De l’étiquette à la marque : la labellisation comme unificateur des projets territoriaux ?

La labellisation, le label et l’évolution du label dans les domaines culturel et touristique offrent autant de laboratoires pour saisir les discours et les pratiques singulières du développement durable sur les territoires. Ils impulsent des pratiques qui se diffusent allant jusqu’à faire norme, voire certification ou marque. Le label distingue et qualifie un territoire. Dans cet article, nous examinons la manière dont les liens entre tourisme, culture et territoire se sont construits, comment la notion de développement durable a pris forme dans les textes de cadrage (enjeux et objectifs) pour le tourisme et la culture, pour voir enfin par quels processus les labels, à partir d’un échantillon représentatif, mettent en place concrètement un nouvel ordre d’interdépendance, propre au développement durable, sur le territoire.Labelling, label and label evolution in cultural and touristic domains offer many laboratories to seize the speeches and the singular practices of sustainable development on territories. They impulse practices which spread until becoming standard, certification or brand. Label distinguishes and qualifies a territory. We examine how links between tourism, culture and territory built themselves, how the notion of sustainable development took shape in the framework texts (stakes and targets) about tourism and culture, to see finally which processes, from a representative sample, lead labels to set up concretely a new interdependence order on sustainable territories

Discours environnemental et mise en scène de la solidarité

Ce travail se trouve à l’articulation entre une manière de mettre en politique le développement durable et les manières de le dire : entre un discours institutionnel et des pratiques solidaires qui se font au nom du développement durable. Notre approche part de l'étude des espaces verts dans le projet politique du Grand Lyon qui propose une redéfinition de son identité à travers la problématique environnementale.Ce travail se trouve à l’articulation entre une manière de mettre en politique le développement durable et les manières de le dire : entre un discours institutionnel et des pratiques solidaires qui se font au nom du développement durable. Notre approche part de l'étude des espaces verts dans le projet politique du Grand Lyon qui propose une redéfinition de son identité à travers la problématique environnementale

Η Κριτική Άποψη του Schelling στην Έννοια του Κακού του Leibniz

Η αποσαφήνιση της έννοιας του κακού συνιστά ένα διαχρονικό ζήτημα της φιλοσοφικής διερεύνησης. Δύο κομβικούς σταθμούς σε αυτή την πορεία αποτελούν το έργο της Θεοδικίας του Leibniz και το έργο για την ανθρώπινη ελευθερία του Schelling. Με σκοπό την αποκατάσταση της θεϊκής τελειότητας, έναντι μίας ενδεχομενικής κρίσης στην ηθική βάση της εποχής, ο Leibniz εισάγει το ελλειπτικό κακό, η αρχή του οποίου εμπεριέχεται στην ανθρώπινη νόηση. Ο Θεός εκλαμβάνεται ως δημιουργός του Καλύτερου Δυνατού Κόσμου, όπου το καλό μεγιστοποιείται στο πλέγμα των νόμων της απλότητας και της πληρότητας. εξάλλου, δεν συγχρωτίζεται με το κακό, παρά μόνο όσον αφορά τη γένεσή του. Το κακό μετατοπίζεται στην ανθρώπινη φύση, κυρίως λόγω της αδυναμίας της να στρέφεται προς τη θεϊκή.Το έργο του Schelling θα ασκήσει κριτική στις θέσεις της Θεοδικίας, αναδεικνύοντας την αντιφατική συσχέτιση της αισθητής παρουσίας του κακού με τη στέρηση της πραγματικότητάς του. Ο Schelling αντιπαρατάσσει την έντονη θετικότητα, όπως και πνευματικότητα, του κακού στη δραστικότητά του εντός του συμπαντικού γίγνεσθαι. Εκ παραλλήλου, αμφισβητεί τη θεϊκή επιλογή του μοναδικού καλύτερου κόσμου, εν μέσω της ακολουθίας των απείρων κενών δυνατοτήτων. Στον Θεό της αδιάλειπτης αυτοπραγμάτωσης συναρτάται το ανθρώπινο ον του βουλητικού δυναμικού και της ιδιαίτερης αλληλεπίδρασής του με τη φύση. Επί τη βάσει της ορισμένης συνάρτησης, καταδεικνύεται η οντολογική ομοιογένεια του κακού με το καλό, ενόσω η μεταξύ τους διαφοροποίηση επαφίεται στη δυνατότητα του ανθρώπου να ανατρέπει τις δυναμοκρατικές ισορροπίες και να αποδιαρθρώνει την ολότητα. Πρόκειται για δυνατότητα αποκλειστική της ανθρώπινης φύσης, κυρίως εντοπιζόμενη στην τάση της εαυτότητάς της προς επικράτηση.Στο παρόν άρθρο επιχειρείται η παρουσίαση των αποκλίσεων, αλλά και των πιθανών προσεγγίσεων, αμφότερων φιλοσοφικών θέσεων συναρτήσει της έννοιας του κακού. Το εγχείρημα πραγματοποιείται υπό το πρίσμα ενός υποθετικού διαλόγου, ο οποίος κατ' ουσίαν βασίζεται στην κριτική που ασκεί ο Schelling στα θεμελιώδη επιχειρήματα της Θεοδικίας του Leibniz.This article attempts to present the divergences, as well as the possible approaches, of both Schelling's and Leibnitz's philosophical positions concerning the concept of evil. The whole discussion is carried out in the light of a hypothetical dialogue, which is essentially based on Schelling's critique of the fundamental arguments of Leibniz's Theodicy

