Μελέτη Επίδρασης της Υδροξυχλωροκίνης και της Ουμπικινόνης στο Ανοσολογικό Προφίλ Ασθενών με Ερυθηματώδη Λύκο

Εισαγωγή: Στην κλινική πράξη είναι γνωστό ότι η υδροξυχλωροκίνη βελτιώνει την κλινική κατάσταση ασθενών με Ερυθηματώδη Λύκο (ΕΛ) με άγνωστο μέχρι σήμερα μηχανισμό. Παράλληλα, η ουμπικινόνη (Q10) πέραν του βοηθητικού της ρόλου σε άλλα νοσήματα όπως οι καρδιαγγειακές νόσοι, έχει φανεί να έχει ωφέλιμα αποτελέσματα και σε αυτοάνοσα νοσήματα, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, καθώς και στην πολλαπλή σκλήρυνση, διαμέσου μείωσης κάποιων φλεγμονωδών παραγόντων. Σκοπός της μελέτης: Στην παρούσα εργασία μελετήθηκε το κατά πόσο η υδροξυχλωροκίνη βελτιώνει τους ανοσολογικούς δείκτες ασθενών με ΕΛ, σε μια παράλληλη προσπάθεια ανάδειξης ενός πιθανού μηχανισμού δράσης. Επίσης, διερευνήθηκε η πιθανότητα συμβολής της ουμπικινόνης σε ασθενείς με ΕΛ (ήδη θεραπευόμενους με υδροξυχλωροκίνη), με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που οφελεί άλλα αυτοάνοσα νοσήματα. Μέθοδοι: Οι ασθενείς διαχωρίστηκαν σε δύο ομάδες Α΄ και Β΄. Μελετήθηκαν έντεκα (11) ασθενείς στην ομάδα Α΄ και 10 ασθενείς στην ομάδα Β΄ και πιο συγκεκριμένα: α) Στην ομάδα Α μετρήθηκαν οι δείκτες ANA, anti-dsDNA, anti-Ro, anti-LA, C3 και C4, κατά την έναρξη και μετά από πέντε (5) μήνες θεραπείας με υδροξυχλωροκίνη 200mg ημερησίως. β) Στην ομάδα Β μετρήθηκαν οι δείκτες C3 και C4, κατά την έναρξη και μετά από 30 ημέρες θεραπείας με ουμπικινόνη 200mg διαλυμένων σε αγουρέλαιο ελιάς (σε περιεκτικότητα 3.5% w/v) ημερησίως, ενώ οι ασθενείς αυτοί βρίσκονταν ήδη υπό θεραπεία με υδροξυχλωροκίνη 200mg την ημέρα, ώστε να εκτιμηθεί το ανοσολογικό προφίλ των ασθενών. Αποτελέσματα: Στην ομάδα Α, σε σύγκριση με την έναρξη, υπήρξε βελτίωση των επιπέδων των δεικτών C3 (p=0.012) και C4 (p=0.017), δηλαδή εντοπίστηκε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των επιπέδων C3, καθώς και των επιπέδων C4 πριν και μετά τη θεραπεία με υδροξυχλωροκίνη. Στην ομάδα Β΄ δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των επιπέδων των δείκτη C3 (p=0.247) πριν και μετά τη θεραπεία με ουμπικινόνη 200mg, ούτε μεταξύ των επιπέδων του δείκτη C4 (p=0.213) πριν και μετά τη θεραπεία με ουμπικινόνη 200mg. Συμπεράσματα: Σε μια πρώτη προσπάθεια διερεύνησης της δράσης της υδροξυχλωροκίνης στα επίπεδα των ανοσολογικών δεικτών που εμπλέκονται με τη νόσο, διαφαίνεται το γεγονός ότι αυτή βελτιώνει τα επίπεδα των δεικτών C3 και C4. Συνεπώς, φαίνεται να οδηγεί σε βελτίωση του ανοσολογικού προφίλ των ασθενών και ίσως το γεγονός αυτό να υποδηλώνει έναν πιθανό μηχανισμό δράσης, ο οποίος δεν έχει μέχρι στιγμής ξαναπεριγραφεί. Όσον αφορά στην επίδραση της ουμπικινόνης, επί των ανοσολογικών δεικτών C3 και C4, ασθενών