Responses of the Endophytic Bacterial Communities of Juncus acutus to Pollution With Metals, Emerging Organic Pollutants and to Bioaugmentation With Indigenous Strains

Plants and their associated bacteria play a crucial role in constructed wetlands. In this study, the impact of different levels of pollution and bioaugmentation with indigenous strains individually or in consortia was investigated on the composition of the endophytic microbial communities of Juncus acutus. Five treatments were examined and compared in where the wetland plant was exposed to increasing levels of metal pollution (Zn, Ni, Cd) and emerging pollutants (BPA, SMX, CIP), enriched with different combinations of single or mixed endophytic strains. High levels of mixed pollution had a negative effect on alpha diversity indices of the root communities; moreover, the diversity indices were negatively correlated with the increasing metal concentrations. It was demonstrated that the root communities were separated depending on the level of mixed pollution, while the family Sphingomonadaceae exhibited the higher relative abundance within the root endophytic communities from high and low polluted treatments. This study highlights the effects of pollution and inoculation on phytoremediation efficiency based on a better understanding of the plant microbiome community composition

Biodegradation of mixture of plastic films by tailored marine consortia

Summarization: This work sheds light on the physicochemical changes of naturally weathered polymer surfaces along with changes of polymer buoyancy due to biofilm formation and degradation processes. To support the degradation hypothesis, a microcosm experiment was conducted where a mixture of naturally weathered plastic pieces was incubated with an indigenous pelagic community. A series of analyses were employed in order to describe the alteration of the physicochemical characteristics of the polymer (FTIR, SEC and GPC, sinking velocity)as well as the biofilm community (NGS). At the end of phase II, the fraction of double bonds in the surface of microbially treated PE films increased while changes were also observed in the profile of the PS films. The molecular weight of PE pieces increased with incubation time reaching the molecular weight of the virgin pieces (230,000 g mol−1)at month 5 but the buoyancy displayed no difference throughout the experimental period. The number-average molecular weight of PS pieces decreased (33% and 27% in INDG and BIOG treatment respectively), implying chain scission; accelerated (by more than 30%)sinking velocities compared to the initial weathered pieces were also measured for PS films with biofilm on their surface. The orders Rhodobacterales, Oceanospirillales and Burkholderiales dominated the distinct platisphere communities and the genera Bacillus and Pseudonocardia discriminate these assemblages from the planktonic counterpart. The functional analysis predicts overrepresentation of adhesive cells carrying xenobiotic and hydrocarbon degradation genes. Taking these into account, we can suggest that tailored marine consortia have the ability to thrive in the presence of mixtures of plastics and participate in their degradation. Παρουσιάστηκε στο: Journal of Hazardous Material

Αλληλεπιδράσεις μεταξύ ελόφυτων και ενδοφυτικών βακτηρίων: η συνεργιστική τους δράση στη βιοεξυγίανση των ρύπων

