INTEGRATION – DISINTEGRATION – REINTEGRATION. GREECE AND THE INTERNATIONAL SYSTEM OF CASHLESS PAYMENT FROM THE MIDDLE AGES TO 1914

Το κείμενο εξετάζει τη διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα πληρωμών χωρίς μετρητά. Το πρώτο κέντρο βαρύτητας εντοπίζεται στη βυζαντινή περίοδο, όταν έμποροι-τραπεζίτες στις ελληνικές πόλεις λίγο ως πολύ συνδέονταν στενά με το επικεντρωμένο στην Ιταλία μεσογειακό σύστημα πληρωμών — μία εξελικτική διαδικασία η οποία μάλλον οδηγήθηκε σε τέλμα μετά την κατάκτηση της Ανατολικής Μεσογείου από τους Οθωμανούς. Μία νέα αρχή διαπιστώνεται από τα τέλη του 17ου αιώνα, όταν παρατηρείται μία (επανα)σύνδεση των κυριότερων εμπορικών και οικονομικών κέντρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας — Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη και Θεσσαλονίκη — με το ευρωπαϊκό σύστημα πληρωμών χωρίς μετρητά. Το Βασίλειο της Ελλάδος που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα προσδέθηκε επίσης σε αυτό το σύστημα, αλλά — όπως όλα τα κράτη του νοτιοανατολικού ευρωπαϊκού χώρου — εντάχθηκαν σε αυτό πλήρως μόλις μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Aυτή η διαδικασία εξέλιξης αναλύεται στο ανωτέρω άρθρο μέσα από τις διαθέσιμες συναλλαγματικές ισοτιμίες, ενώ η αδυναμία του ελληνικού νομίσματος τον 19ο αιώνα είχε ως συνέπεια να εμποδίσει έως ένα βαθμό την πρώιμη ένταξη των ελληνικών οικονομικών αγορών στο διεθνές σύστημα πληρωμών χωρίς μετρητά

INTEGRATION – DISINTEGRATION – REINTEGRATION. GREECE AND THE INTERNATIONAL SYSTEM OF CASHLESS PAYMENT FROM THE MIDDLE AGES TO 1914

Το κείμενο εξετάζει τη διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα πληρωμών χωρίς μετρητά. Το πρώτο κέντρο βαρύτητας εντοπίζεται στη βυζαντινή περίοδο, όταν έμποροι-τραπεζίτες στις ελληνικές πόλεις λίγο ως πολύ συνδέονταν στενά με το επικεντρωμένο στην Ιταλία μεσογειακό σύστημα πληρωμών — μία εξελικτική διαδικασία η οποία μάλλον οδηγήθηκε σε τέλμα μετά την κατάκτηση της Ανατολικής Μεσογείου από τους Οθωμανούς. Μία νέα αρχή διαπιστώνεται από τα τέλη του 17ου αιώνα, όταν παρατηρείται μία (επανα)σύνδεση των κυριότερων εμπορικών και οικονομικών κέντρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας — Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη και Θεσσαλονίκη — με το ευρωπαϊκό σύστημα πληρωμών χωρίς μετρητά. Το Βασίλειο της Ελλάδος που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα προσδέθηκε επίσης σε αυτό το σύστημα, αλλά — όπως όλα τα κράτη του νοτιοανατολικού ευρωπαϊκού χώρου — εντάχθηκαν σε αυτό πλήρως μόλις μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Aυτή η διαδικασία εξέλιξης αναλύεται στο ανωτέρω άρθρο μέσα από τις διαθέσιμες συναλλαγματικές ισοτιμίες, ενώ η αδυναμία του ελληνικού νομίσματος τον 19ο αιώνα είχε ως συνέπεια να εμποδίσει έως ένα βαθμό την πρώιμη ένταξη των ελληνικών οικονομικών αγορών στο διεθνές σύστημα πληρωμών χωρίς μετρητά

神聖ローマ帝国における「中央銀行」と金融経済危機におけるその役割 : 17，18世紀におけるハンブルクとニュルンベルク

　 The Holy Roman Empire of pre-modern age had two institutions which may be justified as ‘central bank’. These were the Bank of Hamburg and Nuremberg Banco Publico. They were both founded in the aftermath of the Kipper-and-Wipper crisis of the 1610s, following the example of the public banks of Amsterdam and Venice.　 Their function was to stabilize the cashless payment systems as well as the cities\u27 local currencies.　 After their highly successful initial phase, the development of both public banks with the long history ran in opposite directions.　 In Hamburg, this institution contributed to the commercial success of Hamburg as Germany’s most important port, moreover it was held internationally in high esteem. In Nuremberg, it no longer could provide positive impulses for the development of urban economy although Banco Publico and its responsible parties usually guaranteed the stability of currency and an ‘organized’ cashless payment system. Nuremberg clearly suffered from the prerequisite and external conditions worse than in Hamburg.　 This paper analyzes, by means of a direct comparative analysis of both ‘central banks’ and the economic development of both cities, how such institutions could exert a positive or negative impact during financial or economic crises

Insect Cells for High-Yield Production of SARS-CoV-2 Spike Protein: Building a Virosome-Based COVID-19 Vaccine Candidate.

The severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2) homotrimeric spike (S) protein is responsible for mediating host cell entry by binding to the angiotensin-converting enzyme 2 (ACE2) receptor, thus being a key viral antigen to target in a coronavirus disease 19 (COVID-19) vaccine. Despite the availability of COVID-19 vaccines, low vaccine coverage as well as unvaccinated and immune compromised subjects are contributing to the emergence of SARS-CoV-2 variants of concern. Therefore, continued development of novel and/or updated vaccines is essential for protecting against such new variants. In this study, we developed a scalable bioprocess using the insect cells-baculovirus expression vector system (IC-BEVS) to produce high-quality S protein, stabilized in its pre-fusion conformation, for inclusion in a virosome-based COVID-19 vaccine candidate. By exploring different bioprocess engineering strategies (i.e., signal peptides, baculovirus transfer vectors, cell lines, infection strategies and formulation buffers), we were able to obtain ~4 mg/L of purified S protein, which, to the best of our knowledge, is the highest value achieved to date using insect cells. In addition, the insect cell-derived S protein exhibited glycan processing similar to mammalian cells and mid-term stability upon storage (up to 90 days at -80 and 4 °C or after 5 freeze-thaw cycles). Noteworthy, antigenicity of S protein, either as single antigen or displayed on the surface of virosomes, was confirmed by ELISA, with binding of ACE2 receptor, pan-SARS antibody CR3022 and neutralizing antibodies to the various epitope clusters on the S protein. Binding capacity was also maintained on virosomes-S stored at 4 °C for 1 month. This work demonstrates the potential of using IC-BEVS to produce the highly glycosylated and complex S protein, without compromising its integrity and antigenicity, to be included in a virosome-based COVID-19 vaccine candidate