Early onset of type 2 diabetes mellitus in children and adolescents: diagnosis, treatment, prevention

Cukrzyca typu 2 do niedawna powszechna była wśród osób dorosłych, jednak obecnie coraz częściej dotyka dzieci i młodzież. Stale wzrastająca liczba nowych rozpoznań w tej grupie wiekowej jest bardzo niepokojąca. Dlatego też należy podjąć działania prewencyjne obejmujące między innymi zapobieganie nadwadze i otyłości, wczesną diagnostykę zaburzeń gospodarki węglowodanowej, efektywne monitorowanie przebiegu choroby, zapobieganie występowaniu powikłań cukrzycy oraz konsekwentną i rzetelną edukację pacjentów i ich rodzin wraz ze wsparciem psychologicznym w walce z tą trudną chorobą. (Diabet. Prakt. 2008; 9: 36-38)Traditionally, type 2 diabetes mellitus was considered a disease of adulthood. Recently, although still rare in childhood, it constitutes an increasing problem. The rapid increase in the incidence of type 2 diabetes in the young adult population is a current and emerging public health problem, for which there is a great potential to improve primary and secondary prevention: overweight and obesity prevention, early diagnosis of impaired carbohydrate metabolism, effective monitoring, intensive control to prevent diabetic complications. Treatment should also involves patients and theirs family proper education, dietary and exercise counseling. (Diabet. Prakt. 2008; 9: 36-38

Continuous subcutaneous insulin infusion with human regular insulin

Ciągły podskórny wlew insuliny uważa się za najbardziej efektywny w leczeniu cukrzycy typu 1. Pozwala na znacznie lepszą kontrolę glikemii w porównaniu z terapią konwencjonalną czy nieco lepszą metodą wielokrotnych iniekcji. Wpływa także na zmniejszenie częstości i/lub ciężkość stanów hipoglikemicznych oraz umożliwia większą swobodę w codziennym życiu. W niektórych grupach pacjentów stosowanie ciągłego podskórnego wlewu insuliny może być szczególnie korzystne, na przykład u kobiet w ciąży, a także u dzieci i młodzieży. Szybkodziałające analogi charakteryzują się szybszym początkiem i krótszym czasem działania w porównaniu z insulinami ludzkimi. Zastosowanie analogów w ciągłym podskórnym wlewie insuliny wpływa na poprawę kontroli glikemii i redukcję stanów hipoglikemicznych. Należy jednak zachować bardzo dużą ostrożność, bowiem przy przerwaniu dopływu insuliny następuje bardzo szybko metaboliczna dekompensacja. Obecnie w leczeniu cukrzycy stosuje się trzy szybkodziałające analogi: insulinę lispro, aspart i glulisinę. W porównaniu z insulinami ludzkimi typu regular nowe szybkodziałające analogi są szybciej absorbowane z tkanki podskórnej, początek ich działania następuje szybciej, a czas działania jest krótszy. Wynikiem tych farmakokinetycznych różnic jest poprawa poposiłkowej glikemii bez ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Brakuje jednak badań umożliwiających ocenę odległych skutków stosowania tych insulin. Aby zachować bezpieczeństwo, konieczne jest przeprowadzenie badań wśród dużej liczby pacjentów stosujących szybkodziałające analogi. Ponadto konieczne są badania kobiet w ciąży w celu określenia stopnia bezpieczeństwa zarówno dla matki, jak i nienarodzonego dziecka. Insuliny te są również znacznie droższe niż insuliny konwencjonalne, co może być czynnikiem ograniczającym ich stosowanie w przypadku niektórych pacjentów. Wiele badań sugeruje, iż u większości chorych na cukrzycę krótkodziałające analogi mają tylko niewielką przewagę i że wpływ na metaboliczną kontrolę analogów i insulin ludzkich jest podobny.Continuous subcutaneous insulin infusion has proven to be extremely effective in treating type 1 diabetes. It provides glycemic control superior to that of conventional therapy and comparable or slightly superior to MDI. It also decreases the frequency and/or severity of hypoglycemic reactions and increases lifestyle flexibility. Some specific patient situations may be especially attractive for the use of CSII, including pregnancy and diabetes presenting in childhood or adolescents. A rapid acting analogues insulin has a more rapid onset and shorter duration of action compared with soluble insulin. Improved glycaemic control and reduction in hypoglycaemia has been reported with analogues in CSII. Caution must, however be advised as metabolic decompensation after interruption of CSII may be brisk. In recent years, three short-acting (insulin lispro, insulin aspart and insulin glulisine) analogues have been developed for the management of diabetes. Compared with regular human insulin, these new shortacting insulin analogues show faster subcutaneous absorption, a more rapid onset of activity and a shorter duration of action. As a result of these pharmacokinetic differences, an improved postprandial glycemic control is achieved, reduction the risk of hypoglycemia. However, no study was designed to investigate possible long term effects. For safety purpose, we need a longterm followup of large numbers of patients who use short acting insulin analogues. Furthermore, we need well designed studies in pregnant women to determine the safety profile for both the mother and the unborn child. These new insulins are more expensive than conventional insulins and this may be a limiting factor for some patients. Many analysis suggest only a minor benefit of short acting insulin analogues in the majority of diabetic patients treated with insulin, this trial has shown that soluble human insulin and insulin analogues had similar effects upon metabolic control