Phytoremediation–based technologies are environmentally friendly alternatives for cleaning up soils or (ground)waters contaminated with metals and/or a variety of organic pollutants. These treatment methods exploit plants, their associated microorganisms and the developed interactions for contaminant removal or enhancement of plant stabilization and survival in such adverse environments. Constructed Wetlands (CWs) are low-cost wastewater treatment technologies that are part of phytoremediation applications. They are simplified systems but several physicochemical and biological processes take place in order to clean the water. In this thesis, an integrated approach exploiting the wetland plant Juncus acutus and its indigenous endophytic community was followed in order to investigate the capability of this meta-organism to clean water contaminated with metals, bisphenol-A, ciprofloxacin and/or sulfamethoxazole. After confirming experimentally the ability of the plant to treat efficiently bisphenol-A-contaminated water, the associated endophytic community of Juncus acutus was isolated and characterized. Many strains expressed plant growth promoting characteristics and were found to possess increased tolerance to metals such as Zn, Ni, Pb and Cd. Moreover, several endophytic bacterial strains tolerated and even used bisphenol-A and/or antibiotics (ciprofloxacin and sulfamethoxazole) as the sole carbon source. Some strains combined many of the desired characteristics and they were further used in a bioaugmentation strategy in order to investigate their potential to improve the efficiency of the wetland helophyte Juncus acutus to deal with mixed pollution consisting of emerging organic contaminants (EOCs) and metals at two concentration levels. The beneficial effects of inoculation with tailored endophytic bacteria separately and as a mixture were more prominent in case of high contamination. Especially, the plants inoculated with an endophytic consortium removed higher percentages of organics and metals from the liquid phase in shorter times compared to the non-inoculated plants without exhibiting significant oxidative stress. Moreover, the consortium inoculated plants’ phytoextraction capacity was enhanced in terms of observed metal concentrations in the plant compartments and also as total metal mass accumulated in the whole plant. A significant shift of the root endosphere communities was observed due to increased presence of contaminants while the inoculation effort did not have a significant impact. Metal concentration decreased the root bacterial diversity but the root composition of plants inoculated with the endophytic consortium was not affected by the increased metal concentrations. At all levels of contamination, the leaf endophytic communities were not affected either by contaminants or by the inoculation effect. Based on the experimental evidence from this work it can be inferred that bioaugmentation with indigenous endophytic bacteria is an appropriate strategy to be employed in systems such as constructed wetlands treating water with mixed contaminants. It appears that the developed synergistic relationships between plants and endophytic bacteria may point towards more efficient, resilient and robust phytoremediation applications.Οι τεχνολογίες φυτοεξυγίανσης είναι φιλικές προς το περιβάλλον εναλλακτικές για την εξυγίανση του εδάφους ή των υδάτων από μέταλλα ή/και οργανικούς ρύπους. Βασίζονται στην εκμετάλλευση των φυτών, των σχετιζόμενων μικροοργανισμών και των αναπτυσσόμενων αλληλεπιδράσεων αυτών των δύο. Με αυτό τον τρόπο, επιτυγχάνεται η απομάκρυνση των ρύπων ή η εξασφάλιση της παρουσίας και βιωσιμότητας των φυτών σε αντίξοα περιβάλλοντα. Οι τεχνητοί υγροβιότοποι είναι συστήματα επεξεργασίας αποβλήτων με χαμηλό κόστος λειτουργίας και αποτελούν μία από τις πρακτικές εκφάνσεις της φυτοεξυγίανσης. Είναι απλοποιημένα συστήματα στα οποία συντελούνται φυσικοχημικές και βιολογικές διεργασίες για τον καθαρισμό του νερού.Στην παρούσα διατριβή, επιχειρήθηκε μία ολοκληρωμένη προσέγγιση του συστήματος του υδρόβιου φυτού Juncus acutus και της σχετιζόμενης με αυτό ενδοφυτικής κοινότητας, για τη μελέτη της ικανότητας αυτού του μετα-οργανισμού να καθαρίζει νερό ρυπασμένο με μέταλλα, δισφαινόλη, σιπροφλοξασίνη και σουλφαμεθοξαζόλη. Αρχικά η ικανότητα του φυτού να επεξεργαστεί νερό ρυπασμένο με δισφαινόλη διασφαλίστηκε πειραματικά και στη συνέχεια η σχετιζόμενη με αυτό ενδοφυτική κοινότητα απομονώθηκε και χαρακτηρίστηκε. Πολλά στελέχη βρέθηκαν ικανά να εκφράζουν ιδιότητες που προάγουν την ανάπτυξη του φυτού και ταυτόχρονα να μπορούν να αντέξουν αυξημένες συγκεντρώσεις μετάλλων (ψευδάργυρο, νικέλιο και κάδμιο). Επίσης, κάποια στελέχη μπορούσαν να ανεκτούν υψηλές συγκεντρώσεις δισφαινόλης ή/και αντιβιοτικών και να τα χρησιμοποιούν ως μοναδική πηγή άνθρακα. Τα ενδοφυτικά βακτήρια που βρέθηκαν να συνδυάζουν την πλειονότητα των επιθυμητών χαρακτηριστικών, επιλέχθηκαν για να χρησιμοποιηθούν σε πείραμα βιοενίσχυσης (bioaugmentation). Σκοπός του πειράματος ήταν να μελετηθεί η πιθανότητα αύξησης της αποδοτικότητας του υδρόβιου φυτού Juncus acutus να επεξεργαστεί νερό ρυπασμένο με μέταλλα και οργανικούς ρύπους σε δύο διαβαθμισμένες συγκεντρώσεις. Τα οφέλη του εμβολιασμού με ένα επιλεγμένο μείγμα ενδοφυτικών βακτηρίων ήταν εμφανή όταν η συγκέντρωση των ρύπων ήταν η υψηλότερη. Συγκεκριμένα, τα φυτά που εμβολιάστηκαν με αυτό το μείγμα βακτηρίων απομάκρυναν το μεγαλύτερο ποσοστό μετάλλων και οργανικών ρύπων από το διάλυμα σε συντομότερο χρόνο, σε σύγκριση με τα φυτά που δεν εμβολιάστηκαν. Ταυτόχρονα, τα εμβολιασμένα φυτά δεν έδειξαν σημάδια σημαντικού οξειδωτικού στρες. Ο εμβολιασμός με το επιλεγμένο μείγμα ενδοφυτικών βακτηρίων ωφέλησε και την εγγενή ικανότητα του φυτού να αποθηκεύει μέταλλα στο εσωτερικό του τόσο σε επίπεδο συγκέντρωσης όσο και στο επίπεδο συνολικής μάζας. Τα αυξημένα επίπεδα ρύπων προκάλεσαν σημαντική αλλαγή της ενδοφυτικής κοινότητας που εδρεύει στη ρίζα, ωστόσο η επίδραση των διαφορετικών προσπαθειών εμβολιασμού δεν επέφερε σημαντικές αλλαγές σε αυτήν. Οι συγκεντρώσεις των μετάλλων μείωσαν επίσης τη βακτηριακή ποικιλότητα αλλά η σύνθεση της κοινότητας της ρίζας των φυτών που εμβολιάστηκαν με το επιλεγμένο μείγμα βακτηρίων δεν επηρεάστηκε. Ακόμη, η κοινότητα των βακτηρίων που απομονώθηκε από τα φύλλα δε μεταβλήθηκε ως απόκριση στα αυξημένα επίπεδα των μετάλλων ή των εμβολιασμένων βακτηρίων.Τα πειραματικά αποτελέσματα συνηγορούν στο ότι η βιοενίσχυση με συγκεκριμένα αυτόχθονα ενδοφυτικά βακτήρια θεωρείται ως μία κατάλληλη στρατηγική για την αντιμετώπιση ρύπανσης από διαφορετικές πηγές και μπορεί να αξιοποιηθεί στους τεχνητούς υγροβιότοπους που καλούνται να επεξεργαστούν παρόμοια λύματα. Η εκμετάλλευση της συνεργιστικής δράσης των φυτών με τα ενδοφυτικά τους βακτήρια δείχνει ικανή να αυξήσει την αποδοτικότητα, την αντοχή και την ευρωστία των εφαρμογών φυτοεξυγίανσης

