Ο ρόλος της περιοστίνης στο βρογχικό άσθμα και στη χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια

Η Περιοστίνη ορού σε νοσηλευόμενους ασθενείς με παρόξυνση ΧΑΠ Εισαγωγή: Η Περιοστίνη ορού έχει αναγνωριστεί ως δείκτης της Th2 φλεγμονώδους απάντησης σε ασθενείς με βρογχικό άσθμα, ωστόσο ο ρόλος της σε ασθενείς νοσηλευόμενους με παρόξυνση χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας (ΧΑΠ) δεν έχει εκτιμηθεί έως τώρα. Σκοπός: Σκοπός αυτής της προοπτικής μελέτης παρατήρησης ήταν η αξιολόγηση της Περιοστίνης ορού ως πιθανού προβλεπτικού δείκτη της έκβασης ασθενών νοσηλευόμενων λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ. Μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε μέτρηση της Περιοστίνης ορού σε ασθενείς που εισήχθησαν στο νοσοκομείο λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ, τόσο κατά την εισαγωγή όσο και κατά την έξοδο τους. Οι ασθενείς βρίσκονταν υπό παρακολούθηση επί ένα έτος μετά την έξοδό τους με σκοπό την καταγραφή μελλοντικών παροξύνσεων, νοσηλειών και θανάτων. Αποτελέσματα: Στη μελέτη περιελήφθησαν συνολικά 155 ασθενείς που εισήχθησαν στο νοσοκομείο λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ. Τα επίπεδα Περιοστίνης ορού κατά την εισαγωγή των ασθενών ήταν αυξημένα συγκριτικά με αυτά κατά την έξοδο τους [34.7 (25.2-52.2) vs. 25.9 (17.4-41.0) ng/mL, p=0.003]. Ωστόσο, τα επίπεδα Περιοστίνης δε διέφεραν μεταξύ των ασθενών με και χωρίς παρατεταμένη νοσηλεία ή μεταξύ αυτών που υπεβλήθησαν σε εφαρμογή μη επεμβατικού μηχανικού αερισμού (ΜΕΜΑ), διασωλήνωση και μηχανικό αερισμό ή που κατέληξαν και αυτών για τους οποίους δε σημειώθηκε ανάλογο συμβάν. Οι ασθενείς με συχνές μελλοντικές παροξύνσεις μετά την αρχική νοσηλεία είχαν υψηλότερες τιμές Περιοστίνης ορού κατά την έξοδο από το νοσοκομείο, συγκριτικά με αυτούς που δεν παρουσίασαν συχνές παροξύνσεις [37.9 (26.6, 64.5) vs. 23.9 (16.2, 37.9), p<0.001]. Σχετικά με το διάστημα της παρακολούθησης, επίπεδα Περιοστίνης ορού εξόδου υψηλότερα της διάμεσης τιμής (25ng/mL) δε συσχετίστηκαν με το χρόνο έως την επόμενη παρόξυνση, την επόμενη νοσηλεία για παρόξυνση (p=0.858) ή το θάνατο. Συμπεράσματα: Ο ρόλος της Περιοστίνης ορού ως προβλεπτικού δείκτη του μελλοντικού κινδύνου ασθενών νοσηλευόμενων με παρόξυνση ΧΑΠ φαίνεται ότι είναι περιορισμένης αξίας. Η συσχέτιση μεταξύ Περιοστίνης ορού και ενός σύνθετου δείκτη Th-2 φλεγμονής στους αεραγωγούς ασθματικών ασθενών Εισαγωγή: Η Περιοστίνη είναι μια πρωτεϊνη της εξωκυττάριας ουσίας που εκκρίνεται από τα βρογχικά επιθηλιακά κύτταρα και τους ινοβλάστες των πνευμόνων και αποτελεί συσταστικό της υποεπιθηλιακής ίνωσης που παρατηρείται στους αεραγωγούς των ασθματικών ασθενών. Η έκφρασή της προάγεται από τις IL-13 και IL-4 και έχει αναγνωριστεί ως δείκτης της Th-2 φλεγμονώδους απάντησης. Έχει αναφερθεί πρόσφατα συσχέτιση μεταξύ της Περιοστίνης ορού και ενός σύνθετου δείκτη της Th-2 φλεγμονής, αποτελούμενου από τα ηωσινόφιλα πτυέλων, τα ηωσινόφιλα αίματος, το FeNO και την IgE. Σκοπός: Σκοπός της προοπτικής αυτής μελέτης ήταν να αξιολογηθεί η διαγνωστική ικανότητα