Solution-focused social rehabilitation

As social change continues, resulting, among others, in a different nature of interpersonal relations or greater access to various stimulants, there is an increase in the number of young people’s behaviours which can be called maladaptive. The question about effective ways of helping young people who manifest symptoms of social maladaptation remains valid. This article is a voice in this discussion and an attempt to present a model of RES -ocialisation focused on solutions, developed in clinical conditions within the space of a specific institution, which is a 24/7 Youth Addiction Treatment Clinic in Toruń. This model draws on the Solution-Focused Approach and falls within the post-modern paradigm of social rehabilitation, using the idea of social construction of opportunities that occurs through and by means of language. It is based on the processes of reification, signification and extrapolation.As social change continues, resulting, among others, in a different nature of interpersonal relations or greater access to various stimulants, there is an increase in the number of young people’s behaviours which can be called maladaptive. The question about effective ways of helping young people who manifest symptoms of social maladaptation remains valid. This article is a voice in this discussion and an attempt to present a model of RES -ocialisation focused on solutions, developed in clinical conditions within the space of a specific institution, which is a 24/7 Youth Addiction Treatment Clinic in Toruń. This model draws on the Solution-Focused Approach and falls within the post-modern paradigm of social rehabilitation, using the idea of social construction of opportunities that occurs through and by means of language. It is based on the processes of reification, signification and extrapolation

Wydolność wysiłkowa pacjentów z przewlekłą elektrostymulacją serca

Wydolność wysiłkowa osób z rozrusznikiem Cel pracy: Oznaczenie i analiza wydolności wysiłkowej w reprezentatywnej grupie pacjentów ze stymulatorem serca, zgłaszających się do kontroli w Poradni Rozruszników. Materiał i metody: Badana grupa obejmowała 190 osób (100 M, 90 K) w wieku 50–85 lat (średnio 68,6 lat) z przewlekłą stymulacją serca, u których wydolność wysiłkową mierzono za pomocą testu 6-minutowego marszu. Miarą wydolności wysiłkowej była wielkość obciążenia względnego pokonywanego przez pacjentów, wyrażona w procentach (odnoszących obciążenie bezwzględne do należnego). Wyznaczono średnią wartość wydolności wysiłkowej dla całej badanej testem wysiłkowym grupy. Przeprowadzono analizę wydolności wysiłkowej w wydzielonych podgrupach. Wyniki: Średnia wydolność wysiłkowa z wszystkich 190 badań wyniosła 49% obciążenia należnego. Podgrupa A — pacjentów z niską wydolnością ( 59%) — 30 osób. Podgrupa A wyróżniała się niskim odsetkiem stymulacji dwujamowej (DDD), a wysokim procentem chorych z niewydolnością serca. Pacjenci z podgrupy A liczniej niż pozostali w czasie wysiłku korzystali ze 100-procentowej stymulacji komorowej (VVI) bez możliwości przyspieszenia pracy serca. Zidentyfikowano 23-osobową grupę chorych z dobrą (4) i umiarkowaną (19) wydolnością, mimo że nie wykazywała przyspieszenia serca w czasie wysiłku, pozostając w niefizjologicznej stymulacji VVI. Wnioski: Pacjenci z rozrusznikiem wykazują niższą wydolność wysiłkową niż założona teoretycznie dla płci i wieku. Badania wysiłkowe ułatwiają identyfikację pacjentów z niską wydolnością wysiłkową, nieodpowiadających wysiłkowym przyspieszeniem rytmu serca, co może być wskazaniem do zmiany trybu stymulacji

Wydolność wysiłkowa pacjentów z przewlekłą elektrostymulacją serca

Wydolność wysiłkowa osób z rozrusznikiem Cel pracy: Oznaczenie i analiza wydolności wysiłkowej w reprezentatywnej grupie pacjentów ze stymulatorem serca, zgłaszających się do kontroli w Poradni Rozruszników. Materiał i metody: Badana grupa obejmowała 190 osób (100 M, 90 K) w wieku 50–85 lat (średnio 68,6 lat) z przewlekłą stymulacją serca, u których wydolność wysiłkową mierzono za pomocą testu 6-minutowego marszu. Miarą wydolności wysiłkowej była wielkość obciążenia względnego pokonywanego przez pacjentów, wyrażona w procentach (odnoszących obciążenie bezwzględne do należnego). Wyznaczono średnią wartość wydolności wysiłkowej dla całej badanej testem wysiłkowym grupy. Przeprowadzono analizę wydolności wysiłkowej w wydzielonych podgrupach. Wyniki: Średnia wydolność wysiłkowa z wszystkich 190 badań wyniosła 49% obciążenia należnego. Podgrupa A — pacjentów z niską wydolnością ( 59%) — 30 osób. Podgrupa A wyróżniała się niskim odsetkiem stymulacji dwujamowej (DDD), a wysokim procentem chorych z niewydolnością serca. Pacjenci z podgrupy A liczniej niż pozostali w czasie wysiłku korzystali ze 100-procentowej stymulacji komorowej (VVI) bez możliwości przyspieszenia pracy serca. Zidentyfikowano 23-osobową grupę chorych z dobrą (4) i umiarkowaną (19) wydolnością, mimo że nie wykazywała przyspieszenia serca w czasie wysiłku, pozostając w niefizjologicznej stymulacji VVI. Wnioski: Pacjenci z rozrusznikiem wykazują niższą wydolność wysiłkową niż założona teoretycznie dla płci i wieku. Badania wysiłkowe ułatwiają identyfikację pacjentów z niską wydolnością wysiłkową, nieodpowiadających wysiłkowym przyspieszeniem rytmu serca, co może być wskazaniem do zmiany trybu stymulacji