Nowoczesne metody leczenia i monitorowania cukrzycy typu 1

In recent years, insulin analogues are the benefits of the use in functional intensive insulin therapy for the treatment of diabetes. Shortacting insulin (lispro, aspart and glulisine) and long-acting insulin (glargine and detemir) have been developed for the management of diabetes. Short-acting insulin analogues are an alternative to regular human insulin before meals. These new short-acting insulin analogues show more rapid onset of activity and a shorter duration of action. As a result of these pharmacokinetic differences, an improved postprandial glycemic control is achieved, without increasing the risk of hypoglycemia. In addition, these insulin analogues can be administered immediately before a meal. The long-acting insulin analogues provide basal insulin levels for 24 h when administered once (glargine) or two (detemir) daily. Compared with previous intermediate- or long-acting conventional insulin, these insulins shows a flat profile of plasma insulin levels . The use of these long-acting insulin analogues appears to be associated with a reduced incidence of hypoglycemia, especially at night. The availability of these new insulin analogues has the potential to significantly improve long-term control over blood glucose in diabetic patients. In recent years more and more frequently the method of multiple daily injections (MDI) of insulin is being replaced by the method of continuous subcutaneous insulin infusion (CSII). It is the most physiological way to administer insulin. In recent years treatment with insulin pumps has been used more frequently in the pediatric patients and in the treatment of diabetes in pregnancy. Use of continuous glucose monitoring systems enables detection of glycemia fluctuations unrevealed by selfmonitoring of blood glucose, such as night hypoglycemias and early postprandial hyperglycemias. Real-time systems allow to reduce HbA1c levels and limit number of excursions. Non-invasive glucose measurement devices are introduced. Fully automated continuous glucose monitoring systems integrated with insulin pumps operating in closed-loop model, requiring no patient assistance, are still being researched. Commercially available systems operate in open-loop model, where the patient has to decide on administration and dose of insulin.Krótkodziałające analogi (lispro, aspart i glulisina) oraz analogi długodziałające (glargina i detemir) znalazły zastosowanie w leczeniu cukrzycy. Analogi krótkodziałające są alternatywą dla preparatów insuliny regularnie stosowanych przed posiłkami. Te krótkodziałające analogi działają szybciej i krócej. Wynikiem tych farmakokinetycznych różnic jest zmniejszenie ryzyka występowania hipoglikemii. Dodatkowo insuliny te można podawać bezpośrednio przed posiłkiem. Długodziałające analogi zabezpieczają podstawowe 24-godzinne stężenie insuliny, jeśli są podawane raz (glargina) lub dwa razy (detemir) dziennie. W porównaniu z konwencjonalnymi insulinami o działaniu przedłużonym dają bardziej wyrównany profil insulinemii. Użycie tych długodziałających analogów pozwala na zmniejszenie incydentów hipoglikemii, zwłaszcza hipoglikemii nocnych. Te nowe insuliny analogowe mogą zapewniać lepszą długoterminową kontrolę glikemii u chorych na cukrzycę. W ostatnich latach coraz częściej metodę wielokrotnych iniekcji insuliny (MDI, multiple daily injections) zastępuje się ciągłym podskórnym wlewem insuliny (CSII, continuous subcutaneous insulin infusion). Ta droga podawania insuliny jest bardziej fizjologiczna. W ostatnich latach podawanie insuliny przy użyciu pompy insulinowej szczególnie często stosuje się w leczeniu cukrzycy u pacjentów pediatrycznych oraz u kobiet w ciąży. Zastosowanie systemów ciągłego monitorowanie glikemii pozwala wykryć wahania glikemii nierejestrowane podczas samokontroli, takie jak hipoglikemie nocne i wczesne hiperglikemie poposiłkowe. Systemy działające w czasie rzeczywistym pozwalają obniżyć stężenie hemoglobiny glikowanej oraz ograniczyć liczbę hipo- i hiperglikemii. Do użycia wprowadza się urządzenia służące do bezinwazyjnego pomiaru glikemii. W fazie badań znajdują się systemy ciągłego pomiaru stężenia glukozy zintegrowane z pompą insulinową w modelu zamkniętej pętli, działające w pełni automatycznie, bez angażowania pacjenta. Komercyjnie dostępne są jedynie systemy działające w modelu pętli otwartej, gdzie decyzję o podaniu i dawce insuliny podejmuje pacjent

