Phoma stem canker disease on oilseed rape (Brassica napus) in China is caused by Leptosphaeria biglobosa ‘brassicae’

This document is the Accepted Manuscript version of the following article: Ze Liu, Akinwunmi O. Latunde-Dada, Avice M. Hall, Bruce D. L. Fitt, ‘Phoma stem canker disease on oilseed rape (Brassica napus) in China is caused by Leptosphaeria biglobosa ‘brassicae’’, European Journal of Plant Pathology, Vol. 140(4): 841-857, December 2014. The final publication is available at Springer via: http://dx.doi.org/10.1007/s10658-014-0513-7 © Koninklijke Nederlandse Planteziektenkundige Vereniging 2014Phoma stem canker of oilseed rape (Brassica napus) is a globally important disease that is caused by the sibling ascomycete species Leptosphaeria maculans and L. biglobosa. Sixty fungal isolates obtained from oilseed rape stems with phoma stem canker disease symptoms collected from four provinces in China in 1999, 2005 and 2006 were all identified as Leptosphaeria biglobosa, not L. maculans, by PCR diagnostics based on species-specific primers. There were no differences in cultural characteristics (e.g. pigmentation and in vitro growth) between these L. biglobosa isolates from China and those of 37 proven L. biglobosa isolates from Europe or Canada. In studies using amplified fragment length polymorphism (AFLP) markers, Chinese L. biglobosa populations were genetically more similar to European L. biglobosa populations than to the more diverse Canadian L. biglobosa populations. Sequencing of gene fragments of β-tubulin, actin and the internal transcribed spacer (ITS) region of rDNA from L. biglobosa isolates from China, Europe, Australia and Canada showed a closer taxonomic similarity of Chinese L. biglobosa to the European L. biglobosa ‘brassicae’ than to Canadian L. biglobosa ‘canadensis’ or to the Australian L. biglobosa ‘occiaustralensis’ or ‘australensis’ subclades. These results suggest that the Chinese L. biglobosa population in this study is in the same subclade as European L. biglobosa ‘brassicae’ populationsPeer reviewe

Carbohydrate, phenolic and antioxidant level in relation to chlorophyll a content in oilseed winter rape (Brassica napus L.) inoculated with Leptosphaeria maculans

Syftet med föreliggande studien var att undersöka om sjuksköterskors egna rökvanor påverkar attityden till tobakspreventivt arbete på sjukhuset, både till tobakspreventivt arbete med patienterna och attityden till rökfritt sjukhus. Studien är empirisk och utfördes genom kvalitativa intervjuer med sex sjuksköterskor på en vårdavdelning på ett sjukhus i södra Sverige. Data från intervjuerna analyserades och resulterade i sju olika teman: Preventiva rollen, Kunskap om prevention, Vem skall leda det preventiva arbetet, Rökkontroll, Utbildningsnivå och rökning, Sjuksköterskan, en förebild?, Vem ska hjälpa patienten vid rökstopp på sjukhuset?, Är det någon skillnad mellan icke rökande och rökande vad avser rökpreventionen?. Den preventiva rollen hamnade i fokus och skillnader fanns mellan rökande och icke rökande sjuksköterskor både vad gäller preventivt omvårdnasarbete och kontrollThe aim of the present study is to investigate whether nurses smoking habits influence their attitude to tobacco prevention in hospitals, both in their work with patients and regarding their attitude to hospital smoking bans. The following question was posed: is there a difference between smoking and non-smoking nurses in patient-care activities regarding smoking prevention and control? The study is qualitative, based on qualitative interviews with six nurses at a ward of a hospital in Sweden. Interview data were analyzed and eight themes emerged: the role in prevention work knowledge of prevention who is to lead prevention work smoking control smoking and education levels the nurse as a role model who is to help the patient give up smoking possible differences between nonsmoking and smoking nurses regarding smoking prevention. The role in prevention work turned out to be central. Smoking nurses had greater difficulties in connection with preventive work and control, due to their personal experience of how hard it can be to give up smoking habits

