Η Περιοστίνη ορού σε νοσηλευόμενους ασθενείς με παρόξυνση ΧΑΠ
Εισαγωγή: Η Περιοστίνη ορού έχει αναγνωριστεί ως δείκτης της Th2 φλεγμονώδους απάντησης σε ασθενείς με βρογχικό άσθμα, ωστόσο ο ρόλος της σε ασθενείς νοσηλευόμενους με παρόξυνση χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας (ΧΑΠ) δεν έχει εκτιμηθεί έως τώρα.
Σκοπός: Σκοπός αυτής της προοπτικής μελέτης παρατήρησης ήταν η αξιολόγηση της Περιοστίνης ορού ως πιθανού προβλεπτικού δείκτη της έκβασης ασθενών νοσηλευόμενων λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ.
Μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε μέτρηση της Περιοστίνης ορού σε ασθενείς που εισήχθησαν στο νοσοκομείο λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ, τόσο κατά την εισαγωγή όσο και κατά την έξοδο τους. Οι ασθενείς βρίσκονταν υπό παρακολούθηση επί ένα έτος μετά την έξοδό τους με σκοπό την καταγραφή μελλοντικών παροξύνσεων, νοσηλειών και θανάτων.
Αποτελέσματα: Στη μελέτη περιελήφθησαν συνολικά 155 ασθενείς που εισήχθησαν στο νοσοκομείο λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ. Τα επίπεδα Περιοστίνης ορού κατά την εισαγωγή των ασθενών ήταν αυξημένα συγκριτικά με αυτά κατά την έξοδο τους [34.7 (25.2-52.2) vs. 25.9 (17.4-41.0) ng/mL, p=0.003]. Ωστόσο, τα επίπεδα Περιοστίνης δε διέφεραν μεταξύ των ασθενών με και χωρίς παρατεταμένη νοσηλεία ή μεταξύ αυτών που υπεβλήθησαν σε εφαρμογή μη επεμβατικού μηχανικού αερισμού (ΜΕΜΑ), διασωλήνωση και μηχανικό αερισμό ή που κατέληξαν και αυτών για τους οποίους δε σημειώθηκε ανάλογο συμβάν. Οι ασθενείς με συχνές μελλοντικές παροξύνσεις μετά την αρχική νοσηλεία είχαν υψηλότερες τιμές Περιοστίνης ορού κατά την έξοδο από το νοσοκομείο, συγκριτικά με αυτούς που δεν παρουσίασαν συχνές παροξύνσεις [37.9 (26.6, 64.5) vs. 23.9 (16.2, 37.9), p<0.001]. Σχετικά με το διάστημα της παρακολούθησης, επίπεδα Περιοστίνης ορού εξόδου υψηλότερα της διάμεσης τιμής (25ng/mL) δε συσχετίστηκαν με το χρόνο έως την επόμενη παρόξυνση, την επόμενη νοσηλεία για παρόξυνση (p=0.858) ή το θάνατο.
Συμπεράσματα: Ο ρόλος της Περιοστίνης ορού ως προβλεπτικού δείκτη του μελλοντικού κινδύνου ασθενών νοσηλευόμενων με παρόξυνση ΧΑΠ φαίνεται ότι είναι περιορισμένης αξίας.
Η συσχέτιση μεταξύ Περιοστίνης ορού και ενός σύνθετου δείκτη Th-2 φλεγμονής στους αεραγωγούς ασθματικών ασθενών
Εισαγωγή: Η Περιοστίνη είναι μια πρωτεϊνη της εξωκυττάριας ουσίας που εκκρίνεται από τα βρογχικά επιθηλιακά κύτταρα και τους ινοβλάστες των πνευμόνων και αποτελεί συσταστικό της υποεπιθηλιακής ίνωσης που παρατηρείται στους αεραγωγούς των ασθματικών ασθενών. Η έκφρασή της προάγεται από τις IL-13 και IL-4 και έχει αναγνωριστεί ως δείκτης της Th-2 φλεγμονώδους απάντησης. Έχει αναφερθεί πρόσφατα συσχέτιση μεταξύ της Περιοστίνης ορού και ενός σύνθετου δείκτη της Th-2 φλεγμονής, αποτελούμενου από τα ηωσινόφιλα πτυέλων, τα ηωσινόφιλα αίματος, το FeNO και την IgE.
Σκοπός: Σκοπός της προοπτικής αυτής μελέτης ήταν να αξιολογηθεί η διαγνωστική ικανότητα της Περιοστίνης ορού αναφορικά με ένα σύνθετο δείκτη της Th-2 φλεγμονής στους αεραγωγούς ασθματικών ασθενών και να διερευνηθεί ο ρόλος της βαρύτητας της υποκείμενης νόσου στη συσχέτιση αυτή. Δευτερεύων σκοπός της μελέτης ήταν ο συσχετισμός της Περιοστίνης ορού με ορισμένες παραμέτρους φλεγμονής.
Μέθοδοι: Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε λειτουργικό έλεγχο αναπνευστικού και πρόκληση πτυέλων με σκοπό τον προσδιορισμό των κυτταρικών πληθυσμών στα πτύελα και τη μέτρηση IL-13 στο υπερκείμενο αυτών. Επιπλέον έγινε μέτρηση Περιοστίνης και ηωσινοφίλων αίματος. Ο σύνθετος δείκτης της Th-2 φλεγμονής καθορίστηκε βάσει τριών παραμέτρων: Ηωσινόφιλα πτυέλων ≥ 3%, FeNO ≥25 ppb και IL-13 πτυέλων ≥ 66 pg/mL.
