Emergency endovascular repair of penetrating aortic ulcer with contained rupture

Penetrujące owrzodzenie aorty (PAU) jest rzadkim schorzeniem, charakteryzującym się owrzodzeniem blaszki miażdżycowej z drążeniem przez błonę sprężystą wewnętrzną do błony środkowej aorty. Pomimo braku zgodności dotyczącej właściwej metody leczenia tej choroby u 2 chorych z PAU zastosowano wewnątrznaczyniową implantację stentgraftu. W pracy przedstawiono własne spostrzeżenia oraz wyniki wewnątrznaczyniowego zaopatrzenia PAU w zstępującej części aorty piersiowej.Penetrating atherosclerotic ulcers are a rare condition characterized by the ulceration of an aortic atherosclerotic plaque penetrating through the internal elastic lamina into the aortic media. Despite the lack of consensus on optimal management of this disorder, we successfully treated two patients with penetrating atherosclerotic ulcers using an endovascular method. We present our observations and experiences regarding endovascular treatment of penetrating atherosclerotic ulcers of the thoracic aorta

Long-lasting fever after thoracic stent-graft implementation

In spite of the relatively small trauma that results from intravascular operation in the treatment of thoracic aortic aneurysm, the implementation of a prosthesis is associated with an inflammatory reaction. Accompanying clinical symptoms (prolonged increased body temperature) as well as biochemical changes (shifts in C-reactive protein levels) may indicate infection. Suspecting a septic condition with secondary prosthesis infection, we are forced to implement prolonged antibiotic treatment and in some cases prosthesis removal. The patient presented by us is an example of that. Positive bacteriological culture from blood suggested infection diagnosis. However, this was not reflected in radiological imaging examinations and parallel antibiotic treatment. Only the discontinuation of antibiotics in the 4th week and the implementation of steroid treatment made the fever subside and C-reactive protein levels normalize.Mimo stosunkowo małego urazu, jaki powoduje zabieg wewnątrznaczyniowy w leczeniu tętniaka aorty piersiowej, wprowadzenie protezy wiąże się z wyzwoleniem reakcji zapalnej. Towarzyszące jej objawy kliniczne (utrzymująca się podwyższona temperatura ciała), jak i zmiany biochemiczne (przesunięcia w stężeniach białek ostrej fazy) mogą sugerować zakażenie. Przy podejrzeniu stanu septycznego z wtórnym zakażeniem protezy należy przeprowadzić długotrwałą antybiotykoterapię, a w niektórych przypadkach dokonać usunięcia protezy. Przedstawiony przez autorów niniejszej pracy przypadek chorego jest tego przykładem. Dodatni posiew bakteriologiczny z krwi skłaniał do rozpoznania zakażenia. Nie potwierdzały tego jednak wyniki radiologicznego badania obrazowego oraz prowadzonej równolegle antybiotykoterapii leczniczej. Dopiero odstawienie antybiotyków w 4. tygodniu i wprowadzenie steroidoterapii spowodowało ustąpienie gorączki oraz normalizację stężeń białek ostrej fazy

Treatment of ruptured thoraco-abdominal aortic aneurysm in the abdominal section

Tętniaki odcinka piersiowo-brzusznego aorty są szczególnym wyzwaniem diagnostycznym i terapeutycznym, mimo że stanowią nieznaczny odsetek tętniaków w ogóle. W przypadku tętniaków niepękniętych u chorych bez istotnych obciążeń dodatkowych można je leczyć, wszywając protezę piersiowo-brzuszną. Problematyczna pozostaje kwestia leczenia chorych z grup wysokiego ryzyka lub z pęknięciem tętniaka tego typu. W niniejszej pracy autorzy prezentują przypadek chorego z pękniętym tętniakiem piersiowo-brzusznego odcinka aorty, który był leczony w ośrodku autorów przez wszycie protezy naczyniowej poniżej tętnic nerkowych i odroczenie w czasie naprawy odcinka piersiowego tętniaka.Aneurysms of the thoraco-abdominal aorta are a particular diagnostic and therapeutic challenge, despite the fact that they constitute an insignificant percentage of aneurysms in general. In the case of non-ruptured aneurysms in patients not burdened with significant additional disease, they can be treated by implanting a thoraco-abdominal prosthesis. The treatment of patients burdened with additional disease or with this type of ruptured aneurysm remains problematic. In this article, we are going to describe the case of a patient with a ruptured thoraco-abdominal aortic aneurysm in the abdominal section, which was treated in our centre by implanting a vascular prosthesis below the renal arteries with a delay in the operation for the period of repair of the thoracic section of the aneurysm

