Structuring the PA process: impact on feedback quality

The present study examines the impact of structuring the peer assessment process in a wiki-based CSCL-environment. Three conditions are involved: a non-structured, a basic structured, and an elaborated structured peer feedback condition. The main aim of this study is to foster insight into the aspect of peer feedback quality by focusing on the impact of the level of structuring and on the implemented measures to assess peer feedback by both peers and instructor

CD8+ T cell concentration determines their efficiency in killing cognate antigen–expressing syngeneic mammalian cells in vitro and in mouse tissues

We describe a quantitative model for assessing the cytolytic activity of antigen-specific CD8+ T cells in vitro and in vivo in which the concentration of antigen-specific CD8+ T cells determines the efficiency with which these cells kill cognate antigen–expressing melanoma cells in packed cell pellets, in three-dimensional collagen-fibrin gels in vitro, and in established melanomas in vivo. In combination with a clonogenic assay for melanoma cells, collagen-fibrin gels are 4,500–5,500-fold more sensitive than the packed cell pellet–type assays generally used to measure CD8+ T cell cytolytic activity. An equation previously used to describe neutrophil bactericidal activity in vitro and in vivo also describes antigen-specific CD8+ T cell–mediated cytolysis of cognate antigen-expressing melanoma cells in collagen-fibrin gels in vitro and in transplanted tumors in vivo. We have used this equation to calculate the critical concentration of antigen-specific CD8+ T cells, which is the concentration of these cells required to hold constant the concentration of a growing population of cognate antigen-expressing melanoma cells. It is ∼3.5 × 105/ml collagen-fibrin gel in vitro and ∼3 × 106/ml or /g melanoma for previously published studies of ex vivo–activated adoptively transferred tumor antigen–specific CD8+ T cell killing of cognate antigen–expressing melanoma cells in established tumors in vivo. The antigen-specific CD8+ T cell concentration required to kill 100% of 2 × 107/ml cognate antigen-expressing melanoma cells in collagen fibrin gels is ≥107/ml of gel

Age and geochemistry of basaltic complexes in western Costa Rica: Contributions to the geotectonic evolution of Central America

The age and origin of magmatic complexes along the Pacific Coast of Central America have important implications for the origin and tectonic evolution of this convergent plate margin. Here we present new 40Ar/39Ar laser age dates, major and trace element data, and initial Sr-Nd-Pb isotope ratios. The 124– 109 Ma tholeiitic portions of the Santa Elena complex formed in a primitive island arc setting, believed to be part of the Chortis subduction zone. The geochemical similarities between the Santa Elena and Tortugal alkaline volcanic rocks suggest that Chortis block may extend south of the Hess Escarpment. The Nicoya, Herradura, Golfito, and Burica complexes and the tholeiitic Tortugal unit formed between 95 and 75 Ma and appear to be part of the Caribbean Large Igneous Province, thought to mark the initiation of the Gala´pagos hotspot. The Quepos and Osa complexes (65–59 Ma) represent accreted sections of an ocean island and an aseismic ridge, respectively, interpreted to reflect part of the Gala´pagos paleo-hotspot track. An Oligocene unconformity throughout Central America may be related to the mid-Eocene accretion of the Quepos and Osa complexes

IFN-Lambda (IFN-λ) Is Expressed in a Tissue-Dependent Fashion and Primarily Acts on Epithelial Cells In Vivo

Interferons (IFN) exert antiviral, immunomodulatory and cytostatic activities. IFN-α/β (type I IFN) and IFN-λ (type III IFN) bind distinct receptors, but regulate similar sets of genes and exhibit strikingly similar biological activities. We analyzed to what extent the IFN-α/β and IFN-λ systems overlap in vivo in terms of expression and response. We observed a certain degree of tissue specificity in the production of IFN-λ. In the brain, IFN-α/β was readily produced after infection with various RNA viruses, whereas expression of IFN-λ was low in this organ. In the liver, virus infection induced the expression of both IFN-α/β and IFN-λ genes. Plasmid electrotransfer-mediated in vivo expression of individual IFN genes allowed the tissue and cell specificities of the responses to systemic IFN-α/β and IFN-λ to be compared. The response to IFN-λ correlated with expression of the α subunit of the IFN-λ receptor (IL-28Rα). The IFN-λ response was prominent in the stomach, intestine and lungs, but very low in the central nervous system and spleen. At the cellular level, the response to IFN-λ in kidney and brain was restricted to epithelial cells. In contrast, the response to IFN-α/β was observed in various cell types in these organs, and was most prominent in endothelial cells. Thus, the IFN-λ system probably evolved to specifically protect epithelia. IFN-λ might contribute to the prevention of viral invasion through skin and mucosal surfaces

