupy podzielono na pacjentki z hipogonadyzmem i prawidłową czynnością gonad. W skład grupy kontrolnej weszło 29 zdrowych kobiet (wiek 33,59 ± 4,7). U wszystkich badanych oznaczano stężenie PRL i markerów przebudowy kości (BAP, OC, ICTP). Gęstość mineralna kości (BMD, bone mineral density) (kręgosłupa lędźwiowego, przedramienia, bliższej nasady uda i całego ciała) zbadano metodą DXA. Wyniki: Większe stężenia PRL stwierdzono u pacjentek niż w grupie kontrolnej. Większe wartości markerów przebudowy kości wykazano w grupach i podgrupach pacjentek niż w grupie kontrolnej. U pacjentek z prolaktynoma wartości BMD kręgosłupa lędźwiowego były mniejsze niż u pacjentek z czynnościową hiperprolaktynemią i w grupie kontrolnej. Gęstość mineralna kości całego ciała była również obniżona, ale w mniejszym stopniu. Wnioski: Hiperprolaktynemia, spowodowana przez prolaktynoma u kobiet, wpływa niekorzystnie na metabolizm kostny, bardziej przez działanie na aktywność markerów przebudowy kości niż na BMD, co umożliwia wczesną ocenę zaburzeń metabolizmu koœci, zanim wystąpią zmiany w BMD. Warto wspomnieć, że czynnościowa hiperprolaktynemia nie wywiera tak niekorzystnego wpływu na koœci jak prolaktynoma

Concentrations of soluble intercellular adhesive molucule-1 (sICAM-1) and E-selectin in patients suffering from acromegaly. Preliminary report

WSTĘP. Akromegalia jest rzadką chorobą spowodowaną nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (GH, growth hormone) przez gruczolaka przysadki z czym wiąże się zwiększona zachorowalność i śmiertelność z powodu chorób układu krążenia. W przypadku tych ostatnich istotną rolę przypisuje się zaburzeniom czynności śródbłonka. Stężenia w surowicy rozpuszczalnej międzykomórkowej cząsteczki adhezyjnej-1 (sICAM-1, intercellular adhesive molecule-1) i E-selektyny mogą odzwierciedlać zaburzenia czynności śródbłonka. Celem niniejszej pracy była ocena stężeń sICAM-1 i sE-selektyny w surowicy u chorych na akromegalię w różnych stadiach choroby.MATERIAŁ I METODY. Stężenia w surowicy sICAM-1 i sE-selektyny zbadano za pomocą metody ELISA u 18 chorych na czynną akromegalię i 14 wyleczonych z akromegalii. WYNIKI. Między grupami chorych na akromegalię nie stwierdzono różnic w zakresie stężeń sICAM-1 i sE-selektyny. Nie wykazano zależności między badanymi wskaźnikami funkcji śródbłonka a wynikami badań hormonalnych (GH i insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 [IGF-1, insulinlike growth factor-1]). WNIOSEK. Stężenia w surowicy molekuł adhezyjnych będących pośrednimi wykładnikami dysfunkcji śródbłonka (sICAM-1 i sE- -selektyna) nie różnicują chorych z czynną akromegalią i chorych po skutecznym wyleczeniu tej choroby.INTRODUCTION. Acromegaly is a rare disease caused by excessive growth hormone (GH) secretion from pituitary adenoma which is accompanied by increased morbidity and mortality due to cardiovascular diseases. Important role of endothelium dysfunction is suggested. Serum concentrations of soluble intercellular adhesive molecule-1 (sICAM-1) and E-selectin might reflect endothelial dysfunctions. The aim of the study was to assess serum concentrations of sICAM-1 and sE-selectin in patients with acromegaly in various stages of the disease. MATERIAL AND METHODS. Serum concentrations of sICAM-1 and sE-selectin using ELISA were analyzed in 18 patients with active acromegaly and 14 ones cured from the disease. RESULTS. No differences in sICAM-1 and sE-selectin levels between mogroups of patients studied were shown. No correlations between endothelial function markers and hormonal results (GH, IGF-1) were observed. CONCLUSION. Serum concentrations of adhesive molecules reflecting endothelial dysfunction (sICAM-1 and sE-selectin) do not differentiate patients with active acromegaly from cured patients