Capacity of <i>Nerium oleander</i> to Phytoremediate Sb-Contaminated Soils Assisted by Organic Acids and Oxygen Nanobubbles

Antimony (Sb) is considered to be a toxic metalloid of increasing prevalence in the environment. Although several phytoremediation studies have been conducted, research regarding the mechanisms of Sb accumulation and translocation within plants remains limited. In this study, soil from a shooting range was collected and spiked with an initial Sb(III) concentration of 50 mg/kg. A pot experiment was conducted to investigate whether Nerium oleander could accumulate Sb in the root and further translocate it to the aboveground tissue. Biostimulation of the soil was performed by the addition of organic acids (OAs), consisting of citric, ascorbic, and oxalic acid at low (7 mmol/kg) or high (70 mmol/kg) concentrations. The impact of irrigation with water supplemented with oxygen nanobubbles (O2NBs) was also investigated. The results demonstrate that there was a loss in plant growth in all treatments and the presence of OAs and O2NBs assisted the plant to maintain the water content at the level close to the control. The plant was not affected with regards to chlorophyll content in all treatments, while the antioxidant enzyme activity of guaiacol peroxidase (GPOD) in the roots was found to be significantly higher in the presence of Sb. Results revealed that Sb accumulation was greater in the treatment with the highest OAs concentration, with a bioconcentration factor greater than 1.0. The translocation of Sb for every treatment was very low, confirming that N. oleander plant cannot transfer Sb from the root to the shoots. A higher amount of Sb was accumulated in the plants that were irrigated with the O2NBs, although the translocation of Sb was not increased. The present study provides evidence for the phytoremediation capacity of N. oleander to bioaccumulate Sb when assisted by biostimulation with OAs