της Περιοστίνης ορού αναφορικά με ένα σύνθετο δείκτη της Th-2 φλεγμονής στους αεραγωγούς ασθματικών ασθενών και να διερευνηθεί ο ρόλος της βαρύτητας της υποκείμενης νόσου στη συσχέτιση αυτή. Δευτερεύων σκοπός της μελέτης ήταν ο συσχετισμός της Περιοστίνης ορού με ορισμένες παραμέτρους φλεγμονής. Μέθοδοι: Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε λειτουργικό έλεγχο αναπνευστικού και πρόκληση πτυέλων με σκοπό τον προσδιορισμό των κυτταρικών πληθυσμών στα πτύελα και τη μέτρηση IL-13 στο υπερκείμενο αυτών. Επιπλέον έγινε μέτρηση Περιοστίνης και ηωσινοφίλων αίματος. Ο σύνθετος δείκτης της Th-2 φλεγμονής καθορίστηκε βάσει τριών παραμέτρων: Ηωσινόφιλα πτυέλων ≥ 3%, FeNO ≥25 ppb και IL-13 πτυέλων ≥ 66 pg/mL. Αποτελέσματα: Συνολικά περιελήφθησαν 145 ασθενείς (56 με σοβαρό άσθμα και 89 με ήπιο προς μέτριο), μη καπνιστές, όλοι υπό βέλτιστη θεραπευτική αγωγή για ένα διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών. Οι δείκτες φλεγμονής ήταν αυξημένοι στην ομάδα του σοβαρού άσθματος συγκριτικά με αυτή του ήπιου προς μέτριου. Η Περιοστίνη ορού στο σύνολο των ασθενών παρουσίαζε ασθενή προβλεπτική ικανότητα για το σύνθετο Th-2 δείκτη. Στην ομάδα του σοβαρού άσθματος η Περιοστίνη απέτυχε να προβλέψει τον Th-2 δείκτη, ωστόσο για τους ασθενείς με ήπια και μέτριας βαρύτητας νόσο επέδειξε ασθενή προβλεπτική ικανότητα. Επιπλέον η Περιοστίνη ορού δεν παρουσίαζε στατιστικά σημαντική ικανότητα πρόβλεψης για καμία από τις τρεις παραμέτρους του σύνθετου δείκτη ξεχωριστά. Οι μόνοι δείκτες φλεγμονής που φάνηκε να έχουν στατιστικά σημαντική συσχέτιση με την Περιοστίνη ορού ήταν ο απόλυτος αριθμός και το ποσοστό των ηωσινοφίλων αίματος (B-συντελεστής 3.76, P < 0.001, και B-συντελεστής 5.13, P < 0.045, αντίστοιχα). Συμπέρασμα: Η προβλεπτική ικανότητα της Περιοστίνης ορού για την παρουσία υψηλής Th-2 φλεγμονής των αεραγωγών είναι περιορισμένη και συνεπώς ο πιθανός ρόλος της στη διαμόρφωση θεραπευτικών στρατηγικών είναι αμφισβητήσιμος.Serum Periostin in patients hospitalized for COPD exacerbations (Abstract) Background: Serum periostin has been proposed as a surrogate biomarker of Th2 inflammatory response in patients with asthma, but its predictive role in hospitalized patients with COPD has not been evaluated. Objective: The aim of the present observational prospective cohort study was to evaluate the possible role of serum periostin as predictor of outcome in COPD patients hospitalized for AECOPD. Methods: Serum periostin was measured on admission and at discharge in patients admitted to the hospital for a COPD exacerbation. Patients were followed-up for 1year for future exacerbations, hospitalizations and mortality. Results: 155 consecutive patients admitted to the hospital for AECOPD were included to the study. Periostin levels on admission were elevated compared to discharge [34.7 (25.2-52.2) vs. 25.9 (17.4-41.0) ng/mL, p=0.003], but serum periostin levels did not differ between patients with or without prolonged hospitalization, or those who required non-invasive ventilation, intubation, or died during