με ΕΛ, αυτή δεν φαίνεται να αποφέρει σημαντική επιπρόσθετη βελτίωση σε σχέση με τη μονοθεραπεία με υδροξυχλωροκίνη.Introduction: In clinical practice, hydroxychloroquine (HQ) has been known to improve the clinical status of patients with systemic lupus erythematosus (SLE). The underlying mechanism of action has not been explained yet. At the same time, ubiquinone (Co-enzyme Q10), in addition to its ancillary role in other diseases, -such as cardiovascular diseases-, has been shown to have beneficial effects in autoimmune diseases, such as rheumatoid arthritis and multiple sclerosis, by reducing certain inflammatory factors. Aim of the study: The aim of the present study was: A) To investigate whether hydroxychloroquine would ameliorate the immunological markers of cutaneous lupus erythematosus patients, in a parallel effort to examine its possible mechanism of action. B) To investigate whether ubiquinone would have similar positive impact in patients with cutaneous lupus erythematosus (already treated with hydroxychloroquine) as in patients with other autoimmune diseases. Methods: Twenty one patients with cutaneous lupus erythematosus were studied. The patients were divided into two groups (group A and group B). Eleven patients were enrolled in group A and ten patients in group B. Group A patients were drug-free. Group B patients were under treatment with hydroxychloroquine 200mg daily. A) In group A, the ANA, anti-dsDNA, anti-Ro, anti-LA, C3 and C4 markers were measured at baseline and after five months of treatment with hydroxychloroquine, 200mg daily. B) In group B, the C3 and C4 markers were measured at baseline and after thirty days of treatment with ubiquinone 200mg, dissolved in olive oil (3.5% w/v) daily, in order to assess the immunological profile of these patients. Results: A) Group A: Compared to baseline, there was a statistically significant improvement in C3 (p=0.012) and C4 (p=0.017) levels. B) Group B: There was no statistically significant difference neither between C3 levels (p=0.247), nor between C4 levels (p=0.213) before and after treatment with ubiquinone 200mg. Conclusions: A) In a first attempt to investigate the likelihood of HQ influence on the levels of the immunological markers involved with the disease, it appears that it improves the levels of C3 and C4 markers. Consequently, it seems to lead to an improvement in the patients’ immunological profile and perhaps this suggests a possible mechanism of action (which has not been described so far). B) Regarding the effect of ubiquinone on C3 and C4 immunological markers in LE patients, this did not appear to result in significant additional improvement compared to HQ monotherapy