Complex treatment including participation ii the psychological suport group in adolescents with diabetes mellitus type 1

Introduction: The maturation process in diabetic adolescents is characterized by an insufficient metabolic level. Maintaining normoglycemia is a necessity and it is expected from young people with Diabetes during developmental changes. The appearance of emotional disorders, as a result of this burden, inhibits their therapeutic activity. The aim of study is to present the concept and results of a complex treatment of diabetic adolescents who participated actively in the programme. Subjects and method: 30 adolescents (mean age 14.8 +/- 1.0), suffering from DM Type 1 (mean duration 4.3 +/- 2.9), treated with functional intensive insulinotherapy were subjects in study. The subjects forming a homogeneous psychotherapeutic group participated in the GCZDiM programme: Psychological Support Group for adolescents with DMT1 /PGS/. The aim of this programme was to help young diabetics recognize and cope effectively with situations that provoke unwillingness and to realize the therapeutic indications. The estimation of the complex treatment efficacy included a comparison of initial HbA1c and BMI with the values at the end of the study. Statistical analysis was performed using Student-t test (p0.05). Conclusions: Connection medical treatment and psychotherapy increases efficacy, efficiency of DM Type I treatment. The therapy method applying PGS is an effective element of general therapy in adolescents with DM Type 1

Body mass index and partial remission in 119 children with type 1 diabetes—a 6-year observational study

Background/objectiveThis long-term study aimed to analyze the associations between BMI Z-score, HbA1c, and daily insulin requirement (DIR) and the prevalence and duration of partial remission (PR) in children and adolescents with type 1 diabetes (T1D).MethodsAfter retrieving retrospective data for 195 patients from their health records at 24, 48, and 72 months after T1D diagnosis, the study group was comprised of 119 (57 girls) children with a complete dataset for all 6 years. PR was defined according to the ISPAD guidelines. Analyses were carried out in the whole group and subgroups according to PR duration: no PR at all (NPR), PR lasting less than 2 years (PR < 2), and PR at least 2 years (PR ≥ 2).ResultsPR was observed in 63% of the patients (78.9% of overweight and 100% of obese patients). NPR patients showed the lowest mean initial BMI Z-score [−0.65 ± 1.29 vs. 0.02 ± 1.42, (PR < 2), p = 0.01 and vs. 0.64 ± 1.43 (PR ≥ 2), p = 0.17]. The dissimilarity in BMI across patients declined over time. Within the NPR group, the initial mean BMI Z-score significantly increased within the first 2 years (unadjusted p < 0.001) and remained constant afterward. In the PR <2 group, the highest increase in BMI Z-score occurred after 4 years (p < 0.001) and then decreased (p = 0.04). In the PR ≥2, the BMI Z-score slightly decreased within the first 2 years (p = 0.02), then increased (p = 0.03) and remained unchanged for the last 2 years. Six years after T1D started, the mean DIRs do not differ among the patient groups (ANOVA p = 0.272).ConclusionDuring 6 years of follow-up, PR occurred in almost two-thirds of the studied children including almost all overweight and obese children. We observed a gradual normalization of the BMI Z-score at the end of the follow-up. BMI Z-score increased slightly in children with no remission initially but remained later constant until the end of observation. In both remitter groups, the increase in BMI Z-score appeared later when the protective honeymoon period ended. Regardless of BMI Z-score, the β-cell destruction process progresses, and after 6 years, the DIR is similar for all patients

Is the Association Between TNF-α-308 A Allele and DMT1 Independent of HLA-DRB1, DQB1 Alleles?