Modulation of cancer cell growth and progression by Caveolin-1 in the tumor microenvironment

Caveolin-1 (Cav-1), a major structural component of cell membrane caveolae, is involved in a variety of intracellular signaling pathways as well as transmembrane transport. Cav-1, as a scaffolding protein, modulates signal transduction associated with cell cycle progression, cellular senescence, cell proliferation and death, lipid homeostasis, etc. Cav-1 is also thought to regulate the expression or activity of oncoproteins, such as Src family kinases, H-Ras, protein kinase C, epidermal growth factor, extracellular signal-regulated kinase, and endothelial nitric oxide synthase. Because of its frequent overexpression or mutation in various tumor tissues and cancer cell lines, Cav-1 has been speculated to play a role as an oncoprotein in cancer development and progression. In contrast, Cav-1 may also function as a tumor suppressor, depending on the type of cancer cells and/or surrounding -stromal cells in the tumor microenvironment as well as the stage of tumors.

Vascular permeability, vascular hyperpermeability and angiogenesis

The vascular system has the critical function of supplying tissues with nutrients and clearing waste products. To accomplish these goals, the vasculature must be sufficiently permeable to allow the free, bidirectional passage of small molecules and gases and, to a lesser extent, of plasma proteins. Physiologists and many vascular biologists differ as to the definition of vascular permeability and the proper methodology for its measurement. We review these conflicting views, finding that both provide useful but complementary information. Vascular permeability by any measure is dramatically increased in acute and chronic inflammation, cancer, and wound healing. This hyperpermeability is mediated by acute or chronic exposure to vascular permeabilizing agents, particularly vascular permeability factor/vascular endothelial growth factor (VPF/VEGF, VEGF-A). We demonstrate that three distinctly different types of vascular permeability can be distinguished, based on the different types of microvessels involved, the composition of the extravasate, and the anatomic pathways by which molecules of different size cross-vascular endothelium. These are the basal vascular permeability (BVP) of normal tissues, the acute vascular hyperpermeability (AVH) that occurs in response to a single, brief exposure to VEGF-A or other vascular permeabilizing agents, and the chronic vascular hyperpermeability (CVH) that characterizes pathological angiogenesis. Finally, we list the numerous (at least 25) gene products that different authors have found to affect vascular permeability in variously engineered mice and classify them with respect to their participation, as far as possible, in BVP, AVH and CVH. Further work will be required to elucidate the signaling pathways by which each of these molecules, and others likely to be discovered, mediate the different types of vascular permeability

Diagenesis and fluid flow in the Sicilian fold-and-thrust belt.