Pediatric multiple sclerosis: update on diagnostic criteria, imaging, histopathology and treatment choices

Pediatric multiple sclerosis (MS) represents less than 5% of the MS population, but patients with pediatric-onset disease reach permanent disability at a younger age than adult onset patients. Accurate diagnosis at presentation and optimal long-term treatment is vital to mitigate ongoing neuroinflammation and irreversible neurodegeneration. However, it may be difficult to early differentiate pediatric MS from acute disseminated encephalomyelitis (ADEM) and neuromyelitis optica spectrum disorders (NMOSD) as they often have atypical presentation that differs from that of adult-onset MS. The purpose of this review is to summarize the updated views on diagnostic criteria, imaging, histopathology and treatment choices

Λαϊκό χιούμορ και λαϊκές ομάδες στην φαρσοκωμωδία του Δημήτρη Ψαθά. Η περίπτωση των έργων: Φον Δημητράκης, Ζητείται ψεύτης, Φωνάζει ο κλέφτης, Η χαρτοπαίκτρα

Η παρούσα εργασία πραγματεύεται την αποτύπωση του λαϊκού χιούμορ και την ανάδειξη στοιχείων λαϊκότητας σε επιλεγμένα θεατρικά έργα του Δημήτρη Ψαθά. Η επιλογή των έργων έγινε βάσει της χρονολογικής εγγύτητας τους και της δημοφιλίας τους, η οποία επιβεβαιώνεται από τον Τύπο της εποχής που αξιοποιήθηκε. Αρχικά, γίνεται αναφορά στον ορισμό και τα χαρακτηριστικά του λαικού θεάτρου. Ακολουθεί μία σύντομη ιστορική ανασκόπηση της έννοιας του χιούμορ, η σύνδεση του με το γέλιο και θεωρίες σχετικά με το τελευταίο. Έπειτα, ακολουθεί αναφορά στην έννοια της κωμωδίας και ειδικά της φαρσοκωμωδίας στην Ελλάδα καθώς και η συμβολή του Δημήτρη Ψαθά στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου. Για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, ένα κεφάλαιο αφιερώνεται στις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες καθώς και στους χαρακτήρες που παρατηρούνται κατά την μεσοπολεμική και μεταπολεμική Ελλάδα. Ακολουθούν περιλήψεις και σχολιασμοί των επιλεγμένων φαρσοκωμωδιών και έπεται το ερμηνευτικό κεφάλαιο της προσέγγισης του λαϊκού χιούμορ με βάση δύο παραμέτρους πρώτα της πλοκής και έπειτα της γλώσσα και του ύφους. Τέλος, ακολουθεί ένα επιπλέον κεφάλαιο για τους χαρακτήρες που μελετήθηκαν και τα συμπεράσματα της εργασίας. Σχετική βιβλιογραφία τεκμηρίωσης του θέματος με ανάλογα δημοσιεύματα της εποχής που παρουσιάζονται στα εν λόγω έργα ολοκληρώνουν την εργασία.My thesis explores the representation of folk humour and the depiction of elements of popularity (laikotita) in selected plays of Dimitris Psathas (1907-1979). The criteria for the selection of the plays were their chronological proximity among the plays and their popularity. The popularity of the plays was judged based on the references to the plays in the press of the period. At the beginning of the main part, I touch upon the definition of folk theatre and its components. I sketch a definition of the notion of humour from a historical perspective, mentioning its links to laugh and its theories. The next chapter refers to the term comedy and namely the farce comedy in Greece alongside a reference to Dimitris Psathas’ contribution to the theatre in Modern Greece. Aiming to provide a better understanding of the socio-political context, I have included a chapter that gives a broad-brush picture of the financial and political circumstances of the period as well as the types of people found in the inter-war and post-war Greece. The next chapter includes brief references to the plot of the plays along side a commentary for each play. What follows includes the analysis of the humour in the selected plays. I take into consideration two parameters for my analysis, i.e. i)the plot and ii)the language and style. At the end, there is a final chapter dedicated to the characters that were examined and the conclusions

Renal outcomes associated with glucose-lowering agents: Systematic review and meta-analysis of randomized outcome trials

Although the clinical questions of the recent glucose-lowering trials are principally oriented towards preventing macrovascular events, an updated review regarding renal outcome prevention is lacking. We assessed the impact of different antihyperglycemic classes on kidney damage progression. A systematic review and meta-analysis was performed by searching PubMed, Cochrane Collaboration Library, Medline, and previous overviews through June 2021 (any language) for earlier and contemporary glucose-lowering trials, including patients with, but not limited to, type 2 diabetes mellitus vs. placebo or less intense treatment. Incidences of kidney function worsening and macroalbuminuria development was extracted, and risk ratios and 95% confidence intervals (CI) under the random-effects model were calculated. The association between outcome reductions and glycohemoglobin (HBA1c) reductions was investigated through the meta-regression analyses. Among 27 eligible trials (n = 198,532 patients) an averaged HBA1c reduction of 0.6 ± 0.3% was followed by a reduction of 17% (95% CI, 8–25%) in worsening of kidney function, and of 25% (95% CI, 19–32%) in macroalbuminuria. Analog of human glucagon-like peptide 1 (GLP1)-agonists, and sodium-glucose cotransporter (SGLT2)-inhibitors, considered separately, compared with placebo, were associated with a significant reduction of both renal outcomes, at variance with dipeptidyl peptidase 4 (DPP4)-inhibitors, where no outcome change was observed. Logarithmic risk ratios of macroalbuminuria were related to HBA1c reductions, in contrast to the worsening of kidney function related to systolic blood pressure reduction. Worsening of kidney function and macroalbuminuria development were reduced following glucose-lowering. GLP1 agonists and SGLPT2 inhibitors were associated with protection against both outcomes, while DPP4 inhibitors do not provide renal protection. © 2021 European Federation of Internal Medicin