The aim of the study was to assess chosen factors of genetic susceptibility to DMT1: DRB1, DQB1, and TNF-α polymorphisms-308 (G/A) in children with DMT1 and their up-to-now healthy siblings. Then we tested whether the association between TNF-α genes and DMT1 is independent of HLA. 87 diabetic children, their 78 siblings, and 85 persons from healthy control group were followed up. The highest risk of DMT1 was connected with alleles: DRB1*0401 (OR = 3.39; CI: 1.55–7.41), DRB1*0301 (OR = 2.72; CI: 1.48–5.01), DQB1*0201 (OR = 4.04; CI: 2.17–7.52), DQB1*0302 (OR = 5.08; CI: 2.54–10.14), and TNF-α-308 A allele (OR = 2.59; CI: 1.23–5.44). Moreover linkage disequilibrium for TNF-α-308 A allele with DRB1*0301 and DQB1*0201 was observed in both diabetic children and their siblings. Diabetic children and their siblings present similar genetic risk factors for DMT1. The association between TNF-α-308 A allele and DMT1 is dependent of HLA-DRB1 and DQB1 alleles

Zastosowanie doustnych lekówprzeciwcukrzycowych w praktyce pediatrycznej - obserwacje własne

Our present investigation demonstrates that in adolescents with various impaired glucose homeostasis oral antidiabetic agents can be used to improve glucose metabolism. Metformin is widely used in pediatric patients and is considered to be the most effective oral agent. Metformin is beneficial in improving glucose tolerance and insulin sensitivity, in lowering insulinemia, and in reducing elevated androgen levels. Addition of metformin to insulin in pediatric patients with type 1 diabetes mellitus improves metabolic control. Metformin acts by promoting glucose utilization and reducing hepatic glucose production. In many patients with type 2 diabetes, hyperglycemia can be reduced with appropriate changes in diet and exercise, however, some patients with type 2 diabetes and insulin resistance syndromes need pharmacological therapy to improve their metabolic control. The first oral agent concerned to use should be metformin. More severe pancreatic b-cell dysfunction in the group of children requires insulin therapy. Some forms of monogenic diabetes can be successfully managed by sulphonylurea agents. Metformin should be considered a first-line agent in girls with PCOS. (Pol J Endocrinol 2008; 59 (5): 434-443)Przedstawione przez autorów niniejszej pracy obserwacje wykazały, że u młodzieży z różnymi postaciami zaburzenia tolerancji glukozy w celu poprawy metabolizmu glukozy można zastosować doustne leki przeciwcukrzycowe. Metforminę szeroko stosuje się u pacjentów pediatrycznych i uważa się ją za najbardziej efektywny lek doustny. Metformina poprawia tolerancję glukozy i insulinowrażliwość, obniża hiperinsulinemię i redukuje zwiększone stężenie androgenów. Dodanie metforminy do terapii insulinowej u pediatrycznych pacjentów chorych na cukrzycę typu 1 poprawia kontrolę metaboliczną. Metformina działa poprzez poprawę zużycia glukozy i redukcję wątrobowej produkcji glukozy. U wielu osób chorych na cukrzycę typu 2 hiperglikemia może być redukowana poprzez zmianę diety i aktywności fizycznej, jakkolwiek niektórzy chorzy na cukrzycę typu 2 i ze stanami insulinooporności wymagają farmakoterapii dla poprawy kontroli metabolicznej. Pierwszym stosowanym lekiem doustnym powinna być metformina. Dzieci z bardziej zaawansowaną dysfunkcją komórek b wymagają insulinoterapii. Niektóre monogenowe formy cukrzycy można efektywnie leczyć preparatami sulfonylomocznika. Metformina powinna być lekiem pierwszego rzutu u dziewcząt z zespołem policystycznych jajników (PCOS). (Endokrynol Pol 2008; 59 (5): 434-443