De geologie van Sicilië laat toe om een aantal van de sleutelperiodes te bestuderen in de Mesozoïsche en Tertiaire tektonische geschiedenis van het Middellandse Zeegebied. In de voorbije jaren hebben uitgebreide studies, zowel op lokaal als op regionaal niveau, de complexe geodynamische geschiedenis van de streek blootgelegd vanaf het Trias. In zijn meest envoudige vorm kan deze geschiedenis opgedeeld worden in vier fazen:1) Jura transtensie2) Krijt Paleogeen inversie3) Oligoceen Plioceen compressie4) Plioceen recent transpressie/transtensieDoordat de interesse van de lokale geologen voornamelijk uitging naar stratigrafie en structurele geologie zijn de diagenetische geschiedenis van de sedimenten en de geschiedenis van de fluïdamigratie relatief onbestudeerd gebleven. De voornaamste doelstelling van dit werk was dan ook om deze kloof te dichten. dus om de diagenese en de geschiedenis van de fluïdamigratie te belichten doorheen deze verschillende geodynamische fazen in de Siciliaanse plooi- en overschuivingsgordel. Daarnaast was het ook de bedoeling een beter inzicht te krijgen in de migratie en accumulatie van koolwaterstoffen. Met betrekking hiertoe werd getracht om de migratie van koolwaterstoffen te dateren. Daarenboven werd de vroege en late diagenetische geschiedenis van een aantal potentiële carbonaat reservoir eenheden in de regio bestudeerd.De huidige studie kadert in en gezamenlijk onderzoeksproject van het Institut Français du Pétrole (I.F.P.) en de K.U.Leuven naar het koolwaterstofpotentieel in plooi- en overschuivingsgordels overal ter wereld. Een gecombineerde structurele, petrografische, geochemische en microthermometrische aanpak werd gebruikt om de diagenese en fluïdamigratie te bestuderen in verschillende Mesozoïsche kalksteeneenheden. Met een dergelijke aanpak is het mogelijk om het tijdstip van de fluïdamigratie (t), de samenstelling van de fluïda (X) en de fysisch-chemische omstandigheden (P en T) tijdens de fluïdamigratie te bepalen. Daarnaast werd bepaald of het fluïdasysteem gesloten dan wel open was ( V ). M.a.w., er werd bepaald of de samenstelling van de fluïda gebufferd was door het nevengesteente of niet (exotische of externe fluïda). De vereenvoudigde geodynamische geschiedenis zoals hierboven beschreven, werd gebruikt als een kader waarin de geschiedenis van de fluïdamigratie geplaatst werd. Vroege diagenese werd toegevoegd aan dit schema aangezien de porositeit en permeabiliteit van kalkstenen vaak beïnvloed worden door vroeg-diagenetische processen. Aan de hand van gevallenstudies in vier verschillende studiegebieden wordt in dit manuscript de geschiedenis van de fluïdamigratie besproken doorheen de verschillende geodynamische fazen in de Siciliaanse plooi- en overschuivingsgordel. De studiegebieden werden gekozen op basis van de volgende criteria:1) aanwijzingen dat één of meerdere tektonische gebeurtenissen uit de geodynamische geschiedenis een invloed gehad hebben op de gesteenten in het studiegebied;2) bewijs van koolwaterstofmigratie in het studiegebied3) een goed basisinzicht in de lokale geologie, i.e. de aanwezigheid van structuren die geïnterpreteerd werden in het schema van de geodynamische ontwikkeling.De eerste twee criteria hebben rechtstreeks betrekking op de doelstellingen van deze studie. Het laatste criterium heeft eerder te maken met de haalbaarheid van het onderzoek. Aangezien de hoofdbedoeling van het werk is om een petrografische, geochemische en microthermometrische karakterisering van diagenetische producten uit te voeren, werd gekozen om te focussen op structuren waarvan de geodynamische en structurele kenmerken voordien al bestudeerd en geïnterpreteerd waren. Deze gepubliceerde interpretaties werden op het terrein gestaafd door middel van eigen structurele observaties en metingen van breuken en spleten. Het eerste studiegebied (Iudica-Scalpello) is gelegen in het frontale gedeelte van de Siciliaanse plooi- en overschuivingsgordel. Fluïdamigratie in een grote overschuivingsbreuk werd vergeleken met fluïdamigratie in de voet- en de hangende wal van deze overschuiving. De overschuivingsbreuk wordt getypeerd door een tektonisch mélange waarlangs advectie van warme fluïda plaatsvond. Microthermometrische en geochemische karakterisatie van calciet in syntektonische aders in de mélange tonen verder aan dat de warme fluïda gekarakteriseerd waren door een lage saliniteit (Tm tussen -1,5 en -0,2&deg;C), relatief hoge 87Sr/86Sr ratio (tussen 0,7087 en 0,7090) en d18O signatuur (tussen -2 and +7 SMOW). Deze kenmerken wijzen op een belangrijke bijdrage van fluïda die afgeleid zijn van diagenetische reacties in