Cavernous hemangioma of the knee - case report

Introduction: Cavernous hemangiomas are uncommon lesions and, as such, may enter the differential diagnosis of other lesions encountered more frequently in clinical practice, including pigmented villonodular synovitis and traumatic hemarthrosis.Case report: A 21 year old single Polish woman who presented a non specific chronic knee tumefaction secondary to cavernous angioma confirmed radiologically and histologically, with a quite good evolution after surgery.Summation: Cavernous hemangioma of the knee is a frequently misdiagnosed lesion. MRI is the exploration of choice for this vascular tumor of the synovial membrane, although a pathology study is needed to confirm the diagnosis. Early surgical treatment with excision of the tumor within wide margins of uninvolved normal synovial tissue as partial or total synovectomy is the therapy of choice

Treatment of intraarticular displaced fractures of the calcaneus bone using nail blocked calcanail

The aim of this new technic in our hospital is to describe this method of treatment for displaced articular fractures of the calcaneus, which offered the following advantages: (a) the creation of a working channel that provides also a significant bone autograft, (b) the intrafocal reduction of the displaced articular surface, (c) the insertion of a locking nail that maintains the reduced articular surface at the right height, (d) the possibility to switch from an ORIF to a reconstruction arthrodesis with the same approach and instrumentation in case of severely damaged posterior facet

Long-term survival and nearly asymptomatic course of carcinoid tumour with multiple metastases (treated by surgery, chemotherapy, 90Y-DOTATATE, and LAR octreotide analogue): a case report

Carcinoids are the most common neuroendocrine tumours. They are usually slowly growing, located in the small intestine, secrete serotonin, and are characterized by long survival of patients, so prognosis is generally good. The most frequently encountered clinical presentations of carcinoids are intermittent abdominal pain and carcinoid syndrome (diarrhoea and flushing). Metastases worsen the prognosis and limit the survival of the patients. We report a case of carcinoid tumour with primary focus in the ileum, with an appendix infiltration, in a thirty-two-year-old woman with acute appendicitis symptoms only. Carcinoid was diagnosed postoperatively by histopathological examination. Nowadays, twenty-five years after the surgery, there is evidence of nearly asymptomatic numerous metastases. Only intermittent abdominal pain for about 1-2 years was reported. Partial metastases resection was performed, followed by chemotherapy, 90Y-DOTATATE and then long-acting release octreotide analogue therapy. In the meantime, severe chronic heart failure (NYHA IV) due to tricuspid combined valvular heart disease and pulmonary hypertension was diagnosed. Combined therapy, typical for chronic heart failure, together with long-acting octreotide analogue highly improved the patient’s heart sufficiency and reduced carcinoid syndrome symptoms. The only adverse events of octreotide therapy were hyperbilirubinaemia and itching. Long-term survival is typical for carcinoids, but 30-years survival has not been described in the literature yet.Rakowiak jest jednym z najczęstszych guzów neuroendokrynnych. Umiejscawia się w obrębie jelita cienkiego, zazwyczaj jako wolno rosnący guz wydzielający serotoninę. Pacjentów chorych na rakowiaka charakteryzuje długie przeżycie i dobre w większości przypadków rokowanie. Najczęstszymi objawami tego nowotworu są nawracające bóle w jamie brzusznej i objawy zespołu rakowiaka (biegunka i napadowe zaczerwienienia skóry - "flush"). Pojawienie się przerzutów pogarsza rokowanie oraz skraca czas przeżycia chorych. Opisany przypadek dotyczy 32-letniej kobiety z pierwotnym ogniskiem rakowiaka zlokalizowanym w jelicie krętym, naciekajacym wyrostek robaczkowy z objawami ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Rakowiak został zdiagnozowany pooperacyjnie na podstawie oceny histopatologicznej. Dwadzieścia pięć lat po zabiegu operacyjnym wykryto prawie bezobjawowe liczne ogniska przerzutowe. Chora w wywiadzie wymieniła jedynie nawracające bóle w jamie brzusznej w okresie 1-2 lat przed rozpoznaniem przerzutów. W trakcie zabiegu operacyjnego usunięto część guzów przerzutowych, a następnie poddano pacjentkę chemioterapii, leczeniu 90Y-DOTATATE, a następnie preparatami oktreotydu LAR. W międzyczasie rozpoznano przewlekłą, ciężką niewydolność serca (NYHA IV) w przebiegu złożonej wady zastawki trójdzielnej serca oraz nadciśnienia płucnego. Złożona terapia, typowa dla przewlekłej niewydolności serca razem z długodziałającym analogiem oktreotydu znacznie poprawiły wydolność serca oraz zredukowały objawy zespołu rakowiaka. Jedynym działaniem niepożądanym terapii oktreotydem były hiperbilirubinemia oraz świąd. Długi okres przeżycia jest typowy dla rakowiaka, jednak 30-letnie przeżycie nie było dotychczas opisywane w literaturze