Nanoplastic Generation from Secondary PE Microplastics: Microorganism-Induced Fragmentation

Concern regarding the pollution of the marine environment with plastics has been rising in recent years. Plastic waste residing in and interacting with the environment fragments into secondary particles in the micro- and nanoscale, whose negative impacts on the environment are even greater than those of the parent items. In this work, secondary high density polyethylene (HDPE) and low density polyethylene (LDPE) microplastics were produced by irradiation of virgin films following mechanical fragmentation. The fragments with size ranging from 250 &mu;m to 2 mm were selected for subsequent microcosm experiments. Incubation for 120 days in seawater inoculated with two marine communities, Agios, acclimatized to utilizing plastics as a carbon source, and Souda, as was collected at the Souda bay (Crete, Greece), resulted in biofilm formation by polyethylene (PE) degraders. Monthly FTIR (Fourier-transform infrared spectroscopy) examination of the samples revealed changes in the chemical structure of the surface of the polymers. Dynamic light scattering (DLS) was employed and nano- and microparticles with sizes in the range between 56 nm and 4.5 &mu;m were detected in the seawater of inoculated microcosms. It was thus demonstrated that weathered plastics particles can biodeteriorate and biofragment as a result of biofilm attachment, resulting in the production of nanoplastics due to microbial activity

Αλληλεπιδράσεις μεταξύ ελόφυτων και ενδοφυτικών βακτηρίων: η συνεργιστική τους δράση στη βιοεξυγίανση των ρύπων