kleien. Het is mogelijk dat dergelijke fluïda zich vermengd hebben met kleinere hoeveelheden metamorfische fluïda en/of de oorspronkelijk interstitiale fluïda. Migratie van de fluïda onder hoge druk in de mélange wordt onder andere aangetoond door het voorkomen van moddervulkanen en de hydraulische breccia aders in de modder-gedomineerde mélange.De geschiedenis van de fluïdamigratie in de voetwal van de overschuivingsbreuk is gedomineerd door fluïdamigratie die gebufferd werd door het gastgesteente. Vooral de koolstof-isotoopsignatuur van het calciet in de aders is gebufferd door het gastgesteente. Elementen van op het terrein, vanuit de petrografie en vanuit de geochemie wijzen op een andere geschiedenis van de fluïdamigratie in de hangende wal van de overschuivingsbreuk. Enkel bij het begin van de deformatie waren ook hier de fluïda gebufferd door het nevengesteente. Naar het eind van de deformatie toe en bij activiteit langsheen de overschuivingsbreuk trad een lokale migratie van fluïda op waarbij grote vooral calciet en in mindere mate fluoriet werd neergeslagen. Geochemische en microthermometrische data suggereren dat deze calciet faze neersloeg uit fluïda die opwaarts migreerden uit de overschuivingsbreuk in de hangende wal. Deze fluïda mengden zich met lokale fluïda die gebufferd ware door het gastgesteente. Grote NZ georiënteerde strike/slip breuken fungeerden waarschijnlijk als periodieke ontsnappingsroute voor fluïda die onder hoge druk langsheen de onderliggende overschuivingsbreuk migreerden. In Cefalù Castelbuono spitste onderzoek zich toe op een regionale discordantie tussen Panormide Krijt kalksteenafzettingen en Oligoceen voordiep sedimenten. Een uitgebreid karst netwerk was ontwikkeld in de Krijt kalksteen waarin een interessante sequentie van diagenetische producten werd geobserveerd. Deze laat toe de fluïdamigratie geschiedenis in de permeabele gekarstifieerde kalkstenen te ontrafelen. De fluïdamigratie reconstructie werd gecomplementeerd met de analyse van diagenetische producten in en rondom schuine en normaalbreuken. Deze werden gevormd ten gevolge van Plioceen tot recente transtensie.Meteorische fluïda zijn verantwoordelijk voor de precipitatie van de vroegste calciet faze is geprecipiteerd uit meteorische fluïda. Deze fluïda drongen de kalksteen binnen tijdens de langdurige blootstelling aan erosie, op het moment dat het karstnetwerk werd gevormd. In een volgende faze werd het karst systeem gevuld met mariene fluïda, zoals o.m. aangetoond door de aanwezigheid van carbonaat micriet met gebroken stukjes van foraminifera. Datering van dit sediment op basis van nannofossielen wijst op een Campaniaan ouderdom voor dit sediment. Het is niet duidelijk wat hierna gebeurde tot en met het Oligoceen. Hoogstwaarschijnlijk hebben periodes van sub- en emergentie zich afgewisseld, zoals gesuggereerd wordt door de aanwezigheid van scaglia pelagisch sediment die voorkomen tussen Krijt kalksteen en de Oligoceen flysch.De mariene sedimentatie in het karst systeem werd gevolgd door een opeenvolging van verschillende calciet fazes. De graduele vermindering in hun d18O signatuur en de verandering in kathodeluminescentiekleur geven de geleidelijke begraving aan van aanwezig marien zeewater in het karstsysteem gedurende begraving in het voordiep.In de volgende faze drongen warme (120 - 180&deg;C) en laag-saliene fluïda (Tm tussen -0,3 en -1,2&deg;C) binnen in het karstsysteem, zoals aangetoond wordt door microthermometrische metingen van vloeibare insluitsels in verschillende calciet- en dolomietfazen. De opmerkelijke verhoging in d18O signatuur van deze fazes in vergelijking met eerdere fazen, gecombineerd met een hogere homogenisatietemperatuur, wijst op een verhoging van de d18O signatuur van het oorspronkelijke fluïdum. Alhoewel dit niet bevestigd werd door de analyse van de 87Sr/86Sr ratio, zou dit kunnen betekenen dat de fluïda gedeeltelijk gevoed werden door de ontwatering van klei-gedomineerde eenheden. De plaatsing van deze faze in de paragenese zou kunnen suggereren dat deze faze de expulsie van fluïda weergeeft naar het voorland tijdens de ontwikkeling van de plooi- en overschuivingsgordel.De laatste faze in de geschiedenis van de fluïdamigratie in het karstsysteem wordt gekarakteriseerd door de migratie van radiogene, hoog-saliene (Tm tussen -5 en -13&deg;C) en warme fluïda (150 200&deg;C). Gelijkaardige fluïda migreerden langsheen normale en schuine breukzones. Hier hebben deze fluïda lokale (hydrothermale?) dolomitisatie veroorzaakt.De migratie van koolwaterstoffen doorheen het karst syteem werd aangetoond door de aanwezigheid van