hospitalization. Frequent exacerbators had higher serum periostin levels at the time of discharge compared to non-frequent exacerbators [37.9 (26.6, 64.5) vs. 23.9 (16.2, 37.9), p<0.001]. Periostin levels above the median value (25ng/mL) were not related to the time of next exacerbation, time of next COPD hospitalization, (p=0.858) or time to death. Conclusion: The role of serum periostin levels as a predictive biomarker of future risk in hospitalized patients with COPD is of limited value. The association between serum periostin and a type 2 helper airway composite index in optimally treated asthmatics (Abstract) Background: Serum periostin is an extracellular matrix protein secreted by bronchial epithelial cells and lung fibroblasts and serves as a basic component of subepithelial fibrosis observed in the asthmatic airways. Its expression is upregulated by type 2 cytokines IL-4 and IL-13, and it has been recognized as a surrogate marker of Th2 response. Recent data support an association between serum periostin with a type 2 immunity score consisting of blood eosinophils, sputum eosinophils, fraction of exhaled nitric oxide (FeNO) and IgE. Objective: The aim of this prospective study was the evaluation of the diagnostic performance of serum periostin in the assessment of a type 2 airway composite index in optimally treated asthmatics and the potential role of the underlying disease severity. Moreover we evaluated the association of periostin with various inflammatory study variables. Methods: All patients underwent dynamic spirometry and sputum induction. Sputum cell counts and measurement of IL-13 in sputum supernatant were performed. Blood was drawn for the measurement of periostin and blood eosinophils. A composite Th2 airway index was determined by using the following variables: sputum eosinophils ≥ 3%, FeNO ≥25 ppb and sputum IL-13 ≥ 66 pg/mL. Results: In total 145 patients were recruited (56 with SRA and 89 with mild-to-moderate asthma), nonsmokers, all optimally treated forat least 6 months. Inflammatory variables were elevated in patients with severe asthma compared with those with mild to moderate. In the whole population, periostin showed a weak predictive performance in the assessment of the Th2 composite index. Periostin also failed to predict the Th2 index in patients with SRA, however, in patients with mild-to-moderate asthma, periostin showed a weak performance for the identification of a high airway Th2 composite score. Periostin failed to show a statistically significant performance for all the individual components of the composite index. Regression analysis evaluating the associations of serum periostin with inflammatory markers revealed that the only significant association was with both the absolute count and the percentage of blood eosinophils (B coefficient 3.76, P < .001, and B coefficient 5.13, P < .045, respectively). Conclusion: Serum periostin is a poor predictor of Th2 airway response, raising questions regarding its potential role in treatment stratification strategies