Endovascular treatment of splenic artery aneurysms

Background: Aneurysms of visceral arteries, including splenic artery, are relatively rare vascular pathology. Currently they are diagnosed more and more commonly due to widespread application of imaging procedures in diagnostics of other abdominal conditions. Splenic artery aneurysm develops often asymptomatically, and its rupture is associated with a high mortality rate. Hence, elective treatment of such aneurysms is suggested as a prophylaxis of the rupture. Material/Methods: This report contains presentation of treatment outcome of nine patients with splenic aneurysms (10 aneurysms) treated in the years 2001-2006. In eight cases the treatment involved endovascular placement of metal embolisation coil into the aneurysm sac. In one female patient with two splenic artery aneurysms, following dissection of the proximal aneurysm and end-to-end anastomosis of the artery, the latter was repaired endovascularly in a delayed procedure. Results: In none of the described cases any serious complications were observed. Complete occlusion of the aneurysm lumen following endovascular procedure was observed in 7 of 9 cases (77.8%). Moreover, we managed to spare the spleen in all the described cases. Conclusions: Endovascular techniques provide a good alternative for open surgery in treatment of the splenic artery aneurysm, although the latter is still the treatment of choice in cases of rupture of visceral artery aneurysm

Chirurgiczne leczenie niedokrwienia ręki u chorych z przetoką tętniczo-żylną

Background. Hand ischaemia symptoms following the creation of arteriovenous fistulas for haemodialysis occur in the case of 3–5% of patients. The aim of this paper is to assess various methods of hand ischaemia treatment in patients with arteriovenous fistulas created for haemodialysis. Material and methods. There were 42 persons who underwent operations between 1990 and 2002. There were 20 cases of ischaemic necrosis in the area of fingers. Twenty two patients reported pain which was becoming more acute during dialysis. In 9 cases, distal arterial ligation was made. Arterial anastomosis with prosthesis band was performed in 16 cases whereas arterial ligation-bypass was applied in 14 cases. Results. In the case of 3 patients we had to ligate a fistula and create a new one. In the group of the remaining 39 patients hand blood supply improved and ischaemic symptoms were relieved. Within follow-up, thrombosis occurred in 7 patients (banding group). Conclusions. In patients with hand ischaemia symptoms one should always try, once the arteriovenous fistula is created, to improve the blood supply condition and, at the same time, keep anastomosis patent.Wstęp. Objawy niedokrwienia ręki u chorych po chirurgicznym wytworzeniu przetok tętniczo-żylnych na potrzeby hemodializy występują u około 3–5% takich osób. Celem pracy była ocena różnych sposobów leczenie niedokrwienia ręki u chorych po wytworzeniu przetok tętniczo-żylnych dla celów hemodializy. Materiał i metody. W latach 1990-2002 operowano 42 osoby. U 20 osób stwierdzano ogniska martwicy w obrębie palców rąk, a 22 chorych wskazywało na ból nasilający się podczas dializ. U 9 osób wykonano podwiązanie obwodowego odcinka tętnicy, u 16 - zwężenie zespolenia tętniczego opaską z protezy, u następnych 14 - podwiązanie tętnicy i pomost żylny. Wyniki. U 3 chorych zaistniała konieczność podwiązania przetoki i wytworzenia nowej. U pozostałych 39 pacjentów uzyskano poprawę w ukrwieniu ręki i ustąpienie dolegliwości. W okresie pooperacyjnym u 7 chorych, u których wykonano zwężenie zespolenia tętniczego, wystąpiła zakrzepica przetoki. Wnioski. U chorych z objawami niedokrwienia ręki po założeniu przetoki tętniczo-żylnej należy zawsze podejmować próbę poprawy ukrwienia z jednocześnie zachowanym drożnym zespoleniem