Effects of hospital facilities on patient outcomes after cancer surgery: an international, prospective, observational study

Background Early death after cancer surgery is higher in low-income and middle-income countries (LMICs) compared with in high-income countries, yet the impact of facility characteristics on early postoperative outcomes is unknown. The aim of this study was to examine the association between hospital infrastructure, resource availability, and processes on early outcomes after cancer surgery worldwide.Methods A multimethods analysis was performed as part of the GlobalSurg 3 study-a multicentre, international, prospective cohort study of patients who had surgery for breast, colorectal, or gastric cancer. The primary outcomes were 30-day mortality and 30-day major complication rates. Potentially beneficial hospital facilities were identified by variable selection to select those associated with 30-day mortality. Adjusted outcomes were determined using generalised estimating equations to account for patient characteristics and country-income group, with population stratification by hospital.Findings Between April 1, 2018, and April 23, 2019, facility-level data were collected for 9685 patients across 238 hospitals in 66 countries (91 hospitals in 20 high-income countries; 57 hospitals in 19 upper-middle-income countries; and 90 hospitals in 27 low-income to lower-middle-income countries). The availability of five hospital facilities was inversely associated with mortality: ultrasound, CT scanner, critical care unit, opioid analgesia, and oncologist. After adjustment for case-mix and country income group, hospitals with three or fewer of these facilities (62 hospitals, 1294 patients) had higher mortality compared with those with four or five (adjusted odds ratio [OR] 3.85 [95% CI 2.58-5.75]; p<0.0001), with excess mortality predominantly explained by a limited capacity to rescue following the development of major complications (63.0% vs 82.7%; OR 0.35 [0.23-0.53]; p<0.0001). Across LMICs, improvements in hospital facilities would prevent one to three deaths for every 100 patients undergoing surgery for cancer.Interpretation Hospitals with higher levels of infrastructure and resources have better outcomes after cancer surgery, independent of country income. Without urgent strengthening of hospital infrastructure and resources, the reductions in cancer-associated mortality associated with improved access will not be realised

Agastograptus z warstw mulde Gotlandii

Agastograptus lawsoni (Holland, Rickards et Warren 1969), known previously as Holoretiolites (Balticograptus) lawsoni Holland, Rickards et Warren 1969 from upper Wenlock of Shropshire is described from Mulde Beds of Gotland. A new diagnosis of the species, basing on abundant and well preserved fossils, has been formulated. Former Retiolites balticus Eisenack is removed from the genus Agastograptus.Zbadano około 70 dobrze zachowanych okazów retiolitidów, pochodzących z warstw Mulde (górny wenlok) Gotlandii, co umożliwiło zbadanie astogenezy i wyróżnienie cech diagnostycznych gatunku. Stwierdzono też kilkanaście anormalnie wykształconych rabdosomów. Gatunek ten opisany był z górnego wenloku Shropshire przez Holanda, Rickardsa i Warrena (1969) jako Holoretiolites (Balticograptus) lawsoni, jednak zły stan zachowania materiału nie pozwolił im ustalić liczby wyrostków aperturalnych. Zdaniem autorki należy on do rodzaju Agastograptus Obut et Zaslavskaya 1983. Jednocześnie autorka proponuje wyłączyć z rodzaju Agastograptus dawny gatunek Retiolites balticus Eisenack z uwagi na występowanie pojedynczego wyrostka aperturalnego oraz brak beleczek pleuralnych i zygzakowatego wzoru klatrium ścian lateralnych