Agir sur le territoire: mise en chiffre

International audienc

Architecture en quête de développement durable

Si le musée questionne ses pratiques à l'aune du "développement durable " et investit cette formule par des réflexions et modalités d'action renouvelées , en quoi interroge-t-il également son architecture ? En tant qu'institution culturelle, son rôle pédagogique va-t-il jusqu'à exprimer la mise en projet du développement durable par sa forme construite ? Quelles sont les modalités communicationnelles pour fixer dans la pierre l'intérêt de nos contemporains pour cette démarche

De l’étiquette à la marque : la labellisation comme unificateur des projets territoriaux ?

Labelling, label and label evolution in cultural and touristic domains offer many laboratories to seize the speeches and the singular practices of sustainable development on territories. They impulse practices which spread until becoming standard, certification or brand. Label distinguishes and qualifies a territory. We examine how links between tourism, culture and territory built themselves, how the notion of sustainable development took shape in the framework texts (stakes and targets) about tourism and culture, to see finally which processes, from a representative sample, lead labels to set up concretely a new interdependence order on sustainable territories

Le bâtiment public comme média politique (généalogie et communication d'un bâtiment public, le Musée des Confluences, Lyon)

L'architecture est à la fois un processus de communication en elle-même et un objet de médiatisation. La thèse a pour objectif de comprendre cette double nature, leurs différences de rythmes et de logiques, leurs interférences et les difficultés que cela génère. Les médiations culturelles, politiques et urbaines seront abordées entre temps long de l'histoire et temps du projet, discours des acteurs et discours de la presse. La problématique s'articule ainsi, entre la capacité de l'architecture à dire - le discours par l'architecture (topos)- et la médiatisation supportée par le projet - le discours sur l'architecture (logos). Dépassant l'idée de langage architectural, pour aborder le faire architectural comme un ensemble de signes interprétables, nous examinerons la généalogie d'un bâtiment public, le musée des Sciences et de Société de Lyon. La mise en visibilité du bâtiment public dépendante des relations site-forme, site-fonction, forme-fonction, évolue et qualifie l'action politique dans l'espace physique entre ostentation et banalisation. Une forme architecturale dit la pensée politique d'une époque. L'architecture est un média politique.LYON2/BRON-BU (690292101) / SudocSudocFranceF