The role of incompetent perforators in the development of recurrences after surgery for primary lower leg varices

Wstęp. Niewydolność zastawkowa w żyłach przeszywających podudzia (IPV) wpływa znamiennie na wydolność pni żył powierzchownych i głębokich, uczestnicząc jednocześnie w modelowaniu objawów klinicznych chorób żylnych. Istnieją różne poglądy na temat udziału IPV w rozwoju żylaków nawrotowych(RVV). Celem pracy było przeanalizowanie wpływu IPV na rozwój RVV po operacyjnym leczeniu pierwotnych żylaków kończyn dolnych. Materiał i metody.Przebadano 507 pacjentów z pierwotnymi żylakami kończyn dolnych operowanych w latach 1996&#8211;2006 z wykorzystaniem techniki klasycznej. Analizowano wyniki przed- i pooperacyjnych badań dupleksowych układu żylnego. Okres obserwacji wynosił średnio 89,7 &#177; 31,2 miesiąca. Wyniki. Średnia liczba IPV w badaniach przedoperacyjnych przeprowadzonych na kończynach bez nawrotu wynosiła 0,5 &#177; 0,8, natomiast na kończynach z nawrotami 1,5 &#177; 1,6 (p < 0,001). Obecność jakiegokolwiek, poza perforatorem Doda, niewydolnego perforatora istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia RVV. Niewydolne żyły przeszywające stwierdzono na 49% kończyn z RVV (49%). Na goleniach występowały częściej w przypadku niecałkowitego usunięcia żyły odpiszczelowej (GSV). Niewydolność zastawkowa kanału przywodzicieli była główną przyczyną wznowy na udzie przy prawidłowym zaopatrzeniu ujścia odpiszczelowo-udowego. Obecność niewydolnego perforatora Huntera lub więcej niż trzech IPV w dowolnej lokalizacji zwiększały ryzyko rozwoju RVV ponad 11-krotnie. Wnioski. Występowanie IPV na kończynach zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego żylaków jest istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju RVV. Ponieważ obecność niewydolnych perforatorów Huntera lub więcej niż trzech perforatorów w dowolnej lokalizacji zwiększa ryzyko wystąpienia RVV ponad 11 razy, należy rozpatrzyć ich celowane zaopatrzenie podczas operacji pierwotnej. Acta Angiol 2010; 16, 4: 158&#8211;171Background. Valve incompetence of perforating veins (IPVs) significantly influences the competence of superficial and deep vein trunks, also having an impact on clinical symptoms of vein disease. Opinions concerning the role of IPVs in the development of recurring varicose veins (RVV) vary substantially. The aim of the study was to analyze the role of IPVs in the development of recurrent varicose veins after surgical treatment of primary varicose veins of the lower limbs. Material and methods. Five hundred and seven patients with primary lower limb varicose veins were examined. All the patients underwent classical operation for varices between 1996 and 2006. Results. The results of duplex examinations of the venous system performed before and after surgery were analyzed. Mean follow-up duration was 89.7 &#177; 31.2 months. Mean number of IPVs in preoperative examinations in limbs without later recurrence was 0.5 &#177; 0.8, whereas in limbs with recurrence it reached 1.5 &#177; 1.6 (p < 0.001). Evidence of any insufficient perforating vein (excluding Dodd perforating vein) significantly increases the risk of RVV. Incompetent perforators were found in 49% of limbs with RVV. Incompetence of leg perforators was noted mainly in cases of incomplete great saphenous vein (GSV) extirpation, whereas insufficient vessels of the adductor canal were the main cause of thigh recurrences despite proper ligation of the saphenofemoral ostium. Evidence of insufficient Hunter perforating vein or more than three IPVs in any location increased the risk of RVV development more than eleven-fold. Conclusions. Evidence of IPVs on limbs in patients qualified for surgical varicose vein treatment is a significant risk factor of RVV development. Since evidence of insufficient Hunter perforating veins or more than three incompetent perforators in any location increases the risk of RVV development more than eleven-fold, expedient ligation of these vessels should be considered during the primary procedure. Acta Angiol 2010; 16, 4: 158&#8211;17