Silurian retiolitids of the East European Platform

Late Llandovery to late Ludlow isolated retiolitid assemblages from deep boreholes drilled in the Polish part of the East European Platform are used to restore phylogeny of the group. The process of reduction of the network skeleton (reticulum and clathria), as well as reduction of the transverse rods and change of virgula position started in the Wenlock. All Ludlow retiolitids have a central virgula and reduced rhabdosomes. Colonies of the Gothograptus lineage with finite growth, related to reduction in the number of thecae, first appeared in the Late Wenlock and continued in the Ludlow. Their evolution leads either to development of finite rhabdosomes with few thecae (Holoretiolites) or to almost complete reduction of clathria and reticulum (Plectodinemagraptus gen. n. of the Plectograptus lineage). The latter homeomorph of the Ordovician abrograptid Dinemagraptus is the last known retiolitid of late Ludlow age (Cucullograptus hemiaversus /C. aversus Zone). The family Retiolitidae consists of five separate lineages. Sokolovograptus polonicus sp. n., Neogothograptus gen. n., Holoretiolites atrabecularis sp. n., Semiplectograptus urbaneki gen. et sp. n., Plectodinemagraptus gracilis gen. et sp. n. are proposed. S. polonicus from the Cyrtograptus murchisoni Zone has a strongly reduced rhabdosome.Obfita fauna retiolitidowa została wyizolowana z rdzeni wiertniczych wenloku i ludlowu NE Polski oraz z bałtyckich głazów narzutowych. Analiza materiału w mikroskopie świetlnym i skaningowym pozwoliła prześledzić proces postępującego uproszczenia retikulowanego szkieletu. Polega on na redukcji retikuli i katrium, redukcji szkieletu tekalnego (transverse rods) oraz na zmianie położenia wirguli z bocznego na centralny. Obserwuje się zmniejszenie liczby tek w rabdozomach. Dowodem daleko posuniętej redukcji jest najmłodszy, napotkany, w zonie C. hemiaversus, najbardziej uproszczony rabdozom bez ścian lateralnych Pl. gracilis gen. et sp. n. Od górnego wenloku ma miejsce proces finalizacji wzrostu kolonii, połączony ze zmniejszaniem liczby tek. W skrajnym przypadku forma H. simplex o zakończonym wzroście liczy cztery teki. Położenie wirguli, obecność elementów szkieletu tekalnego, budowa klatrium oraz tendencja do finalizacji wzrostu rabdozomu, stanowią kryteria do podziału rodziny Retiolitidae na linie rozwojowe: Retiolites, Paraplectograptus, Sokolovograptus, Gothograptus i Plectograptus. Wysunięto hipotezę, iż przodkiem Paraplectograptus eiseli i Pseudoplectograptus praemacilentus był R. geinitzianus, o czym świadczy obecność beleczek szkieletu tekalnego. U najstarszego przedstawiciela linii Gothograptus, wenlockiego Eisenackograptus eisenacki, pochodzącego prawdopodobnie od linii Paraplectograptus, beleczki tekalne mają postać szczątkowa, zaś zanikają u pochodzących od niego gatunków rodzaju G. z górnego wenloku, u których wirgula włączona jest jeszcze do ściany wentralnej. Wirgula ma położenie centralne u ludlowkich gatunków zaliczonych do rodzaju Neogothograptus i Holoretiolites, a wywodzących się od G. Linia Sokolovograptus, jako jedyna wenlocka, charakteryzuje się centralnym położeniem wirguli. O jej pochodzeniu trudno przy obecnym stanie wiedzy spekulować. Być może od S. pochodzi linia Plectograptus znana z ludlowu. Formy pośrednie, nieobecne w badanym materiale, przypuszczalnie występowały w najwyższym wenloku. W linii Pl. prześledzić można kolejne etapy redukcji rabdozomu od Pl. wimani, Pl. macilentus przez Semiplectograptus urbaneki gen. et sp. n. aż do Plectodinemagraptus gracilis gen. et sp. n

Agastograptus, a synonym of Plectograptus [Retiolitidae, Graptolithina]

Agastograptus robustus Obut and Zaslavskaya, 1983, the type species of the genus Agastograptusis herein recognized as a species of Plectograptus. Large proximal lateral orifices are one of the significant characters of Plectograptus. P. robustus differs from the type species, Plectograptus macilentus Törnquist, 1887, in possessing paired apertural processes. Other species of Agastograptus have been assigned to three different genera: Spinograptus, S. clathrospinosus (Eisenack, 1951), S. munchi (Eisenack, 1951), Neogothograptus, N. balticus (Eisenack, 1951), and Cometograptus, C. nevadensis (Berry and Murphy, 1975). The main diagnostic feature used for Agastograptus, the spinoreticular paired apertural processes, is recognized as a species feature, characteristic mostly for Spinograptus, whereas the generic features are the arrangement of the proximal end, ventral walls, and ancora sleeve of the rhabdosome. Therefore the genus Agastograptus is a synonym of Plectograptus