Summarization: Emerging organic contaminants (EOCs) consist of a large and relatively new group of chemical compounds such as endocrine disrupting chemicals (EDCs) as well as pharmaceuticals and personal care products (PCPs). Despite their generally low concentrations in the environment they can cause toxic effects on biota while they remain in the environment since they are continuously released. They are mainly entering to the environment through the effluents of wastewater treatment plants because these systems have not been developed to treat this kind of compounds. Metals are considered as the main toxic and genotoxic compounds present in hydrosoluble fractions. When they are released to soil or water bodies, they remain there since they cannot be degraded. They can only be transferred. Phytoremediation–based technologies are environmentally friendly alternatives for cleaning up soils or (ground)waters contaminated with metals and/or a variety of organic pollutants. These treatment methods exploit plants, their associated microorganisms and the developed interactions for contaminant removal or enhancement of plant stabilization and survival in such adverse environments. Constructed Wetlands (CWs) are low-cost wastewater treatment technologies that are part of phytoremediation applications. They are simplified systems but several physicochemical and biological processes take place in order to clean the water. In this thesis, an integrated approach exploiting the wetland plant Juncus acutus and its indigenous endophytic community was followed in order to investigate the capability of this meta-organism to clean water contaminated with metals, bisphenol-A, ciprofloxacin and/or sulfamethoxazole. After confirming experimentally the ability of the plant to treat efficiently bisphenol- A-contaminated water, the associated endophytic community of Juncus acutus was isolated and characterized. Many strains expressed plant growth promoting characteristics and were found to possess increased tolerance to metals such as Zn, Ni, Pb and Cd. Moreover, several endophytic bacterial strains tolerated and even used bisphenol-A and/or antibiotics (ciprofloxacin and sulfamethoxazole) as the sole carbon source. Some strains combined many of the desired characteristics and they were further used in a bioaugmentation strategy in order to investigate their potential to improve the efficiency of the wetland helophyte Juncus acutus to deal with mixed pollution consisting of emerging organic contaminants (EOCs) and metals at two concentration levels. The beneficial effects of inoculation with tailored endophytic bacteria separately and as a mixture were more prominent in case of high contamination. Especially, the plants inoculated with an endophytic consortium removed higher percentages of organics and metals from the liquid phase in shorter times compared to the noninoculated plants without exhibiting significant oxidative stress. Moreover, the consortium inoculated plants’ phytoextraction capacity was enhanced in terms of observed metal concentrations in the plant compartments and also as total metal mass accumulated in the whole plant. A significant shift of the root endosphere communities was observed due to increased presence of contaminants while the inoculation effort did not have a significant impact. Metal concentration decreased the root bacterial diversity but the root composition of plants inoculated with the endophytic consortium was not affected by the increased metal concentrations. At all levels of contamination, the leaf endophytic communities were not affected either by contaminants or by the inoculation effect. Based on the experimental evidence from this work it can be inferred that bioaugmentation with indigenous endophytic bacteria is an appropriate strategy to be employed in systems such as constructed wetlands treating water with mixed contaminants. It appears that the developed synergistic relationships between plants and endophytic bacteria may point towards more efficient, resilient and robust phytoremediation applications.Περίληψη: Οι αναδυόμενοι οργανικοί ρύποι (Emerging organic contaminants) είναι μία μεγάλη αλλά σχετικά καινούρια κατηγορία ρύπων που περιλαμβάνουν διάφορες χημικές ουσίες όπως οι ενδοκρινικοί διαταράκτες (Endocrine disrupting chemicals), φαρμακευτικές ενώσεις (Pharmaceuticals) και προϊόντα προσωπικής φροντίδας (Personal care products). Παρόλο που η συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον είναι μικρή, έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν τοξικότητα στους οργανισμούς. Η παρουσίας τους είναι συνεχής καθώς διοχετεύονται στο περιβάλλον ασταμάτητα. Η έξοδος των βιολογικών καθαρισμών αποτελεί την κύρια πηγή εισόδου τους στο φυσικό περιβάλλον καθώς αυτά τα συστήματα δεν έχουν αναπτυχθεί για την επεξεργασία τέτοιων χημικών ενώσεων. Τα μέταλλα αποτελούν, επίσης, μία σημαντική κατηγορία ρύπων, μάλιστα θεωρούνται ως οι κύριες αιτίες πρόκλησης