Ultrasound and angiographic assessment of collateral circulation in bilateral steal syndrome

Wstęp. Celem niniejszej pracy była ocena hemodynamiki krążenia krwi u chorych z obustronnym zespołem podkradania tętnic podobojczykowych na podstawie wyników badań doplerowskich i angiograficznych. Materiał i metody. Badania wykonano u 3 chorych z objawami obustronnego zespołu podkradania tętnic podobojczykowych. Badanie doplerowskie z pomiarami przepływów tętnic zewnątrzczaszkowych wykonywano głowicą liniową 5-9 MHz. Badanie tętnicy podstawnej poprzez otwór wielki oraz tętnic łączących tylnych i tylnych mózgu przez okno ciemieniowe wykonywano głowicą sektorową 2,5 MHz. Zaawansowanie podkradania oceniano w 3-stopniowej skali. Badania angiograficzne wykonywano metodą Seldingera z podaniem kontrastu do aorty wstępującej i gałęzi łuku aorty. Wyniki. U chorych z niedrożnością tętnicy podobojczykowej i przepływem dwukierunkowym w tętnicy kręgowej w przypadku zwężenia tętnicy podobojczykowej stwierdzono występowanie istotnych zaburzeń hemodynamicznych z całkowitym odwróceniem przepływu w tętnicy kręgowej leżącej po tej samej stronie. Zawsze wykazywano rozbudowane krążenie oboczne z tętnic szyjnych zewnętrznych poprzez tętnice potyliczne lub tarczowe górne oraz obecność drobnych gałązek krążenia obocznego bezpośrednio z aorty. Wnioski. Badanie doplerowskie tętnic jest istotne w rozpoznawaniu i ocenie zespołu podkradania. U chorych z objawami niezbędnym uzupełnieniem diagnostyki są badania angiograficzne.Background. The purpose of this work was the assessment of haemodynamics of blood pressure in bilateral subclavian steal syndrome based on results of Doppler and angiographic examinations. Material and methods. The examinations were performed in three symptomatic patients suffering from bilateral subclavian steal syndrome. Doppler examination, including extracranial artery flow measurement, was made with the use of a 5-9 MHz linear head. Examination of the basilar artery through the great foramen as well as of the posterior communicating arteries and the posterior cerebral arteries through the parietal window was made with the use of a 2.5 MHz sector head. Development of steal was assessed in 3-stage scale. Angiographic examinations were made using the Seldinger method, and providing contrast medium to the ascending aorta and the aortic arch branch. Results. Significant haemodynamic disorders, along with a total flow reversal in the homonymous vertebral artery in the case of subclavian artery occlusion, and along with a bidirectional flow in the vertebral artery in the case of subclavian artery stenosis, were found respectively. Each time, well-developed collateral circulation from the external carotid arteries through the occipital arteries or through the superior thyroid arteries was observed. Moreover, the presence of tiny collateral vessels directly from the aorta was also found. Conclusions. Doppler arterial examination is a valuable type of examination for diagnosing and assessing steal syndrome. In symptomatic patients, diagnostics must be indispensably accompanied by angiographic examinations