The role of periostin in bronchial asthma and chronic obstructive pulmonary disease

Serum Periostin in patients hospitalized for COPD exacerbations Background: Serum periostin has been proposed as a surrogate biomarker of Th2 inflammatory response in patients with asthma, but its predictive role in hospitalized patients with COPD has not been evaluated. Objective: The aim of the present observational prospective cohort study was to evaluate the possible role of serum periostin as predictor of outcome in COPD patients hospitalized for AECOPD. Methods: Serum periostin was measured on admission and at discharge in patients admitted to the hospital for a COPD exacerbation. Patients were followed-up for 1year for future exacerbations, hospitalizations and mortality. Results: 155 consecutive patients admitted to the hospital for AECOPD were included to the study. Periostin levels on admission were elevated compared to discharge [34.7 (25.2-52.2) vs. 25.9 (17.4-41.0) ng/mL, p=0.003], but serum periostin levels did not differ between patients with or without prolonged hospitalization, or those who required non-invasive ventilation, intubation, or died during hospitalization. Frequent exacerbators had higher serum periostin levels at the time of discharge compared to non-frequent exacerbators [37.9 (26.6, 64.5) vs. 23.9 (16.2, 37.9), p<0.001]. Periostin levels above the median value (25ng/mL) were not related to the time of next exacerbation, time of next COPD hospitalization, (p=0.858) or time to death. Conclusion: The role of serum periostin levels as a predictive biomarker of future risk in hospitalized patients with COPD is of limited value.The association between serum periostin and a type 2 helper airway composite index in optimally treated asthmatics Background: Serum periostin is an extracellular matrix protein secreted by bronchial epithelial cells and lung fibroblasts and serves as a basic component of subepithelial fibrosis observed in the asthmatic airways. Its expression is upregulated by type 2 cytokines IL-4 and IL-13, and it has been recognized as a surrogate marker of Th2 response. Recent data support an association between serum periostin with a type 2 immunity score consisting of blood eosinophils, sputum eosinophils, fraction of exhaled nitric oxide (FeNO) and IgE.Objective: The aim of this prospective study was the evaluation of the diagnostic performance of serum periostin in the assessment of a type 2 airway composite index in optimally treated asthmatics and the potential role of the underlying disease severity. Moreover we evaluated the association of periostin with various inflammatory study variables.Methods: All patients underwent dynamic spirometry and sputum induction. Sputum cell counts and measurement of IL-13 in sputum supernatant were performed. Blood was drawn for the measurement of periostin and blood eosinophils. A composite Th2 airway index was determined by using the following variables: sputum eosinophils ≥ 3%, FeNO ≥25 ppb and sputum IL-13 ≥ 66 pg/mL.Results: In total 145 patients were recruited (56 with SRA and 89 with mild-to-moderate asthma), nonsmokers, all optimally treated forat least 6 months. Inflammatory variables were elevated in patients with severe asthma compared with those with mild to moderate. In the whole population, periostin showed a weak predictive performance in the assessment of the Th2 composite index. Periostin also failed to predict the Th2 index in patients with SRA, however, in patients with mild-to-moderate asthma, periostin showed a weak performance for the identification of a high airway Th2 composite score. Periostin failed to show a statistically significant performance for all the individual components of the composite index. Regression analysis evaluating the associations of serum periostin with inflammatory markers revealed that the only significant association was with both the absolute count and the percentage of blood eosinophils (B coefficient 3.76, P < .001, and B coefficient 5.13, P < .045, respectively).Conclusion: Serum periostin is a poor predictor of Th2 airway response, raising questions regarding its potential role in treatment stratification strategies.