Single photon emission computed tomography (SPECT) in the diagnosis of orbital cavernous hemangioma

Background: Cavernous hemangiomas are among the most common benign neoplasms observed in the eye socket, making up 3-7% of all pathological orbital masses. Scintigraphy using 99mTc-labeled red blood cells is the currently approved method regarding liver hemangiomas. The aim of this study was to ascertain whether the application of single photon emission computed tomography (SPECT) with 99mTc-labeled RBCs is as useful in orbital hemangioma diagnostics as in evaluating liver hemangiomas. Case Report: SPECT diagnostics of the facial skeleton using 99mTc–labeled RBCs was carried out in two patients suspected of orbital hemangiomas. The erythrocytes were labeled by an in vivo method; 20 mCi (700 MBq) of 99mTc-pertechnetate was injected 20 minutes after intravenous application of pyrophosphate. SPECT of the facial skeleton with a one-head gamma camera was initiated 10 minutes after administering the radioisotope. Conclusions: SPECT with application of 99mTc-labeled RBCs might be a useful supplementary examination to US, CT, or MRI, especially with the use of fusion techniques (SPECT/MRI, SPECT/CT) in suspected orbital hemangiomas

Pheochromocytoma in 8-year observation at a single endocrinological center in Wroclaw

Wstęp: Guz chromochłonny występuje rzadko, powoduje zwykle nadciśnienie tętnicze i różnorodne, zmienne objawy kliniczne, co często utrudnia wczesne rozpoznanie i leczenie. Celem niniejszej pracy było przedstawienie danych klinicznych, efektywności diagnostyki i leczenia chorych z pheochromocytoma w ośrodku wrocławskim w okresie 8 lat. Materiał i metody: Wśród 37 chorych z pheochromocytoma leczonych w latach 2000-2007 w Klinice Endokrynologii, Diabetologii i Leczenia Izotopami Akademii Medycznej we Wrocławiu były 23 kobiety (23-75 lat) oraz 14 mężczyzn (17-74 lat). Zbadano częstość występowania poszczególnych objawów klinicznych, przydatność zastosowanych metod diagnostycznych i efekty leczenia. Wyniki: Czas trwania choroby do momentu rozpoznania wynosił od 2 miesięcy do 16 lat. Najczęstsze objawy to: nadciśnienie tętnicze napadowe lub stałe, tachykardia, bóle głowy, wzmożona potliwość, niepokój. Najczulszą laboratoryjną metodą diagnostyczną był pomiar stężenia metoksypochodnych katecholamin w moczu dobowym. Tomografia komputerowa u wszystkich chorych wykazała obecność guza nadnercza, częściej prawego; w 1 przypadku guz był umiejscowiony w ścianie pęcherza moczowego. Po operacji nadciśnienie tętnicze ustąpiło u 59% pacjentów, obniżyło się u 26,8%, a u 13,9% nie obserwowano poprawy. U 2 chorych guz był złośliwy, 1 kobieta zmarła po zabiegu. U 8 stwierdzono zespół MEN 2A. Wnioski: Rozpoznania pheochromocytoma zwykle dokonuje się po długim czasie trwania choroby. Najbardziej typowym objawem jest nadciśnienie tętnicze napadowe, które występuje jedynie u około 40%, inne objawy są niespecyficzne. Najbardziej przydatne diagnostycznie jest stwierdzenie podwyższonego wydalania metoksykatecholamin w moczu dobowym. Z badań obrazowych najbardziej efektywna jest tomografia komputerowa. Chorzy z pheochromocytoma powinni być rutynowo diagnozowani w kierunku współistnienia innych endokrynopatii, a szczególnie raka rdzeniastego i pierwotnej nadczynności przytarczyc - składowych zespołu MEN 2A.Introduction: Pheochromocytoma