Lower limb revascularization in patients with heparin-induced thrombocytopenia

Heparin-induced thrombocytopenia (HIT) is a serious complication which occurs in patients treated with heparin. It is estimated that in clinical practice this syndrome can be encountered among 1-3% of patients who receive heparin treatment. This disease is often not diagnosed. The aim of this study was to evaluate the treatment of patients with diagnosed HIT syndrome who were qualified to revascularisation in the course of critical lower limb ischaemia. There were two cases of patients with diagnosed HIT syndrome who were treated in the Department of General and Vascular Surgery in Poznań. The results of revascular treatment of patients with diagnosed HIT syndrome were evaluated retrospectively. In all patients it was possible to perform revascular surgery of lower limbs after introducing an oral anticoagulant. In 2004 it was impossible to treat HIT syndrome with new generation anticoagulants. That is why oral anticoagulant (coumarin) treatment was introduced as a safe method and the only one available in our conditions. It enabled us to perform revascular surgery retaining INR indicator of 1.5-1.7.Małopłytkowość poheparynowa (HIT) jest poważnym powikłaniem występującym u chorych leczonych heparyną. Ocenia się, że w praktyce klinicznej zespół ten pojawia się u 1-3% osób poddanych terapii heparynowej i często jest to schorzenie nierozpoznane. Celem pracy była ocena leczenia chorych z rozpoznanym zespołem HIT, zakwalifikowanych do operacji rewaskularyzacyjnych w przebiegu krytycznego niedokrwienia kończyn dolnych. Przedstawiono przypadki dwóch chorych z rozpoznanym zespołem HIT, leczonych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Naczyń w Poznaniu. Retrospektywnie oceniono wyniki leczenia rewaskularyzacyjnego chorych z rozpoznanym zespołem HIT. U wszystkich chorych włączenie doustnego antykoagulantu umożliwiło przeprowadzenie operacji rewaskularyzacyjnej kończyn dolnych. W 2004 roku z powodu braku możliwości leczenia zespołu HIT lekami przeciwkrzepliwymi nowej generacji, zastosowanie doustnych antykoagulantów (acenokumarolu) było metodą bezpieczną i w tym czasie jedynie dostępną w tych warunkach. Pozwoliła ona na przeprowadzenie operacji rewaskularyzacyjnej, przy zachowaniu wskaźnika INR na poziomie 1,5-1,7

The presence of bilirubin in the perigraft fluid collections as an indicator of graft-enteric fistula

Wstęp. Wyniki leczenia przetok protezowo-dwunastniczych zależą między innymi od wczesnego rozpoznania powikłania. Jedną z oznak zakażenia protezy jest obecność płynu w jej otoczeniu. Jednak swoistość tego objawu jest mała. Celem badania była ocena przydatności analizy biochemicznej i mikrobiologicznej płynu w otoczeniu protezy w diagnostyce jej zakażenia oraz powstania przetoki protezowo-jelitowej. Materiał i metody. Zbadano 24 próbki płynu gromadzącego się w otoczeniu protez. Materiał uzyskano od 17 chorych z podejrzeniem zakażenia protezy naczyniowej, spośród których u 5 wcześniej zdiagnozowano śródoperacyjnie przetokę protezowo-jelitową, oraz od 7 pacjentów, u których zaopatrzono przepuklinę brzuszną z wykorzystaniem siatki dakronowej. Wyniki. U pacjentów z istniejącą przetoką protezowo-jelitową odnotowano wyższe stężenia bilirubiny całkowitej i bilirubiny bezpośredniej, niskie stężenie mocznika oraz brak nacieku zapalnego w otoczeniu nagromadzonego płynu. Stosunek bilirubiny całkowitej do bezpośredniej był niski, co wskazywało na przewagę bilirubiny bezpośredniej. U pacjentów bez istniejącej przetoki protezowo-jelitowej oraz z wszytą siatką dakronową stężenia bilirubiny całkowitej i bezpośredniej były niższe, stężenie mocznika było wyższe oraz zaobserwowano obecność nacieku zapalnego w otoczeniu nagromadzonego płynu. Różnice te nie osiągnęły jednak istotności statystycznej. Wnioski. Wysokie stężenia całkowitej oraz bezpośredniej bilirubiny w płynie nagromadzonym w otoczeniu protezy nie są jednoznaczną oznaką współistnienia przetoki protezowo-jelitowej. Niskie stężenie mocznika może okazać się bardziej przydatne w diagnostyce różnicowej płynu gromadzącego się w otoczeniu protez.Background. Graft-enteric fistulas are among the most dangerous complications in vascular surgery. The successful treatment of this complication depends on early and unequivocal diagnosis. The presence of perigraft fluid is one of the signs of vascular graft infection. Its specificity, however, is low. The purpose of this study was to determine the value of biochemical and microbiological analysis of low-density perigraft fluid in early diagnosis of prosthetic graft infection and graft-enteric fistula. Material and methods. Twenty-four fluid samples from perigraft fluid collections were analyzed. The samples were obtained from 17 patients with suspected vascular prosthetic graft infection, including 5 patients with intraoperatively diagnosed graft-enteric fistulas and from 7 patients who underwent Dacron mesh repair of abdominal hernias. Results. High concentrations of total and direct bilirubin, low concentrations of urea and an absence of inflammatory infiltration surrounding the fluid collection in the patients with graft-enteric fistulas were found. The total to direct bilirubin ratio was low, which indicated the dominance of direct bilirubin. In patients without graft-enteric fistulas and in patients after abdominal hernia mesh repair the concentration of total and direct bilirubin was lower, the concentration of urea was higher and inflammatory infiltration around fluid collection was observed. The differences, however, did not reach statistical significance. Conclusions. High concentrations of total and direct bilirubin in perigraft fluid are not an unequivocal sign of the coexistence of graft-enteric fistulas. The low concentration of urea could be more useful in differential diagnosis of perigraft fluid collections