bitumen. Dankzij de kruisende relaties tussen de bitumen en de verschillende diagenetische fazen in de karstholten, kon worden afgeleid dat de migratie van koolwaterstoffen plaatsvond tijdens de ontwikkeling van de plooi- en overschuivingsgordel, in het Mioceen. De fluïdamigratie reconstructie in de Monti di Palermo focuste op het gebied waar de Panormide tectono-stratigrafische eenheid over de Imerese tectono-strafigrafische eenheid is geschoven. Het onderzoek werd toegespitst op fluïdamigratie langsheen de overschuivingszone tussen beide eenheden, op de dolomietgenese in de Fanusi Formatie en op de diagenese en fluïdamigratie in Panormide platformkalkstenen.De dolomiet in de dikke en wijd verbreide Fanusi Formatie wordt gekenmerkt door zeer uniforme petrografische en geochemische karakteristieken. De stabiele isotopen van zuurstof (-2 < d18O < +2 ) en koolstof (+2.5 < d13C < +3.5 ) en de 87Sr/86Sr isotoopresultaten (0.707900 0.7080) zijn in lijn met dolomitisatie door mariene fluïda tijdens het laat Trias tot vroeg Jura. Het dolomietpakket werd afgezet op de platform tot bekken transitie als een geresedimenteerde breccia eenheid. Het model van Kohout valt het best te rijmen met de lokale geologische setting en de geochemie van de dolomiet.Ondanks het feit dat de formatie zwaar getektoniseerd is en doorkruist wordt door ontelbare breuken, is er geen bewijs van fluïdamigratie langs deze breuken. Daarbij komt nog dat mineralogische (dolomietstochiometrie en kristalordening) en geochemische data aantonen dat de dolomiet niet werd gewijzigd in de breukzones. Dit wijst erop dat fluïdamigratie waarschijnlijk afwezig was in de poreuze dolomieteenheid tijdens het grootste deel van zijn tektonische geschiedenis. Alleen zeer recent werd calciet cement neergeslagen in de dolomiet matrix. De stabiele isotoopsignatuur van de calciet is typisch voor precipitatie van meteorische fluïda tijdens telogenese.In het algemeen is er heel weinig bewijs voor mesogenetische of synkinematische fluïdamigratie in de bestudeerde locaties van de Monti di Palermo. Diagenetische producten zijn afwezig in breukzones en spleten in de platformkalksteen. Wanneer calcietopvulling toch voorkomt in de spleten, tonen petrografische en geochemische data aan dat de calcietprecipitatie slechts heel recent heeft plaatsgevonden uit meteorische fluïda. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de intense recente karstificatie die heeft plaatsgevonden in de streek.Een grote hoeveelheid aders werd enkel aangetroffen in de dunne rosso ammonitico afzetting. Men kan stellen dat de calcietopvulling in deze aders duidt op fluïdamigratie gebufferd door het nevengesteente. Enkel de laatste generatie aders is opnieuw gevuld met meteorische calciet.Dit verschil in adervorming in verschillende carbonaatlithotypes werd ook op andere locaties dan de bergen van Palermo geobserveerd. De laatste gevallenstudie behandeld de fluïdamigratie in de Kumeta Rig, een O-W georiënteerde anticline onderbouwd door een positieve bloemstructuur die het gevolg is van Pliocene transpressie. De Kumeta Alcantara dextrale strike-slip breuk is verantwoordelijk voor het grootste gedeelte van de deformatie. Diagenetische producten uit de voornaamste breuk en van een aantal kleinere geassocieerde breuken werden geanalyseerd. De d18O signatuur van calciet in deze breukzones wordt gekenmerkt door een trend naar sterk verarmde waarden. Dit wijst op de migratie van warm hydrothermale fluïda. Daarenbover wijst de aanwezigheid van bitumen in de breukzones en koolwaterstofhoudende insluitsels in calcietkristallen op oliemigratie langsheen de breukzones. De migratie van warme fluïda en koolwaterstoffen lijkt beperkt te zijn tot de voornaamste breukzones, aangezien aders die verwijderd zijn van de breukzone gevuld zijn met calciet dat gebufferd is door het gastgesteente.De streek van Monte Kumeta is ook beïnvloed door transtensie tijdens het Jura. Eerdere studies en gedetailleerd veldwerk tijdens de huidige studie suggereren inderdaad de aanwezigheid van een oude steile klif die moet bestaan hebben tussen het Kumeta pelagisch platform en het Marineo Basin in het zuiden. Fluïdamigratie tijdens Jura transtensie zerd vooral bestudeerd in neptunian ykes . Zowel petrografische als geochemische resultaten suggereren dat fluïdamigratie gedomineerd werd door mariene fluïda. De belangrijkste resultaten van de verschillende studiegebieden kunnen samengevat worden met behulp van het raamwerk van de geodynamische evolutie in Sicilië. Vroege diagenese: Vroege diagenese in de matrix van de bestudeerde carbonaatgesteenten (vb. lokale of algemeen verspreide