Retiolit Spinograptus [ Graptolithina ] z Polski i jego struktura bloniasta

Spinograptus reticulolawsoni sp. n., S. latespinosus sp. n., S. cf. latespinosus, and S. sp. are described from borecore samples of the late Wenlock (Colonograptus? praedeubeli Zone), of the Bartoszyce borehole, NE Poland. They represent an early diversification phase of retiolitids, which followed the Cyrtograptus lundgreni Event. Some species display a combination of primitive and advanced characters, implying a mosaic paffern of Spinograptus evolution. Most of the material studied contains continuous peridermal membranes, suggesting that they may have been universally present in the retiolitids. Long (2 mm) siculae found in two species of Spinograplus contrast with short siculae, known for Retiolites and Paraplectograptus.W późnowenlockich szarych iłowcach i marglach wiercenia Bartoszyce IG 1 z platformy wschodnioeuropejskiej (Fig. 1) stwierdzono zespół graptolitów z przewodnią formą Colonograptus? praedeubeli. Obserwowany zespół monograptidów i retiolitidów jest świadectwem wczesnej fazy odradzania się makrozooplanktonu po globalej katastrofie późnosylurskiej, znanej jako "zdarzenie Cyrtograptus lungreni". Występują tu retiolity z rodzaju Spinograptus reprezentowanego przez Spinograptus reticulolawsoni sp. n., S. latespinosus sp. n., S. cf. latespinosus i S. sp. Gatunki te różnią się między sobą i od innych gatunków tego rodzaju odmiennie wykształconymi aparatami aperturalnymi o budowie retikulofuzellarnej, stopniem retikulacji rabdozomu zewnętrznego otaczającego teki, zwanego rękawem ankory (ancora sleeve) i liczbą tek w rabdozomach dojrzałych, wykazujących tendencję do zakończonego wzrostu (Fig. 12). U Spinograptus reticulolawsoni sp. n. opisano, po raz pierwszy dla tego rodzaju, rabdozom kolonii o zakończonym wzroście z krótkim rurkowatym apendyksem. Wykazano, że ewolucja Spinograptus ma charakter mozaikowy. Wyjątkowy stan zachowania opisywanego materiału, w którym występują membrany perydermalne, pozwolił na szczegółowe zbadanie cech rabdozomu Spinograptus, ważnych dla odtworzenia filogenezy retiolitów. Błony perydermalne dostarczają szczegółowych danych o budowie rabdozomów retiolitów (sikul, pierwszych tek) i jednocześnie o pokrewieństwach w obrębie grupy. Bates & Kirk (1992) wnioskowali o obecności membran na podstawie ich śladów na beleczkach rabdozomów retiolitów, co potwierdziło niedawne odkrycie przez Lenza (1994) dobrze zachowanych rabdozomów Agastograptus robustus z membranami. Kolejne dowody obecności błon perydermalnych, opisane na podstawie materiału z Bartoszyc u Spinograptus, mogą świadczyć o powszechnym występowaniu takich struktur u retiolitów. Mimo spłaszczenia i często zachowanych jedynie fragmentów membran, w materiale z wiercenia Bartoszyce odnaleziono fragmenty prosikul, metasikul, tek i rękawów ankory. Obecność długiej sikuli u Spinograptus (2 mm) potwierdza wcześniejsze przypuszczenia autorki o przynależności tego rodzaju do linii Plectograptus (do tej pory sikula o długości 2 mm znana była u jednego przedstawiciela tej linii: Agastograptus robustus). Długa sikula w linii Plectograptus, kontrastująca z krótkimi sikulami przedstawicieli starszych linii Paraplectograptus i Retiolites wskazuje, iż retiolity mogą być grupą polifiletyczną