Long-term results of endovascular treatment for recurrent stenosis of the carotid arteries

Wstęp. Przezskórna angioplastyka nawrotowego zwężenia tętnic szyjnych z jednoczasową implantacją stentu jest alternatywą dla interwencji chirurgicznej. W niniejszej pracy zaprezentowano obserwacje oraz odległe wyniki takiego leczenia. Materiał i metody. W latach 2001-2004 u 20 chorych z nawrotowym zwężeniem tętnic szyjnych po udrożnieniu wykonano zabieg angioplastyki z wszczepieniem stentu. W kontrolnych badaniach obrazowych: cyfrowej angiografii subtrakcyjnej (DSA) i badaniu duplex-doppler oceniono techniczny efekt zabiegu wewnątrznaczyniowego. Zwrócono szczególną uwagę na rozprężenie stentu, spektrum oraz prędkość przepływu krwi przez tętnice szyjne. Obserwacją objęto 19 chorych przez okres 18-24 miesięcy, przeprowadzając badania kontrolne w odstępach 90-dniowych. Wyniki. We wczesnym okresie po zabiegu wewnątrznaczyniowym zmarł jeden chory. Podczas obserwacji odległej w 3 przypadkach na 19 stwierdzono hemodynamicznie istotny nawrót zwężenia. Spośród tej grupy u 2 chorych wszczepiono dodatkowy stent. U kolejnego chorego postępowanie ograniczono do poszerzenia zwężonego stentu. U pozostałych chorych nie wykazano klinicznych ani radiologicznych objawów zwężenia tętnic szyjnych. Wnioski. Zabiegi wewnątrznaczyniowe są skuteczną i bezpieczną metodą leczenia nawrotowych zwężeń tętnicy szyjnej wewnętrznej. U chorych po zabiegu angioplastyki i założeniu stentu konieczna jest okresowa ocena ultrasonograficzna ze względu na możliwość ponownego zwężenia. Ponowne zwężenie dotyczy najczęściej obszaru tętnicy szyjnej wspólnej sąsiadującego z bliższym odcinkiem wszczepionego stentu.Background. Percutaneous angioplasty of recurrent stenosis of the carotid arteries with simultaneous stent implantation is an alternative to surgical intervention. The observations made and the long-term effects of the above-mentioned treatment are the subject of this paper. Material and methods. In 2001-2004, in 20 patients with recurrent stenosis of the carotid arteries, angiography with stent implantation was performed after reboring. In the control imaging (DSA and Dopplerduplex), the technical effect of the intravascular procedure was assessed. Special attention was paid to stent dilatation, as well as to the spectrum and speed of blood flow in the carotid arteries. Nineteen patients were put under observation for 18&#8211;24 months, with control tests every 90 days. Results. One patient died shortly after the intravascular procedure. During the long-term observation period, a haemodynamically significant recurrence of stenosis was observed in 3 of 19 patients. In 2 of the patients, an additional stent was implanted. Treatment of the third patient was limited to expansion of the constricted stent. The rest of the patients displayed neither clinical nor radiological signs of carotid artery stenosis. Conclusions. Intravascular procedures are an effective and safe method of treating recurrent stenosis of the internal carotid artery. After angioplasty and stent implantation, patients require periodic ultrasound assessment due to the possibility of stenosis recurrence, which most often affects the area of the common carotid artery neighbouring the proximal segment of the implanted stent