Η Περιοστίνη ορού σε νοσηλευόμενους ασθενείς με παρόξυνση ΧΑΠΕισαγωγή: Η Περιοστίνη ορού έχει αναγνωριστεί ως δείκτης της Th2 φλεγμονώδους απάντησης σε ασθενείς με βρογχικό άσθμα, ωστόσο ο ρόλος της σε ασθενείς νοσηλευόμενους με παρόξυνση χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας (ΧΑΠ) δεν έχει εκτιμηθεί έως τώρα. Σκοπός: Σκοπός αυτής της προοπτικής μελέτης παρατήρησης ήταν η αξιολόγηση της Περιοστίνης ορού ως πιθανού προβλεπτικού δείκτη της έκβασης ασθενών νοσηλευόμενων λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ. Μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε μέτρηση της Περιοστίνης ορού σε ασθενείς που εισήχθησαν στο νοσοκομείο λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ, τόσο κατά την εισαγωγή όσο και κατά την έξοδο τους. Οι ασθενείς βρίσκονταν υπό παρακολούθηση επί ένα έτος μετά την έξοδό τους με σκοπό την καταγραφή μελλοντικών παροξύνσεων, νοσηλειών και θανάτων. Αποτελέσματα: Στη μελέτη περιελήφθησαν συνολικά 155 ασθενείς που εισήχθησαν στο νοσοκομείο λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ. Τα επίπεδα Περιοστίνης ορού κατά την εισαγωγή των ασθενών ήταν αυξημένα συγκριτικά με αυτά κατά την έξοδο τους [34.7 (25.2-52.2) vs. 25.9 (17.4-41.0) ng/mL, p=0.003]. Ωστόσο, τα επίπεδα Περιοστίνης δε διέφεραν μεταξύ των ασθενών με και χωρίς παρατεταμένη νοσηλεία ή μεταξύ αυτών που υπεβλήθησαν σε εφαρμογή μη επεμβατικού μηχανικού αερισμού (ΜΕΜΑ), διασωλήνωση και μηχανικό αερισμό ή που κατέληξαν και αυτών για τους οποίους δε σημειώθηκε ανάλογο συμβάν. Οι ασθενείς με συχνές μελλοντικές παροξύνσεις μετά την αρχική νοσηλεία είχαν υψηλότερες τιμές Περιοστίνης ορού κατά την έξοδο από το νοσοκομείο, συγκριτικά με αυτούς που δεν παρουσίασαν συχνές παροξύνσεις [37.9 (26.6, 64.5) vs. 23.9 (16.2, 37.9), p<0.001]. Σχετικά με το διάστημα της παρακολούθησης, επίπεδα Περιοστίνης ορού εξόδου υψηλότερα της διάμεσης τιμής (25ng/mL) δε συσχετίστηκαν με το χρόνο έως την επόμενη παρόξυνση, την επόμενη νοσηλεία για παρόξυνση (p=0.858) ή το θάνατο. Συμπεράσματα: Ο ρόλος της Περιοστίνης ορού ως προβλεπτικού δείκτη του μελλοντικού κινδύνου ασθενών νοσηλευόμενων με παρόξυνση ΧΑΠ φαίνεται ότι είναι περιορισμένης αξίας.Η συσχέτιση μεταξύ Περιοστίνης ορού και ενός σύνθετου δείκτη Th-2 φλεγμονής στους αεραγωγούς ασθματικών ασθενών Εισαγωγή: Η Περιοστίνη είναι μια πρωτεϊνη της εξωκυττάριας ουσίας που εκκρίνεται από τα βρογχικά επιθηλιακά κύτταρα και τους ινοβλάστες των πνευμόνων και αποτελεί συσταστικό της υποεπιθηλιακής ίνωσης που παρατηρείται στους αεραγωγούς των ασθματικών ασθενών. Η έκφρασή της προάγεται από τις IL-13 και IL-4 και έχει αναγνωριστεί ως δείκτης της Th-2 φλεγμονώδους απάντησης. Έχει αναφερθεί πρόσφατα συσχέτιση μεταξύ της Περιοστίνης ορού και ενός σύνθετου δείκτη της Th-2 φλεγμονής, αποτελούμενου από τα ηωσινόφιλα πτυέλων, τα ηωσινόφιλα αίματος, το FeNO και την IgE. Σκοπός: Σκοπός της προοπτικής αυτής μελέτης ήταν να αξιολογηθεί η διαγνωστική ικανότητα της Περιοστίνης ορού αναφορικά με ένα σύνθετο δείκτη της Th-2 φλεγμονής στους αεραγωγούς ασθματικών ασθενών και να διερευνηθεί ο ρόλος της βαρύτητας της υποκείμενης νόσου στη συσχέτιση αυτή. Δευτερεύων σκοπός της μελέτης ήταν ο συσχετισμός της Περιοστίνης ορού με ορισμένες παραμέτρους φλεγμονής. Μέθοδοι: Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε λειτουργικό έλεγχο αναπνευστικού και πρόκληση πτυέλων με σκοπό τον προσδιορισμό των κυτταρικών πληθυσμών στα πτύελα και τη μέτρηση IL-13 στο υπερκείμενο αυτών. Επιπλέον έγινε μέτρηση Περιοστίνης και ηωσινοφίλων αίματος. Ο σύνθετος δείκτης της Th-2 φλεγμονής καθορίστηκε βάσει τριών παραμέτρων: Ηωσινόφιλα πτυέλων ≥ 3%, FeNO ≥25 ppb και IL-13 πτυέλων ≥ 66 pg/mL.Αποτελέσματα: Συνολικά περιελήφθησαν 145 ασθενείς (56 με σοβαρό άσθμα και 89 με ήπιο προς μέτριο), μη καπνιστές, όλοι υπό βέλτιστη θεραπευτική αγωγή για ένα διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών. Οι δείκτες φλεγμονής ήταν αυξημένοι στην ομάδα του σοβαρού άσθματος συγκριτικά με αυτή του ήπιου προς μέτριου. Η Περιοστίνη ορού στο σύνολο των ασθενών παρουσίαζε ασθενή προβλεπτική ικανότητα για το σύνθετο Th-2 δείκτη. Στην ομάδα του σοβαρού άσθματος η Περιοστίνη απέτυχε να προβλέψει τον Th-2 δείκτη, ωστόσο για τους ασθενείς με ήπια και μέτριας βαρύτητας νόσο επέδειξε ασθενή προβλεπτική ικανότητα. Επιπλέον η Περιοστίνη ορού δεν παρουσίαζε στατιστικά σημαντική ικανότητα πρόβλεψης για καμία από τις τρεις παραμέτρους του σύνθετου δείκτη ξεχωριστά. Οι μόνοι δείκτες φλεγμονής που φάνηκε να έχουν στατιστικά σημαντική συσχέτιση με την Περιοστίνη ορού ήταν ο απόλυτος αριθμός και το ποσοστό των ηωσινοφίλων αίματος (B-συντελεστής 3.76, P < 0.001, και B-συντελεστής 5.13, P < 0.045, αντίστοιχα).Συμπέρασμα: Η προβλεπτική ικανότητα της Περιοστίνης ορού για την παρουσία υψηλής Th-2 φλεγμονής των αεραγωγών είναι περιορισμένη και συνεπώς ο πιθανός ρόλος της στη διαμόρφωση θεραπευτικών στρατηγικών είναι αμφισβητήσιμος