τοξικών και γενοτοξικών αντιδράσεων στους οργανισμούς. Μετά την εισαγωγή τους στο οικοσύστημα, εφόσον δεν είναι διασπώμενες ουσίες παραμένουν στο περιβάλλον και μπορούν μόνο να μεταφερθούν. Οι τεχνολογίες φυτοεξυγίανσης είναι φιλικές προς το περιβάλλον εναλλακτικές για την εξυγίανση του εδάφους ή των υδάτων από μέταλλα ή/και οργανικούς ρύπους. Βασίζονται στην εκμετάλλευση των φυτών, των σχετιζόμενων μικροοργανισμών και των αναπτυσσόμενων αλληλεπιδράσεων αυτών των δύο. Με αυτό τον τρόπο, επιτυγχάνεται η απομάκρυνση των ρύπων ή η εξασφάλιση της παρουσίας και βιωσιμότητας των φυτών σε αντίξοα περιβάλλοντα. Οι τεχνητοί υγροβιότοποι είναι συστήματα επεξεργασίας αποβλήτων με χαμηλό κόστος λειτουργίας και αποτελούν μία από τις πρακτικές εκφάνσεις της φυτοεξυγίανσης. Είναι απλοποιημένα συστήματα στα οποία συντελούνται φυσικοχημικές και βιολογικές διεργασίες για τον καθαρισμό του νερού. Στην παρούσα διατριβή, επιχειρήθηκε μία ολοκληρωμένη προσέγγιση του συστήματος του υδρόβιου φυτού Juncus acutus και της σχετιζόμενης με αυτό ενδοφυτικής κοινότητας, για τη μελέτη της ικανότητας αυτού του μετα-οργανισμού να καθαρίζει νερό ρυπασμένο με μέταλλα, δισφαινόλη, σιπροφλοξασίνη και σουλφαμεθοξαζόλη. Αρχικά η ικανότητα του φυτού να επεξεργαστεί νερό ρυπασμένο με δισφαινόλη διασφαλίστηκε πειραματικά και στη συνέχεια η σχετιζόμενη με αυτό ενδοφυτική κοινότητα απομονώθηκε και χαρακτηρίστηκε. Πολλά στελέχη βρέθηκαν ικανά να εκφράζουν ιδιότητες που προάγουν την ανάπτυξη του φυτού και ταυτόχρονα να μπορούν να αντέξουν αυξημένες συγκεντρώσεις μετάλλων (ψευδάργυρο, νικέλιο και κάδμιο). Επίσης, κάποια στελέχη μπορούσαν να ανεκτούν υψηλές συγκεντρώσεις δισφαινόλης ή/και αντιβιοτικών και να τα χρησιμοποιούν ως μοναδική πηγή άνθρακα. Τα ενδοφυτικά βακτήρια που βρέθηκαν να συνδυάζουν την πλειονότητα των επιθυμητών χαρακτηριστικών, επιλέχθηκαν για να χρησιμοποιηθούν σε πείραμα βιοενίσχυσης (bioaugmentation). Σκοπός του πειράματος ήταν να μελετηθεί η πιθανότητα αύξησης της αποδοτικότητας του υδρόβιου φυτού Juncus acutus να επεξεργαστεί νερό ρυπασμένο με μέταλλα και οργανικούς ρύπους σε δύο διαβαθμισμένες συγκεντρώσεις. Τα οφέλη του εμβολιασμού με ένα επιλεγμένο μείγμα ενδοφυτικών βακτηρίων ήταν εμφανή όταν η συγκέντρωση των ρύπων ήταν η υψηλότερη. Συγκεκριμένα, τα φυτά που εμβολιάστηκαν με αυτό το μείγμα βακτηρίων απομάκρυναν το μεγαλύτερο ποσοστό μετάλλων και οργανικών ρύπων από το διάλυμα σε συντομότερο χρόνο, σε σύγκριση με τα φυτά που δεν εμβολιάστηκαν. Ταυτόχρονα, τα εμβολιασμένα φυτά δεν έδειξαν σημάδια σημαντικού οξειδωτικού στρες. Ο εμβολιασμός με το επιλεγμένο μείγμα ενδοφυτικών βακτηρίων ωφέλησε και την εγγενή ικανότητα του φυτού να αποθηκεύει μέταλλα στο εσωτερικό του τόσο σε επίπεδο συγκέντρωσης όσο και στο επίπεδο συνολικής μάζας. Τα αυξημένα επίπεδα ρύπων προκάλεσαν σημαντική αλλαγή της ενδοφυτικής κοινότητας που εδρεύει στη ρίζα, ωστόσο η επίδραση των διαφορετικών προσπαθειών εμβολιασμού δεν επέφερε σημαντικές αλλαγές σε αυτήν. Οι συγκεντρώσεις των μετάλλων μείωσαν επίσης τη βακτηριακή ποικιλότητα αλλά η σύνθεση της κοινότητας της ρίζας των φυτών που εμβολιάστηκαν με το επιλεγμένο μείγμα βακτηρίων δεν επηρεάστηκε. Ακόμη, η κοινότητα των βακτηρίων που απομονώθηκε από τα φύλλα δε μεταβλήθηκε ως απόκριση στα αυξημένα επίπεδα των μετάλλων ή των εμβολιασμένων βακτηρίων. Τα πειραματικά αποτελέσματα συνηγορούν στο ότι η βιοενίσχυση με συγκεκριμένα αυτόχθονα ενδοφυτικά βακτήρια θεωρείται ως μία κατάλληλη στρατηγική για την αντιμετώπιση ρύπανσης από διαφορετικές πηγές και μπορεί να αξιοποιηθεί στους τεχνητούς υγροβιότοπους που καλούνται να επεξεργαστούν παρόμοια λύματα. Η εκμετάλλευση της συνεργιστικής δράσης των φυτών με τα ενδοφυτικά τους βακτήρια δείχνει ικανή να αυξήσει την αποδοτικότητα, την αντοχή και την ευρωστία των εφαρμογών φυτοεξυγίανσης

Biodegradation of weathered polystyrene films in seawater microcosms

A microcosm experiment was conducted at two phases in order to investigate the ability of indigenous consortia alone or bioaugmented to degrade weathered polystyrene (PS) films under simulated marine conditions. Viable populations were developed on PS surfaces in a time dependent way towards convergent biofilm communities, enriched with hydrocarbon and xenobiotics degradation genes. Members of Alphaproteobacteria and Gammaproteobacteria were highly enriched in the acclimated plastic associated assemblages while the abundance of plastic associated genera was significantly increased in the acclimated indigenous communities. Both tailored consortia efficiently reduced the weight of PS films. Concerning the molecular weight distribution, a decrease in the number-average molecular weight of films subjected to microbial treatment was observed. Moreover, alteration in the intensity of functional groups was noticed with Fourier transform infrared spectrophotometry (FTIR) along with signs of bio-erosion on the PS surface. The results suggest that acclimated marine populations are capable of degrading weathered PS pieces