Rola naturalnego przewodzenia przedsionkowo-komorowego u osób z chorobą niedokrwienną serca i wdrożoną sztuczną stymulacją z powodu zespołu chorego węzła zatokowego
Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu zachowanego, naturalnego przewodzenia
przedsionkowo- komorowego (AV) w stymulacji AAI lub optymalizacji sprzężenia AV
(AVD) w stymulacji DDD na czynność skurczowo-rozkurczową mięśnia lewej komory
serca (LV).
Materiał i metody: Badaniom poddano 13 chorych z chorobą niedokrwienną
serca (CAD) (7 mężczyzn, wiek średni 69 ± 6,3 lat) i z wszczepionym rozrusznikiem
DDD z powodu zespołu chorego węzła zatokowego (SSS) i upośledzonego przewodzenia
AV (grupa I). Grupę kontrolną stanowiło 8 badanych bez CAD (4 mężczyzn, wiek średni
72,3 ± 6,6 lat) i z implantowanym stymulatorem DDD z tych samych powodów, co w
grupie I (grupa II).
Za pomocą badania echokardiograficznego metodą Dopplera oznaczano rzut skurczowy
(SV) i wskaźniki funkcji rozkurczowej LV (E, A, E/A, IVRT, DT). U każdego pacjenta
ustalano optymalny AVD, przy którym rejestrowano maksymalną wartość SV i oznaczano
wskaźniki funkcji rozkurczowej LV. Następnie u każdego chorego porównywano powyższe
wartości z wynikami uzyskanymi po przeprogramowaniu trybu stymulacji na AAI; wówczas
też z EKG oznaczano czas przewodzenia AV, mierząc odstęp impuls–R (ARI). Zmiany
AVD i trybu stymulacji dokonywano średnio co 10 minut.
Wyniki: Frakcja wyrzutowa była istotnie niższa w grupie I w porównaniu
z grupą II (55% ± 9% vs. 69% ± 6%; p < 0,001). Przy ARI < 230 ms, SV była istotnie
większa niż przy optymalnym AVD (119 ± 17 ml vs. 106 ± 12 ml; p < 0,01), natomiast
przy ARI > 230 ms, SV była istotnie mniejsza (88 ± 15 ml vs. 118 ± 8 ml; p < 0,005).
To spowodowało podział grupy I na dwie podgrupy IA i IB. W podgrupie IA (ARI <
230 ms, 8 chorych, w tym 3 mężczyzn, średni wiek 69,3 ± 5,9 lat) nastąpiła poprawa
funkcji hemodynamicznej LV po zmianie trybu stymulacji z DDD na AAI, zaś w podgrupie
IB (ARI > 230 ms, 5 pacjentów, w tym 4 mężczyzn, średni wiek 68,6 ± 7,5 lat) lepsze
wyniki uzyskano podczas stymulacji DDD. Stwierdzono istotną ujemną korelację (r
= –0,92) wskaźnika efektywności skurczu (SVAAI/SVDDD) oraz
(r = –0,66) wskaźnika efektywności rozkurczu (E/AAAI : E/ADDD)
w funkcji ARI. W grupie II (bez CAD) nie zarejestrowano istotnych różnic między
parametrami chokardiograficznymi funkcji skurczowej i rozkurczowej LV, podczas
stymulacji AAI i DDD.
Wnioski: U chorych z CAD i SSS z upośledzonym przewodzeniem AV wpływ trybu
stymulacji na parametry hemodynamiczne uzależniony jest od wartości ARI. Zastosowanie
stymulacji AAI powoduje istotną poprawę funkcji skurczowej LV w porównaniu ze
stymulacją DDD u powyższych pacjentów z ARI poniżej 230 ms