Αποτελέσματα: Συνολικά περιελήφθησαν 145 ασθενείς (56 με σοβαρό άσθμα και 89 με ήπιο προς μέτριο), μη καπνιστές, όλοι υπό βέλτιστη θεραπευτική αγωγή για ένα διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών. Οι δείκτες φλεγμονής ήταν αυξημένοι στην ομάδα του σοβαρού άσθματος συγκριτικά με αυτή του ήπιου προς μέτριου. Η Περιοστίνη ορού στο σύνολο των ασθενών παρουσίαζε ασθενή προβλεπτική ικανότητα για το σύνθετο Th-2 δείκτη. Στην ομάδα του σοβαρού άσθματος η Περιοστίνη απέτυχε να προβλέψει τον Th-2 δείκτη, ωστόσο για τους ασθενείς με ήπια και μέτριας βαρύτητας νόσο επέδειξε ασθενή προβλεπτική ικανότητα. Επιπλέον η Περιοστίνη ορού δεν παρουσίαζε στατιστικά σημαντική ικανότητα πρόβλεψης για καμία από τις τρεις παραμέτρους του σύνθετου δείκτη ξεχωριστά. Οι μόνοι δείκτες φλεγμονής που φάνηκε να έχουν στατιστικά σημαντική συσχέτιση με την Περιοστίνη ορού ήταν ο απόλυτος αριθμός και το ποσοστό των ηωσινοφίλων αίματος (B-συντελεστής 3.76, P < 0.001, και B-συντελεστής 5.13, P < 0.045, αντίστοιχα).
Συμπέρασμα: Η προβλεπτική ικανότητα της Περιοστίνης ορού για την παρουσία υψηλής Th-2 φλεγμονής των αεραγωγών είναι περιορισμένη και συνεπώς ο πιθανός ρόλος της στη διαμόρφωση θεραπευτικών στρατηγικών είναι αμφισβητήσιμος.Serum Periostin in patients hospitalized for COPD exacerbations (Abstract)
Background: Serum periostin has been proposed as a surrogate biomarker of Th2 inflammatory response in patients with asthma, but its predictive role in hospitalized patients with COPD has not been evaluated.
Objective: The aim of the present observational prospective cohort study was to evaluate the possible role of serum periostin as predictor of outcome in COPD patients hospitalized for AECOPD.
Methods: Serum periostin was measured on admission and at discharge in patients admitted to the hospital for a COPD exacerbation. Patients were followed-up for 1year for future exacerbations, hospitalizations and mortality.
Results: 155 consecutive patients admitted to the hospital for AECOPD were included to the study. Periostin levels on admission were elevated compared to discharge [34.7 (25.2-52.2) vs. 25.9 (17.4-41.0) ng/mL, p=0.003], but serum periostin levels did not differ between patients with or without prolonged hospitalization, or those who required non-invasive ventilation, intubation, or died during hospitalization. Frequent exacerbators had higher serum periostin levels at the time of discharge compared to non-frequent exacerbators [37.9 (26.6, 64.5) vs. 23.9 (16.2, 37.9), p<0.001]. Periostin levels above the median value (25ng/mL) were not related to the time of next exacerbation, time of next COPD hospitalization, (p=0.858) or time to death.
Conclusion: The role of serum periostin levels as a predictive biomarker of future risk in hospitalized patients with COPD is of limited value.
The association between serum periostin and a type 2 helper airway composite index in optimally treated asthmatics (Abstract)
Background: Serum periostin is an extracellular matrix protein secreted by bronchial epithelial cells and lung fibroblasts and serves as a basic component of subepithelial fibrosis observed in the asthmatic airways. Its expression is upregulated by type 2 cytokines IL-4 and IL-13, and it has been recognized as a surrogate marker of Th2 response. Recent data support an association between serum periostin with a type 2 immunity score consisting of blood eosinophils, sputum eosinophils, fraction of exhaled nitric oxide (FeNO) and IgE.
Objective: The aim of this prospective study was the evaluation of the diagnostic performance of serum periostin in the assessment of a type 2 airway composite index in optimally treated asthmatics and the potential role of the underlying disease severity. Moreover we evaluated the association of periostin with various inflammatory study variables.
Methods: All patients underwent dynamic spirometry and sputum induction. Sputum cell counts and measurement of IL-13 in sputum supernatant were performed. Blood was drawn for the measurement of periostin and blood eosinophils. A composite Th2 airway index was determined by using the following variables: sputum eosinophils ≥ 3%, FeNO ≥25 ppb and sputum IL-13 ≥ 66 pg/mL.
Results: In total 145 patients were recruited (56 with SRA and 89 with mild-to-moderate asthma), nonsmokers, all optimally treated forat least 6 months. Inflammatory variables were elevated in patients with severe asthma compared with those with mild to moderate. In the whole population, periostin showed a weak predictive performance in the assessment of the Th2 composite index. Periostin also failed to predict the Th2 index in patients with SRA, however, in patients with mild-to-moderate asthma, periostin showed a weak performance for the identification of a high airway Th2 composite score. Periostin failed to show a statistically significant performance for all the individual components of the composite index. Regression analysis evaluating the associations of serum periostin with inflammatory markers revealed that the only significant association was with both the absolute count and the percentage of blood eosinophils (B coefficient 3.76, P < .001, and B coefficient 5.13, P < .045, respectively).
Conclusion: Serum periostin is a poor predictor of Th2 airway response, raising questions regarding its potential role in treatment stratification strategies