dolomitisatie, cementatie van interpartikel poriënruimte, etc.) vond vooral plaats onder invloed van mariene fluïda. Dit kon vooral worden aangetoond door de analyse van stabiele isotopen. In het algemeen hebben deze vroeg-diagenetische processen geleid tot een vermindering in porositeit en permeabiliteit in potentiële carbonaat reservoirgesteentes op Sicilië.In een aantal locaties wijzen paleosols of dunnere gekarstifieerde niveaus op kortstondige erosie van ondiepe platform carbonaatafzettingen. Infiltrerende meteorische fluïda hebben echter niet geresulteerd in de precipitatie van significante volumes van diagenetische producten en de verhoging in porositeit als gevolg van ontbinding was verwaarloosbaar door de latere cementatie. De enige eenheid met relatief goede reservoirkenmerken is de Fanusi formatie. Jura transtensie: Fluïdamigratie tijdens Jura transtensie werd bestudeerd op het pelagische carbonaatplatform van Monte Kumeta waar neptunian dykes en kleinere normaalbreuken dagzomen. De diagenetische precipitaties tonen aan dat fluïdamigratie langsheen de dykes en de breuken gedomineerd werd door mariene fluïda. Jammergenoeg werden geen grotere breuken opgemerkt die verantwoordelijk zijn voor de differentiatie van het vroegere platform in pelagische carbonaatplatforms en aangrenzende bekkens. De fluïdamigratie langs deze breukzones kon dus niet bestudeerd worden. Krijt-Paleogene inversie: Tektonische activiteit gedurende deze periode wordt o.a. bewezen door grote stratigrafische hiaten en door de aanwezigheid van dikke breccia-horizonten in bekkens. Normale en tegengestelde beweging langs oude breukzones in de korst veroorzaakten verzakking of opheffing van tektonische blokken.Fluïdamigratie in deze periode werd bestudeerd in de Monti di Madonie waar Panormide carbonaat platform afzettingen dagzomen. De aanwezigheid van een paleo-relief en een regionale discordantie wijzen op de langdurige erosie van deze carbonaten tijdens het Krijt en Paleogeen. De infiltratie van meteorische fluïda in deze periode hebben geleid tot karstificatie. Het karstinterval vertegenwoordigd waarschijnlijk een belangrijk reservoir in de regio. Oligoceen Plioceen compressie: Tijdens Oligoceen Mioceen compressie kunnen twee aparte fluïdaregimes worden onderscheiden. (1) In een aantal grote overschuivingsbreuken en permeabele intervallen zoals gekarstifieerde horizonten is er bewijs voor gelokaliseerde expulsie van warme en laag-saliene fluïda. (2) Er is geen bewijs dat dergelijke expulsie ook optrad in gefractureerde kalkstenen. Hier zijn de migrerende fluïda sterk gebufferd door het nevengesteente. Dit is vooral duidelijk bij koolstof. Het voorkomen van deze beide systemen wijst dus op compartimentalisatie van fluïdamigratie tijdens compressie. Deze hypothese wordt verder onderbouwd door de resultaten van de reconstructie van de fluïdamigratie in Iudica Scalpello, waar de voetwal en hangende wal van een regionale overschuiving wijzen op een verschillende fluïdamigratie.Opvulling van spleten met calciet gedurende deformatie hangt af van de carbonaat lithologie. Een positieve correlatie werd genoteerd tussen het aantal aders en stylolieten in vier bestudeerde carbonaatlithotypes. Gebaseerd op het feit dat de koolstof isotoopsignatuur van de aders sterk beïnvloed wordt door het gastgesteente, werd gesuggereerd dat veel van het calciet in de aders dat gebufferd wordt door het gastgesteente, een interne oorsprong heeft. Plioceen tot recente transpressie/transtensie: De resultaten met betrekking tot de fluïdamigratie tijdens Plioceen tot recente transpressie/ transtensie wijzen op een zeer heterogeen patroon. De migratie van fluïda lijkt sterk afhankelijk van de structuur van het gebiede, van de aanwezigheid van belangrijke watervoerende grondlagen en van de invloed van karstificatie enerzijds en infiltratie van mariene fluïda anderzijds. In tegenstelling tot het gesloten karakter tijdens de compressie, vertoonde fluïdamigratie veel meer open kenmerken tijdens de transtensie/transpressie. De huidige studie is een eerste poging om een reconstructie te maken van de fluïdamigratie doorheen de tijd in de Siciliaanse plooi- en overschuivingsgordel. Voor het eerst werd een uitgebreide geochemische dataset verzameld in verband met diagenese en fluïdamigratie in de streek. Het gedane onderzoek biedt de lezer een introductie tot de fluïdamigratie op regionaal niveau. Veel blijft echter onzeker en bijkomend onderzoek is in elk geval noodzakelijk om tot een beter en minder gefragmenteerd overzicht op fluïdamigratie in de Siciliaanse plooi- en overschuivingsgordel te komen.status: publishe