Uporczywy nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy u pacjenta z lewostronnym szlakiem dodatkowym jako przyczyna odwracalnej kardiomiopatii tachyarytmicznej

W niniejszej pracy opisano przypadek 37-letniego pacjenta, u którego uporczywy nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy doprowadził do kardiomiopatii tachyarytmicznej z objawami niewydolności serca III klasy wg NYHA i obniżeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) do 30%. Wykonano skuteczny zabieg ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RF) szlaku dodatkowego w lokalizacji lewostronnej tylnej. W czasie 4 miesięcy po zabiegu stwierdzono powrót funkcji skurczowej lewej komory (LVEF = 50%) oraz ustąpienie objawów niewydolności serca. Niniejszy przypadek potwierdza, że kardiomiopatia tachyarytmiczna jest stanem całkowicie odwracalnym dzięki skutecznemu leczeniu częstoskurczu metodą ablacji RF

Rola naturalnego przewodzenia przedsionkowo-komorowego u osób z chorobą niedokrwienną serca i wdrożoną sztuczną stymulacją z powodu zespołu chorego węzła zatokowego

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu zachowanego, naturalnego przewodzenia przedsionkowo- komorowego (AV) w stymulacji AAI lub optymalizacji sprzężenia AV (AVD) w stymulacji DDD na czynność skurczowo-rozkurczową mięśnia lewej komory serca (LV). Materiał i metody: Badaniom poddano 13 chorych z chorobą niedokrwienną serca (CAD) (7 mężczyzn, wiek średni 69 &plusmn; 6,3 lat) i z wszczepionym rozrusznikiem DDD z powodu zespołu chorego węzła zatokowego (SSS) i upośledzonego przewodzenia AV (grupa I). Grupę kontrolną stanowiło 8 badanych bez CAD (4 mężczyzn, wiek średni 72,3 &plusmn; 6,6 lat) i z implantowanym stymulatorem DDD z tych samych powodów, co w grupie I (grupa II). Za pomocą badania echokardiograficznego metodą Dopplera oznaczano rzut skurczowy (SV) i wskaźniki funkcji rozkurczowej LV (E, A, E/A, IVRT, DT). U każdego pacjenta ustalano optymalny AVD, przy którym rejestrowano maksymalną wartość SV i oznaczano wskaźniki funkcji rozkurczowej LV. Następnie u każdego chorego porównywano powyższe wartości z wynikami uzyskanymi po przeprogramowaniu trybu stymulacji na AAI; wówczas też z EKG oznaczano czas przewodzenia AV, mierząc odstęp impuls&#8211;R (ARI). Zmiany AVD i trybu stymulacji dokonywano średnio co 10 minut. Wyniki: Frakcja wyrzutowa była istotnie niższa w grupie I w porównaniu z grupą II (55% &plusmn; 9% vs. 69% &plusmn; 6%; p < 0,001). Przy ARI < 230 ms, SV była istotnie większa niż przy optymalnym AVD (119 &plusmn; 17 ml vs. 106 &plusmn; 12 ml; p < 0,01), natomiast przy ARI > 230 ms, SV była istotnie mniejsza (88 &plusmn; 15 ml vs. 118 &plusmn; 8 ml; p < 0,005). To spowodowało podział grupy I na dwie podgrupy IA i IB. W podgrupie IA (ARI < 230 ms, 8 chorych, w tym 3 mężczyzn, średni wiek 69,3 &plusmn; 5,9 lat) nastąpiła poprawa funkcji hemodynamicznej LV po zmianie trybu stymulacji z DDD na AAI, zaś w podgrupie IB (ARI > 230 ms, 5 pacjentów, w tym 4 mężczyzn, średni wiek 68,6 &plusmn; 7,5 lat) lepsze wyniki uzyskano podczas stymulacji DDD. Stwierdzono istotną ujemną korelację (r = &#8211;0,92) wskaźnika efektywności skurczu (SVAAI/SVDDD) oraz (r = &#8211;0,66) wskaźnika efektywności rozkurczu (E/AAAI : E/ADDD) w funkcji ARI. W grupie II (bez CAD) nie zarejestrowano istotnych różnic między parametrami chokardiograficznymi funkcji skurczowej i rozkurczowej LV, podczas stymulacji AAI i DDD. Wnioski: U chorych z CAD i SSS z upośledzonym przewodzeniem AV wpływ trybu stymulacji na parametry hemodynamiczne uzależniony jest od wartości ARI. Zastosowanie stymulacji AAI powoduje istotną poprawę funkcji skurczowej LV w porównaniu ze stymulacją DDD u powyższych pacjentów z ARI poniżej 230 ms

Uporczywy nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy u pacjenta z lewostronnym szlakiem dodatkowym jako przyczyna odwracalnej kardiomiopatii tachyarytmicznej

W niniejszej pracy opisano przypadek 37-letniego pacjenta, u którego uporczywy nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy doprowadził do kardiomiopatii tachyarytmicznej z objawami niewydolności serca III klasy wg NYHA i obniżeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) do 30%. Wykonano skuteczny zabieg ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RF) szlaku dodatkowego w lokalizacji lewostronnej tylnej. W czasie 4 miesięcy po zabiegu stwierdzono powrót funkcji skurczowej lewej komory (LVEF = 50%) oraz ustąpienie objawów niewydolności serca. Niniejszy przypadek potwierdza, że kardiomiopatia tachyarytmiczna jest stanem całkowicie odwracalnym dzięki skutecznemu leczeniu częstoskurczu metodą ablacji RF