Radiological, epidemiological and clinical patterns of pulmonary viral infections

Respiratory viruses are the most common causes of acute respiratory infections. However, identification of the underlying viral pathogen may not always be easy. Clinical presentations of respiratory viral infections usually overlap and may mimic those of diseases caused by bacteria. However, certain imaging morphologic patterns may suggest a particular viral pathogen as the cause of the infection. Although definitive diagnosis cannot be made on the basis of clinical or imaging features alone, the use of a combination of clinical and radiographic findings can substantially improve the accuracy of diagnosis. The purpose of this review is to present the clinical, epidemiological and radiological patterns of lower respiratory tract viral pathogens providing a comprehensive approach for their diagnosis and identification in hospitals and community outbreaks

Weaning Failure in Critically Ill Patients Is Related to the Persistence of Sepsis Inflammation

Introduction: Septic patients undergoing mechanical ventilation (MV) often experience difficulty in weaning. Th aim of this study was to determine whether inflammatory biomarkers of sepsis could be indicative of the failure or success of spontaneous breathing trial (SBT) in these patients. Methods: Sixty-five patients on MV (42 septic and 23 intubated for other reasons) fulfilling the criteria for SBT were included in the study. Blood samples were collected right before, at the end of (30 min) and 24 h after the SBT. Serum inflammatory mediators associated with sepsis (IL-18, IL-18BP, TNF) were determined and correlated with the outcome of SBT. Results: A successful SBT was achieved in 45 patients (69.2%). Septic patients had a higher percentage of SBT failure as compared to non-septic patients (85% vs. 15%, p = 0.026), with an odds ratio for failing 4.5 times (OR = 4.5 95%CI: 1.16&ndash;17.68, p 0.022). IL-18 levels and the relative mRNA expression in serum were significantly higher in septic as compared to non-septic patients (p &lt; 0.05). Sepsis was independently associated with higher serum IL-18 and TNF levels in two time-point GEE models (53&ndash;723, p = 0.023 and 0.3&ndash;64, p = 0.048, respectively). IL-18BP displayed independent negative association with rapid shallow breathing index (RSBI) (95% CI: &minus;17.6 to &minus;4, p = 0.002). Conclusion: Sustained increased levels of IL-18 and IL-18BP, acknowledged markers of sepsis, were found to be indicative of SBT failure in patients recovering from sepsis. Our results show that, although subclinical, remaining septic inflammation that sustaines for a long time complicates the weaning procedure. Biomarkers for the estimation of the septic burden and the right time for weaning are needed

Inflammatory profile in optimally treated patients with adult versus early-onset asthma

Introduction: The age of asthma onset is often implicated in clinical manifestation, diagnosis, and management of the disease. Aim: To define demographic, clinical and functional features and inflammatory characteristics in induced sputum in patients with adult-onset asthma. Methods: Optimally treated patients from asthma clinics of two tertiary hospitals were included in the study. Patients underwent assessment of demographic characteristics, severity and treatment regimes, pulmonary function tests, and skin prick tests, as well as measurement of blood eosinophils and sputum induction for the assessment of sputum inflammatory cells, IL-8 and IL-13 levels in the supernatant. Results: Of the 333 patients recruited, 234 (70.2%) had adult-onset asthma. Adult-onset asthmatics were older, had a higher BMI, a shorter disease duration, and were less often atopic, compared to patients with early onset asthma. Higher proportions of patients with severe asthma presented increased levels of FeNO and blood eosinophils, both in the early and the adult-onset patient groups. Finally, obese patients with early onset asthma were characterized by less atopy compared to non-obese patients in the same group. Conclusion: Adult-onset asthma was characterized by less sputum eosinophilia, a nonatopic profile and a higher BMI compared to early-onset asthma. The presence of blood eosinophilia and increased FeNO in patients with severe asthma was comparable in the two groups

Weaning Failure in Critically Ill Patients Is Related to the Persistence of Sepsis Inflammation

