Ciągły podskórny wlew insuliny uważa się za najbardziej
efektywny w leczeniu cukrzycy typu 1. Pozwala
na znacznie lepszą kontrolę glikemii w porównaniu
z terapią konwencjonalną czy nieco lepszą metodą
wielokrotnych iniekcji. Wpływa także na zmniejszenie
częstości i/lub ciężkość stanów hipoglikemicznych oraz
umożliwia większą swobodę w codziennym życiu.
W niektórych grupach pacjentów stosowanie ciągłego
podskórnego wlewu insuliny może być szczególnie
korzystne, na przykład u kobiet w ciąży, a także
u dzieci i młodzieży. Szybkodziałające analogi charakteryzują
się szybszym początkiem i krótszym czasem
działania w porównaniu z insulinami ludzkimi.
Zastosowanie analogów w ciągłym podskórnym wlewie
insuliny wpływa na poprawę kontroli glikemii
i redukcję stanów hipoglikemicznych. Należy jednak
zachować bardzo dużą ostrożność, bowiem przy
przerwaniu dopływu insuliny następuje bardzo szybko
metaboliczna dekompensacja.
Obecnie w leczeniu cukrzycy stosuje się trzy szybkodziałające
analogi: insulinę lispro, aspart i glulisinę.
W porównaniu z insulinami ludzkimi typu regular
nowe szybkodziałające analogi są szybciej absorbowane
z tkanki podskórnej, początek ich działania następuje
szybciej, a czas działania jest krótszy. Wynikiem
tych farmakokinetycznych różnic jest poprawa
poposiłkowej glikemii bez ryzyka wystąpienia
hipoglikemii. Brakuje jednak badań umożliwiających
ocenę odległych skutków stosowania tych insulin.
Aby zachować bezpieczeństwo, konieczne jest przeprowadzenie
badań wśród dużej liczby pacjentów
stosujących szybkodziałające analogi. Ponadto konieczne
są badania kobiet w ciąży w celu określenia
stopnia bezpieczeństwa zarówno dla matki, jak i nienarodzonego
dziecka. Insuliny te są również znacznie
droższe niż insuliny konwencjonalne, co może
być czynnikiem ograniczającym ich stosowanie
w przypadku niektórych pacjentów. Wiele badań sugeruje,
iż u większości chorych na cukrzycę krótkodziałające
analogi mają tylko niewielką przewagę
i że wpływ na metaboliczną kontrolę analogów i insulin
ludzkich jest podobny.Continuous subcutaneous insulin infusion has proven
to be extremely effective in treating type 1 diabetes.
It provides glycemic control superior to that
of conventional therapy and comparable or slightly
superior to MDI. It also decreases the frequency and/or severity of hypoglycemic reactions and increases
lifestyle flexibility. Some specific patient situations
may be especially attractive for the use of CSII, including
pregnancy and diabetes presenting in childhood
or adolescents. A rapid acting analogues insulin
has a more rapid onset and shorter duration
of action compared with soluble insulin. Improved
glycaemic control and reduction in hypoglycaemia
has been reported with analogues in CSII. Caution
must, however be advised as metabolic decompensation after interruption of CSII may be brisk. In recent
years, three short-acting (insulin lispro, insulin
aspart and insulin glulisine) analogues have been
developed for the management of diabetes. Compared
with regular human insulin, these new shortacting
insulin analogues show faster subcutaneous
absorption, a more rapid onset of activity and a shorter
duration of action. As a result of these pharmacokinetic
differences, an improved postprandial glycemic
control is achieved, reduction the risk of hypoglycemia.
However, no study was designed to investigate
possible long term effects. For safety purpose,
we need a longterm followup of large numbers
of patients who use short acting insulin analogues.
Furthermore, we need well designed studies
in pregnant women to determine the safety profile
for both the mother and the unborn child. These
new insulins are more expensive than conventional
insulins and this may be a limiting factor for some
patients. Many analysis suggest only a minor benefit
of short acting insulin analogues in the majority
of diabetic patients treated with insulin, this trial has
shown that soluble human insulin and insulin analogues
had similar effects upon metabolic control