is rare tumor with a highly variable clinical presentation. This report provides clinical picture, efficiency of diagnostics and treatment of pheochromocytoma in 8-years in the endocrinological center in Wroclaw. Material and methods: The records of 37 patients with pheochromocytoma were identified, who were treated in 2000-2007 in the Department of Endocrinology, Diabetology and Isotope Treatment in Wroclaw. There were 23 women (age 23-75 year) and 14 men (age 17-74). We studied frequency of clinical signs, usefulness of diagnostic methods and efficacy of treatment. Results: The duration of the clinical history ranged from 2 months to 16 years. The most frequent symptoms were: hypertension paroxysmal and constant, palpitations, headache, sweating and anxiety. The most sensitive diagnostic method was increased concentration of urinary metanephrine in 24-hour urine. Computed tomography was the most widely used method for tumor localization. Adrenal pheochromocytoma was detecting by CT in all patients, predominated in right adrenal, in 1 case in urinary bladder. Surgery caused remission of hypertension in 59%, improvement in 26.8%, and no changes in 13.9% of patients. Malignancy was reported in 2 cases, 1 woman died after surgery. MEN 2A occur in 21.6%. Conclusions: The diagnosis of pheochromocytma is usually made after long duration of the disease. The study confirms that clinical presentation of pheochromocytoma is variable and nonspecific, this finding makes the diagnosis very difficult. The most typical symptom is paroxysmal hypertension, which is present only in 40%, other symptoms are nonspecific. The measurement of 24-hour urinary metanephrines was the best indicator. CT was almost always successful in localizing the tumor. Patients with pheochromocytoma should be consider for other endocrine diseases especially medullary carcinoma, primary hyperparathyroidism and other component of MEN 2A

The forms of physical activity Wroclaw senior high school students are interested in

Purpose. Forms of physical activity people take up depend on sex, place of residence, age, season of the year and many other factors. The aim of the study was to find out what forms of physical activity senior high school students in Wrocław are interested in, and analyze them. It was assumed hypothetically that their interests depend upon sex, age and school the participants attended. In order to verify this hypothesis, the following research questions were posed: 1. Which forms of physical activity are senior high school students in Wrocław interested in? 2. Which of them are girls interested in and which are boys interested in? 3. Which forms of physical activity are students in various grades interested in (grades one, two and three)? 4. Which forms of physical activity are students of one school interested in and do they differ from those of students attending other schools? 5. Do interests in forms of physical activity depend upon age, sex and school? Methods. The study comprised 789 students (486 girls and 303 boys) of grades 1–3 of six senior high schools in Wrocław. The basic research method was a diagnostic survey and the technique was a questionnaire. For the purpose of determining their interests in forms of physical activity, a standardized survey questionnaire was used: ‘Interests in the scope of physical activity’