Introduction: Septic patients undergoing mechanical ventilation (MV) often experience difficulty in weaning. Th aim of this study was to determine whether inflammatory biomarkers of sepsis could be indicative of the failure or success of spontaneous breathing trial (SBT) in these patients. Methods: Sixty-five patients on MV (42 septic and 23 intubated for other reasons) fulfilling the criteria for SBT were included in the study. Blood samples were collected right before, at the end of (30 min) and 24 h after the SBT. Serum inflammatory mediators associated with sepsis (IL-18, IL-18BP, TNF) were determined and correlated with the outcome of SBT. Results: A successful SBT was achieved in 45 patients (69.2%). Septic patients had a higher percentage of SBT failure as compared to non-septic patients (85% vs. 15%, p = 0.026), with an odds ratio for failing 4.5 times (OR = 4.5 95%CI: 1.16-17.68, p 0.022). IL-18 levels and the relative mRNA expression in serum were significantly higher in septic as compared to non-septic patients (p &lt; 0.05). Sepsis was independently associated with higher serum IL-18 and TNF levels in two time-point GEE models (53-723, p = 0.023 and 0.3-64, p = 0.048, respectively). IL-18BP displayed independent negative association with rapid shallow breathing index (RSBI) (95% CI: -17.6 to -4, p = 0.002). Conclusion: Sustained increased levels of IL-18 and IL-18BP, acknowledged markers of sepsis, were found to be indicative of SBT failure in patients recovering from sepsis. Our results show that, although subclinical, remaining septic inflammation that sustaines for a long time complicates the weaning procedure. Biomarkers for the estimation of the septic burden and the right time for weaning are needed

Insertion of an extra copy of Xq22.2 into 1p36 results in functional duplication of the PLP1 gene in a girl with classical Pelizaeus-Merzbacher disease

International audienceAbstractBackgroundPelizaeus-Merzbacher disease (PMD) is an X-linked dysmyelinating disorder characterized by nystagmus, hypotonia, ataxia, progressive spasticity, and cognitive decline. PMD classically results from a duplication of a genomic segment encompassing the entire PLP1 gene. Since the PLP1 gene is located in Xq22, PMD affects mostly boys.Methods and resultsHere we report the case of a girl with typical PMD. Copy number analysis of the PLP1 locus revealed a duplication of the entire gene and FISH analysis showed that the extra copy of the PLP1 gene was actually inserted in chromosome 1p36. This insertion of an additional copy of PLP1 in an autosome led to a functional duplication irrespective of the X-inactivation pattern. Subsequent overexpression of PLP1 was the cause of the PMD phenotype observed in this girl. Further sequencing of the breakpoint junction revealed a microhomology and thus suggested a replication based mechanism (such as FoSTeS or MMBIR).ConclusionThis case emphasizes the susceptibility of the PLP1 locus to complex rearrangement likely driven by the Xq22 local genomic architecture. In addition, careful consideration should be given to girls with classical PMD clinical features since they usually experience complex PLP1 genomic alteration with a distinct risk of inheritance

Insertion of an extra copy of Xq22.2 into 1p36 results in functional duplication of the PLP1 gene in a girl with classical Pelizaeus-Merzbacher disease

Background: Pelizaeus-Merzbacher disease (PMD) is an X-linked dysmyelinating disorder characterized by nystagmus, hypotonia, ataxia, progressive spasticity, and cognitive decline. PMD classically results from a duplication of a genomic segment encompassing the entire PLP1 gene. Since the PLP1 gene is located in Xq22, PMD affects mostly boys. Methods and results: Here we report the case of a girl with typical PMD. Copy number analysis of the PLP1 locus revealed a duplication of the entire gene and FISH analysis showed that the extra copy of the PLP1 gene was actually inserted in chromosome 1p36. This insertion of an additional copy of PLP1 in an autosome led to a functional duplication irrespective of the X-inactivation pattern. Subsequent overexpression of PLP1 was the cause of the PMD phenotype observed in this girl. Further sequencing of the breakpoint junction revealed a microhomology and thus suggested a replication based mechanism (such as FoSTeS or MMBIR). Conclusion: This case emphasizes the susceptibility of the PLP1 locus to complex rearrangement likely driven by the Xq22 local genomic architecture. In addition, careful consideration should be given to girls with classical PMD clinical features since they usually experience complex PLP1 genomic alteration with a distinct risk of inheritance