An investigation of the relationship of baccalaureate nursing students' personality and their perceived discomfort in touching patients

The study investigated within a sample of 154 female baccalaureate nursing students, personality traits as measured by the Sixteen Personality Factor Questionnaire (16PF, 1967-68) and discomfort felt in touching patients as measured by the Discomfort in Touching Questionnaire (DTQ). The DTQ was constructed and evaluated by the investigator prior to the study. A canonical correlation procedure was used to examine the relationship between the two domains. The results indicated that nursing students who felt that few situations involving touching the patient's lower torso would make them uncomfortable and who, although to a lesser degree, felt they could comfortably use touching with an affectionate or intimate connotation, were the nursing students who could be expected to be comfortable associating with people but not to become particularly involved with people (p.<.001). In a discriminant analysis procedure, four DTQ scales and one 16PF scale made significant contribution to the delineation between the clinical group of 98 nursing students with experience in touching patients and the sophomore group of 56 nursing students without such experience. The sophomore nursing students appeared to think they would be comfortable doing more kinds of touching which might express affection, empathy, sympathy, or intimacy, and appeared to consider themselves more capable of coping with their emotions. The clinical nursing students appeared to be comfortable in more situations involving touching the patient’s lower torso (p.<.001). The possibility of a difference in perception of the lower torso, between nursing students with experience in touching patients and nursing students without experience, should be investigated to determine if it exists; and if so, is it role behavior or personal behavior. It also was recommended that baccalaureate nursing education place more emphasis on the needs of the student, specifically the student's need to cope successfully with her emotions in situations involving touching patients.Education, College o